Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2015 tonen

Supersnacks

Vrijdagavond. Tijd om m'n boeltje weer te pakken voor een weekend bij een lief gezinnetje. Dit keer neem ik niet alleen kleren mee, maar ook een aanvulling op m'n voorraad Vreemd Voedsel. Uit de categorie Gezond, u weet wel. Ik ben wat later dan normaal, de kleinste slaapt, de eerste tv-ronde zit er al op. Terwijl de tienerdochter de versnaperingen verzorgt, kom ik met m'n voorraad de keuken in om alles netjes op te bergen. "Wat is dát?", vraagt ze geschrokken. "Nou, dit zijn cranberries, dit zijn vijgen en dit zijn dadels!" "Oh..., en dit zijn chips", zegt ze opvoedkundig. Het wordt weer een gezellig weekend.

Vrij baan

En dan zie je ineens voor je wat je al die tijd niet zo slim aanpakt. Waardoor het leven - in al z'n grote en kleine facetten - vaak aanvoelt alsof het niet past. Alsof je overal tegen moet duwen, of aan trekken. Zo'n beeldend inzicht verdient het om heel tastbaar aanwezig te zijn. Al was het maar als geheugensteuntje voor als het weer een keertje tegenzit. En als je dan ook nog een hele esthetisch mooie, opgeruimd praktische en milieu verantwoorde uitvoering vindt... Dan ben je dus even heel blij met jezelf. En vallen alle blokjes logisch op hun plek. Om Shanti

Tijdloos

Vakantietijd. Bijzondere tijd. Veel tijd samen en ook ieder z'n tijd voor zichzelf. Een tijd om een beetje buiten de tijd te leven. Toch ben ik aangenaam verrast als de jongste naast me komt zitten en met een stalen gezicht vraagt: "Zeg Astrid, mag ik morgen om vijf uur op staan en dan ontbijten met chips?" Gelukkig is dit een typisch 'daarvoor moet je bij je vader zijn' gevalletje. Maar voordat ik haar doorstuur doe ik nog wel een poging tot een vrouwen-onder-elkaar gesprek. Want waarom zou je überhaupt om vijf uur op willen staan en ontbijten met chips?! "Nou", zegt ze even serieus, "dan zit de vijf in de klok, borreltijd dus, en dan mag ik chips." Je moet zó uitkijken met wat je zegt...

Compassie

Het waren weer mooie dagen. Vijf monniken uit het Sera Jey klooster in India bezochten de Zwanenhof in Zenderen om daar hun bijzondere zandmandala te leggen. Alles wordt volgens strenge regels gelegd. De opleiding om dit te mogen doen is zwaar. En dan zijn ze maanden van huis voor een Europese Tour of Compassion & Harmony . Overal waar ze komen leggen ze in 4-5 dagen een zandmandala zoals deze. Of één van de 1000 andere die ze in hun repertoire hebben. Ze mogen wel wat variëren in kleur, maar zeker niet in lijnen. Als daarin ergens iets fout gaat, is het geen echte mandala. Kijken hoe ze dit maken is al bijna net zo meditatief als het maken zelf. En het ritueel vernietigen na afloop doet altijd een beetje pijn. Maar ja, alles is vergankelijk, dat is hun boodschap. Ik heb weer genoten van hun aanwezigheid, hun bijzondere chanten en natuurlijk van hun verhalen en humor. Want het is ook gewoon gezellig! Het is mooi om te zien hoe ze alles dat komt nemen zoals het komt. Ze li

Post!

Aan het eind van een hectische, rommelige werkdag staat er ineens een kereltje aan m'n bureau. Uit de categorie blonde stekeltjes en guitig brilletje. "Mevrouw, wilt u kinderpostzegels kopen?" "Nou ja zeg, waar kom jij ineens vandaan?", want het was echt alsof hij plots verschijnselde. "Van m'n moeder", zegt hij, alsof dat alles verklaart. "Oh, die van de krant!", want ik weet dat die journaliste aan de overkant van de gang haar kinderen wel eens meeneemt naar de redactie. "Nou, dat heb jij dan slim bekeken jongen. Jij denkt, ik ga lekker mee naar het werk van m'n moeder en daar ga ik eens even wat mensen aan de jas trekken!" "Ja", zegt hij, terwijl hij een ingewikkeld gevouwen boekje tevoorschijn haalt. "Dat staat hier als één van de tips". Hij doet daarna echt vreselijk z'n best om die tip terug te vinden, maar ik ben allang om. Een guitig kereltje, dat zo makkelijk mijn wereld binne

Voor meer licht in het leven

Omdat ik het laag overvliegende vliegtuiggebrom in m'n luchtcirculatiesysteem zat ben, laat ik eindelijk een monteur komen. "Je bent te vroeg", zeg ik blij, als hij een kwartier voor de tijd aanbelt. De toon is gezet als hij even zo vrolijk weer omdraait om weg te gaan. Niet veel later hangt hij boven de motor, die inderdaad wel een opknappertje kan gebruiken. Om het allemaal wat beter te zien haalt hij een fel wit lampje uit één van z'n volle zakken en bindt het met een elastiek om z'n voorhoofd. Al glunderend, "want hier ben ik wel mee getrouwd!" "Nou, daar zullen ze thuis blij mee zijn", glunder ik mee. "Ja zeker, maar daar heb ik deze voor", waarna hij even aan het knopje friemelt. Als hij zich naar me toe draait schijnt er een feestelijk rood licht tussen z'n pretogen. "Voor de kerstdagen!" Het wordt een gezellig half uurtje. En ja, het vliegtuig is veilig geland.

Het wachten voorbij

Na een bijzondere stilteretraite rijd ik ergens tussen Brussel en thuis. Centrum Zijnsoriëntatie heeft opnieuw haar kwaliteiten bewezen en Rosario heeft onze innerlijke mens opnieuw geïnspireerd. De eerste stressvolle drie kwartier van de reis begin ik langzaam te vergeten. Het gevoel van vertraagd zijn en het open staan van alle zintuigen komen weer terug. Geen muziek, keurig op of onder de maximum snelheid, ik hoor, voel en ruik het asfalt gestaag onder me doortrekken. Dan druppelen de herinneringen weer aan m'n geestesoog voorbij. Een paar mooie ervaringen tijdens de meditaties. De oorverdovende stilte. Afgewisseld met 'pijnlijke' maaimachines, buurtkinderen en Het Dorpsfeest. De gedeelde lach en traan en de kracht van puur contact in stilte. Maar wat dit jaar ook in m'n kofferbak mee naar huis reist is een soort retraite-blues. Omdat ik nu al meen te weten dat ik uiteindelijk ga falen in het integreren van de handvatten, die aangereikt zijn, in m'n dagel

Rara...

Ik ben in de loop van de tijd verschillende koosnamen gaan gebruiken voor de jongste van het kinderstel. Als je acht bent, dan mag dat nog. Prinses, jonge dame, monster, het hangt een beetje van de situatie af. En ach, ze luistert toch wel. Wanneer ze deze zondag weer gezellig vroeg - maar keurig volgens afspraak - tussen ons in kruipt, verwelkom ik haar met een nog wat slaperig: "Ha Moppie". Wat ze fris en helder beantwoordt met: "Hallo Raadsel!" Oké, ik ben wakker :-)

Gouden Hemel

Ter afsluiting van een vermoeiende week lopen we de Grote Kerk in voor een bijzondere voorstelling van m'n Grote Held. Het is mooi om te voelen dat de avond al gelijk een andere kleur krijgt als ik door die Grote Deur de andere omgeving in loop. De voorstelling is eigenlijk al gelijk begonnen. Hoe groot is het contrast met de twee platte dames die op hoge poten de kerk juist verlaten. In onvervalst Twents brengen ze elkaar en wie het horen wil op de hoogte van hun verontwaardiging. "Wát? Zóo duur? Nou, dat mot dan zeker wel gòld wezen wat daor spölt!" Goud? Ja, Bart Moeyaert. Met het Nederlands Blazers Ensemble. En dat speelde Hemels .

Paasavontuur

Even wat boodschapjes op Tweede Paasdag wordt een spannende onderneming. Wachtend bij het voetgangerslicht hoor ik achter me een rare klap. Een oudere man ligt onder z'n nog oudere fiets op het asfalt. Terwijl mensen voorbij lopen en z'n metgezel het ook nog eens aankijkt en vraagt 'wat doe je nou?!' besluit ik hem toch maar even overeind te helpen. Z'n huid en haar verraden vele liters alcohol en pakjes zware shag, maar ik ruik niks verdachts. "Gaat het een beetje?", vraag ik als hij weer naast z'n fiets staat. "Ja hoor", zegt hij. "Fiets nog heel?" "Ja hoor." "Hoofd nog heel?" "Ja hoor." "Ziel nog heel?" "Nou, dat weet ik niet", lacht hij een beetje. M'n stoplicht is ondertussen een paar keer groen en rood geweest en met een schuin oog op het gammele stel zet ik m'n tocht richting buurtsuper voort. Een half uurtje later sta ik met een volle tas voor de lift.

Betrapt

Ik doe een boodschap bij de plaatselijke kantoorboekhandel. Na het afrekenen vindt de gebruikelijke dialoog plaats: "Wilt u de kassabon?" "Ja graag." Met een heel ongebruikelijk vervolg... "Ja, dat dacht ik al wel te zien." Ik schiet in de lach. "Nou, dat hebt u dan heel goed ingeschat. Ik wist niet dat je dát zelfs aan me kon zien!" Wat me achterlaat met een wat onbehagelijk gevoel. Was dat nou een soort compliment?

Vrouwendag

Op de dag dat de wereld stilstaat bij de gelijke rechten van de vrouw, ben ik getuige van een ander recht dat ons vrouwen sterk maakt: het recht om over je eigen geld te beschikken. De achtjarige jonge vrouw weet dat ze vandaag dat lang verwachte kadootje voor mama gaat kopen. Onderweg praten we over grote geldzaken. Ze heeft niet alleen haar portemonnee met wat losse munten mee, maar ook de bankpas van haar zakgeldrekening. Alles brandt in haar jas. Voordat er überhaupt een kado is gevonden, heeft ze al besloten dat ze deze keer zal gaan pinnen. Want anders is haar portemonnee gelijk zo leeg. Natuurlijk. Of we wel even willen helpen, want pinnen heeft ze nog nooit gedaan. Natuurlijk. Bij de kassa leiden we haar door dit mooie moment heen. De pincode komt er vanwege een zelfbedacht ezelsbruggetje moeiteloos uit. Ook de verkoper deelt in dit bijzondere moment, hij glundert misschien nog wel het meest. Onderweg naar de auto feliciteer ik haar met deze gedenkwaardige eerste keer. &

Opstanding

Verjaardagsbezoek. De oudste generatie neemt de hele familie traditiegetrouw weer even door. Hoe zat het ook alweer... Wie is met wie. Hoeveel kinderen kwamen er. Namen? Zus! Nee zo! Eerst die, toen die. Huwelijken. Scheidingen. Een scheve schaats hier en daar. Ik leer veel, vooral over het Brabantse dialect. Als we bij het hoofdstuk overlijden aankomen, doet ook de humor z'n intrede. Want de verbazing is groot als blijkt dat die ene tante al dood is. Oh ja? Wanneer dan? "Ach joh, die is al zó lang dood. Die komt alweer bijna terug!"

Wijvenstreken

Het is zo'n familiemomentje; allemaal op de bank met een hapje en sapje achter een animatiefilm. Iets met jonge helden, mooie meisjes, onrecht, spanning en romantiek. Het is helemaal leuk. Op het hoogtepunt van het avontuur ziet het er ongeveer als volgt uit: meisje en jongen hebben ontdekt dat ze wat voor elkaar voelen, jongen is door de echte boef ontmaskert als leugenaar, meisje boos, boef nog veel bozer, er is vuur, de grootste piramide van Egypte staat op instorten, iedereen rent voor z'n leven, de jongen bungelt als laatste aan een geknapte hangbrug, de enige die hem kan redden is... het meisje. Hebt u dat beeld een beetje scherp? Zo spannend dus. We zitten er helemaal in. Het meisje wil haar hand uitsteken, maar bedenkt zich en vraagt dan aan twee wanhopige ogen: "Is er iets waar je niet over hebt gelogen?" Onze bank schudt. De oudste dochter trekt het niet meer. "Oh, dat zijn weer echt van die wijvenstreken. De wereld staat in brand, maar nee hoor,

Fruitmand

Op die enorme onderwijsbeurs scoor ik één klein weggevertje van een educatieve uitgeverij. Ze noemen het hun appeltjes. Een rood stoffen bolletje, met iets van een groen blaadje eraan en een groen koordje dat voor een steeltje door kan gaan. Als je alles binnenstebuiten uitvouwt heb je ineens een handig tasje. U kent ze wel! Ik zeg: 'maar dit zijn tomaten!' Hij vindt het prima. Ik ook, want ik weet een collega die wel iets heeft met tomaten. Het bolletje gaat mee. Als grapje voor de collega en als weggevertje voor op de algemene liefhebberstafel in de koffiekamer. Het ziet er grappig uit. De verwarring is compleet als iemand ineens vraagt: 'Wat is dat eigenlijk voor aardbei?' Je maakt zo snel fouten.

Traktatie

In mijn flat woont een oud echtpaar dat eens in de zoveel tijd m'n pad kruist. Allebei kromgebogen, wat bleekjes en schuifelend over straat. Echt oud dus. Hij met een stok, zij met nog net iets meer kracht in de benen. Altijd tiptop verzorgd en met stralende ogen. Ik vind het mooi ze te zien. Ik snel weer even voor een boodschap naar de supermarkt. Kraag omhoog tegen de kou, klok in m'n hoofd vanwege alles dat nog moet, proberend me niet teveel te storen aan al dat winkelende volk om me heen. Ineens zie ik ze zitten, tussen die zaterdagshoppers. Lekker samen, lekker knus bij het raam. Allebei een kopje koffie met appelgebak en zo'n heerlijke dot slagroom erop. Hun tijd stond stil, hoe druk het ook was. Gewoon even eruit voor een lekker bakkie troost. Ik voel dat ik vertraag. Hoe mooi is het om zo samen oud te worden en te genieten van het kleine. En ach, waarom zou je daar zo lang mee wachten, dat kan nu toch ook al!

Winkelkennis

Als je even met je ogen blinkt, zit er zo - floep - een nieuwe winkel in de stad. Genoeg te zien, ontdekken en kopen dus. Vandaag bezoek ik de Sissy Boy, die we sinds kort rijk zijn. Een grappige mix van kleding, voedsel, verzorgingsproducten en hebbedingetjes. Ja, dat hadden we nog nodig. Ik sta uiteindelijk bij de kassa met een mooi soort boekschrift als kado voor een vriendin. De medewerkster achter de kassa is er  kennelijk net zo nieuw als ik. Ze pakt het schrift op, bekijkt het aandachtig, draait het eens om, bladert erdoor, trekt een soort verbaasd, fronsend gezicht en zegt bemoedigend: "Nou zeg! Wat leuk!"

Nieuwjaarswens

Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Geen goede voornemens voor mij. Zo werkt het niet. Wel een wens, en een belofte. Mijn wens is om dit jaar in elk geval één maal een yogaweekend te hebben georganiseerd, dat de deelnemers als een bijzondere ervaring en herinnering mee naar huis nemen. Zoals ik dat zelf inmiddels ook meermalen heb ervaren. Nou, de eerste stap daarvoor is gezet, want vanaf nu staat dit weekend online en kun je je aanmelden! En als blijkt dat deze opzet niet het gewenste effect heeft gehad, dan doen we het gewoon nog een keer dit jaar. Beloofd! 'We' zijn in dit geval ikzelf en m'n favoriete yogadocent Leah Kline. En we doen dit samen in een fantastische omgebouwde boerderij in ons mooie Twentse landschap. Van vrijdag 1 tot en met maandag 4 mei 2015. Met een prachtig thema, dat je weer helemaal terug brengt naar het centrum - en de stilte - van je ware innerlijke bron. Hoe mooi is dat! Align with your Divine Center Dit weekend ligt het a