Doorgaan naar hoofdcontent

Scribbles is nog even bezig


Kermis
Ze loopt tussen de wagens
en pijpenstelen door,
het broertje aan haar hand
kijkt sip, alle kraampjes dicht,
botsauto's onder zeil, het
spookhuis enger dan voorheen,
de rups weer cocon.

Het meisje denkt: nu is het op zijn
mooist, maar ze zwijgt, want zo'n
kleine jongen kan nooit begrijpen
dat een verregende kermis zoiets is
als het boek nog in zijn folie,
een verhaal vóór het wordt verteld.

Kom, zegt ze, we gaan naar huis,
voor morgen is beter weer voorspeld.

Philip Hoorne

Via

Reacties

  1. Kan me voorstellen dat je er nog even mee bezig bent. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Astrid

    Daar hebben we alle vertrouwen in!
    Inderdaad succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. je hebt mij nieuwsgierig gemaakt gisteren... dus wel publiceren voor dinsdagavond 22.00 uur ;) Anders kan ik het pas over 3 weken lezen!
    Groetn
    Wies

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Haha,vervelend hè ;-) M'n weekend zit wat vol, maar maandag gaat zeker lukken. Ontdekte gister dat er technisch zwaar iets fout ging, waardoor er veel (vloekende)herstelwerkzaamheden moesten plaatsvinden. Speciaal voor jou ga ik vaart maken. Kun je er nog van nagenieten als je op die olifanten zit!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi, na wat surfen op het net kwam ik bij jouw blog uit. Ziet er heel goed uit. Ik werk ook bij een bibliotheek en vind het interessant wat je hier doet.
    Succes!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hoi Astrid, ik wil je graag een email sturen over onze nieuwste theatervoorstelling voor jongeren over internet. Kun jij mij mailen op marieke@tgplayback.nl?

    Dank!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Erna: Bedankt voor je complimenten, ik blijf zeker m'n best doen.

    @Marieke: Ik ben benieuwd!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...