Doorgaan naar hoofdcontent

Sociale liefde

Vanmorgen bij het scannen van m'n feeds werd ik getriggerd door een link naar FrankWatchings artikel een tweede liefde. Waarin Sander Duivestein vertelt over de vriend van een vriendin, die digitaal contact had met een andere vrouw op Second Love: een site waar je je aan kunt melden om andere mensen te ontmoeten, als de sleur een beetje in je relatie is geslopen, en je wel zin hebt om een keertje 'naast het potje te pissen'. Voor Sander een mooie gelegenheid om stil te staan bij de kracht van sociale media en de vraag of je al vreemd bent gegaan als je je bewust bij zo'n site aanmeldt, ook al heb je nog niemand in real life ontmoet. Interessant vraagstuk. Waar begint digitaal vreemdgaan?

Dat sociale media wel degelijk een sociale functie hebben, staat voor mij buiten kijf. Alle digitale felicitaties die op m'n verjaardag binnenstromen zijn me net zo dierbaar als de vrienden die me een hand, zoen of knuffel komen brengen. Elke reactie op een blogpost of tweet geeft toch een soort contactgevoel. Dat ik niet al m'n volgers persoonlijk ken is part of the game en doet aan dat gevoel niets af. Het kan me soms net die glimlach of dat hartsprongetje bezorgen dat ik op dat moment nodig heb. En dát we dat contact soms nodig hebben, is van ver voor het digitale tijdperk. Daarvoor zijn we mensen, nietwaar.

Anders wordt het als je digitale sociale contacten belangrijker gaan worden dan je fysieke relaties. Als je een spontaan (of zelfs gepland) filmavondje afwijst, omdat je zo lekker zit te chatten. Als je niet meer merkt dat de klok ineens drie uur verder staat en je partner al in bed ligt. Waarbij je je kunt afvragen wat er eerder was: de sleur of de behoefte aan een second love.

Volgens mij is ook sleur van alle tijden. Net als het ervoor weglopen, door ieder in z'n eigen stoel achter de tv te kruipen, door willekeurig welke hobby aan te nemen of door andere relaties aan te gaan. Wat misschien wél bij deze tijd hoort, is dat je voor dat vluchten de deur niet meer voor uit hoeft. En zeg eens eerlijk: moet u thuis nog gezellig de computer delen of heeft u allemaal al uw eigen beeldscherm? Zo snel kan het gaan!

Sanders artikel bevat ter illustratie onderstaand filmpje met wat statistieken over de power en omvang van sociale media. De cijfers zijn net zo indrukwekkend als de snelheid waarmee ze voorbij komen. Misschien oud nieuws voor sommige lezers, maar ik vind het imposant genoeg om nog een keer te plaatsen.



Blijf ik alleen nog met twee mixed emotions achter. In de eerste plaats de retweet die ik onlangs voorbij zag komen. Waarin iemand zich afvraagt hoe het kan dat hij, met meer dan 300 vrienden op facebook, toch alleen op de bank zit. En in de tweede plaats dat beschamende gevoel dat aan me knaagt vanaf het moment dat ik deze post begon te schrijven. Het feit dat ik enkel en alleen op die feed klikte omdat ik werd getriggerd door de titel 'een tweede liefde' en de woorden 'betrapt' en 'mailbox'.

Nou ja, waarschijnlijk zijn eenzaamheid en stoutmoedige nieuwsgierigheid ook gewoon van alle tijden...

Reacties

  1. En hoop je nou een beetje dat je lezers zeggen dat je je niet hoeft te schamen?
    Van mij mag je alles hoor, maar wat wijs is moet je zelf bepalen. Soms is stoutmoedig stom (allitereerde zij).
    En kijk eens wat het 'verificatiewoord' is: shemi. Hogere machten?
    Is de uitdrukking trouwens niet 'naast het potje pissen' (i.p.v. naar)? Hij blíjft onfris, dat wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @schrijver: Ik verwacht over het algemeen niks van m'n lezers, behalve misschien me te wijzen op domme typefouten - waarvoor dank ;-)
    Soms hoop ik wel dat een stukje een klein moment van stilstaan en misschien zelfs nadenken veroorzaakt. Zo niet, ook goed. Schamen doe ik me allerminst. Volgens mij ben ik net zo stout en moedig als m'n gemiddelde medemens ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 'En in de tweede plaats dat beschamende gevoel dat aan me knaagt vanaf het moment dat ik deze post begon te schrijven.'
    Die zin heb ik dan dus helemaal fout begrepen... Excuses!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Eh ja, 'mixed emotions', zoals ik al zei...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bestaan er eigenlijk wel emoties die niet 'mixed' zijn?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hmm, lastig. Ik denk het wel. Maar het vergt wel een bepaalde verlichte geest, die de dingen gewoon kan laten zijn. Zonder twijfel, weerstand of reserve. Zover ben ik nog niet. Dat weet ik wel!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Of je zover wilt komen is jouw zaak natuurlijk. Ikzelf vind gemengde gevoelens prima en streef niet naar iets 'hogers' of hoe je dat ook moet noemen. Ik vind het leven zónder zulke eisen al ingewikkeld genoeg... Maar dat is puur persoonlijk!
    Een verlichte geest lijkt me iets geweldigs, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee wat het is.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Tja, verlichting, dat is volgens mij voor iedereen weer anders. Wikipedia denkt daar als volgt over. Eigenlijk vind ik dit citaat uit die definitie het leukst: Soms wordt ook wel gezegd dat alleen verlichte personen over een gezond verstand beschikken.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Leuk stukje. Het is alleen niet mijn bedoeling geweest om je een "beschamend gevoel" te geven. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @Sander: Hé, leuk dat je even voorbij komt. Enne... 't geeft niet, 't was niet jouw schuld, 'k ben er alweer overheen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo