Doorgaan naar hoofdcontent

Over de roep om ideale moeders en vaders

Ik ken twee hedendaagse filosofen die hedendaagse thema's op een toegankelijke manier onder de aandacht weten te brengen: Richard David Precht, die u hier al vaker tegenkwam en Alain de Botton, die op Biebloghengelo goed vertegenwoordigd is. In 2004 verscheen zijn boek Statusangst, over het spanningsveld tussen (zelf)waardering, verwachtingen en (on)afhankelijkheid.

Deze week kwam ik hier onderstaand filmpje tegen. Alain schrijft dus niet alleen toegankelijk, hij krijgt het ook voor elkaar om de hoogtepunten van zijn gedachtegoed even zo toegankelijk te verwoorden. Dat levert 17 wervelende minuten op, waarin hij spreekt:
  • over hoop en realiteit,
  • over jobsnobisme en haar tegenovergestelde: je moeder,
  • over de emotionele beloning van ons materialisme,
  • over het verband tussen jaloezie en gelijkheid,
  • over twee soorten zelfhulpboeken,
  • over een meritocratische samenleving, waarin je krijgt wat je verdient,
  • over de evolutie van een onfortuinlijke naar een loser,
  • over de angst voor oordeel en spot,
  • over de kracht van tragedie en kunst,
  • over het verlangen naar een hogere macht, betrouwbaarder dan de mens,
  • over succes en ruimte voor gemis,
  • over de kracht van invloeden van buiten,
  • over het najagen van je eigen dromen en het kunnen relativeren en
  • over ons vermeende recht op geluk en het toeval, dat daar anders over denkt.
En dan is er zelfs nog tijd voor humor.

Dus, fasten your seatbelts en stap mee in Bottons achtbaan. Diegene die tot na het applaus kan blijven zitten, krijgt nog een klein toetje!



Zo, nu even snel Alain followen, nog één vakantiedagje dromen en dan morgen maar weer gewoon hard aan m'n status werken...

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...