Doorgaan naar hoofdcontent

Slavische melancholie en Noorse vrolijkheid

Het Songfestival volg ik al jaren niet meer. Maar je ontkomt er niet aan. Zo ook vanmorgen, toen ik op het nrc.next-blog las over de overwinning van Noorwegen. Ze hebben het daarin vooral over het oorwurmgehalte van het liedje. Zo'n melodietje waar je maar niet meer vanaf komt.

In alle kranten legt de jonge Noorse god zijn geheim uit. "Ik had een goed verhaal, denk ik. En zo'n viool, dat helpt altijd!" Of dat waar is, weet ik niet, maar z'n gefiddle was in ieder geval aanstekelijk genoeg. Hadden we niet eerder een winnaar met een gevoelige viool op de achtergrond? Ander type song, zelfde effect. The violin has it!

Waar deze Alexander z'n mix van melancholie en vrolijkheid vandaan heeft? Dat zit het Noorse volk in het bloed. De traditionel folkmusic wordt gespeeld op een zogenaamde hardanger fiddle. Goed voor heel wat bruisende feesten en partijen!
als het lukt, blijf kijken)



Reacties

  1. Ah, maar dat heeft ook wel een heel hoog violen gehalte!
    Wat we moeten doen om het songfestival nog te redden, weet ik ook niet. Gewoon maar eens een pauze van een jaar of 10 misschien.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 1973 was een goed jaar. De prachtige Anne-Marie David won en Spanje werd 2e met Eres Tú, ook kippevel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Toen was ik net 3! Zelfs Abba heb ik niet bewust meegemaakt. Maar dat kippevel is inmiddels wel lang geleden ja.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nog even dan... Volgens mij ging het mis toen ze het life-orkest weghaalden en je niet meer in je landstaal hoefde te zingen. Saillant detail: de Rogier van Otterlo die altijd voor Nederland dirigeerde was een vriend van de familie. Vóór mijn tijd dan ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind dat Henk smaak heeft :-)))

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @stella: Duh, italianen zijn uitgesloten van stemming ;-)

    @henk: het eeuwige gevecht tussen vorm en inhoud!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...