When day comes we ask ourselves,
Where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry,
a sea we must wade
We braved the belly of the beast
We’ve learned that quiet isn’t always peace
And the norms and notions
of what just is
Isn’t always just-ice.
And yet the dawn is ours
before we knew it
Somehow we do it
Somehow we weathered and witnessed
a nation that isn’t broken
but simply unfinished
We the successors of a country and a time
Where a skinny black girl
Descended from slaves and raised by a single mother
Can dream of becoming president
Only to find herself reciting for one.
And yes we are far from polished
far from pristine
But that doesn’t mean that we are
striving to form a union that is perfect.
We are striving to forge our union with purpose
To compose a country committed to all cultures, colours, characters and
conditions of man.
And so we lift our gaze not to what stands between us
but what stands before us
We close the divide because we know to put our future first
We must first put our differences aside
We lay down our arms
So we can reach out our arms
To one another.
We seek harm to none and harmony for all.
Let the globe, if nothing else, say this is true:
That even as we grieved, we grew
That even as we hurt, we hoped
That even as we tired, we tried.
That we’ll forever be tied together, victorious.
Not because we will never again know defeat
But because we will never again sow division.
Scripture tells us to envision
That everyone shall sit under their own vine and fig tree
And no one shall make them afraid.
If we’re to live up to our own time
Then victory won’t lie in the blade
But in all the bridges we’ve made
That is the promise to glade
The hill we climb
If only we dare.
Because being American is more than a pride we inherit
It’s the past we step into
And how we repair it.
We’ve seen a force that would shatter our nation
Rather than share it
Would destroy our country if it meant delaying democracy.
And this effort very nearly succeeded.
But while democracy can be periodically delayed,
it can never be permanently defeated.
In this truth,
in this faith we trust
For while we have our eyes on the future,
history has its eyes on us.
This is the era of just redemption.
We feared at its inception
We did not feel prepared to be the heirs
of such a terrifying hour
but within it we found the power
to author a new chapter.
To offer hope and laughter to ourselves.
So while we once we asked,
how could we possibly prevail over catastrophe?,
Now we assert
How could catastrophe possibly prevail over us?
We will not march back to what was
but move to what shall be.
A country that is bruised but whole,
benevolent but bold,
fierce and free.
We will not be turned around
or interrupted by intimidation
because we know our inaction and inertia
will be the inheritance of the next generation.
Our blunders become their burdens.
But one thing is certain;
If we merge mercy with might,
and might with right,
then love becomes our legacy
and change our children’s birthright.
So let us leave behind a country
better than the one we were left with.
Every breath from my bronze pounded chest,
we will raise this wounded world into a wondrous one.
We will rise from the gold-limbed hills of the west,
We will rise from the windswept northeast
where our forefathers first realized revolution.
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states,
we will rise from the sunbaked south.
We will rebuild, reconcile and recover
and every known nook of our nation and
every corner called our country,
our people diverse and beautiful will emerge
battered and beautiful.
When day comes we step out of the shade,
aflame and unafraid,
The new dawn blooms as we free it.
For there is always light,
if only we’re brave enough to see it.
If only we’re brave enough to be it.
De Lichtgevende Krijger heeft geen vijanden in deze of de volgende wereld. Hij is onberispelijk in woord en daad. Hij concentreert zich meer op zijn licht dan op wat zich in het donker verbergt. Omdat hij geen schaduw werpt, is hij zo stralend als de zon en kan hij z'n meest verschrikkelijke vijand in zijn bondgenoot veranderen. Zijn kracht komt niet van het zwaard, maar van het koste wat kost spreken van zijn waarheid.
DE UITNODIGING:
De Lichtgevende Krijger herinnert je eraan dat het belangrijk is om je te concentreren op je kracht, wijsheid en schoonheid. Laat je niet verleiden door wat er mis lijkt met je of met de wereld. Onthoud dat intentie de aandacht volgt, dus concentreer je op je positieve eigenschappen; voed je licht met meer licht, totdat je je echt bekrachtigd voelt. Dan is er weinig behoefte aan actie, aangezien je alle situaties van binnenuit oplost.
HET MEDICIJN:
Word je door je emoties verleid om je lagere instincten te volgen? Word je uitgenodigd om ruzie met iemand aan te gaan? Leg je zwaard weg; dit is niet het moment voor strijd. Je vijand is niet wie je denkt dat hij is. Handel niet vanuit een plaats van woede die je relaties zal beschadigen en degenen waar je om geeft, pijn zal doen. Zoek de waarheid die in je hart verborgen ligt en die je instinct voor vrede in plaats van voor oorlog bevestigt.
Vuur verteert alles wat het aanraakt. De vlammen herinneren ons aan de vergankelijke aard van de werkelijkheid en hoe situaties snel kunnen veranderen in schoonheid of chaos. Vuur is passie, en zijn dansende vlammen nodigen ons uit om naar de hemel te reiken. Warmte en licht zijn hemels, maar te veel warmte kan ons verschroeien. Volledig in de energie van vuur stappen betekent volkomen getransformeerd worden, zoals de Feniks die uit de as herrijst.
DE UITNODIGING:
Verwarm je handen en je hart door je innerlijke vuur. Laat het je ontberingen wegbranden; laat het je pijn en je verdriet verteren. Is het leven te star, te koud of te oppervlakkig geworden? Steek een kaars aan of maak een vreugdevuur en gooi alles dat stijf en pijnlijk is geworden in de vlammen. Geef het allemaal aan het vuur voor een snelle transformatie. Zet je leven in vuur en vlam!
HET MEDICIJN:
Voel je je te vurig? Bent u reactief en opvliegend geweest ten opzichte van anderen? Deze kaart is gekomen om je te vertellen dat alle vurige emoties die op anderen gericht zijn, een averechts effect op jezelf kunnen hebben. Het is geen goed idee om met vuur te spelen als je uit balans of boos bent. Dit is niet het moment om te handelen of te reageren. Het is tijd om je innerlijke vuur te temmen en er vriendschap mee te sluiten, zodat het je niet verschroeit.
We speelden ooit verstoppertje
In de pauze op het plein We hadden grote dromen Want we waren toen nog klein
De ene werd een voetballer
De ander werd een held
We geloofden in de toekomst
Want de meester had verteld
Jullie kunnen alles worden
Als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten
Tot je later groter bent
Is dit nu later?
Is dit nu later als je groot bent
Een diploma vol met leugens
Waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nu later?
Is dit nu later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later?
We spelen nog verstoppertje
Maar niet meer op het plein
En de meeste zijn geworden
Wat ze toen niet wilden zijn
Wij zijn allemaal volwassen
Wie niet weg is, is gezien
En ik zou die hele choas
Nu toch…
Ingmar Heytze schreef ‘Vogels, vissen’ in opdracht van EenVandaag, en las het ook voor hen voor.
Vogels, vissen
Zet de radio uit. Je hoort niets nieuws. De stilte wacht geduldig af.
Vouw de krant dicht. Hij was oud voordat hij werd gedrukt.
Zoek niet, deel niet, duim niet tot je vierkant ziet.
Zet eindelijk het scherm op zwart.
Ik ben net zo bang als jij, net zo bezorgd voor iedereen
die ik niet missen kan. Ik had ook gespaard voor andere dingen:
verre reizen, eerste hulp bij een gebroken hart,
een auto die wat vaker start.
Maar: in Wuhan hoor je vogels zingen.
Boven China was de lucht nog nooit zo blauw.
In Venetië zien ze vissen in het helderste water sinds tijden.
De kunst van leven was altijd dezelfde: ongevraagd komen,
ongewild gaan, intussen doen wat je het liefste doet,
vrede sluiten met je lot.
Sluit de voordeur. Zet de tuindeur open, voel de zon op je gezicht.
Denk voor je uit wat niemand hardop durft te zeggen:
wij zijn een virus dat een virus heeft gekregen.
Het vuurvliegje wou dat hij groot en ontzagwekkend was.
Hij zat thuis voor zijn raam en keek naar de zon,
die tussen het struikgewas door zijn kamer in scheen.
Nooit meer dat verschrikkelijke je achter mijn naam,
dacht hij. Dag vuurvliegje...
Ik zeg toch ook niet dag miertje, dag neushoorntje?
Hij wou dat hij onstuimig was, onrustbarend, overdonderend,
tomeloos en nog veel meer.
Als ik eens het vuurmonster was... dacht hij.
Het verzengende vuurmonster.
Ik zou uit zijn, onopvallend mijn eigen leven leiden, misschien zelfs medelijden wekken, en dan, op een dag, op een verjaardag, als iedereen taart had gegeten, achteroverleunde, zijn ogen dichtdeed en niet aan mij dacht, dan ging ik opeens aan.
En niet met een klein vlammetje, maar met een vuurzee!
Ze zouden verbijsterd zijn! En daarna zou nooit meer iemand mij het vuurvliegje noemen. Nooit. De vuurzeevlieg, zo zou ik heten!
Dat klonk nog beter dan het vuurzeemonster, meende hij.
Hij probeerde zijn ogen te laten vlammen, maar hij wist
dat ze maar een flauwe gloed verspreidden. Nog wel, dacht hij.
Hij ging aan zijn tafel zitten en schreef een brief:
Geachte dieren, Ik heet voortaan anders. Ik bén voortaan anders. U zult vreemd opkijken als u mij tegenkomt. Terugdeinzen is wel het minste wat u zult doen. En ook zult moeten doen! Als u jarig bent kan ik geheel vrijblijvend voor een vrolijke vuurzee zorgen. En ik bedoel een vuurzee, niet een vuurzeetje! Ik hoor van u. En u van mij.
De vuurzeevlieg (voorheen het vuurvliegje)
De wind greep de brief en stuurde hem naar alle dieren.
Die avond zat hij voor het raam. Dat was weer eens onberaden van mij, die brief, dacht hij. Waarom ben ik ook altijd zo verongelijkt? Ik geef toch licht en wie geeft er nog meer licht?
Ja, de zon. Maar die telt niet. En de gloeiworm. Maar die gloeit, dat noem ik geen licht geven. Verder niemand, helemaal niemand! Ze mochten het willen. De olifant, de walvis...
Hij schudde zijn hoofd, zodat zijn hele vensterbank verlicht werd. Antwoord van de dieren kreeg hij niet, want zij hadden al eerder gelijksoortige brieven van hem gekregen.
Ik kan niet zeggen dat de maanlanding van 1969 een onderdeel was van m'n jeugd. Of dat ik hier bovenmatige interesse in heb getoond tijdens alle geschiedenislessen en herdenkingen. Maar natuurlijk kan ook ik dit keer niet om de 50e verjaardag van dit avontuur heen. Alhoewel ik moet toegeven nog het meest gefascineerd te zijn door de groeiende groep maanlandingontkenners.
Toch liet ik me verleiden om te kijken naar de special met André Kuipers en Claudia de Breij en zat ik vanmiddag in de filmzaal bij de nieuwe documentaire Apollo 11. Daar heb ik veel van geleerd en ik wil daarom hier heel graag iets rechtzetten. Want de grote helden van deze maanwedloop zijn tot de dag van vandaag Neil Armstrong en Buzz Aldrin. Zij liepen echt op de maan, Neil voorop, met z'n mooie grootse woorden. Maar de echte held is voor mij Michael Collins.
Terwijl zijn maatjes even op en neer gaan, vliegt hij in z'n eentje 22 uur lang rondjes om de maan. Tweeëntwintig uur, in een ruimtepukkel, tussen woestijnlandschap en zwartgat. Met tijdens elk rondje 47 minuten geen enkele verbinding met de controlekamer of je maatjes. Helemaal niks. Totale isolatie. Elk rondje.
Mijn eerste gedachten: daar kan geen stilteretraite tegenop! Maar jeetje, zullen we deze thuisblijver even de eer geven die hem toebehoord? Hij is bij deze mijn held.
