tag:blogger.com,1999:blog-70904260234546830082024-02-29T00:44:09.504+01:00Astrids Scribblesbeschrijf jezelf en herlees een anderAstridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.comBlogger1038125tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-48683628373616123322024-02-27T15:11:00.003+01:002024-02-27T19:10:47.152+01:00Wisseltrofee<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBdyD5gt5lL-Hix3mnZZMvUoTQPVn5_g_g50osCGendVZImC4DLUwZKj_UmjrObu_2XfeLRDdU7d1UMUBXfEysEhWSrsMyLXY4FEhmECk_8v5Ca9X9t1qyoRl9mdhlkPrvLePXsCTvTvnXi-6MaWELzbReFGkZPzKOLbQHIgBFO-oWjJm2iMSkD1rS1ine/s2016/wisseltrofee.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1512" data-original-width="2016" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBdyD5gt5lL-Hix3mnZZMvUoTQPVn5_g_g50osCGendVZImC4DLUwZKj_UmjrObu_2XfeLRDdU7d1UMUBXfEysEhWSrsMyLXY4FEhmECk_8v5Ca9X9t1qyoRl9mdhlkPrvLePXsCTvTvnXi-6MaWELzbReFGkZPzKOLbQHIgBFO-oWjJm2iMSkD1rS1ine/w640-h480/wisseltrofee.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p>Ik mag als officiële <i>zingevings vrijwilliger </i>aanschuiven bij de jaarlijkse algemene ledenvergadering van team Willem. Zo zit ik ineens in een net iets te krappe zaal vol Geestelijk Verzorgers. Door een speling van het lot kwam ik tegelijk aan met m'n mentor, vochten we om de laatste parkeerplaats en zaten we even later naast elkaar aan de thee. Een mooie gelegenheid om hem om raad te vragen over m'n eerste echte cliënt, want ik vond het allemaal best pittig. Volgens mij zit zij meer in de crisisfase dan in de aandachtfase en heeft ze nood aan een 'echte' geestelijk verzorger. "Bel me!", zegt hij gelijk. En hij wil de volgende keer ook wel mee. Kijk, daar heb ik wat aan!</p><p>Voor ik het weet staat er ineens een Willem-quiz op de agenda. Een quiz? Ja, ik had me kennelijk moeten verdiepen in de mooie cijfers uit het jaarverslag van 2023. Oh jee, die was me even ontgaan. In een vrolijke <i>petje-op-petje-af</i> variant racen we door de prestaties van dit zinvolle netwerk. Hoeveel consulten zijn er geweest. Hoeveel individuele cliënten hebben we geholpen. Welke gespreksthema's staan er in de top 3. Hoe het kan weet ik niet, maar ik ga lekker. Ik gein al tegen m'n mentor dat die hoofdprijs echt wel met mij mee naar huis gaat vandaag. Maar helaas, vlak voor de allesbepalende benaderingsvraag ga ik moedig ten onder. M'n mentor is echter wél de held van de dag. Hij wint.</p><p>Maar dan blijkt het om een wisseltrofee te gaan. Dat was geen grap. Een roze bol komt uit een al wat doorleefde doos tevoorschijn. Dit jaar brandt de trofee bij hem. Ook hij moet even aan het idee wennen. "Dus ik moet hem volgend jaar weer inleveren?" Ja, dat moet. "Wel de doos goed bewaren dus", zeg ik met een grijns. Twee grote ogen kijken me verschrikt aan. "Dat gaat me toch nooit lukken." Jawel, je kunt het! Maar daar denkt hij duidelijk anders over. "Pas jij er maar op", mompelt hij en zet de doos bij m'n voeten.</p><p>Dus. Dat was een vruchtbare ochtend vol nieuwe ervaringen, nieuwe contacten en <a href="https://willemlevensvragen.nl/ons-team/" target="_blank">nieuwe foto's voor de website</a>. En die bonustrofee doet inmiddels z'n stralende en zuiverende werk bij mij. Nu wel die doos goed opbergen dame...</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-49713449633800882032024-02-02T10:25:00.000+01:002024-02-02T10:25:25.157+01:00Vredesduif<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2JGxrX7yCWbQX3mVcFS7k14DkqmenON1G2ch69M9mEvZUhdr3u6dE9xNUfWSKMmltAlLWEHdhk3BgBMv0KY7rzSKVEZdUcu4ZR0UpQSOAlzODbtIzFaZ0WsgtWkgwwqVKHtsY9F0g4LjKcKVPNzok0Ivu7xhDrL80jFuCrnOKe6HG4b21y7ZeT4zF69Wq/s2016/IMG_3951.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1512" data-original-width="2016" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2JGxrX7yCWbQX3mVcFS7k14DkqmenON1G2ch69M9mEvZUhdr3u6dE9xNUfWSKMmltAlLWEHdhk3BgBMv0KY7rzSKVEZdUcu4ZR0UpQSOAlzODbtIzFaZ0WsgtWkgwwqVKHtsY9F0g4LjKcKVPNzok0Ivu7xhDrL80jFuCrnOKe6HG4b21y7ZeT4zF69Wq/w640-h480/IMG_3951.jpg" width="640" /></a></div><br /><div>Ongelukken en doden komen altijd in drie. Een les die ik ooit van thuis meekreeg. En die ik zelfs bij de kapper nog voorbij hoorde komen, want er waren ineens zoveel mensen in hun gemeenschap overleden. Herkenbaar. Ook ik stond binnen een week bij zowel een afscheidsdienst als een condoleance van twee families waar ik een belangrijke periode deel van uitmaakte en die me dierbaar zijn. Toch bijzonder om te voelen hoeveel lagen oude en nieuwe tranen kunnen hebben.</div><div><br /></div><div>Als ik thuiskom van het condoleren zie ik een duif voor m'n flat op de grond zitten. Dat is vreemd. Ze fladdert soms wat, maar kan niet meer op haar benen staan. De balans is zelfs zittend al niet meer oké. Dit ziet er niet goed uit. Als ik haar zacht aai, blijft ze lekker ingedoken zitten. Als ik haar tegen de muur zet, begint ze weer naar de straat te hobbelen. Dat ziet er zeker niet goed uit. Mensen lopen langs, fietsers schieten voorbij, auto's zijn niet ver weg. Ik voel dat ik haar hier niet achter kan laten.</div><div><br /></div><div>Een telefoontje met de dierenambulance biedt enige hulp. Of ik haar misschien mee wil nemen, want ze rijden vanavond niet meer. Gewoon in een krat of doos leggen, warm houden, bakje suikerwater erbij, morgen ben ik de eerste. Oké, dat gaat wel lukken. Samen met de lieve dame die bij me was blijven staan neem ik Duif mee naar binnen en probeer iets van comfort en veiligheid te bieden. Soms klinkt er nog een laatste fladderstuip van onder de deken, maar tegen de tijd dat ik ga slapen is het stil.</div><div><br /></div><div>Het wordt een rustige nacht.</div><div>En dat is drie.</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-50218344168245380972024-01-28T10:41:00.001+01:002024-01-28T10:41:09.120+01:00Domme sukkel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYsqOu3hyphenhyphenFxekISuvGS2DNohfUQoOOggkQmU4GKXOrzbN3RT4-2_ZnggTZyR5KzuCTxrqoDala3oxMQn7zGxqT5Vr-IitP89CRsNks9uiif8x1fyJMLLi3jTwZhn39Q27m1AFFjTwHevDaVjL4go5-9k3yDS5MgliWJiMAGg_bLwv3P-GKHwqBcAfvrnNu/s500/wat-is-de-Fundamentele-Attributiefout.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="334" data-original-width="500" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYsqOu3hyphenhyphenFxekISuvGS2DNohfUQoOOggkQmU4GKXOrzbN3RT4-2_ZnggTZyR5KzuCTxrqoDala3oxMQn7zGxqT5Vr-IitP89CRsNks9uiif8x1fyJMLLi3jTwZhn39Q27m1AFFjTwHevDaVjL4go5-9k3yDS5MgliWJiMAGg_bLwv3P-GKHwqBcAfvrnNu/w640-h428/wat-is-de-Fundamentele-Attributiefout.jpg" width="640" /></a></div><br /><div>Na weer een mooie maar intensieve schooldag schiet ik nog snel even de supermarkt in voor een zaterdagavond beloning. Tussen de schappen passeer ik een vakkenvullende tiener en een beveiliger vol tatoeages. Ze hebben duidelijk een geanimeerd gesprek en de beveiliger besluit mij erbij te betrekken.</div><div>"Die mevrouw weet dat ook vast niet, toch? Mevrouw, weet u wat een fun-da-men-tel-e attri-bu-tie-fout is?" Hij spreekt het uit alsof hij een moeilijk Chinees woord heeft geleerd.</div><div><br /></div><div>Ik besluit mee te gaan in de gezelligheid en een poging te wagen.</div><div>"Nee, ik heb geen idee", zeg ik, "maar er is in ieder geval iets goed mis!"</div><div><br /></div><div>Daar is de beveiliger het mee eens. De tiener heeft er schik in haar kennis met ons te delen en besluit het uit te leggen.</div><div><br /></div><div>"Dat is wanneer je iets toeschrijft aan iemands persoonlijkheid in plaats van aan de situatie. Stel, ik kom te laat op m'n werk en m'n teamleider denkt dat dat komt omdat ik een lui persoon ben, terwijl ik in werkelijkheid een lekke band had."</div><div><br /></div><div>Het komt er een beetje stuntelig uit en ze zoekt duidelijk naar de goede woorden, maar ik kan haar wel volgen. De beveiliger is alweer afgehaakt.</div><div><br /></div><div>"Pfff, ik heb er helemaal koppijn van. Mevrouw, daar snapt u toch ook niks van?"</div><div><br /></div><div>"Jawel hoor", zeg ik, "en dat jij er niks van snapt komt omdat je een domme sukkel bent."</div><div><br /></div><div>Z'n ogen schieten open en verbluft kijkt hij me aan.</div><div><br /></div><div>"En dat is een fundamentele attributiefout", vervolg ik snel, "want in werkelijkheid heb je waarschijnlijk koppijn omdat je een lange dag hebt gehad."</div><div><br /></div><div>"Ja nou, dat klopt zeker wél", zegt hij.</div><div><br /></div><div>"Precies, en daarmee ligt het dus niet aan jouw persoonlijkheid, maar aan de situatie."</div><div><br /></div><div>Even is het stil en dan barst hij in lachen uit. Zo leuk als je de kwartjes letterlijk ziet vallen.</div><div><br /></div><div>"En daarmee snap jij het nu ook", sluit ik het af. We lachen alle drie en met een spontane high five laat ik de beveiliger achter. Net is wijzer dan een minuut geleden.</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-41263463757133487942024-01-16T21:52:00.003+01:002024-01-16T21:58:33.163+01:00Het boek van zon en maan<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF5lX5XmAMsqKjAWHmANe-L5g0yQXEaL66JpZR3qscr_x1RjURRJb828YTZJmg-tpWoXGRHqHCV7VEf3D0-Psy16x1OzCkHQe_DFxZSfI8XhVfinfPd3p5DdxAWR_O-PCng4_2KeR9K-YnPkZyoGqoJEnwq0yihQwywed09IAwlrkJT_KF7IwxnI4Qe1Ms/s640/IMG_3312.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF5lX5XmAMsqKjAWHmANe-L5g0yQXEaL66JpZR3qscr_x1RjURRJb828YTZJmg-tpWoXGRHqHCV7VEf3D0-Psy16x1OzCkHQe_DFxZSfI8XhVfinfPd3p5DdxAWR_O-PCng4_2KeR9K-YnPkZyoGqoJEnwq0yihQwywed09IAwlrkJT_KF7IwxnI4Qe1Ms/w300-h400/IMG_3312.jpg" width="300" /></a></div><br /><div>In alweer de derde module van dit schooljaar spelen we het <a href="https://academiegeesteswetenschappen.nl/recensie-tussen-zon-en-maan-dialoogspel/" target="_blank">Dialoogspel <i>Tussen zon en maan</i></a>, waarbij je een persoonlijke reis maakt rondom een contrastervaring uit je leven. Voorafgaand aan de tweede etappe van de reis zegt de thuisopdracht:</div><div><br /></div><div><i>Maak een wandeling of fietstocht naar een plek die je lief is of die op een andere manier indruk op je heeft gemaakt. Ergens in de natuur of een café, museum, kerk of steegje in de stad. Neem iets van die plek mee naar de volgende groepsbijeenkomst.