Doorgaan naar hoofdcontent

Scribbles is boos


Gister stond er een klein bericht in de Volkskrant. Schrijvers binnen de Vereniging van Letterkundigen vinden dat het AVI-systeem, waarmee kinderen leren lezen, het leesplezier afremt. Vormtechnische eisen zijn belangrijker geworden dan de kwaliteit van een boek. Het belemmert de creativiteit en leidt tot gekunsteld Nederlands, aldus voorzitter Selma Noort.


In een boek over zwemmen mag het woord 'bad' niet voorkomen omdat het op een d eindigt, die als een t wordt uitgesproken, en 'water' niet omdat het een a met lange aa-klank bevat.

In de onderste AVI-niveaus is de juf altijd boos, want de ij van 'blij' hebben ze nog niet gehad.

Inderdaad! En dat doet me ook denken aan die leuke, eenvoudige boekjes over Jubelientje, die bij een hoog AVI staan, omdat de naam van de hoofdpersoon nog te moeilijk is.

De vereniging pleit er voor om uit te gaan van wat het kind leuk vindt, iets wat bibliotheken volgens mij al sinds jaar en dag doen. Ouders vragen vaak alleen naar een AVI, ongeacht schrijver of inhoud. Dan mis je veel moois. Bibliotheken voeren vaak de discussie of ze de hoge AVI's wel of niet apart moeten zetten, 'want de klant vraagt er toch om'. 

Ik sta pal achter het pleidooi voor leesplezier. Het leesniveau verbetert als je leeskilometers maakt. En die maak je alleen als je leuke boeken leest. Voor het leren lezen en het meten van de technische leesvaardigheid is een systeem als het AVI een goed instrument, op school dus. Helaas komen de 'gekunstelde' voorbeelden juist in die lage niveaus voor, waar regels en kaders toch wel belangrijk zijn. Muziek maken leer je ook noot voor noot en ritme voor ritme.

Maar heb je de basis onder de knie, dan doen die nummers er niet meer toe. Pak wat je leuk lijkt, ontdek, laat je verrassen, lees wat al je vriendjes lezen, ook al is nog te moeilijk voor je, of pak een luisterboek, maar wat je ook doet, have fun! En als je als ouder of leerkracht íets wilt doen om dat lezen te bevorderen, daag je kind dan regelmatig uit om eens een te moeilijk boek te lezen. Door het inspirerend te introduceren bijvoorbeeld. Of lees het samen.

Toevallig sluit dit weer mooi aan bij een interview in dezelfde Leesgoed waarin ook Schrijfgenoten staat. Oude meester Chambers houdt een pleidooi voor het trainen van lezen, zoals je dat vanzelfsprekend ook bij sport en muziek doet. Schrijverdezes had er al een post aan gewijd. Hierbij mijn aandeel in de discussie!

Reacties

  1. dag as,
    op wie ben je boos, as?
    boos is niet fijn
    neem maar een roos
    de roos is in de tuin
    pak hem!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Astrid,
    Van AVI enzo weet ik niks, maar de argumenten van de auteurs vind ik niet zo sterk. Het is toch juist leuk voor een kind als het al na een paar weken een echt boekje kan lezen? De 'betere' boeken van zo'n auteur komen toch later vanzelf aan de beurt? Je vergelijking met muziek leren lijkt me helemaal op te gaan: 'Mieke heeft een lammetje' is ook nog geen Mozart, maar kan er wel toe leiden.
    Op wie ben je precies boos, of was dat alleen maar omdat je eigenlijk blij wilde schrijven maar dat niet mocht?
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @schrijver: Volgens mij gaan er 2 dingen langs elkaar heen. Het lezen op AVI om te leren lezen, waar de schijvers volgens mij niet zoveel problemen mee hebben. En het strikt vasthouden aan het lezen van alleen dat ene AVI (omdat dat van school moet) en het krampachtig schrijven voor dat AVI, waarmee je als schrijver aan teveel regels gebonden bent.

    In dat laatste geval is het pleidooi voor leesplezier boven leestechniek terecht. Dat vindt CITO ook, zo blijkt uit een persbericht dat ze vandaag hebben doen uitgaan. Naar ik begrijp als reactie op het artikel in de volkskrant. Een heet hangijzer dus!

