Doorgaan naar hoofdcontent

Dilemma


Wat een naar en lastig en pijnlijk moment. Ik rijd door de binnenstad, uitdovende ochtendspits in Hengelo. Ik sluit aan in een file waar ik hem niet verwacht. Verderop op het naastgelegen fietspad lijkt iets op de grond te liggen. Een gekantelde fiets? Er is niemand bij, dan weer wel, dan weer niet. Ik let vooral op het verkeer.

De eerste auto schiet link om de file heen. Tegenliggers passeren, de volgende een auto duikt er omheen. Langzaam kom ik dichterbij. Er ligt niet alleen een fiets op de grond, maar ook een oude meneer. Benen verdraaid in z'n frame, wang op de grond. Hij moet al fietsend zijn omgevallen. Wat een naar gezicht.

Een voetganger zakt bellend door z'n knieën. De auto die de file veroorzaakte door kennelijk een soort hulp van de zijlijn te geven, rijdt nu weg. Dus wat doe ik? Ook stoppen en weer een file veroorzaken, terwijl er al actie wordt ondernomen? Stoep en fietspad oprijden? Mijn eerste reflex is toch altijd; niet in de weg staan, plaatsmaken voor mensen die echt kunnen helpen. Ik rijd door.

In de verte klinkt de eerste sirene. Er volgen er snel meer. Wit, geel, alle hulptroepen blokkeren nu straat en stoep. Als ik m'n auto heb geparkeerd en er van een afstandje weer langs loop, wordt er hard gewerkt om deze meneer te redden. Ik schiet een gebedje de lucht in, ook voor z'n familie.

Sterkte.

Reacties

  1. Dagelijks gebeuren er overal ongelukken en toch, zo vlak bij ben je er nooit op bedacht. En inderdaad help je meer door plaats te maken als er al iemand anders de hulp op gang heeft gebracht. Maar het voelt dan toch raar en zoals je zegt wat ongemakkelijk om er gewoon aan voorbij te rijden. Heel herkenbaar Astrid!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vreemd ook hoe allerlei gedachten door je heen schieten. Wat had ik gedaan als ik direct naast zou staan, zoals die eerste auto. Wanneer kom je dan wél in actie... Als het goed uitkomt? Qua tijd en mogelijkheid? Dat is toch stom. Bij de cursus hulpverlening leer je dus ook om mensen direct aan te spreken als je hulp nodig hebt. Jij, bel de ambulance. Jij, wacht op de politie. Jij, haal een deken. Dat werkt. Hopelijk is het nooit nodig, dit zijn geen leuke situaties.

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...