Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe Snijders met Vijf bijlen 335 zkv's hakt

Ik heb nog een boekenbon liggen, van de kerstman. Vandaag wissel ik hem in. Vandaag trakteer ik mezelf op Vijf bijlen van A.L. Snijders. Een bundel met 335 Zeer Korte Verhalen, het genre waarin Snijders zich thuisvoelt. Kennelijk haarscherpe, dagelijkse observaties, gespeend van tierlantijnen, maar rijk aan zeggingskracht. Maximaal 100 woorden, soms zelfs niet langer dan één zin. Geschreven in een half uurtje, nooit achteraf verbeterd. Zoals het komt, mag het blijven.

Ik zag de schrijver gister bij Boeken, als tweede gast na een wat matig verhaal over 'ieders muzikaliteit'. Er kwam een lange magere man binnen, met een grappig klein brilletje en wenkbrauwen die aan m'n opa herinnerden. Wat begint als een beetje stuntelig en stroef interview, ontpopt zich tot een innemend en humoristisch gesprek. Zijn werkwijze is niet de mijne, zijn schrijfstijl misschien ook niet, zijn leefwijze nog minder, maar zijn humor en ideeën zijn dat wel. Dus hier wil ik meer van weten. Dit wil ik lezen.

Nieuwsgierig? Uitzending gemist? Hier een herkansing. A.L. Snijders loopt rond de 18e minuut de studio binnen.

(Mijn korte verhaal in 174 woorden, zeker 45 minuten, met heel veel verbeteringen en overwegingen. Hoe doet 'ie dat toch...)

Reacties

  1. Zijn boeken worden ook in E´de uitgegeven bij AfDH

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha Astrid,
    Wat maakt het uit hoe hij dat doet. Jij doet het op jouw manier en dat bevalt mij ook prima.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @eazy: Ja, ik zag het. Wist niet eens dat we een uitgeverij hadden in Eanske (schaam).

    @sofie: Dank hoor, da's mooi gezegd. En ik heb trouwens al gezien dat hij ook wel verhalen schrijft van 200 woorden of meer ;-) Ik doe gewoon lekker mijn ding op mijn manier en geniet van dat van anderen. Iedereen blij.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank voor de kijktip, ik heb het interview net bekeken. De interviewer irriteerde me wel een beetje, maar A.L. Snijders daarentegen beviel me zeer. Onlangs kwam hij uit zijn nieuwe boek voorlezen bij boekhandel Van Gennep alhier, als ik dit interview eerder gezien had was ik vast gaan luisteren.
    En wat betreft schrijfstijl: ik vind het prachtig als iemand zich zo compact weet uit te drukken, maar als iedereen het deed zou je toch ook heel veel missen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @schrijver: Ik vind Wim Brands altijd wel heel plezierig. Hij was bij dit interview inderdaad wel iets joliger dan anders, alsof hij op zoek was naar de juiste manier om contact te maken of de antwoorden eruit te krijgen. Ik heb me er in ieder geval niet aan gestoord.
    Ik ben dol op compacte schrijvers, maar inderdaad, soms heb je gewoon meer woorden nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik kende Wim Brands eigenlijk niet, hooguit van heel vroeger. Maar ik vond zijn vragen/reacties af en toe nogal vervelend. (B.v. dat hij niet geloofde in die 'valse bescheidenheid'. Daaruit bleek m.i. dat hij niet goed luisterde.) A.L.S. ging er overigens steeds erg aardig op in.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @schrijver: Er valt vast wel wat op Brands aan te merken, maar ik ben allang blij dat er programma's als dit bestaan. Een rustpunt op tv. En ik hou er vaak mooie boekentips aan over.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Iedereen die een boekenprogramma maakt verdient onze steun! Dat is zeker. Maar zelf hield ik toch meer van Hanneke Groenteman...
    De boekentips blijven delen aub ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Bedankt voor de tip! Ik heb het programma net bekeken via jouw link; kende de schrijver niet, maar heb 'm al in m'n hart gesloten!
    PS: wat mij trouwens altijd het meeste tijd kost bij het schrijven van stukjes is het maken van links...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @festina: Dat herken ik wel. Schrijven is één ding, maar plaatje toevoegen, linkjes maken en mooi opmaken kost soms net zoveel tijd. Nou ja, maar dan heb je ook wat hè. Veel plezier met lezen en kijken.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo