Doorgaan naar hoofdcontent

Warme William Luistert


Zeg Astrid, gebeurt hier nog iets?
Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen...

Maar gebeurt er elders dan niks?
Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen...

En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over.

En die gezellige blauwe dikkerd?
Dat is Warme William, aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden op het piepkleine marktplein van Bever; de thuisplaats van Rosario. William biedt een luisterend oor. Voor wie ergens mee zit. En er even over wil praten. Maar dat ook nog wel een beetje spannend vindt. 

Bever is echt een onzichtbaar en onooglijk plaatsje. Hoe William daar dus terecht is gekomen, weet ik nog niet. Maar dat we nu al dikke vrienden zijn, is zeker. Hij doet namelijk wat ik ook ga leren: écht naar je luisteren als het even niet zo goed met je gaat. In de opleiding waar ik mee start heet dat Geestelijk Begeleider, maar eigenlijk klinkt Warme William veel uitnodigender. 

Dus dat ik rond m'n vertrouwde stilteplek al een leuke collega heb ontmoet, geeft een interessante richting aan m'n nieuwe beweging. Ik zeg daarom hoopvol: wordt vervolgd...

Reacties

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...