    En scribbles is niet echt boos hoor, dat was een woordgrapje!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha Astrid,
    Dank voor je mooie post. Ben helemaal met je eens. Maandag zag ik dit nieuws in het Jeugdjournaal. Er was een interview met Jacques Vriens. Ik werd helemaal blij. Eindelijk actie! Heb hierover bericht op Weblog IS. Wil hier wel naar toe linken in deze reactie, maar weet niet hoe dat moet:(
    Grt, AN

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dag Annemijn,
    Jeugdjournaal had ik dan weer gemist. Ja, laat dat maar aan onze Jacques over!

    Voor een link moet je de html-code gebruiken. Niet moeilijk, maar je moet het gewoon vaak doen, dan vergeet je hem nooit meer.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @annamijn: bij deze Weblog ISmijn poging!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Astrid
    Eck heeft mij net uitgelegd hoe dat moet. Komt ie: Weblog IS Ik heb me aangemeld als jouw volger. Ik weet alleen niet precies wat dat betekent. Krijg ik nu steeds een "feed" van al jouw posts op mijn blog? Zou wel handig zijn.
    Ik heet trouwens geen annemijn maar annamijn. Denk maar heel diep na:)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @annAmijn: Heel goed!
    (weet even niet waarom het een a moet zijn, maar ik zat gewoon te slapen)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Oh ja, die volger, dat doet verder niks. Het leukt mijn blog een beetje op, want het laat zien hoeveel trouwe fans ik heb. Dank daarvoor!

    Voor een bericht van mijn posts moet je gewoon een feed nemen, maar dat weet je natuurlijk wel. En in jouw profiel is nu te zien dat jij mij volgt. Dus via jou krijg ik meer 'trafic' en via mij gaan andere lezers misschien weer bij jou kijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dag Astrid,
    Het is wel duidelijk dat ik me met dat AVI op vreemd terrein heb gewaagd. Ik snap nog niet precies wat die schrijvers nou dwars zit, want je kunt toch zowel 'leestechnisch verantwoorde' als 'vrije' boeken schrijven? En als je het eerste niet wil doe je het toch gewoon niet? Ik herinner me dat Annie Schmidt spijt had van haar verantwoorde schoolboeken (hoe die heetten weet ik niet meer, maar dat weet jij vast wel), maar toch waren ze best aardig.
    Ik heb me geheel onbewust wel in een actuele discussie gemengd!
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Tja, het is ook wel een beetje dubbel. Schrijvers schrijven soms in opdracht van uitgeverijen boeken voor bepaalde leesseries, die binnen een methode vallen en dus aan strenge regels moeten voldoen. Dat kan tot saaie verhaaltjes leiden, maar ja, als kinderen nog niet kunnen lezen dat de juf 'blij' is, moet ze gewoon nog maar even boos blijven!

    De discussie gaat volgens mij vooral over de wat hogere niveaus. Hoe het precies werkt weet ik ook niet, maar sommige boeken hebben wel een AVI en anderen niet. Dat wordt weleens benaderd als een soort keurmerk. Ouders kunnen vrij dwangmatig die ongenummerde boekjes links laten liggen, omdat ze niet weten 'of hun kind dat wel kan/mag lezen'. Terwijl volgens mij juist dat de boekjes zijn waar kinderen veel meer plezier aan beleven.

    Ik weet niet of het de schrijvers of uitgevers zijn die besluiten zo'n AVI-keurmerk te plaatsen. Maar ergens gaat het dus niet helemaal naar wens.

    En dan is er nog de bovenliggende discussie over het nut van AVI in het algemeen. Zeker nu de nummering is gewijzigd en zichtbaar is gekoppeld aan de groep waarin je zit. Zit je in groep 4 en lees je nog maar op E3 (eind groep 3), dan weet de hele klas dus dat je nog niet helemaal bij bent. Lekker stimulerend...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dag Astrid,
    Een leerzaam stukje! Inderdaad niet leuk van dat E3 e.d., maar ik geloof dat kinderen het met AVI 5 enzo ook wel doorhadden wie niet helemaal 'op niveau' las.
    Groet, schrvrdzs

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo