Kijk, ik kan natuurlijk beginnen over alle toetsen die deze kleine vingertjes net niet helemaal goed weten te raken. Maar dat zou kinnesinne zijn. Dankzij facebook en andere 2.0 dingetjes kan iedereen zich nu verwonderen over dit kleine talent. En het mooie is, de wereld zit er vol mee, met dit soort aaibare wondertjes. Dus laten we er vooral nog even van genieten. Voor je het weet worden ze groot, gaan ze echt studeren en nadenken over het wat en hoe van hun kunnen enzo. Ik zeg: niet doen, blijf lekker onbevangen.
Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders. Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...
Reacties
Een reactie posten