Doorgaan naar hoofdcontent

Een scherp 2024


Er is in de afgelopen negen maanden een nieuwe liefde geboren. Langzaam, voorzichtig, met wat weeën en stuiptrekkingen in de draagtijd, maar het kijkt inmiddels verwachtingsvol de nieuwe wereld in. Die nieuwe liefde neemt natuurlijk ook nieuwe hobby's mee. Iets met veel outdoor en weinig comfort. Ik ben helemaal voor zelfredzaamheid, maar denk daarbij niet aan de bush. Grote Broer wel hoor, dus zo staat kerst ineens in het teken van een gedeelde passie voor... messen. En voor ik het weet zit ik in een foto-uitwisseling van hun hoe-overleef-ik-in-het-wild collectie. Boys will be boys.

Mijn manier van overleven gaat meer over stilzijn en voelen en aankijken. Zeker op zo'n laatste dag van het jaar. Veel om op terug te kijken en een lege kalender met nieuwe kansen voor me. Een mooi moment om m'n mystieke orakel te vragen welke stap er in 2024 gezet mag worden. Ik trek... jawel... Het Zwaard

Oké, op mijn manier sluit ik me dan maar even aan bij die mannen. En met deze boodschap op zak zou ik in 2024 - en in het wild - maar een beetje uit m'n buurt blijven.

Het Zwaard geeft de scherpte van geest, lichaam en Spirit weer. Naar boven gericht roept het de hemelse kracht aan. Wanneer het naar beneden wordt gericht, verankert het de hemelse kracht op Aarde. Het Zwaard kan worden gebruikt om te helen en als wapen. Gebruik het verstandig en dan zal het je kracht geven, dan kun je dingen aanpakken, kun je energetische banden uit het verleden lossnijden of verkeerde relaties verbreken. Gebruik het met woede en het zal snijden, steken en doden.

Je wordt uitgenodigd om je Zwaard te pakken en het te gebruiken. Je moet niet aarzelen, je tijd niet verspillen aan praatjes of het onvermijdelijke uit de weg gaan. Hemel en Aarde staan ​​op één lijn om je te steunen en een beroep te doen op je kracht, dus neem een besluit en reageer. Wees niet bang dat je anderen bezeert, grijp je Zwaard en gebruik het wijs!


Reacties

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...