Doorgaan naar hoofdcontent

De Wereldvredesvlam door de ogen van stadsdichter Moes



Wereldvredesvlam Twente

Ik had er zoveel over gehoord
dat ik de proef op de som nam
en zelf ging kijken.

Na tien seconden was er een
zacht ruisen. Na een minuutje
moest ik huilen (hoe stom is dat?

ik herkende in het vlammetje
de rust, het liefhebben
dat ergens in mij zat).

Na tien minuten dacht ik: tja,
ik heb dus ook zoiets dat mensen
terugbrengt tot zichzelf en tot elkaar.

Na een half uurtje kon ik gaan:
de ogen droog, de vlam
gewoon weer vlam en ik mijzelf

nog meer dan toen ik kwam.


Moes Wagenaar


Geschreven ter gelegenheid van de inauguratie van de Wereldvredesvlam Twente
in De Wonne in Enschede op 21 maart 2012.

Met dank aan Enschedeaanzee.nl
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...
Een reactie posten
Verder lezen »