Stapelgedicht

Ontbijtobservaties

Het zondagochtend ontbijt verloopt in ontspannen stilte. Ieder geniet op z'n eigen manier van z'n eigen favoriete lekkernijen. De dochter (bijna 12) is toch wel opvallend opmerkzaam. "Wat heb jij je bord nog schoon!" Ja, zeg ik, ik maak zelfs met m'n croissantje geen troep, goed hè! Zonder dat ik het zelf door heb doe ik kennelijk iets slims met het terugstoppen van de laatste plak kaas, want ze roept ineens: "Dat deed je handig!" Ja, antwoord ik cool, ik heb altijd alles onder controle, dat weet je toch.

Als we in stilte weer verder genieten klinkt er ineens een klagend, rommelend gemekker van onder uit m'n buik. "Bijna alles onder controle", klinkt het bijdehand.

Wachten op Godot

Het warenhuis is tegen sluitingstijd nog slechts gevuld met de laatste restjes vakantietieners die tussen de laatste restjes summersale hun slag proberen te slaan. Maar uiteindelijk zijn we allemaal - ieder om onze eigen redenen - gewoon een beetje moe. Ik heb me genesteld in een stoel bij de pashokjes. De winkelende wereld aanschouwend.

De jonge dame verschijnt uit het niets en sluit gedachteloos en moe aan in de rij bij de kassa. We geven ons allebei over aan dit sneller-zal-het-wel-niet-gaan moment. Totdat zij ontdekt dat ze achter een modieuze rij paspoppen staat. Die blik en dat achteloze herstel waren het wachten meer dan waard.

Over voetbal en een spoedcursus duiken

Ken je die film? Over dat jeugdelftal dat - met uitzondering van hun 13e man - na de wedstrijd nog even een grot in duikt en ineens ingesloten wordt door regenwater. Hoe de jongens pas na tien donkere dagen worden gevonden en misschien wel maanden moeten wachten op daglicht. Hoe er een internationale reddingsoperatie op touw wordt gezet, met meer dan twintig duikers, waarvan er zelfs één noodlottig om het leven komt. Hoe ze uiteindelijk - in een race tegen de weergoden - één voor één naar buiten worden gebracht. Begeleid door twee duikers, meerdere zuurstoftanks en kalmerende middelen om niet te paniekeren in de beklemmende mix van water, rots en duisternis.

Met als slotscène natuurlijk het beeld van die laatste man die, verzwakt maar dankbaar, de grot verlaat: de coach van het elftal. Een voormalige monnik, die de jongens leerde mediteren om rustig te blijven tijdens het hoopvolle wachten. Die het schaarse eten onder de jongens verdeelde, niet wetend hoe lang ze moesten overleven, maar zeker wetend dat hij z'n leven zou geven voor elk van hen. Die film over vriendschap, hoop, angst, moed, levenslessen en heldendaden.

Oh ja, met in de aftiteling natuurlijk een vooruitblik naar hoe het de jongens zes maanden later vergaat. Nadat alle reddingswerkers zijn geëerd en de coach is onderscheiden. Wanneer ze weer hun eerste wedstrijd samen spelen. Sterker en meer verbonden dan ooit.

Die film waarvan de synopsis gewoon op straat ligt. We zoeken alleen nog een schrijver, een regisseur en een cast zonder claustrofobie.

Afbeeldingen NRC

Mens zijn

het is hetzelfde liedje
hoe vaak ga ik het nog zingen
alle boeken open, zoeken
hoe uit de knoop te komen
ik verdwaal, ik zoek
de juiste houding
ik weet niet goed
hoe ik blijven,
hoe ik laten moet
en voor alles bang geweest
op het stupide en futiele af
met oogkleppen en hondentrouw
voor alles altijd bang geweest
die val, dat vuile donker in
daar waar de geesten dwalen
waar het beest verhaal komt halen

alles gaat zoals het gaat
hoe moet ik leven
waar gaat het heen
wat is het plan vandaag
ik zit gebeiteld in dit paradijs
toch ben ik gierig in m’n dankbaarheid
vrij me vrij van zorgen
vrij me vrij van mij
naar het altaar van de liefde
en beloven zonder twijfel

gingen je dromen anders dan je hoopte?
anders dan verwacht?
zit je opgesloten?
open
leef moedig, ploeter, faal
breek door en overwin
luister naar het ritme
vurig dansend binnenin
dans mijn bed in
zoek mijn bedding
voor als we samen
slechts één keer amen
synchroon zinken
in elkaar

ik dans met elke kans
die ik zo glansrijk heb verpatst
ik doe maar voort en vaak verkeerd
maar da’s gewoon omdat ik leef
ik proost op troost
en herbegin

poëtische collage uit alle songteksten

van Wende Snijders' MENS

Holy Yoni

ik moet goed luisteren
maar ze spreekt tegen me
zacht en voorzichtig
onwennig nog een beetje

ze vertelt over het kind
in m'n warme schoot
puur onschuldig alwetend
met als enig verlangen
gekoesterd te worden
door mijn aandacht

ze praat over het paard
krachtige schoonheid
dat er altijd is
om me te dragen
dat uitnodigt mee te deinen
soms veilig beteugeld
steeds vaker zonder
vertrouwend op elkaar

ze vraagt mezelf te laten zien
naakt in volle presentie
paniek golft omhoog
klapt me dubbel
want ik zie niets
dan leegte

ze fluistert over levensvuur
rijk aan brandstof
maar met te weinig zuurstof
om m'n licht te stralen

in stilte zingt yoni
"open je hart"

Geknipt voor de klus

Als ik de werkplaats van m'n plaatselijke kleermaker binnen stap om een verstelde zomerrok op te halen, zie ik hem gelijk staan. Kordaat, met een hoge stapel spijkerbroeken voor zich en een scherpe schaar in de hand. De verkoopkaartjes hangen er nog aan, maar dat deert hem niet. Hij legt een pijp op de strijkplank, zet een merkstreep langs z'n meetlint en knipt in één ferme knap het grootste deel van de pijp eraf.

"Zo zeg, jij durft!" kon ik niet nalaten uit te roepen. "Dat heb je vast vaker gedaan. Maar waarom! Koop dan een korte broek!" "Ja", zegt de kleermaker, "maar als je te weinig korte broeken hebt ingekocht, dan maken wij die dus." "Nou, ik vind het maar zonde, daar heeft iemand flink z'n best op gedaan...", probeer ik nog. Maar het raakt hem niet. In deze korte minuut ben ik getuige van zeker vier amputaties.

Ik kan het niet meer aanzien en geef m'n bonnetje af aan de balie. "Ik kom m'n rok ophalen, hij moest korter gemaakt worden." En op het moment dat ik de humor van die opdracht inzie, wijst de collega naar Scissorhands en zegt: "Nou, dat zal hij wel gedaan hebben dan."

Tegenlicht

Aan het eind van de dag rijden we richting heuvelachtig Geuldal voor een weekendje offline. Ons reisgezelschap bestaat uit een kleine koffer, twee paar wandelschoenen en een grote ondergaande zon. Eerst vol in de snoet, later rustig van opzij. Ik heb me gestort op een interessante tekst. Hij rijdt, ik lees, soms hardop, en we reflecteren samen wat op de inhoud.

Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met dat lezen. De zon gaat ons nu echt verlaten, de avond valt. Ik zoek met het papier - steeds dichter bij m'n ogen - naar de laatste lichtstrepen van onze grote vriend. "Snel nog even verder lezen, voordat ik echt niks meer zie", onderbreek ik zijn laatste woordenstroom.

"Of je zet je zonnebril af", klinkt het uitermate droog en praktisch.

Kiezen of delen

Zondagmorgenmomentje. Ieder op z'n eigen tijdlijn. Facebook triggert me met de vraag "Romanticus of Realist?", met een link naar een testje. Ach, waarom ook niet, lachen. Ik beantwoord negen vragen over iets wat ik zou doen of kiezen. Obvious, maar ik speel het spelletje mee. Tot ik na de laatste vraag lees:

Ben je benieuwd of je een romanticus of realist bent? Vul dat hieronder je emailadres in.

Hiermee geef je toestemming om je emailadres toe te voegen aan onze mailinglijst.

Ja, dahaag! Daar doet deze dame dus niet aan mee. Zakkenwassers.

Manlief hoort me pruttelen en vraagt wat er is. Ik vertel hoe ik ben bedonderd en klaag dat ik - pruttelpruttel - nu niet weet of ik een romanticus of een realist ben...

Waarop manlief de test direct oplost met een kordaat: "Een realist dus, anders had je je emailadres wel ingevuld."

Check!

Uit het hart gegrepen

"Taalverarming is een serieus te nemen signaal - jongeren spreken straattaal en in geïnstitutionaliseerde programma's als het Journaal worden steeds minder woorden gebruikt, dat is onderzocht. Alles moet steeds eenvoudiger worden uitgelegd. Dat is gevaarlijk, want als je de woorden niet meer hebt om te discussiëren, blokkeert het gesprek en lonkt het geweld. Daarom zijn theater en literatuur ook zo vreselijk belangrijk."

Pierre Bokma
@Volkskrant Magazine 24 december 2016

Op een taalrijker Nieuw Jaar!