</i></div><div><i><br /></i></div><div>Een plek die me lief is? Hier in de omgeving? Ik moet heel eerlijk bekennen, zo dicht bij huis is dat op de eerste plaats... m'n eigen thuis. Misschien veel te behoudend en saai, maar die plek ik me best wel lief. Telt dat ook? Als ik iets verder mag reizen, dan weet ik wel wat heuvels en uitkijkpunten in het zuidelijkste Geuldal of natuurlijk klooster Rosario, waar ik zulke mooie stiltereizen maak. Maar ja, daar ga ik deze week niet meer langskomen.</div><div><br /></div><div>Dan bedenk ik me dat ik wel iets in huis heb van Rosario. Een grote boekenlegger met hun logo en twee mooie foto's. Maar waar! Hij zit ergens in een boek, waar ik weer eens in ben gestopt, zeker weten. Ik zoek in de studieboeken op m'n bureau, het stapeltje op tafel en loop langs de meest logische planken in de boekenkast. Niks. Is hij bij die laatste opruimbui dan toch tussen het oud papier beland? Bommer.</div><div><br /></div><div>De volgende dag rond ik het essay over logotherapie af en zet - als kers op de opruimtaart - het bijbehorende studieboek terug in de boekenkast. Ik dwaal langs alle literatuur die de afgelopen twee jaar al voorbij is gekomen en m'n blik blijft hangen op dat dikke rode boek, dat ik in een opwelling kocht en daarna nauwelijks heb aangeraakt: <i>Het Tibetaanse boek van leven en sterven</i>. Zo'n <i>must-have </i>voor elke spirituele ziel. Zonder duidelijke reden en zonder twijfel pak ik het rode boek van de plank, blader er doorheen en het valt direct open bij... de boekenlegger van Rosario.</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoq55w__Rmcqn84wIdl4lv3uTMyq-LA0bTfxc7TGHl6M17cO8PvCA_SL_wnreRPbzbFNUODmKWruyKarpY2iwto-BFSchmo1pDmaipupa6EsyA_1qpzxgQGquqIcQOF43K10Iflpj3sVrfWNis9xStLzTJ0WdCW-yhHdflp8VSzWh_QcI9h-H3rJcnr_E6/s640/IMG_3308.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoq55w__Rmcqn84wIdl4lv3uTMyq-LA0bTfxc7TGHl6M17cO8PvCA_SL_wnreRPbzbFNUODmKWruyKarpY2iwto-BFSchmo1pDmaipupa6EsyA_1qpzxgQGquqIcQOF43K10Iflpj3sVrfWNis9xStLzTJ0WdCW-yhHdflp8VSzWh_QcI9h-H3rJcnr_E6/w300-h400/IMG_3308.jpg" width="300" /></a></div>Zo fijn als je een teken krijgt van boven. <br />Kom, we gaan op reis.</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-73011865974470624842023-12-31T14:31:00.001+01:002023-12-31T14:31:36.197+01:00Een scherp 2024<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ5JZr1Y0noQeIJDHU9xGVNrG9qSk1Y0pFcLyshKAJcW0kFvOtWmCA7u8sL5KEeFVAKjEYymS6612wpkB2gMJ2y0SR8mC7bZXOrw4a9lc8MxvtuShRFoypRIHf51iR1Use_kVUlHerkw0g0B4P9LF7mJwC5uHawgrh9ZnTZxoEui1dnEhOh2ZAB66Rrx3q/s800/6_the-blade.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="574" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ5JZr1Y0noQeIJDHU9xGVNrG9qSk1Y0pFcLyshKAJcW0kFvOtWmCA7u8sL5KEeFVAKjEYymS6612wpkB2gMJ2y0SR8mC7bZXOrw4a9lc8MxvtuShRFoypRIHf51iR1Use_kVUlHerkw0g0B4P9LF7mJwC5uHawgrh9ZnTZxoEui1dnEhOh2ZAB66Rrx3q/w288-h400/6_the-blade.png" width="288" /></a></div><br />Er is in de afgelopen negen maanden een nieuwe liefde geboren. Langzaam, voorzichtig, met wat weeën en stuiptrekkingen in de draagtijd, maar het kijkt inmiddels verwachtingsvol de nieuwe wereld in. Die nieuwe liefde neemt natuurlijk ook nieuwe hobby's mee. Iets met veel outdoor en weinig comfort. Ik ben helemaal voor zelfredzaamheid, maar denk daarbij niet aan de <i>bush</i>. Grote Broer wel hoor, dus zo staat kerst ineens in het teken van een gedeelde passie voor... messen. En voor ik het weet zit ik in een foto-uitwisseling van hun hoe-overleef-ik-in-het-wild collectie. Boys will be boys.<p></p><p>Mijn manier van overleven gaat meer over stilzijn en voelen en aankijken. Zeker op zo'n laatste dag van het jaar. Veel om op terug te kijken en een lege kalender met nieuwe kansen voor me. Een mooi moment om m'n mystieke orakel te vragen welke stap er in 2024 gezet mag worden. Ik trek... jawel... <b>Het Zwaard</b>. </p><p>Oké, op mijn manier sluit ik me dan maar even aan bij die mannen. En met deze boodschap op zak zou ik in 2024 - en in het wild - maar een beetje uit m'n buurt blijven.</p><p><i>Het Zwaard geeft de scherpte van geest, lichaam en Spirit weer. Naar boven gericht roept het de hemelse kracht aan. Wanneer het naar beneden wordt gericht, verankert het de hemelse kracht op Aarde. Het Zwaard kan worden gebruikt om te helen en als wapen. Gebruik het verstandig en dan zal het je kracht geven, dan kun je dingen aanpakken, kun je energetische banden uit het verleden lossnijden of verkeerde relaties verbreken. Gebruik het met woede en het zal snijden, steken en doden.</i></p><p style="text-align: left;"><i>Je wordt uitgenodigd om je Zwaard te pakken en het te gebruiken. Je moet niet aarzelen, je tijd niet verspillen aan praatjes of het onvermijdelijke uit de weg gaan. Hemel en Aarde staan op één lijn om je te steunen en een beroep te doen op je kracht, dus neem een besluit en reageer. Wees niet bang dat je anderen bezeert, grijp je Zwaard en gebruik het wijs!</i></p><p><br /></p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-7308853423412109652023-12-22T15:51:00.002+01:002023-12-22T20:21:19.187+01:00Stormlicht<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTnGgKgPWgfSZG0v09GmZPU9BEuqCd5ogGPl7rNuFLef6uuEdNM-Am_sgG7sEbh0thNrstpBrnhchfTMYVCm7usrAgxZUiC_NbjuAUaVT00rgs5U2PuEOofLkS-BUaRNEbHZUsRTalQS5y-BI3EVEWSh3Z5EFH9x2-Gg6_tGZHO4SPV2dahAJywS6fks6_/s1280/20231221-lopers.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="853" data-original-width="1280" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTnGgKgPWgfSZG0v09GmZPU9BEuqCd5ogGPl7rNuFLef6uuEdNM-Am_sgG7sEbh0thNrstpBrnhchfTMYVCm7usrAgxZUiC_NbjuAUaVT00rgs5U2PuEOofLkS-BUaRNEbHZUsRTalQS5y-BI3EVEWSh3Z5EFH9x2-Gg6_tGZHO4SPV2dahAJywS6fks6_/w640-h426/20231221-lopers.jpg" width="640" /></a></div><br /><div>Traditiegetrouw lopen we op de donkerste dag van het jaar met het licht van de Wereldvredesvlam een Rondje om Enschede. Een vaste route van 40 kilometer langs de randen van de stad. Met vaste rustplekken op de oost-, noord- en westhoeken, die onze traditie graag verwarmen met koffie en thee. Met een groeiende groep lopers, die elkaar afwisselen of gewoon stoer de hele route rondstappen. En met ieder jaar een nieuwe ervaring.</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitn4DwP0SMILj6Xix810lSdepoYTXGSVcDBWUFG96jVIk1SnT6vKDdzHCRH5BvP-yFm1D8zomphLw9Q-VXvGYW0bmLx-NUrGf92gFIBJnpReQlLWBYP4kQDKH4II96RdqgP1tNbtdwhZ_pmP-38j6jaiq9-duAMnoWd9IjlmwkEmcuoVYG-BcxKezGQTCo/s1776/20231221-lampen.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1776" data-original-width="1184" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitn4DwP0SMILj6Xix810lSdepoYTXGSVcDBWUFG96jVIk1SnT6vKDdzHCRH5BvP-yFm1D8zomphLw9Q-VXvGYW0bmLx-NUrGf92gFIBJnpReQlLWBYP4kQDKH4II96RdqgP1tNbtdwhZ_pmP-38j6jaiq9-duAMnoWd9IjlmwkEmcuoVYG-BcxKezGQTCo/s320/20231221-lampen.jpg" width="213" /></a></div>Zo staat het rondje van 21 december 2023 in het teken van 'alles gaat anders dan gehoopt'. Ziekte maakt dat de hartewens van sommige lopers niet uitkomt. Honderd kerstdinerende studenten zorgen voor een rumoerige pannenkoek na afloop. Storm Pia besluit ook mee te lopen dit jaar en daagt daarmee niet alleen de lopers uit, maar ook ons vredesvuur. En het blijkt nog een hele toer om als rustplaats-taxi door het chaotische verkeer te komen.</div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW1BsRXIYerUe7eUR3IF3WmYKklmcVSvz3hT8lu8M7pLTock_Fu0y0tF5RKFvA4z9eVOyPF9_Dj2QgIav2d_gMTkg3qJBy8rUrZPTt40Q1sJaFUBe8Mvs9afUTPW3ZvDA8Qa7WGj1lSfEVF_USu6Z5tyqtoz9VfVjDlexzU2YfUDAWzynDjma04KMFS-YS/s1280/20231221-lopers%20met%20vlam.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="853" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW1BsRXIYerUe7eUR3IF3WmYKklmcVSvz3hT8lu8M7pLTock_Fu0y0tF5RKFvA4z9eVOyPF9_Dj2QgIav2d_gMTkg3qJBy8rUrZPTt40Q1sJaFUBe8Mvs9afUTPW3ZvDA8Qa7WGj1lSfEVF_USu6Z5tyqtoz9VfVjDlexzU2YfUDAWzynDjma04KMFS-YS/s320/20231221-lopers%20met%20vlam.jpg" width="213" /></a></div>Ik loop mijn bescheiden vredesdeel voor de vader wiens hart goddank weer klopt, voor de grootvader wiens hart langzaam uitdooft en voor iedereen die op dit moment niet zeker is van warme soep en droge kleren na een barre tocht. Maar ik moet bekennen, zo zwaar als dit jaar heb ik hem nog nooit ervaren. Totaal overprikkeld kruip ik rond middernacht onder de dekens. </div><div><br /></div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4g8Ly9LB5pkGAWugsM0dXh2paaSc3jP0Dz3rt50gpUEuEHuUZGV4gR-uMVCzTNG7MtGJObfaTYnAY4qdLzTjdF7DYYKAuu1W2ftSUSEBv_Eo5KoRpguand5oNFqW4htcqdWk7nbvbtLChAhCvUf14mIRvc29ArVh9wr6mhFrHC1AIyLlpzBzpmaXu3BVf/s1776/20231221-vlammen.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1776" data-original-width="1184" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4g8Ly9LB5pkGAWugsM0dXh2paaSc3jP0Dz3rt50gpUEuEHuUZGV4gR-uMVCzTNG7MtGJObfaTYnAY4qdLzTjdF7DYYKAuu1W2ftSUSEBv_Eo5KoRpguand5oNFqW4htcqdWk7nbvbtLChAhCvUf14mIRvc29ArVh9wr6mhFrHC1AIyLlpzBzpmaXu3BVf/s320/20231221-vlammen.jpg" width="213" /></a></div>Voor mij voelt het alsof Pia alles wat zich in 2023 aan onrust in de wereld heeft opgebouwd even van zich afschudt. En ze voelt als een vooraankondiging voor alle woestenij die in het nieuwe jaar nog gaat komen. Maar we weten nu, wat er ook gebeurt, onze vredesvlam gaat altijd rond!</div><div><br /></div><div><i>Foto's van <a href="https://martinkleinschaarsberg.nl/" target="_blank">Martin Klein Schaarsberg</a></i></div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-75341289190373090332023-12-01T17:12:00.003+01:002023-12-01T17:12:34.062+01:00Een kwart eeuw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNiNLbHZRYVACN8qoimu0yp48egpfU1ncXVAaayza5cWs4UOYAHag1KTgYHXMnnVC9wCp2B0Q6K-jSqHJMbj9OOnjn6rNIeKaDYIGG7qKtPoDjfXl46WEPRAlxu2CsgRSaSHKLBw4fx29h_wMcZ-6Mp4qaVUPqFD-KanMPAwAlGz44KCFHZSV23PikC_Y6/s2016/glazenboek.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1512" data-original-width="2016" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNiNLbHZRYVACN8qoimu0yp48egpfU1ncXVAaayza5cWs4UOYAHag1KTgYHXMnnVC9wCp2B0Q6K-jSqHJMbj9OOnjn6rNIeKaDYIGG7qKtPoDjfXl46WEPRAlxu2CsgRSaSHKLBw4fx29h_wMcZ-6Mp4qaVUPqFD-KanMPAwAlGz44KCFHZSV23PikC_Y6/w640-h480/glazenboek.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van <a href="https://www.debibliotheekopschool.nl/" target="_blank">de Bibliotheek </a><i><a href="https://www.debibliotheekopschool.nl/" target="_blank">op school</a>.</i> Vorige maand hoorden we dat er opnieuw een flinke impulsregeling beschikbaar komt voor nieuwe scholen en voor verdieping met bestaande scholen: <a href="https://www.lezen.nl/nieuws/forse-impuls-leesbevordering/" target="_blank">74 miljoen maar liefst</a>. Deze week ontvingen alle bibliotheken de voorwaarden en vanaf januari kunnen de aanvragen ingediend worden. En deze maand verscheen ook het onderzoeksrapport van KWINKgroep naar <a href="https://open.overheid.nl/documenten/dpc-78ba84939262bd1081e89d79022d7f64f9f655f4/pdf" target="_blank">de voorwaarden voor duurzame verankering</a> van de Bibliotheek <i>op school.</i> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Jaja, de aanhouder wint, zullen we maar zeggen. En terecht, want ik weet als geen ander dat we als sector Goud in handen hebben met deze aanpak. Dus felicitaties zijn op z'n plaats voor iedereen die hier al meer dan 10 jaar in gelooft en voor knokt!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">En ik? Nou, ik dacht na 25 jaar dat een derde diploma ook best wel stoer is. En ik voel dat het voor mij niet alleen belangrijk is dat 'het kind' meer plezier beleeft aan lezen, maar ook dat 'de mens' meer voldoening en zin beleeft aan het leven. Betekent deze omscholing naar Geestelijk begeleider het einde van m'n bibliotheekwerk? Ach waarom, want stilletjes droom ik al van een <i>spreekuur voor levensvragen</i> op het ontwikkelplein of een <i>koffietafel voor een goed gesprek</i> in ons leescafé. De Bibliotheek als laagdrempelige toegangspoort voor geestelijke zelfredzaamheid. Of waarom niet de <i>geestelijk begeleider</i> voor al die fijne collega's in Hengelo en Overijssel. Want reken maar dat er ook op de werkvloer behoefte is aan een luisterend oor en wat extra zielzorg.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTX0NwkBGzX0ZnKb6niGDV7lRK2fZcCMF941rmX0PqfwCz8oKy1OmFUVNtmkdlbFqXTTPDK3TSUdZdpJQ6KO_l3lbWoqwcm84mghHGbyYTiIvBxDajoKF6mbhecH_2-X6i4u7jhwQzdHADgdXm_smR7WPXXpT7ozsjYm9ck2ixzhHGjotap8N0uNNzYVvF/s1920/wenspost.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTX0NwkBGzX0ZnKb6niGDV7lRK2fZcCMF941rmX0PqfwCz8oKy1OmFUVNtmkdlbFqXTTPDK3TSUdZdpJQ6KO_l3lbWoqwcm84mghHGbyYTiIvBxDajoKF6mbhecH_2-X6i4u7jhwQzdHADgdXm_smR7WPXXpT7ozsjYm9ck2ixzhHGjotap8N0uNNzYVvF/w181-h320/wenspost.jpg" width="181" /></a></div>Voor nu eerst lekker genieten van de lieve jubileumkaarten, de mooie opleiding en m'n vrijwilligerswerk bij <a href="https://willemlevensvragen.nl/" target="_blank">Hart voor Levensvragen</a>. Dan vallen de stukjes voor die volgende 25 jaar vast vanzelf op hun plek.</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-3246916813459206992023-11-24T17:03:00.003+01:002024-01-02T15:52:01.365+01:00Kijk om je heen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkPr-MCrtFXQAOU7XlivMBkfH1PZ7RH0QYQkTJXIdu6Ya_2aN9n0ePhgLcmFR05EOs3mT2v3FUYcvhJRpihlpzv1RxytFibkDx9-sZs93dqQd1O5PuOYiBTy5SYbw7B5zyiGS7gMDi8nEM3of3MOSkLuCuznSaP6u0QAS-ebqsHXzpjE2nkRWCUwGkabkO/s1873/in%20het%20licht.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1405" data-original-width="1873" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkPr-MCrtFXQAOU7XlivMBkfH1PZ7RH0QYQkTJXIdu6Ya_2aN9n0ePhgLcmFR05EOs3mT2v3FUYcvhJRpihlpzv1RxytFibkDx9-sZs93dqQd1O5PuOYiBTy5SYbw7B5zyiGS7gMDi8nEM3of3MOSkLuCuznSaP6u0QAS-ebqsHXzpjE2nkRWCUwGkabkO/w640-h480/in%20het%20licht.jpg" width="640" /></a></div><p><br />Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete <i>Correspondent </i>heeft zelfs <a href="https://decorrespondent.nl/collectie/de-tweede-kamerverkiezingen-2023-lees-verder" target="_blank">een heel dossier</a> over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee. </p><p>Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de <a href="https://www.youtube.com/watch?v=qg6_QbhQswQ&t=15s" target="_blank">slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1</a>. Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben...</p><p style="text-align: center;"><i>"In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je nodig heeft. Kijk wie kwetsbaar is. Kijk wie boos is of vergeten of buitengesloten. Kijk wie het minder heeft dan jij en sla je armen om haar heen. Sla je armen om hem heen. Ik geloof dat dat het land is dat we zijn."</i></p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-29386965429727842032023-11-18T19:58:00.005+01:002023-11-29T21:27:57.009+01:00Die verrekte zingeving<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9agNhHC-htRpND5o7TobItJhTIqwnirZWDVgKH_lOU2tbkkcDMratGLEldqD4NOqetx85b970Anj56C_EENf6PPBjp55kr_NZhVVwuKKdWflLtSrCRWM5WQHMnan1pIBdx2Bp3vLFUiqaH71Oh-92OzuNDsgMIsI_54FBRtINSlMOmxbaS6OrYFr5w294/s1500/close-up-of-pearl-in-oyster-shell.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="821" data-original-width="1500" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9agNhHC-htRpND5o7TobItJhTIqwnirZWDVgKH_lOU2tbkkcDMratGLEldqD4NOqetx85b970Anj56C_EENf6PPBjp55kr_NZhVVwuKKdWflLtSrCRWM5WQHMnan1pIBdx2Bp3vLFUiqaH71Oh-92OzuNDsgMIsI_54FBRtINSlMOmxbaS6OrYFr5w294/w640-h350/close-up-of-pearl-in-oyster-shell.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Ik mag met een geestelijk verzorger op stap. Om het vak te leren kennen en om ervaring op te doen als vrijwilliger voor Hart voor Levensvragen. M'n 'mentor' is net gepensioneerd en bezit een aanstekelijke dosis EigenWijsheid. Hij neemt me mee langs twee cliënten waar hij al lang over de vloer komt. Onderweg praten we over het vak en vertel ik iets over mijn achtergrond. En dat ik net m'n getuigschrift heb gekregen voor het afronden van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving.</p><p>'Ach ja, zingeving', zegt hij, 'dat woord, dat zegt me niet meer zoveel hoor.' Het lijkt een beetje een holle term voor hem geworden. We zoeken nog of er een ander woord is dat voor hem beter past bij wat hij doet, maar voor ik het weet loop ik door een openstaande deur de eerste huiskamer binnen. Wat me in het daaropvolgende uur het meest raakt is hoe m'n mentor tegen het eind een inzicht tevoorschijn tovert dat de cliënt bijna verbaast en vooral lachend ontvangt. Dat korte moment van stilte en hoe zij heel even nog iets meer ontspant. Terug in de auto noem ik dat moment een Pareltje.</p><p>Het tweede huisbezoek verloopt in alle opzichten anders. Het voelt voor mij als een bijpraatbezoek, want de heren hebben elkaar lang niet gezien. Mijn aandeel gaat vooral over wie ik ben en waarom ik mee ben. Op de terugweg naar huis merk ik op dat er naar mijn idee niet zo'n Pareltje in dit gesprek zat en vraag hoe dat voor hem werkt. Was dit nou toch een 'goed gesprek' en waarom dan?</p><p>'Weet je', zegt hij, 'ik wilde sowieso weer eens horen hoe het met hem gaat. Dus ik belde hem met de vraag 'wil je wat voor me doen?' Ik vertelde dat ik een stagiaire had en dat hij me wel iemand leek die het kon hebben als er een extra persoon zou aanschuiven. Dus ik vroeg of hij jou voor mij wilde ontvangen. Ik denk dat hij vanavond aan tafel zit met een voldaan gevoel. Wetende dat hij iets voor mij heeft gedaan, dat hij er kennelijk nog toe doet. Dit gesprek geeft hem daarom vast een soort van... eh...'</p><p>'Zingeving?', opper ik.</p><p>'Tja', klinkt het mompelend naast me, 'toch weer die verrekte zingeving.'</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-16199922305293868742023-11-05T19:18:00.119+01:002023-11-19T21:26:21.972+01:00Een filosofische tafel<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhsUNywbagnoVM-GJyaR81LX0MROXO8UGC1k75DyekWBlTx-bBOba1Aa3oAuA90T89CeF61PW-6UYnaGreSklVXwi6TXgdhy7cZuHweHF2_fznyhYroK5Kw4Fpy5k1EUp8hfmHGGB4xhOmt4f24ch-Uwk2k-UwZJwnDuG60waSw9rwRtJUCin_RNB_sUGc/s612/timmerman.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="408" data-original-width="612" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhsUNywbagnoVM-GJyaR81LX0MROXO8UGC1k75DyekWBlTx-bBOba1Aa3oAuA90T89CeF61PW-6UYnaGreSklVXwi6TXgdhy7cZuHweHF2_fznyhYroK5Kw4Fpy5k1EUp8hfmHGGB4xhOmt4f24ch-Uwk2k-UwZJwnDuG60waSw9rwRtJUCin_RNB_sUGc/w640-h426/timmerman.jpg" width="640" /></a></div><br />De tweede module van dit schooljaar gaat over begeleidingsmethodieken. Hoe pak je dat nu eigenlijk aan, zo'n ontmoeting rondom betekenisgeving. In de loop van dit jaar komen verschillende soorten methodieken en gespreksmodellen voorbij. We richten ons nu eerst op de basis en hoofdlijnen.<p></p><p>Als opwarmertje staat de docent stil bij of je als geestelijk begeleider wel of niet doelgericht bezig bent en hoe dan. Ineens zitten we bij Aristoteles en de twee soorten van doel- of zingericht handelen die hij onderscheidde: <i>poièsis</i>, waarbij het extrinsieke doel ligt in het resultaat van de activiteit, zoals de tafel die je in elkaar timmert. En <i>praxis</i>, wanneer het intrinsieke doel in de handeling van de activiteit ligt, zoals het maken van muziek.</p><p>Eh... oké, dat onderscheid snap ik nog wel. Toch blijft er een stemmetje knagen in m'n hoofd terwijl de docent rustig verder praat. Als <i>praxis</i> gaat over de zin van de handeling, waarom is die grote bouwmarkt, waar je alle materialen haalt om een tafel te timmeren, er dan naar vernoemd?</p><p>Pas later zie ik ineens de diepere betekenis daarvan. Dom van me, want het gaat die bouwmarkt natuurlijk niet om al die tafels, maar om het ondersteunen van de handeling van het timmeren. Wat gelijk weer een nieuwe vraag oproept: zouden ze daar wel weten hoe filosofisch ze eigenlijk zijn?</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-80786004349166649882023-10-29T10:15:00.002+01:002023-10-30T07:40:43.912+01:00Hekwerk<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkrlFwS6_FWUESc5OaflpZOIGspZ0oVxRLtMVmTx85CvYqDds39_R1K7gJ6VTGPcwgRtxu7nZA15APsvWv7H5JHfZC-ucrM6rOq94oNXgFoh5EJzPFQ94xcMifYOdhBX7WYhjou6-lXMAsDjDPVgaeYKL1AfC_TJXnkC4D0rI1hHip6JVdvROwkoFKJKvU/s700/burgerszoo.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="359" data-original-width="700" height="328" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkrlFwS6_FWUESc5OaflpZOIGspZ0oVxRLtMVmTx85CvYqDds39_R1K7gJ6VTGPcwgRtxu7nZA15APsvWv7H5JHfZC-ucrM6rOq94oNXgFoh5EJzPFQ94xcMifYOdhBX7WYhjou6-lXMAsDjDPVgaeYKL1AfC_TJXnkC4D0rI1hHip6JVdvROwkoFKJKvU/w640-h328/burgerszoo.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Onze personeelsvereniging organiseerde een dagje Burgers Zoo in Arnhem. Eindelijk sinds corona ga ik weer eens met een bus vol gekkigheid op stap. Lekker.</p><p>We beginnen de dag met de <a href="https://www.safarimeetingcentre.nl/activiteiten-entertainment/teambuilding/miljoenensafari" target="_blank">miljoenensafari</a>. Gewoon ontspannen rondlopen en van alle dieren genieten, dat doe je maar in je eigen tijd. Er moet eerst gewerkt worden! De spelregels in het kort? Elke team krijgt een miljoen en moet binnen 2 uur zoveel mogelijk geld uitgeven. Door vragen goed te beantwoorden of zo origineel mogelijke opdrachtfoto's te maken. Je kunt andere team pesten door ze uit te dagen in het casino of een portemonnee met geld neer te leggen. Maar pas op, her en daar zijn onzichtbare zakkenvullers verstopt. Als je daar langsloopt krijg je ook weer geld toegeschoven. </p><p>Oké, ik wist niet dat een dagje dierentuin voor zoveel stress kon zorgen, maar ons team gaan met frisse moed op stap. Na het eerste succesje met een goed antwoord lopen we langs zo'n zakkenvuller. Pingping! Prut. Nu is het zaak goed te onthouden waar we staan, zodat we er niet nog een keer langslopen.</p><p>'Niet vergeten, bij dat hek', roept een collega enthousiast.</p><p>Bij dat hek?! We zitten in een dierentuin. Het is hier godzijdank één en al hek!<br />Afijn, eind van het verhaal. We eindigden met het meeste geld...</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-80531990218810334492023-10-07T20:14:00.001+02:002023-10-08T10:02:24.356+02:00Bijna Thuis<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFAD_kOvAiXYQ2vOq-oB6PNdGmSDdaipefKFFcyeZ58Zm_fmVLBM-BYtFThX3kJvSwBZouJp44Mbp5_24mKA_pmAJ-7Vg166aCdR_Aiy0pHFpWrc-nl520wzJzV9FiuWuoUIRzo2Fe7ApNUKoYC3xMC3i0ifvBrRvQHlloUVkW-EWz7rgpubiWjzj5yxqK/s1600/Azora_palliatieveUnit_detail.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1600" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFAD_kOvAiXYQ2vOq-oB6PNdGmSDdaipefKFFcyeZ58Zm_fmVLBM-BYtFThX3kJvSwBZouJp44Mbp5_24mKA_pmAJ-7Vg166aCdR_Aiy0pHFpWrc-nl520wzJzV9FiuWuoUIRzo2Fe7ApNUKoYC3xMC3i0ifvBrRvQHlloUVkW-EWz7rgpubiWjzj5yxqK/w640-h384/Azora_palliatieveUnit_detail.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Ik spreek iemand die in een hospice werkt. Zo'n palliatieve zorginstelling voor mensen die aan het einde van hun leven zijn gekomen. Daar waar je pas mag 'logeren' als je levensverwachting minder is dan drie maanden. Tijdens mijn Amerikatournee met het Ricciotti Straatensemble (we schrijven begin jaren 90) hebben we opgetreden in een heel groot hospice. Indrukwekkend was dat. </p><p>Ik merk in het gesprek op dat zij hun hospice een <i>Bijna Thuis Huis </i>noemen. Die term ken ik nog niet. Hij legt me uit dat er twee soorten hospices zijn: een High-care, waar 24 uur per dag medische zorg aanwezig is, zoals in een ziekenhuis. En een Bijna-thuis-huis, waar een woonsituatie wordt gecreëerd zoals de gasten thuis gewend zijn. Ze houden hun eigen huisarts en dagelijkse zorg wordt verleend door wijkverpleegkundigen en vrijwilligers.</p><p>'Oh', zeg ik, 'de term is dus eigenlijk een inkorting van <i>Lijkt op thuis zijn Huis</i>.' Ja, zo kun je het inderdaad zien, beaamt hij. Dan vertel ik dat ik dat ik zelf bij die term moest denken aan wat er in mijn opleiding Spiritualiteit & Zingeving vaak voorbij was gekomen. Dat we spreken over geboorte, leven en dood als één geheel. En dat je Bijna-thuis ook kunt zien als bijna klaar zijn om de stap naar de overkant te maken, om weer 'thuis' te komen.</p><p>Het blijft even stil. 'Goh ja', zegt hij, 'zo heb ik er nog nooit aan gedacht. Maar inderdaad, dat is ook een mooie metafoor.' Nou kijk aan, hebben we toch gewoon spontaan een dubbele betekenis van hun definitie ontdekt. En allebei wat geleerd.</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-70970698283804354372023-09-26T18:00:00.002+02:002023-09-26T18:06:34.177+02:00Eind van een Twijtperk<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC0NWnPexhjOVPp9BuYZ-_dmlrESZSDjVrcF2NgfWSjedBY207mdIQcd24M6xbXDtqFJcB6cjmZhon-4PLMzDzlCZb0f602cQuKjlwnlV8dxfBgXpZFa0iz_Nwl0JbKhNavz32rzOx5HzFddvDqNdsydgh2Sj6IzfYxNzDTaoMSc0t5zU-OMgiKRbr6tF9/s680/WNF%20twitterX.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="457" data-original-width="680" height="357" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC0NWnPexhjOVPp9BuYZ-_dmlrESZSDjVrcF2NgfWSjedBY207mdIQcd24M6xbXDtqFJcB6cjmZhon-4PLMzDzlCZb0f602cQuKjlwnlV8dxfBgXpZFa0iz_Nwl0JbKhNavz32rzOx5HzFddvDqNdsydgh2Sj6IzfYxNzDTaoMSc0t5zU-OMgiKRbr6tF9/w640-h430/WNF%20twitterX.jpeg" width="533" /></a></div><p>Er moet me iets van het hart. Sinds ik ruim 14 jaar geleden met Twitter verkering kreeg, hebben we een beetje een knipperlichtrelatie gehad. Ik zou zelfs zeggen een haat/liefde verhouding. In het begin was alles leuk en onschuldig, toen kwam de sleur en kostte het ineens best veel tijd. We hebben elkaar zelfs een paar jaar uit het oog verloren. Tot ik ineens weer wat meer te vertellen had en de vlam weer oplaaide. Maar sinds een tijd laat ik me meer door deze rare vogel afleiden dan goed voor me is.</p><p>Ik zou willen beweren dat ik zelf niet eens zo veranderd ben in onze relatie. Ik neem nog altijd meer dan dat ik geef. Ik val hem niet lastig met meningen in CHOCOLADELETTERS of zinloze chitchat, al dan niet vergezeld door een koddig filmpje. Ik laat alleen positieve Tweetgenoten toe, die net als ik de wereld en onze tijdlijn graag wat mooier willen maken. Maar ik moet zeggen dat m'n wederhelft in die jaren wel wat rare trekjes heeft ontwikkeld.</p><p>Hij zingt een andere toon. Hij vliegt in een richting waar ik eigenlijk niet heen wil. Hij doet het echt met iedereen. Hij verandert z'n naam en de spelregels. Hij danst naar de pijpen van z'n onberekenbare vader. En *steekt hand in eigen boezem* hij laat me niet meer los. Dus, ik ben op dat punt aangekomen waarbij ik moet luisteren naar m'n lichaam dat schreeuwt: deze vogel is niet goed voor jou. Wegwezen!</p><p>De druppel? Alle media die het nu hebben over X (voorheen Twitter). Vlieg toch een eind weg, mooi geweest. En ik weet, dit bericht was niet nodig, niemand gaat me missen - Twitter zelf nog het minst - en Facebook is geen haar beter. Allemaal waar. Maar ik moet ergens beginnen. </p><p>Er waren ook echt wel leuke tijden en lieve Tweeps. Tegen hen zegt ik: "Bedankt voor de mooie jaren! Pas goed op jezelf enne... ga op tijd weg als het niet meer goed voelt. Je hebt die rare vogel echt niet nodig."</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-43677728571595996122023-09-22T19:48:00.000+02:002023-09-22T19:48:33.424+02:00Alles wat ik niemand vertel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VOWQYbB4RTkdBdCNlZqgqwHDaPkRQatqDwStvxQhuyZGCjmZa7y_lNRE0iVVAaWc0ua50wGafOhbBX_QfuFRiMtPJO6cTeuRKfbrs43CEBYQk4ykmxOXFvMN6G0yyNVrGevlDab_jQDNaRi4qqIoVm4tOo52A6Zq1ZHEl5QF56DbAatn065VYwkpEWCE/s1100/dont_tell.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="744" data-original-width="1100" height="359" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VOWQYbB4RTkdBdCNlZqgqwHDaPkRQatqDwStvxQhuyZGCjmZa7y_lNRE0iVVAaWc0ua50wGafOhbBX_QfuFRiMtPJO6cTeuRKfbrs43CEBYQk4ykmxOXFvMN6G0yyNVrGevlDab_jQDNaRi4qqIoVm4tOo52A6Zq1ZHEl5QF56DbAatn065VYwkpEWCE/w640-h432/dont_tell.jpg" width="533" /></a></div><br /><div>Vandaag kocht ik mijn allereerste <i>Hoe overleef ik</i> -boek van Francine Oomen (sorry). Ik weet, de serie is al sinds 1998 mateloos populair. Elke schoolbibliotheek heeft altijd te weinig exemplaren in de collectie. Ze won vele malen de prijs van de Kinderjury en van de Jonge Jury. Ze werd er zelfs om geridderd. Laten we zeggen dat ik meer van de leeftijd van de schrijver ben dan van de doelgroep waarvoor en waarover ze schrijft. Waarom dan nu toch naar de boekhandel? Vanwege <a href="https://decorrespondent.nl/14813/therapiepraat-vliegt-je-om-de-oren-maar-een-echt-kwetsbaar-gesprek-blijft-lastig-ziet-schrijver-francine-oomen/c0aff9c0-98b5-0db3-1f73-d56685a00978" target="_blank">een artikel op De Correspondent</a>.</div><div><br /></div><div>Er is namelijk een nieuw deel uit: <i><a href="https://www.singeluitgeverijen.nl/volt/boek/hoe-overleef-ik-alles-wat-ik-niemand-vertel/" target="_blank">Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel?</a></i> Na 16 delen en acht jaar stilte, ontdekte Francine dat de lezers, die waren opgegroeid met Rosa en haar vrienden, nog steeds op survivaltips zaten te wachten. Tips om een quarterlifecrisis te overleven in een wereld waarin eenzaamheid toeneemt en "jongeren een psychische diagnose hebben of er met smart op wachten". Niet in de laatste plaats omdat ze ontdekken dat die sociale media meer leegzuigen dan dat ze voedende sociale contacten opleveren.</div><div><br /></div><div>Hoe ironisch dat Francine juist dankzij een oproep op TikTok in contact kwam met zo'n 4.500 jongeren, die wel in gesprek wilden over wat hen bezighoudt in het leven, waar ze tegenaan lopen. En dan geen chitchat, maar serieuze, verdiepende, kwetsbare gesprekken. Waarbij echt gepraat en echt geluisterd wordt. Dan denk ik gelijk aan dat andere prachtige boek, waarover ik in mijn eerste blogjaar schreef: <a href="https://www.astridsscribbles.nl/2008/09/beste-meneer-chambers.html" target="_blank">Dit is alles, van Aidan Chambers</a>. Voor dit dagboek van een tienermeisje sprak ook hij met vele pubermeisjes en -jongens, om zich in hun denk- en gevoelsleven te kunnen verplaatsen. </div><div><br /></div><div>En natuurlijk word ik geraakt door de thematiek van deze meer volwassen <i>Hoe overleef ik</i>. Niet durven praten, uit schaamte of angst voor afwijzing. Echt contact maken, door niet alleen te praten over de symptomen, maar over de werkelijke oorzaak. Die vaak een laag dieper ligt dan 'te hard gewerkt' of 'te weinig vrienden'. Durven stilstaan bij patronen die zijn ontstaan uit het familiesysteem of een traumatische gebeurtenis. Om vervolgens te ontdekken dat je zelf alle wijsheid al bezit om je eigen goeroe te zijn, maar dat dit er door de jaren uitgeprogrammeerd is. Zoals Francine het aan het eind zo mooi zegt.</div><div><br /></div><div>Oké, ik loop misschien 25 jaar en heel veel avonturen achter, ik moet de hoofdpersonen nog leren kennen, maar "dit boek gaat over eenzaamheid en verbinding, over angst en vertrouwen, over het volgen van je hart en het terugvinden van je prik..." That's me. Dus ik denk dat ik snel genoeg 'on board' ben bij deze vrolijk bende en ben blij dat een hele grote groep lezers hiermee hopelijk de kracht van een kwetsbaar gesprek en luisterend oor leren waarderen.</div><div><br /></div><div><br /></div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-72259903849624419522023-09-09T15:29:00.003+02:002023-10-03T19:29:07.290+02:00Uit het veld geslagen<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc33mSoeGfZKXAXLEiy6Uqi8rcfRremWHy3MdooqaQzdrzZnuHB1pttvOkhCpTyoQAukHuRnQCOsqgAp4oveVlbsOyKPHcfOnFPJJrZT9b-xkkYR4dVo1YzwlQo8szk4kr0GCkHvxDW8lf2RwdHGWUYCAqN5bAK8dQCA-0dd8-Tg7vaRAQ3FQfDcc-uL21/s540/Exit.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="540" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc33mSoeGfZKXAXLEiy6Uqi8rcfRremWHy3MdooqaQzdrzZnuHB1pttvOkhCpTyoQAukHuRnQCOsqgAp4oveVlbsOyKPHcfOnFPJJrZT9b-xkkYR4dVo1YzwlQo8szk4kr0GCkHvxDW8lf2RwdHGWUYCAqN5bAK8dQCA-0dd8-Tg7vaRAQ3FQfDcc-uL21/w640-h426/Exit.jpg" width="533" /></a></div><div><br /></div>Deze tweede lesdag van ons nieuwe schooljaar zit ik voor het eerst thuis in zoom. De zomergriep heeft me te pakken. Inmiddels koortsvrij, maar zowel m'n kriebelhoest als m'n lichaam houd ik liever uit trein en klaslokaal. Gelukkig is er een online verbinding en dat werkt prima. <p></p><p>Mystagogie. Dat is zowel het mooiste als het meest ongrijpbare vak tot nu toe. De docent definieert dit als 'het verdiepen van het vertrouwen op een begeleiding vanuit en in het mysterie'. Waarbij 'een mystagoog, in het luisteren naar het levensverhaal, beluistert hoe het mysterie zich wil ontsluiten in de ander diens identiteit en zelfbewustzijn'. Snap je? Nee, ik ook nog niet.</p><p>Maar tijdens deze les worden weer twee prachtige mystieke teksten besproken, veel vragen gesteld en vallen er mooie stiltes na de antwoorden die ieder hier voor zichzelf op geeft. Ik leer dat mystagogie vooral gaat over en begint met luisteren. Dat kan vanuit bijvoorbeeld stilte, liefde, intuïtie of niet-weten. Net was past bij jou of de ander. Met dit luisteren kun je begeleiding geven en ontvangen vanuit het mysterie van wie wij zijn. Het mysterie van het onbekende eigene, de onvermoede mogelijkheden die je in je draagt en die verder reiken dan wat je al weet van jezelf, maar die toch ten diepste van jezelf zijn.</p><p>Een klasgenoot, die me in de pauze even opzoekt in het scherm, zegt dat mystagogie voor haar gaat over in het gesprek - in de relatie - samen op een diepere laag komen. Dat je het gesprek voert over de laag onder de woorden. Zodat het mysterie zich kan ontvouwen dat zich in het veld tussen de mensen afspeelt. Ja ja ja, natuurlijk. Het veld tussen de mensen, het gesprek over dat wat niet direct gezegd wordt, het mysterie van wat de mens ten diepste is, dat snap ik allemaal wel. Dat is ook wat mij drijft deze opleiding te doen. En zelfs online is het veld van mijn klas voelbaar. Ik ben erbij en deel met hen het mysterie van alles wat deze ochtend voorbij komt. Dankbaar en geïnspireerd lunch ik - ook voor het eerst - alleen en in stilte.</p><p>Hoe koud is dan de overgang als ik merk dat ondertussen de zoomverbinding is verbroken. Mijn nieuwe gastheer van de middagmodule heeft het klaslokaal verlaten. Als de les begint verschijnt in de groepsapp dat het voor deze tweede docent alleen mogelijk is dat er een geluidsopname wordt gemaakt. En daar zit ik dan. Een discussie is op dat moment niet mogelijk. Ik voel me een stout kind dat op de gang is gezet. Ik voel zelfs hoe het veld, waarin ik me die ochtend nog bevond, onder m'n voeten is weggeslagen. Zo krachtig kan dat dus zijn.</p><p>Afijn, nadat ik wat zelfbegeleiding heb losgelaten op de kolkende adrenaline, laat ik het mysterie van dit besluit voor wat het is en stort me op de mystieke teksten die we voor dag 3 moeten lezen. Houd ik de inspiratie toch nog een beetje vast.</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-82070611329886020272023-08-28T20:57:00.000+02:002023-08-28T20:57:43.548+02:00In het licht<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM3ys09AAhtO_qC7O15Pom7Ry5C9jhcYGd_e-13Ew9NT4Mrv8nhsu86xJOsnrYtRepa4yeFUEkldeSfqoEOUeDCdE-ev5YlYRpLWq5eb_ilynxp_GG9ptD1-ImF6nCUNdCj8egF3ugJx812cx_QH0a9P4oIV9hnpbIy1D5SxNPzo2ic8HfrSrOuULr0zYQ/s6020/IMG_3145.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4015" data-original-width="6020" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM3ys09AAhtO_qC7O15Pom7Ry5C9jhcYGd_e-13Ew9NT4Mrv8nhsu86xJOsnrYtRepa4yeFUEkldeSfqoEOUeDCdE-ev5YlYRpLWq5eb_ilynxp_GG9ptD1-ImF6nCUNdCj8egF3ugJx812cx_QH0a9P4oIV9hnpbIy1D5SxNPzo2ic8HfrSrOuULr0zYQ/w640-h426/IMG_3145.jpg" width="533" /></a></div><br /><p>Alsof er nog niet genoeg nieuwigheid en transformatie in gang was gezet dit jaar, werd deze zomer er ook één zoals ik nog niet eerder heb beleefd. Drie intensieve weken met drie heel verschillende reizen. Even bijkomen dus!</p>Met een nieuw gezin leer ik dat ons land op minder dan een uur rijden al heel mooi en rijk is. En dat je er echt even uit kunt zijn. Ik leer ook dat verwarring en verdriet zich het best laat oplossen door het in het licht te zetten. En dat ik op ieder moment kan besluiten m'n eigen lichtje weer aan te steken. Als we op de terugweg deze dagen evalueren, noteren we: gezellig, leuk en lekker, ontspannen, feestelijk en natuurlijk, vreugdevol en verrassend. Nou, dan hebben we dat toch goed gedaan voor een eerste keer.<div><br /><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvpdWd9w8sIKhe4OsY5BYIcsnC4QMjtKDjAs14kKan0GSeOsiHhdO3uZxZk2O4_R2IpO3bhSGqRsKQzBPlevuzAJaPVEG3jVVkbU4fUhOhCHNh_dvy0Khgu3XF6j0I1G_5YXOGD-2uWFyJwvJxLwzrC_L5v4HaOp4up0h4kXpIijEIg0dzTO-UqMcrPgcC/s640/les%20mirandes.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvpdWd9w8sIKhe4OsY5BYIcsnC4QMjtKDjAs14kKan0GSeOsiHhdO3uZxZk2O4_R2IpO3bhSGqRsKQzBPlevuzAJaPVEG3jVVkbU4fUhOhCHNh_dvy0Khgu3XF6j0I1G_5YXOGD-2uWFyJwvJxLwzrC_L5v4HaOp4up0h4kXpIijEIg0dzTO-UqMcrPgcC/w400-h299/les%20mirandes.JPG" width="400" /></a></div><br /><div>Daarna wordt het op een andere manier nog spannender. Voor het eerst met een vriendin naar een <a href="https://www.lesmirandes.com/" target="_blank">Chambres d'hôtes</a> van een studiegenoot in Zuid-Frankrijk. De plek blijkt geweldig (aanrader!), de wijn hemels en de zon zet de kachel even extra hoog. </div><div><br /></div><div>Ik leer in de eerste plaats dat je niet meer nodig hebt dan een hotel vol zomergasten om een script voor een film te schrijven. Maar ik leer ook dat, als ik mezelf weer heb vastgedraaid in m'n eigen gedachten, ik mag aangeven wat m'n <i>behoefte </i>is in plaats van de grammofoon te blijven afspelen. Gelukkig is m'n reisgenoot geduldig en vinden we een mooie balans tussen aan en uit, zon en schaduw.</div><div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlYQ6343Y_aOqGOvWg3P7qCgRkAms0vcV1LPv0kFCt6-hQvnqrVal0LaGKBEySjlSk8k-ZlwH9hMimQmcFT_G5oLKYIO-lFuhk_4jJhJ67yowXvBDtR4z4_8ehYQHqXoXkmOUb6CPrRUgWo9YQ5oXh1guHpXWVeAAmWs3y9yXXDyeAcM604WtlEpOSG9u/s640/rosario.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlYQ6343Y_aOqGOvWg3P7qCgRkAms0vcV1LPv0kFCt6-hQvnqrVal0LaGKBEySjlSk8k-ZlwH9hMimQmcFT_G5oLKYIO-lFuhk_4jJhJ67yowXvBDtR4z4_8ehYQHqXoXkmOUb6CPrRUgWo9YQ5oXh1guHpXWVeAAmWs3y9yXXDyeAcM604WtlEpOSG9u/w300-h400/rosario.jpg" width="300" /></a></div><div><br /></div>En dan duik ik tot slot weer de vertrouwde stilte in. Tussen het mediteren door oefenen we in genieten, dankbaarheid en overgave. Ik leer dat ik het ene zonder nadenken of hard werken als vanzelf doe - of er de ander bij kan helpen - en dat het andere echt een blinde vlek is. Wat me gelijk raakt natuurlijk, vooral als ik in m'n <a href="https://www.bibliotheek.nl/catalogus/titel.43386821X.html/vleugels-van-vertrouwen/" target="_blank">meegenomen boek</a> lees: </div><div><br /></div><div>“Meditatie beoefen je zonder doel of winstoogmerk. Het is het antwoord op dat lijden, dat helemaal aan de wortel ligt van onze innerlijke onrust: het verlangen naar een ander nu, een beter nu. Het is juist dit verlangen dat ons weerhoudt om het Nu ten volle te beleven.”
<br /><br />
Dus ik keer terug naar de mantra die ik in m’n eerste studiejaar ontdekte: Ik. Ben. Hier. Nu. En die blijft nog wel even bij me, ook als ik de kloosterpoort weer achter me dicht trek. </div><div><br /></div><div>Op naar het eerste beroepsjaar Geestelijk Begeleider en op m'n 25-jarig jubileum in de Bibliotheek. We leren gewoon nog even door.<br /></div></div></div></div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-54546506269246684742023-08-11T20:56:00.002+02:002023-08-11T20:56:25.664+02:00Over stilte en aandacht<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGBt--fX81jV_VUvhcrK5nkCVbcbavWqgMMKDBlR8mWBFjDZAP3Z-3c72WOE9Du8raVKezQzxXzW-8PaqE_kYnRZvUPoJDjsqd4o1SI9s8M9kU8sj5hWCULbjA6jojXQWFd49bsTpUenkKuCB2uYxbCZJw6gsCjvv7eRF-r8arvpsaFwUgS9MV-HpnHWyQ/s2016/stiltehuisje.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1512" data-original-width="2016" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGBt--fX81jV_VUvhcrK5nkCVbcbavWqgMMKDBlR8mWBFjDZAP3Z-3c72WOE9Du8raVKezQzxXzW-8PaqE_kYnRZvUPoJDjsqd4o1SI9s8M9kU8sj5hWCULbjA6jojXQWFd49bsTpUenkKuCB2uYxbCZJw6gsCjvv7eRF-r8arvpsaFwUgS9MV-HpnHWyQ/w640-h480/stiltehuisje.jpg" width="533" /></a></div><div><br /></div><br />De laatste module van de basisopleiding <a href="https://academiegeesteswetenschappen.nl/opleidingen/spiritualiteit-zingeving/" target="_blank">Spiritualiteit & Zingeving</a> ging over de psychologie van Carl Jung. Waarbij ontstaan en inhoud van zijn beroemde <i>Rode Boek</i> natuurlijk voorbij kwam. Vooral dat 'ontstaan' raakte iets bij me en werd leidend in m'n afsluitende tentamen. Jung kwam eind 1913 - toen er al best wel wat chaos in de lucht hing - in een grote persoonlijke crisis terecht. Zo'n vijf jaar werd hij gekweld door angstvisioenen en hij besloot deze op te schrijven. Vooral 's nachts, in afzondering, in een klein, koud, donker huisje.<div><br /></div><div>Afzondering en stilte. Jung was niet de enige grote geest die zich terugtrok voor z'n creatieve of zelfs therapeutische proces. Mahler, Grieg, Nietzsche... allemaal hadden ze hun componeer- of schrijfhuisje om het fluisteren van hun ziel beter te kunnen horen. Ik herken die behoefte. Zeker nu de prikkels van buiten zoveel meer aanwezig en - eerlijk is eerlijk - verslavend zijn. En ik merk dat ik daar steeds meer last van krijg. </div><div><br /></div><div>Alsof m'n tentamen door de kosmos was opgepikt, ontdekten we ineens een schattig huisje tijdens een wandeling door de bossen rond Heino. Oké, er moet van binnen en buiten wel even een klusser aan de slag, maar verder helemaal perfect. Beschut door groen, uitzicht op een waterpartij, afgelegen van de wandelroute, ik zie mezelf daar wel een poosje opladen.</div><div><br /></div><div>In m'n tentamen beschrijf ik hoe ik zelf die helende kracht van muziek, schrijven én stilte heb ontdekt. Dus ook deze zomer reis ik weer af naar een retraite. Wel in afzondering en stilte, maar niet in eenzaamheid. De groep is namelijk een belangrijk en dragend deel van je proces. Want ook al moet je alles wat er getransformeerd wil worden echt zélf doen, je hoeft het niet alléén te doen. </div><div><br /></div><div>En dat brengt me bij een ander mooi sleutelwoord van deze zomer: aandacht. En tijd! Na de midweek in de bossen verscheen er ineens een ontroerend citaat in onze klassenapp. </div><div><br /><blockquote><div style="text-align: center;">"Geduld is aandacht besteden aan andermans tijd, in helder besef dat je tijd in het meervoud vervoegt, samen met anderen, in de relationele gebeurtenis die ontmoeting heet, of liefde."</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">~ Enzo Bianchi (geb.1943) ~</div></blockquote><div><br /></div><div>Over synchroniciteit gesproken, we zijn er al meesters in. Aandacht en tijd voor jezelf is mooi, maar voor of met de ander kan nog krachtiger zijn. En dat mag best in stilte, want stilte is slechts "het verschil tussen niks zeggen en alles al gezegd hebben" (bonuscitaat van Herman De Coninck). </div><div><br /></div><div>Ik kijk nu al uit naar de ontmoetingen die ik weer met aandacht alle tijd mag geven.</div></div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-78956096967987212802023-07-02T16:02:00.000+02:002023-07-02T16:02:07.287+02:00Verkeerde bed<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuiRwy4Ou5RaG7dUt-EoblwNvuPS5cXMEyvQ7Ia0ilzgt0K9Kndkl2SOxj3BnF7xXvJFUbFVhwa7_5j3ZRr5FyyBbf01sbJ_3NTrUxPM1IjxRrVhqUF0R6RMVQ3ADKgcWYbeWTeApBGm8U7DBZ6iU6gWTczh3eP4--eMz6G0PdmDBEcb9AIdfAGHaJObMp/s612/sitting%20on%20bed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="612" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuiRwy4Ou5RaG7dUt-EoblwNvuPS5cXMEyvQ7Ia0ilzgt0K9Kndkl2SOxj3BnF7xXvJFUbFVhwa7_5j3ZRr5FyyBbf01sbJ_3NTrUxPM1IjxRrVhqUF0R6RMVQ3ADKgcWYbeWTeApBGm8U7DBZ6iU6gWTczh3eP4--eMz6G0PdmDBEcb9AIdfAGHaJObMp/w640-h314/sitting%20on%20bed.jpg" width="533" /></a></div><p>Op de laatste schooldag van dit studiejaar bespreken we in kleine groepjes onze persoonlijke portfolio's, waarin we schrijven welke belangrijkste inzichten we uit alle modules hebben gehaald. Altijd mooi om te lezen hoe een ander uit dezelfde les andere dingen haalt. Dat wat bij jou het meest resoneert zegt niet alleen iets over wie je bent als mens, maar ook over waar je je op dat moment bevindt in je leven en groeiproces. En zo leer je altijd weer iets nieuws van de inzichten van een ander.</p><p>M'n klasgenoot vertelt over zijn persoonlijke les. Hoe hij zich meer bewust is geworden van het feit dat er vaak andere emoties zitten achter een simpele boosheid. In zijn werk heeft hij veel te maken met klagers en die kunnen soms bot en rot uit de hoek komen. Hij vertelt hoe hij meer contact probeert te maken met wat de ander beweegt, waar die boosheid vandaan komt, behalve die lekkende kraan. "Hij kan wel net zijn ontslagen, ruzie hebben gehad met een dierbare of gewoon met z'n been uit het verkeerde bed zijn gestapt."</p><p>Sorry, maar ik vind die verspreking zo hilarisch en krijg er zulke bizarre beelden bij, wat mij betreft nemen we deze op in het Nederlands boek der Spreekwoorden en Gezegden! <i>#ikrekenhetgoed</i></p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-81403730042909863042023-06-17T22:38:00.006+02:002023-06-18T09:27:54.106+02:00Niet(s) aan de hand<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBYKvAfYGKgugxInTRUlGXkUGMGbLu-YcKAu-iIr7f1l-tpiw1tRBLon_KLlGmvhZ0OqfwZFVzt74PuGWOhccc4gxqh3CIH0cTZrlKK8wxsa92j04_urcQElP-Fd1S4eb_lt5Ead3OD13oXD90A8F5Ybw17Vpw4iUpiGdsfZDdY992XSwfV8ggPe2Ahw/s1000/186-tips-1-main.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="1000" height="420" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBYKvAfYGKgugxInTRUlGXkUGMGbLu-YcKAu-iIr7f1l-tpiw1tRBLon_KLlGmvhZ0OqfwZFVzt74PuGWOhccc4gxqh3CIH0cTZrlKK8wxsa92j04_urcQElP-Fd1S4eb_lt5Ead3OD13oXD90A8F5Ybw17Vpw4iUpiGdsfZDdY992XSwfV8ggPe2Ahw/w640-h504/186-tips-1-main.jpg" width="533" /></a></div><br /><div>Ken je die 'theezakjes'-vraag: wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst deed? Ik heb eindelijk een antwoord: vandaag.</div><div><br /></div><div>We hebben onze laatste lesdag van het jaar. De mussen vallen van het dak, maar wij vullen onze ochtend dapper met een nieuwe tarotlegging en er worden flink wat I Tjing-munten geworpen. Met een paar leuke inzichten op zak genieten we van onze lunch in de schaduw op de binnenplaats. Voor deze gelegenheid ben ik op m'n meest casual gekleed: een lange, slobberende, Indiase jurk. De enige vrouwelijke vorm komt van twee bandjes stof in de taille, die op m'n rug in een strik zijn geknoopt. M'n sandalen hebben klittenband, zodat ze gedurende de dag gelijk met m'n voeten opzwellen. Ideaal.</div><div><br /></div><div>Ik besluit eerder dan de groep in alle rust weer naar binnen te gaan voor de middagles. Terwijl ik mezelf door de half openstaande deur wurm, bedenk ik me dat dit een andere deur is dan normaal. Ik moest nog iets verder zijn. Deze biedt minder ruimte en ik kan hem ook niet verder openduwen. Nou ja, ik kan het hebben, denk ik nog optimistisch. Ik draai een kwartslag en duw mezelf vastberaden het gebouw in. Op hetzelfde moment dat ik een ruk in m'n rug voel, hoor ik het onmiskenbare geluid van scheurende stof. Prut, de deurklink! Zonder te voelen weet ik dat die leuke strik nog maar aan één bandje in m'n taille bungelt. Heb ik weer...</div><div><br /></div><div>Er volgt een snelle analyse: ik ga niet de rest van de dag met een bungelende strik lopen. Ik ga het andere bandje er niet moedwillig uittrekken of afknippen. Dit moet gefikst! Heb ik een speld om het bandje weer vast te maken? Nee. Naald en draad? Nee. Is dit te 'naaien' met een paperclip? Nee. Wat dan wel... denk, denk...</div><div><br /></div><div>In die rustige tien minuten voordat de les begint, zoek ik gestrest de hele school af naar een nietmachine - die het ook daadwerkelijk doet! - en sluit mezelf op in het toilet voor een creabea-sessie Eerste Hulp Bij Opengescheurde-stof. </div><div><br /></div><div>Dus, wat deed ik het laatst voor het eerst? Ongemerkt rondlopen in een jurk die met nietjes in vorm wordt gehouden. Niet(s) aan de hand, toch?!</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-3886696429344193242023-06-12T19:22:00.002+02:002023-06-12T20:00:17.235+02:00Het licht herrezen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhta76dyQCWYlRWOygkqBJ6x22rQvuwhxffD5dh6Ohvq73M3HDmff3yUCbsfdQGL97VuKjDLnVoaJSdQsH1o2ly87WAhj2U9orEZyEg2YRIwjBBHjOorSJ_JCZK0YREgNgLzc4D4T2z0nrf8qyoi2lzTaCqA_u469pm3NxnKOFKPNKZsweTR7mmG4_lQ/s612/light%20bulbs.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="292" data-original-width="612" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhta76dyQCWYlRWOygkqBJ6x22rQvuwhxffD5dh6Ohvq73M3HDmff3yUCbsfdQGL97VuKjDLnVoaJSdQsH1o2ly87WAhj2U9orEZyEg2YRIwjBBHjOorSJ_JCZK0YREgNgLzc4D4T2z0nrf8qyoi2lzTaCqA_u469pm3NxnKOFKPNKZsweTR7mmG4_lQ/w640-h306/light%20bulbs.jpg" width="533" /></a></div><br /><div>Soms moet je dingen laten. Pick your battles, zeggen ze ook wel eens. De taoïsten noemen dat heel mooi <i>wu wei</i>, 'het niets in actie'. Leerde ik van een oud-collega, lang geleden. Sindsdien gebruik ik dit 'laten' wel vaker, in werkgedoe of relatiedingen. Onlangs ontdekte ik dat materie ook <i>wu wei</i> kent.</div><div><br /></div><div>Boven de wastafel in m'n badkamer hangen vier lichtpunten. De lampjes zijn onhandig klein en er nauwelijks uit of in te krijgen. Gelukkig gaan ze héél lang mee. Een paar maanden geleden ging één zo'n lampje dood. Alweer? Dat was toch de laatste die ik had vervangen? Dus ik friemel hem in een andere lamp. Licht! Ik verwissel de lampjes. Niks. Oké, dus het is iets technisch. Een losse kabel, een kapot dingesdoosje, het zou zelfs kunnen dat het pootje van de lamp een beetje scheef zit en onvoldoende contact maakt. Hoe dan ook, mijn handigheid houdt hier op. Een monteur laten komen voor dit klein leed? Ik besluit op dat moment: drie lampjes geven ook genoeg licht. Het is goed zo.</div><div><br /></div><div>Vanmorgen klonk er ineens een vrolijke pling... en daar sprong het lampje weer aan. Nog een beetje zoekend naar z'n sterkte in het begin, maar hij bleef schijnen. Opgeladen en standvastig na zo'n lange sabbatical. Geen idee wat m'n vriend uit het duister heeft doen herrijzen. De warmte? De eenzaamheid? Hoe dan ook, voor zolang als het duurt geniet ik van het zelfoplossend vermogen van deze materie.</div><div><br /></div><div><i>Wei Wu Wei</i> - doen door niet te doen.</div><div>And there shall be Light.</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-10660329292741494042023-06-03T20:52:00.002+02:002023-06-03T20:52:42.722+02:00Van richting wisselen<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM1x0FI75mooKM2yw6CoVPJ6JKn-YCK5xElbMb9rpjQmey3fWb5f_DAPfifW6ob2EFe7YVUPPFz5RPbdETuTt8gfwF0bO3i_Rz_q0A5kOv_A9PlvNNWARG2i5HuK4f3gBkTbrxXJSULKvknfImvCclS85EtrC336HkCfOysgjxYBxhT0KUj9uZ6Ofg8A/s1280/spoorwissel.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="853" data-original-width="1280" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM1x0FI75mooKM2yw6CoVPJ6JKn-YCK5xElbMb9rpjQmey3fWb5f_DAPfifW6ob2EFe7YVUPPFz5RPbdETuTt8gfwF0bO3i_Rz_q0A5kOv_A9PlvNNWARG2i5HuK4f3gBkTbrxXJSULKvknfImvCclS85EtrC336HkCfOysgjxYBxhT0KUj9uZ6Ofg8A/w640-h426/spoorwissel.jpg" width="533" /></a></div><br /></div><div>Ik trein al bijna twee jaar bijna elke zaterdag naar Utrecht Overvecht. En dat gaat bijna altijd goed. Rustige aansluiting tussen intercity en stoptrein, lekker wandelingetje naar de academie. De keren dat ik wegens werkzaamheden met de auto moest, zijn op twee handen te tellen. Ik was nog nooit te laat door vertraging. Tot vandaag. De stopper heeft een onbekende storing, moet gereset worden en komt behoorlijk te laat Amersfoort binnenrijden. Ik vind snel m'n klasgenoot, die alle stress vanaf Zwolle al heeft doorstaan, en we halen opgelucht adem. We hebben elkaar en we gaan nog op tijd komen.<div></div></div><div><br /></div><div>Nee dus. Zodra de trein lekker op snelheid is, maakt hij een noodstop. Conclusie: de snelheidsbegrenzer is van slag. We gaan op gepaste snelheid de reis vervolgen. Oké, toch iets te laat dus. Net als ik denk dat we nu echt wel gaan stoppen, klinkt de machinist weer door de intercom. "Eh... voor alle reizigers die in Overvecht moeten zijn. De dienstleider heeft per ongeluk onze trein op het verkeerde spoor gezet, waardoor we niet langs het perron komen en we dus niet kunnen stoppen. We hebben helaas geen stuur in de trein en we kunnen niet achteruit of omkeren. Het spijt me, maar u moet met ons mee naar Utrecht."</div><div><br /></div><div>Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Gebeurt dit echt? Nou ja, gelukkig gaan we dit avontuur samen aan. We hebben vier minuten om van spoor 9 naar spoor 4 te rennen. Dat wordt spannend. Ik zet m'n reiservaring in en vind snel welke kant we op moeten. Oh prut, vergist, toch die andere kant! Ik draai me om en zet de sprint in als er ineens een kniehoog kind voor me opdoemt. In de hoop hem gracieus te ontwijken, draai ik me soepel over en om hem heen. M'n bovenlichaam begint aan een gevecht tegen de zwaartekracht als m'n rugzak denkt: 'Hé, dat is ook een leuke richting, ja lekker, overgeven aan <i>The Force</i>, joehoe!'</div><div><br /></div><div>In slow-motion zijg ik neer op de harde tegels. Het kind heeft mogelijk de overweldigende ervaring van uit het niets een vrouw aan z'n voeten. De vader zag het allemaal niet eens gebeuren en twijfelt of hij mij of z'n peuter moet checken. M'n klasgenoot helpt me zorgzaam overeind en vraagt of het allemaal wel gaat. Ik raap m'n trots bij elkaar en weet al dat ik die avond over een blauwe knie zal strijken. Ja, het gaat, en door. We halen de trein, genieten alsnog van het wandelingetje en komen uiteindelijk binnen als de klas al bijna aan de koffie toe is. We zitten in de module astrologie. Uranus en Mars blijken net over elkaar heen te trekken en dat vraagt om voorzichtigheid, want voor je het weet lig je op de grond. Check! </div><div><br /></div><div>En de knie? Ach, de kleur valt reuze mee, maar de bobbel liegt er niet om...</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-54424173213471191522023-05-24T22:51:00.001+02:002023-05-25T07:39:37.706+02:00Boys will be boys<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVzUg8fFeOn1HgOY5xkyRechfRUPpuX3NJwEpWhC6V9BUlIGHUUL5wmLhZ6yBbD_GC4Xga-bVis1xAz6jbu7OyFRM40dyOjxCDO-tb1Q2I_yC7cINzPUPiERDQAasGWr0WT0mFcLW3-P4ShNZEZEINip_ZtJWTcmtJDO-7nOUPlofZ0mjBZOVcVoXZZA/s900/biebboys.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="900" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVzUg8fFeOn1HgOY5xkyRechfRUPpuX3NJwEpWhC6V9BUlIGHUUL5wmLhZ6yBbD_GC4Xga-bVis1xAz6jbu7OyFRM40dyOjxCDO-tb1Q2I_yC7cINzPUPiERDQAasGWr0WT0mFcLW3-P4ShNZEZEINip_ZtJWTcmtJDO-7nOUPlofZ0mjBZOVcVoXZZA/w640-h480/biebboys.jpg" width="533" /></a></div><br /><div><br /></div>De Bibliotheek <i>op school</i> bestaat 10 jaar. Of eigenlijk: in januari 2013 hebben we de definitieve aanpak op de NOT-beurs gelanceerd. Hoera! <i>The rest is history</i>. Het ging natuurlijk niet vanzelf, maar bijna alle bibliotheken en meer dan de helft van de basisscholen werken nu volgens de beroemde bouwstenen samen aan leesbevordering. En eigenlijk is het dubbel feest, want h<a href="https://www.markdeckers.net/2023/05/hoe-bibliotheken-stilletjes.html" target="_blank">et ziet er naar uit dat er echt substantieel geld gaat komen om de samenwerking eindelijk goed te borgen voor de toekomst</a>. Driewerf Hoera!<div><br /></div><div>Biblioplus vierde vandaag ook dat ze al 10 jaar samenwerken. Met al hun 57 basisscholen. Betaald door de gemeente. Ja, dan heb je met recht wat te vieren. Ze hadden mij gevraagd om aan hun schooldirecteuren en leescoördinatoren nog eens te vertellen wat een goede de Bibliotheek <i>op school</i> ook alweer inhoudt. Zodat ze samen konden napraten over wat er al goed gaat en waar het nog een tandje beter kan. Ik was tenslotte betrokken bij die start en doorontwikkeling. Ja natuurlijk, leuk. En gelukkig, ik kan het nog!</div><div><br /></div><div>De middag werd afgesloten door de vrolijke <a href="http://www.biebboys.nl/" target="_blank">Biebboys</a>, die - met dank aan corona - inmiddels hun plek in bibliotheekland wel veroverd hebben. Maandelijkse lespakketten rond lezen en mediawijsheid, met leuke filmpjes, boekentips, lesbrieven, games en verrijkende materialen. Alles online en vrij toegankelijk. Ze hebben niet alleen al meerdere prijzen ontvangen, maar ook een eigen <a href="https://www.zwijsen.nl/product/de-biebboys-beschuldigd-9789048747108/" target="_blank">toneellezenboek</a> gepubliceerd. Ik word soms plaatsvervangend moe van hun energie, maar geloof onmiddellijk dat dit voor kinderen goed werkt.</div><div><br /></div><div>Bij de borrel kletsen we wat na. Over dat hun financiering weer slechts voor een jaar was en ze dus opnieuw met iedereen in gesprek zijn om dit landelijk op te pakken. Over alles wat ze er als leesmediacoach nog naast doen. Maar hé, je bent maar één keer jong en energiek. En over dat het zo ontzettend leuk is om die lessen te maken en blijven verbeteren. Ik vraag of ze Adriaan Langendonk al gesproken hebben. Jazeker, regelmatig, maar wie weet helpt het als ik er eens een appje aan waag om de financiering weer met een jaar te verlengen? Ga ik doen. Hij noemde ook Beeld en Geluid als wenselijk partner. Hebben ze Eppo van Nispen al gesproken? Nee, of ik die ook even wil appen. Ja joh, geen punt... Ik weet niet of de heren nog iets van me aannemen, maar ik wil m'n best doen.</div><div><br /></div><div>Als ik moe maar voldaan op de parkeerplaats kom, valt m'n oog op zo'n ieniemienie rode Greenwheels. Hij zit behoorlijk volgepakt en ik herken direct de krullenbol en het lange lijf van de Biebboys. Doen jullie ook nog lekker duurzaam, roep ik door het open raampje. Ja natuurlijk! Ik mis wel een mooie autosticker van jullie over de zijkant, zeg ik nog. En lachend vertelt de langste over z'n brandweerauto/camper waarvoor hij inderdaad een grote magnetische sticker wil laten maken. Voor de Kinderboekenweek! Geniaal.</div><div><br /></div><div>De spirit voor de toekomst zit er bij deze boys in ieder geval nog in. Dus, Adriaan en Eppo, als je meeleest, ga eens praten ze met. Ik ken alle ins en outs natuurlijk niet, maar er gaat zoveel geld komen voor borging, daar mogen zij toch ook wel van meegenieten? Het land schreeuwt om goeie programma's, deze wordt met veel liefde al gemaakt. Inpakken en strik erom!</div><div><br /></div><div>Oh ja, en een bedrijfsauto voor hun tournees door het land wordt op prijs gesteld. Hoeft niet groot te zijn. Dat heb ik met eigen ogen gezien. Die twee passen echt overal in.</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-88940576483117779592023-05-14T14:06:00.003+02:002023-05-14T14:15:17.879+02:00In plaats van een songfestival<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYz7Uk_IKX25bn1cYjLaNNSkda9uHWa_EHqLbweaFrJ9FrSMOs69X962_Ssu3WlFJUGkbtPQwYTpnOKxoejfxQKT2apSpYWzoCL1J1A4uHhM_mBbllargzOaMOkXiGbPtvBMrnLYjP9hs69KaKMmWYouQJgB8syc_NH1o4NHuwi0hJFW_HwkBE_pzRuw/s1140/n-homeless-sign-.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="1140" height="232" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYz7Uk_IKX25bn1cYjLaNNSkda9uHWa_EHqLbweaFrJ9FrSMOs69X962_Ssu3WlFJUGkbtPQwYTpnOKxoejfxQKT2apSpYWzoCL1J1A4uHhM_mBbllargzOaMOkXiGbPtvBMrnLYjP9hs69KaKMmWYouQJgB8syc_NH1o4NHuwi0hJFW_HwkBE_pzRuw/w640-h280/n-homeless-sign-.jpg" width="533" /></a></div><br /><p>Een zachte zaterdagavond. Ik zit in de auto voor een winkelcentrum met alle ramen open. Wachtend op m'n afspraak vermaak ik me met alles wat via de mobiel binnen handbereik is. Ineens klinkt er een stem. Onderzoekend naar waar dit vandaan komt kijk ik op. Op gepaste afstand staat een man bij z'n fiets, bijna beschaamd wegkijkend zoekt hij opnieuw contact.</p><p>"Mevrouw, sorry dat ik u lastigval, ik vind het heel vervelend om te vragen, maar heeft u misschien een paar euro's voor wat eten? Ik leef al vier maanden op straat, ben m'n baan kwijtgeraakt, m'n vrouw is bij me weg, ik doe m'n best, maar heb even niks meer en ik ga niet stelen, dat heb ik met mezelf afgesproken."</p><p>Och jee, daar gaan we weer, denk ik verwonderd. Ik doe echt niks, ik zit hier zelfs verstopt in m'n auto. Wat is dat toch. Heb ik een soort engelenaura om me heen, dat arme stumperds aantrekt?</p><p>"Dus alles in je leven zit op dit moment tegen", is m'n eerste reactie als hij is uitgepraat en weer beschaamd naar de grond staart.</p><p>"Ja mevrouw." En hij begint te vertellen. Ik kijk en luister, soms meelevend knikkend of glimlachend. Er komt een soms wat onsamenhangend verhaal, over een reorganisatie, vriendin terug naar Oekraïne, beide ouders jong overleden, broer ver weg, slechte relatie met schoonzus, vrienden waar hij soms terecht kan maar die hem eigenlijk laten vallen. Dat zou hij zelf nooit doen. Leger des Heils? Ja, daar was hij wel eens geweest, maar dat zijn allemaal mensen met een psychisch probleem, zo is hij niet. Humanitas? Dat zit vol. Wat hem echt zou helpen? "Een woonadres, want dan kan ik een uitkering aanvragen en weer iets gaan opbouwen. Ik ben beeldend kunstenaar, mevrouw" </p><p>Zo zit onze wereld dus in elkaar. Als je op straat staat, kom je er niet zomaar weer tussen. Werken? Eerst een woonadres. Uitkering? Eerst een woonadres. Maar dat is voor sommige mensen de verkeerde volgorde. En wat kan ik doen? Luisteren, erkennen, even niet wegkijken en als uitschot behandelen. Kunstenaar hè? Dan is de wereld al snel wat donkerder dan bij 'normale' mensen nietwaar? Ja mevrouw, zegt hij, dankbaar voor die herkenning. </p><p>Ondertussen heb ik het enige briefgeld dat ik in m'n portemonnee heb in m'n zak gestoken en ben bij hem komen staan. Ik feliciteer hem glimlachend met z'n geluksdag dat hij mij hier treft en dat ik iets heb met mensen die vastlopen in het leven. Als ik hem het geld geef en hem een goede maaltijd en lekker bed toewens, springen de tranen in z'n ogen. Ik voel zelfs de last die op dat moment van z'n schouders valt. </p><p>"Ach mevrouw, u bent een engel. Gelooft u in God? Weet u, gister zag ik een oude man op straat vallen. Ik reikte hem m'n hand om hem te helpen. Die wilde hij niet aannemen. Toen kwam er een mevrouw en die hand pakte hij wel. Als je eenmaal op straat leeft, willen mensen gewoon niks meer met je te maken hebben."</p><p>En dat is dus hoe we met elkaar leven. Maar deze avond even niet. Ik gaf hem ook een adres waar hij met zijn situatie volgens mij wel tijdelijk terecht kan en misschien zelfs iets kan gaan opbouwen. En daarna liet ik het los. Ik had m'n karmapunten voor dit weekend wel weer verdiend en keek nog even glimlachend naar boven. Jaja, boodschap gehoord. Het is niet onopgemerkt gebleven.</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-8334716844111671902023-05-01T13:49:00.001+02:002023-05-01T13:49:18.325+02:00Bonusfail<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEK5c6ee22igZJv9AvoB0Ldcmr55sbHyuM6RidAaYoCr8exbLZRFdRV6G001sLB3DPGOEDx4ZqWhIIrnhF2_DXx3hEfjwNqzt2cqyP-mcs1HHPFUNogNNm4N4llHKyuIRV7WJ1D6KN3U9111ao1nA6ergYsCLtvTf7SMDkwf7-4nlfSnVDb-BenwE3bA/s1600/bonuskaart%20fail.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEK5c6ee22igZJv9AvoB0Ldcmr55sbHyuM6RidAaYoCr8exbLZRFdRV6G001sLB3DPGOEDx4ZqWhIIrnhF2_DXx3hEfjwNqzt2cqyP-mcs1HHPFUNogNNm4N4llHKyuIRV7WJ1D6KN3U9111ao1nA6ergYsCLtvTf7SMDkwf7-4nlfSnVDb-BenwE3bA/w640-h360/bonuskaart%20fail.jpg" width="533" /></a></div><br /><div><br /></div>Beste Albert Heijn,<div><br /></div><div>We moeten praten! Echt.<br /><br />Kijk, ik ben een ruimdenkend mens en ik heb best veel begrip. Ik snap dat je kopers wilt lokken en verleiden. Dat doen we in de bieb ook. We hebben daarvoor zelfs jullie 'retail inrichting' omarmt. En ook ik maak vaak dankbaar gebruik van je bonuskortingen door een voorraad vaste producten in te slaan of zelfs eens iets nieuws te proberen.<br /><br />Ik snap ook nog wel dat je kopers met die oranje bordjes stiekem wilt misleiden. Door ze net een dag te lang te laten hangen. Of net een beetje <i>tussen </i>twee producten in. Of door er andere producten bij te plaatsen waardoor het lijkt alsof die ook onder de aanbieding vallen. Als dat jouw manier van zaken doen is, dan train ik mezelf altijd goed op te letten.</div><div><br />Ik heb ook echt begrip voor die vervelende controles bij de zelfscankassa. Er zal heus misbruik van worden gemaakt. Zowel uit boze opzet als misschien omdat je aan het eind van je budget altijd nog een stukje maand over hebt. Of omdat er domweg geen (werkende) barcode op een product zit... De meeste medewerkers tonen echt wel respect door m'n keurig ingepakte tas niet teveel overhoop te halen, dus ik toon begrip.<br /><br />Maar mijn begrip houdt op als je zelf gaat lopen etteren met die zelfscanners, meneer Heijn. Kijk, als ik een bonusproduct scan én ik hoor die gezellige vallende muntjes (waardoor het hele gangpad weet dat ik een aanbieding heb gescoord) én de scanner toont m'n korting in het totaalbedrag, dan verwacht ik bij het afrekenen dat die korting ook is verrekend. Dat is toch de deal?<br /><br />Gelukkig had ik dit keer niet veel boodschappen. Toevallig viel me op dat de bedragen anders waren dan na het scannen. En toen was ik helaas zo slim eens wél voor de milieu-onvriendelijke complete bon te kiezen, zodat ik kon checken waarom ik het gevoel had dat er iets niet klopte. En dat gevoel bleek juist.<br /><br />Tuurlijk, als ik er iemand bijhaal, dan neemt die vriendelijk de tijd uit te zoeken aan wiens kant de fout zit en neem ik de tijd weer in een rij te gaan staan om zonder verdere discussie m'n gemiste korting uitbetaald te krijgen. Maar dat is toch zonde van zowel mijn tijd als die van je medewerkers? <br /><br />Dus nu heb ik toch wel twee serieuze vragen, Albert. Ten eerste, hoe heb je dit technisch eigenlijk geregeld? Een correcte afrekening in de zelfscanner omzetten naar een verdwenen bonus bij het afrekenen? Best knap.<br /><br />Maar ten tweede, hoe vaak heb je mij en je andere kopers - met nog enig vertrouwen in hun ziel - dit eigenlijk al geflikt? Rinkelen die muntjes lekker in je bonuszak?<br /><br />Oh ja, en ten derde, wat ga je hieraan doen?<br /><br />Met verwonderde groet,<br />Je bovenbuurvrouw</div>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7090426023454683008.post-57738000750145471222023-04-24T12:53:00.000+02:002023-04-24T12:53:28.456+02:00Sit down and shut up<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0QT9TyowNGH3tFrbn7oPys4jrcvFgg2Zj3glBPIH1Y3SOVuAVn18Zb_17SQvn-O-c263hKs5-tOKJYgg7B5zOIB_3c38JtkMKARn64HV_Ek_dA1v9I1MCvxc1VjAFaJPY86D7qDPEBDUyHELn8N9pZ5KUAHKNkgQRX992eFuRFOkTs4jpTBZXoL_cMg/s2015/tarot.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1383" data-original-width="2015" height="365" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0QT9TyowNGH3tFrbn7oPys4jrcvFgg2Zj3glBPIH1Y3SOVuAVn18Zb_17SQvn-O-c263hKs5-tOKJYgg7B5zOIB_3c38JtkMKARn64HV_Ek_dA1v9I1MCvxc1VjAFaJPY86D7qDPEBDUyHELn8N9pZ5KUAHKNkgQRX992eFuRFOkTs4jpTBZXoL_cMg/w640-h440/tarot.jpg" width="533" /></a></div><br /><p>De laatste studiebegeleidingsdag van dit schooljaar eindigt met een festival vol workshops voor en door studenten. Snuffelen aan elkaars praktijkervaring. Ik dompel me onder in een kennismaking met de Nan Yar tarotlegging. Een eigen bewerking van de oeroude Marseille Tarot van medestudent en <a href="https://www.energycounseling.nl/praktijk/nan-yar-levenscounseling-individuele-kaartlegging/" target="_blank">counseler Ingrid Schippers</a>. Ook gelijk een mooie opwarmer voor onze laatste module, want dan duiken we in de voorspellende technieken van o.a. I Tjing, Tarot en handlezen. Ik ben meer van de orakelkaarten, dus het was is mooi eindelijk eens te leren hoe de tarot is ingedeeld. En wat in grote lijnen - bij alle varianten die er te krijgen zijn - de betekenis is.</p><p>Ook wij mogen natuurlijk een legging voor onszelf doen. Voor deze gelegenheid een eenvoudige 1-kaart legging. Daar hoort wel een vraag of motivatie bij. Ingrid noemt wat mogelijkheden, dus ik denk 'ik heb maar één kans, ik ga voor de hoofdprijs: m'n hoogste potentieel, of zielsbestemming'! Ik check nog even of ik die alleen uit de 21 archetypen mag trekken of dat ik het hele deck moet gebruiken. Nou, voor zo'n vraag zou ik het hele deck nemen, zegt ze.</p><p>Hè jammer, want die archetypen hebben zo'n mooie afbeelding. En ik wil eigenlijk graag een plaatje, een duidelijk personage. Niet zo'n 'gewoon' cijfer uit één van die vier series. Verder heb ik geen wensen. Tijdens het schudden vallen er al twee kaarten uit. Die leg ik braaf apart, want daar zit ook altijd een boodschap in. En dan trek ik mijn 'hoogste potentieel'.</p><p><b>Bevrijding </b>- 10 van Uitdagingen (zwaard) <br /><i>Bevrijd jezelf van elke vorm van vooroordeel. Het is slechts je Ego, dat tussen jou en de wereld staat.</i></p><p>Ja heerlijk. M'n oordelen en vooroordelen zijn zo vaak leidend. In de eerste plaats over mezelf, maar de ander wordt ook niet gespaard. Zelfs de tarot is beter als het een plaatje is, wat ik natuurlijk niet krijg. Hoe mooi dat ik deze wake-up call ontvang. Om m'n hoogste potentieel te leven heb ik m'n grootste draak te verslaan. Dank voor het zwaard.<br /><br /></p><p>En die andere twee kaarten? Nou, die gaan me helpen om daar te komen.</p><p><b>De Goede Daad</b> - Ridder van Hulpbronnen (munt)<br /><i>Elke goede daad geeft je de kans te laten zien wat je waard bent en legt de wereld aan je voeten.</i></p><p>Steeds beter en vaker zie ik hoe ik met een kleine en oordeelloze daad iets waardevols voor de ander kan betekenen. Milder zijn voor die ander maakt me ook milder voor mezelf. Lekker mee doorgaan dus.<br /><br /></p><p><b>Verbeeldingskracht </b>- 8 van Gaven (kelk)<br /><i>Alles wat je kunt verbeelden, is ook echt mogelijk.</i></p><p>Stel je toch voor. Werkelijk bevrijd zijn. Van zoveel meer dan alleen m'n vooroordelen. Werkelijk van zingevende waarde zijn door het goede te doen. Hoe klein ook.<br /><br /></p><p>Ik ben toch wel blij met m'n kaarten. Ook al hebben ze geen plaatje! Thuis heb ik een yoga-tarot deck met prachtige afbeeldingen. M'n verbeeldende Ego zoekt daarin de kaarten die ik uit het Nan Yar spel heb getrokken. </p><p>Afijn, de boodschap mag wel duidelijk zijn. Wat ik ook denk te moeten doen om m'n bevrijding te bereiken: Ga Zitten!</p>Astridhttp://www.blogger.com/profile/16770446512604602422noreply@blogger.com0