Doorgaan naar hoofdcontent

Het wachten voorbij

Na een bijzondere stilteretraite rijd ik ergens tussen Brussel en thuis. Centrum Zijnsoriëntatie heeft opnieuw haar kwaliteiten bewezen en Rosario heeft onze innerlijke mens opnieuw geïnspireerd. De eerste stressvolle drie kwartier van de reis begin ik langzaam te vergeten. Het gevoel van vertraagd zijn en het open staan van alle zintuigen komen weer terug. Geen muziek, keurig op of onder de maximum snelheid, ik hoor, voel en ruik het asfalt gestaag onder me doortrekken.

Dan druppelen de herinneringen weer aan m'n geestesoog voorbij. Een paar mooie ervaringen tijdens de meditaties. De oorverdovende stilte. Afgewisseld met 'pijnlijke' maaimachines, buurtkinderen en Het Dorpsfeest. De gedeelde lach en traan en de kracht van puur contact in stilte.

Maar wat dit jaar ook in m'n kofferbak mee naar huis reist is een soort retraite-blues. Omdat ik nu al meen te weten dat ik uiteindelijk ga falen in het integreren van de handvatten, die aangereikt zijn, in m'n dagelijkse leven vol Gedoe. Dat is wat ervaring óók met je doet. Ik zie mezelf alweer zitten wachten op een soort magische klik, waarna ik dan ineens wél De Dingen anders ga doen.

Onopvallend glijdt er langzaam een koddig autootje aan me voorbij. M'n oog valt op de opvallend grote bumpersticker met de tekst:

Don't wait
MEDITATE

Oké, Universum. Als jij zo'n dijenkletser op m'n pad stuurt, dan heb ik kennelijk een paar subtielere knipogen gemist de laatste tijd. Ik buig m'n hoofd in dankbaarheid, open m'n hart en zit. In stilte.

Reacties

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo