Astrids Scribbles

Ik ploeter deze laatste studieweken alleen nog aan een scriptie, waarbij ik verbinding probeer te leggen tussen de oerelementen bij betekenisvol contact met mensen met dementie. Het maakt dat ik meer leer over dementie, dat ik mezelf uitnodig om uit het 'hoofdkantoor' van de taal en analyse te stappen en dat ik zelf ook weer meer in contact kom met die elementen. In beweging, in voeding, in bewustzijn. Op de ochtend dat ik naar school moet bedenk ik dat het mooi is om ter ondersteuning een soort altaartje te maken met een symbool voor elk element. Ik pak eerst de prachtige kaars die ik van m'n biebcollega's kreeg, Vuur is voorzien. Ik geef een glimmende schelp een tweede leven als het element Water. En versteend hout is een perfect symbool voor Aarde. Maar wat doe ik nu met Lucht? Meestal gebruik je daar een veer voor, maar waar haal ik die vandaan? Ik besluit dan maar een wierookstokje op te steken. Altaar klaar! Snel loop ik naar de trein, om halverwege bijna te strui...

Ik heb een paar liefhebberijen. Puzzelen vind ik bij tijd en wijlen best ontspannend. Het houdt me offline. Schilderijen kunnen me fascineren. Vooral die van Edward Hopper. Een puzzel van Hopper was dus leuk te doen, maar zeker de moeilijkste tot nu toe. En ik kijk graag naar documentaires. Dus toen een vriend me wees op een al wat oudere docu over Hoppers werk en leven , ben ik er eens goed voor gaan zitten. Ik begrijp nu in ieder geval veel beter waar die wat lege, eenzame en vaak donkere beeltenissen vandaan komen. Hopper was zeker geen vrolijke man. Ik durf ook wel te zeggen dat hij eenzaam was in zijn huwelijk. En als introvert zocht hij liever de leegte dan de mensen op. Gelukkig heeft zijn lange, ietwat sombere leven, heel veel hele mooie kunstwerken opgeleverd. In de docu komt het schilderij Nighthawks, waar ik weken op heb zitten puzzelen, meerdere keren voorbij. Iemand gebruikt het ook als voorbeeld voor het feit dat al zijn schilderijen iets bevreemdends hebben. Op het eerst...

Ik ben voor de derde keer op bezoek bij een cliënt, die in korte tijd veel dierbaren verloor. Inmiddels zelf bijna 80 jaar levensverhalen rijker, dus er zijn in onze gesprekken al een paar grote momenten voorbij gekomen. Terwijl hij me bijpraat over hoe het sinds de vorige keer met hem gaat, opent zich bij mij ineens een luikje. Deze meneer woont aan de rand van het vuurwerkrampgebied. Hoe lang ook alweer? Hij moet daar toch iets van hebben meegemaakt. Dus ik vraag er maar eens naar, woonde u hier al op die bewuste dag? "Nee, nee, ik woon hier bijna 24 jaar. Tijdens de ramp woonde ik daar, midden in Roombeek." En dan vertelt hij hoe hij eerst naar het vuurwerk had staan kijken, net weer naar binnen was gegaan toen de grote klap kwam, om vervolgens met een buurvrouw uit de puinhopen van hun huizen de wijk te ontvluchten. Hij had alles achter gelaten, met het idee later wel weer terug te komen. Maar daar dacht het vuur anders over.  "Dus u bent alles kwijtgeraakt?" ...

Voor mijn stage bij Willem. Hart voor levensvragen bezoek ik nu ook zelfstandig cliënten thuis. Deze ochtend zit ik voor het eerst bij een jonge vrouw met grote vragen. Het is op vele lagen een bijzondere ervaring. De herkenning van de eenzaamheid in een bijna overweldigende wereld die niet past. Mijn gevoel van willen geruststellen met dat het echt allemaal wel goed komt 'als je later groot bent'. En een dankbaarheid dat ik er deze dag op deze plek voor haar mag zijn en waarschijnlijk echt iets kan bijdragen in het verlichten van haar last. De vraag is alleen nog even hoe, want ik heb geen toverdoos met het antwoord op de vraag naar de zin van dit alles. Maar ik kan haar wel bijschijnen in haar zoektocht. Dus ik stel vragen en laat haar vertellen. Dat kan ze goed, het is een slimme meid, met al heel veel zijwegen in haar levensverhaal die we zouden kunnen bewandelen de komende tijd. Aan het eind weet ik alleen niet zo goed hoe ik deze kennismaking zo afrond dat er iets van ee...

Bij mij thuis is het vaak een oase van rust. Geen gezin, geen huisdieren en - ondanks de omringende buren en binnenstad - geen geluidsoverlast. Dat komt goed uit, want ik heb vaak nood aan ontprikkeling. Kortom, mijn thuis is een perfecte  cocoon . Maar één keer per jaar is het feest, tijdens de Enschede Marathon . Dit evenement start en finisht letterlijk onder mijn ramen. 's Nachts worden de afzettingen geplaatst. Vanaf een uur of negen komen de eerste renners warmlopen. Rond tienen begint een zangeres de boel op te zwepen en vanaf half elf gaat de disco aan en is de spreekstalmeester onophoudelijk aan het woord. Hoe hij het doet weet ik niet, maar hij lijkt iedere renner mét hardloopdoopceel toe te spreken. Het lawaai dempen met eigen muziek is een mission impossible  en de ramen openzetten is echt niet te doen. Ik kijk het allemaal maar met een glimlach aan vanaf veilige hoogte. Het is perfect loopweer, er schijnt een recordopkomst te zijn van  ruim 11.000 lopers (!) ...

We zitten midden in de module over het vormgeven van rituelen. Als geestelijk begeleider word je wel eens gevraagd om mensen met een ritueel te ondersteunen bij een afscheid van een persoon, het afsluiten van een periode of juist bij het transformeren naar een nieuwe fase. We leren over de vaste onderdelen van een goed ritueel, zoals een symbool, de symbooltaal en een symbolische handeling. Het is vooral leuk en herkenbaar om te horen dat een goed ritueel valt of staat bij een goede verhaallijn. Het is dus gewoon een spirituele manier van storytelling. Met een personage, een plaats en tijd en een duidelijk thema. Heerlijk. Ons tentamen bestaat uit het bedenken én uitvoeren van een ritueel waar alle elementen logisch en zinvol in vertegenwoordigd zijn. Er komen al een paar mooie suggesties voorbij. Het afscheid nemen van oude energie of een oud patroon. Het eren van je moeder(schap) en vrouwenlijn in de familie. Het verwelkomen van een nieuwe bewoner in een verpleeghuis... Heel mooi hoe...

Ik kreeg van een trouwe vriend een bundel cadeau: De gedichten apotheek - Poëzie op recept voor het hoofd en het hart , samengesteld door Philip Huff. Briljant en helemaal passend in onze 'toolkit' met werkbladen voor Existentiële Zielzorg. Ik scan door de inhoudsopgave en kies voor het gedicht Adem uit  van Peter Verhulst. Werkt bij 'angst voor het leven, negatief zelfbeeld, gebrek aan energie'. Graag geef ik je het vermogen te vliegen. Niet in de lucht, maar in je hoofd, niet in je hoofd, maar uit je hoofd, je hoofd uit, naar waar het stormt en waar tegelijk de zon blikkert. Hoe hoger je vliegt, hoe kleiner de wereld wordt, Speldenkop. Duizelingwekkend vergezicht. Eeuwige sneeuw (maar niets is eeuwig). Volmaakte stilte (maar niets is volmaakt). Vlieg, flamingo van nieuwsgierigheid. Vliegenier van vreugde. Piloot van hoop. Astronaut van geluk. Vlieg! Vlieg uit volle borst jouw zon tegemoet. De volgende dag zit ik voor m'n stage met een kleine groep geestelijk verzo...

De dag die je vreesde dat zou komen... je komt bij je geparkeerde auto en ziet een lelijke deuk en lakschade in de wielkast. Geen briefje, geen aanwijzingen. Hè gatsie. Gelukkig vind ik door een bijzondere samenloop van omstandigheden de aanrijder. Busje vergeten op de handrem te zetten... jammer dan. En z'n briefje was inmiddels verregend. Hoe dan ook, onze verzekeringen gaan dit verder heel netjes afhandelen. Maar ik moet wel zelf eerst die hele mallemolen in gang zetten. Papieren invullen. Belletje hier en daar. En zo zit ik 48 uur later voor een intake bij het autoherstelbedrijf. Na het bekijken van de schade is de meneer niet zo optimistisch. Ze kunnen dit zeker uitdeuken en helemaal opnieuw lakken, maar omdat het te diep en groot is, moet de deur waarschijnlijk ook mee. Anders krijg je kleurverschil. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik toch nog even verder. Kleurverschil? Hij legt me uit hoe ze de perfecte kleur gaan uitmeten, maar toch... omdat het nooit helemaal gelijk gaat zi...

Hans Korteweg schrijft : "In 55 speelt men zijn laatste slag uit. De laatste slag bepaalt vaak de uitslag van het spel. Dit is een beslissend jaar. Alles kan nog veranderen." Sorry Hans, ik heb in 54 m'n portie veranderingen wel gehad voor de komende tijd. Vind je het goed dat ik deze laatste slag even uitzit? Ik moet me focussen op het afronden van studie, stage en scriptie. Kom ik in de volgende 7-jaarscyclus wel weer bij je terug voor een nieuwe ronde van Symboliek voor elk levensjaar !

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...

En dan is het echt gedaan. Na 26 jaar heb ik afscheid genomen van het bibliotheekwerk. Na een borrel vol lieve woorden en een prachtig gedicht, mooie cadeaus en een goudmijn aan persoonlijke levenswijsheden, maar vooral heel veel warme knuffels begin ik in januari aan een nieuw hoofdstuk in een nieuw boek. Het begin Toen ik in Hengelo begon werd ik verantwoordelijk voor alle producten rondom leesbevordering in het basisonderwijs. Ik zette alles wat er al was in een mooie brochure, ringbandje erdoor en ging op de fiets alle scholen langs om kennis te maken. Ik had al snel het gevoel dat er meer 'structuur' en doorgaande lijn in dat aanbod moest komen. Dus ik nodige mezelf uit bij het huidige Cubiss voor een kennismaking met De Rode Draad . Een prachtige reeks leesbevorderingsproducten voor groep 1 t/m 8, die jarenlang de basis van ons aanbod zou worden. Ik nam al snel het halve magazijn in beslag met boeken, materialen en kratten en er kwamen meer collega's in het team om de...