Doorgaan naar hoofdcontent

Om eeuwig te koesteren

De macht van de media is enorm. Als je wilt weten hoe een samenleving eruit ziet, hoe het gesteld is met de mensheid, moet je gewoon de tv aanzetten. Wat krijgen we te zien? Wat wordt ons verteld? Dat we het schríft bewaren is evident, maar pas sinds kort zijn we ons ook bewust van de waarde van het beeld. Dus dat enorme archief wordt nu met man en macht gedigitaliseerd en opgeslagen. Godzijdank. Wie zich wil verliezen in de geschiedenis van onze samenleving moet beslist een dagje naar Beeld & Geluid. De website is al een hele belevenis, maar het gebouw en alles wat je in de Experience kunt beleven zijn een hoog staaltje cultureel erfgoed.

De macht van kennis is (hopelijk) even groot. Ik koester de illusie dat de bibliotheek dé plek is waar dat soort kennis verzameld wordt. Een plek die mensen inspireert, die schrijvers, kunstenaars en filosofen voedt, die talenten ontplooit, die ruimte biedt voor bezinning en reflexie. Voor iedereen, op alle niveau's. Ook een spiegel van de samenleving dus, net als Beeld & Geluid. Bibliotheken zouden eenzelfde soort Experience moeten bieden. Bij het binnenstappen van 'onze' OBAmsterdam voelde ik dat zo'n plek ook echt bestaat. En ik dacht aan dat mooie citaat dat ik onlangs tegenkwam:
The library is not a shrine for the worship of books. It is not a temple where literary incense must be burned or where one's devotion to the bound book is expressed in ritual. A library, to modify the famous metaphor of Socrates, should be the delivery room for the birth of ideas – a place where history comes to life.
Norman Cousins
Zeven dag per week open, van 10 tot 10. Voor mensen die zich willen laten inspireren, die een plek zoeken om te werken, te lezen, om van het uitzicht te genieten of gewoon te genieten. Ja, dan is dat gebouw dé plek om te zijn. Daar worden ideeën geboren en komt de geschiedenis tot leven.

De macht van voedsel is ook niet te onderschatten. Bij Jamie Olivers Fifteen word je vreselijk verwend, maar de prijs is hoog. Leermoment: het bordje hoeft niet perse leeg. Gelukkig had ik 2 uur de tijd om alle indrukken en calorieën van de dag te laten zakken. Dat was nodig! Bedankt Bieb, voor een indrukwekkende dag.


Reacties

  1. Als julie nog een keer een dagje weggaan moet je eens naar de bieb van Kazachstan gaan, zeer indrukwekkend! Die van de Cushing Academy beter links laten liggen; de schok zou wel eens te groot kunnen zijn, check.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En als we ons een beetje inzetten worden alle bibliotheken zulke fijne plekken.

    Wat heeft Norman Cousins het mooi verwoord: The library is not a shrine for the worship of books.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Eazy: Imposant! Ik geef het door voor ons 100-jarig jubileum ;-)
    Cushing was al gespot. Ondanks alle digitale 'boeken' geloof ik nog steeds in de sfeer van een bibliotheek. Niet perse één van stilte en stoffigheid, maar er is iets magisch aan omringd worden door fysieke boekbanden waar een zaal vol computers of ebooks niet aan kan tippen.

    @Sofie: We doen ons best! En ja, er zitten veel mooie elementen in het citaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi stuk, Scribbles.

    Weet je dat ik als ik in een buitenlandse stad ben altijd een bibliotheek probeer op te zoeken.
    Gewoon om die sfeer op te snuiven, tot rust te komen, ideeen op te doen. Elke bibliotheek is anders, en toch, waar ook ter wereld, tegelijkertijd vertrouwd.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Hetty; Herkenbaar! En vaak zijn juist de kleintjes het leukst. Maar zo'n wereldstadbibliotheek heeft toch ook wel wat.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo