Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders. Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...
Hé Edwin,
Ha!
BeantwoordenVerwijderenOp de fiets naar Amsterdam? Dat wordt mijn dood :-)
Maar er worden wel shirts gemaakt geloof ik. Staat wel weer los van die kekke die ik nog steeds moet bestellen (ik heb het ook aan iemand anders beloofd)
Opeens vraag ik me bij dat 'hoe snel' als titel af of je geen weddenschapje hebt lopen hoe snel ik zou reageren.
BeantwoordenVerwijderenVoel me opeens wat voorspelbaar hier aan de balie ^^
Geen slecht plan, dat van die weddenschap, maar dat was niet de gedachte. Toch heb je gewonnen, je was snel!
BeantwoordenVerwijderen