Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit mei, 2014 tonen

Hemelse hoogte

Hemelvaart, een dagje vrij. De zon laat zich nog niet echt zien, dus we relaxen ons door de ochtend. Op enig moment moet er toch wat beweging komen. Zou er nog iets leuks te doen zijn in de stad? Als professioneel informatiebemiddelaar stort ik me op Google. 'Hemelvaart Enschede Enter'. Ik scan over de lijst resultaten naar een leuke URL voor een middagje vermaak. Maar wat staat daar? Huh? Ik weet niet welke activiteit ik me hierbij moet voorstellen, of welke richting het opgaat in deze stad, maar eh... Geen Vibrators.nl... ik had me die reis naar de hemel toch iets anders voorgesteld. Oh wacht, je moet wel goed lezen, biebmuts. Green Vibrations.  Dat is gewoon een beetje lekkere muziek tot in de kleine uurtjes op het groene carillonveld van de universiteit. Logisch toch. En zo werd deze Babylonische leesverwarring ons eigen hoogtepunt van de dag.

Verbonden

"Mevrouw, mevrouw, kunt u me misschien even helpen?" Een kereltje van een jaar of 10 steekt half uit de telefooncel. Hij wenkt me en ik betrap mezelf erop dat ik op m'n hoede ben. Welke valstrik is hier uitgezet? Waar is z'n handlanger? Maar goed, doorlopen is ook niet erg yogi, dus ik ga kijken wat er scheelt. "Mevrouw, weet u misschien hoe dit werkt? Ik moet bellen, maar het lukt niet." Tja, hoe lang is het geleden dat u in een telefooncel stond? Ik zie de blauwe kast met ouderwetse zwarte hoorn, mét snoer. Ik zie de gleuf voor muntgeld en de grote metalen toetsen. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, best moeilijk dus! Er verschijnt een soort instructie op het scherm, maar die is zwak verlicht en floept steeds weg naar een andere instructie als je bijna klaar bent met lezen. Ik moet me ver naar binnen buigen om te helpen en verlies m'n aandacht voor wat er achter me gebeurt. Dat voelt weer net zo unheimisch als zijn eerste roep om hulp. Wat is dit t

Rust zacht

We hebben heel wat beleefd met die olijfboom. In vol ornaat kwam Boom zeven jaar geleden binnen, of eigenlijk, op het balkon. Boom verloor tot twee maal toe al z'n blad en zat ooit vol plakkerig spint. Krachtige korrels, supergif, een flinke snoeibeurt en liefdevolle verzorging gaven hem meerdere levens. Boom gaf er zelfs op het laatst olijven voor terug. Ja, onder zijn verzorgende handen deed hij het zeker beter dan onder de mijne. Maar die vruchtbare krachtsinspanning was hem waarschijnlijk net te veel. De bladeren begonnen weer te vallen. En kwamen niet meer terug. De laatste keer dat ik Boom zag, was het een zielig geraamte in een belachelijk grote pot. Ja, het leven met Boom was nooit saai. Daarom deed het zeer, maar was ik ook opgelucht toen ik onlangs de parkeergarage inreed en het gesnoeide geraamte, met de kluit in een vuilniszak, tegen de muur zag liggen. Wachtend op z'n nieuwe vriendin Auto, om haar te beschermen tegen de betonnen muur. 'Onze' olijfboom

Grappenmaakster

We luisteren deze zonnige zondag in een knus vogelpark naar het gezelligste jazzorkest van de stad. Tenminste, zo noemen ze zich. En dat ze lol hebben met elkaar, dat is wel te zien. Tijdens de pauze zoeken we die gezellige trompettist even op voor morele ondersteuning. We zitten met elkaar en een colaatje op een bankje achter het podium. De rest van 'de band' schuifelt voorbij, hier en daar worden wat losse opmerkingen gemaakt. Het is ontspannen. De drummer zorgt voor de meeste show, ook tijdens de pauze. Opeens vraagt dochterlief vanaf de hoek van het bankje: "zeg papa, zijn het hier allemaal van die grappenmakers, of zitten er ook normale mensen in het orkest?" Tja, zoals gezegd, de stemming zat er goed in, daar tussen de vogels!

Matroesjka

Ik droom dat ik een bijzondere droom heb. Ik let goed op, want ik weet dat ik er iets mee moet als ik ontwaak. Zodra ik wakker ben, vertel ik de droom aan een vriendin en herhaal vrij scherp hoe het verhaal in elkaar zat. Wat zou het te betekenen hebben, welke boodschap zit hierin? Ze kan me niet verder helpen. Als ik echt wakker word, kan ik me alleen de ingewikkelde vorm nog herinneren. Het verhaal van die droom in de droom is vervlogen. Ik heb dat wel vaker, moeilijk doen in m'n slaap. Iemand enig idee welke boodschap hierin zit?

Vrij Zijn

Isabel is op zoek naar de ultieme vrijheid, zo lees ik deze week in de Metro . Ze leeft zonder geld, hopt van huis naar huis, geeft haar telefoon op en zou het liefst ook geen zorgverzekering hebben, maar ja, dat mag niet. Ze is bezig met de zoektocht van haar leven. Een zoektocht die draait om de vraag: wie ben ik en wat wil ik? Met dit project wil ze antwoord op de vraag: kun je op het leven vertrouwen? Ze werkt zonder salaris achter de koffiebar. Ze zegt: "Ik ben nog heel erg aan het uitvogelen wat ik nu precies wil. Ik ben niet zonder geld gaan leven om weer een commerciële koffietent te beginnen. Dus ik ben zoekende. Ik probeer ook maar wat." Het intrigeert me. Op zoek naar de ultieme vrijheid. Met als 'regel' leven zonder geld. En vertrouwen als metgezel. Ik krijg de gedachte maar niet uit m'n hoofd dat vrijheid zich niet laat 'vangen' in dit soort zoektochten. Vrijheid zit volgens mij in je hoofd, in je lijf misschien zelfs. Mijn grootste gevan

Opgeruimd staat...

Sommige mensen vermaken zich het beste als het gezellig rommelig is. Anderen - ja, mensen zoals ik - gedijen beter als de boel een beetje is opgeruimd. En dan zijn er mensen - nou ja, in elk geval één - die orde tot kunst verheffen. Ursus Wehrli is een Zwitserse kunstenaar (en komiek!) met oog voor detail. Wat begon als een project om bestaande kunst 'op te ruimen', kreeg een vervolg in het sorteren van alledaagse situaties op kleur, vorm en grootte. Misschien komt het door m'n bibliothecarsse-genen of door m'n gevoel voor schoonheid, en humor. Maar ik word echt heel blij van deze foto's. Better than chocolate op een sombere dag!

Samenwerking

Als je in een touringcar door het land zoeft, is het niet alleen gezellig teutebellen - met collega's bijvoorbeeld - maar valt er ook veel leuks te zien. Je zit namelijk lekker hoog en dat levert soms hele andere gezichtspunten op. Vooral als je naar beneden kijkt. We passeren - van rechts! - een personenauto met voorin een zachtmoedig grijs echtpaar. Zij zit achter het stuur. Met twee handen tikt ze bedachtzaam een berichtje op haar smartphone. Hij houdt beheerst met één hand het stuur vast. Ik fantaseer over hoe binnen dit huwelijk de rollen zijn verdeeld. Zo te zien in goede harmonie.

Bakkerspraat

Na het afrekenen van een paar verse broodjes bij de kleinste en beste bakkerij in de mooiste stad van Nederland, heb ik nog één snelle vraag aan de bakkersvrouw: "Weet u ook waar ik hier in de buurt een krantje kan kopen?" Eh... een krant... nou nee, eigenlijk weet ze dat niet. Maar ze heeft een collega. "Zeg Marie, weet jij waar je een krant kunt kopen?", roept ze naar achteren. Er ontstaat een levendige discussie op de vroege zaterdagmorgen. Op het pleintje hier achter misschien? Nee, daar zit niks. Vroeger, in de St. Annastraat, daar zat nog een sigarenwinkel. Maar dat is nu een bakkerij, dus dat wordt niks. Dan begint de meneer achter me zich ermee te bemoeien. Ik moet naar het station. Centraal? Nee, Randwyck. Maar dat is heel ver! Ja, maar wel mooi. Aha. De conclusie: gewoon maar naar het centrum lopen, dan kom je vanzelf wel wat tegen. Ik besluit deze keer de krant online te kopen.

Kunsteducatie

"Kijk, dit is een bisschop", zegt de vader tegen een blond meisje dat achter hem aan huppelt. "Sinterklaas!", roept ze vastberaden uit. "Nee, dit is niet Sinterklaas", sluit hij de discussie. Over hoe het allemaal precies wel zit, houdt hij zich maar wijselijk stil.

Bob de Bouwer jr.