Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders. Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...
Wat een mooi gedicht.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog nooit van Ernst Jandl gehoord. In het Zeeuwse kan ik alleen bundels in het Duits vinden. De foto heb je er mooi bij gevonden vind ik.
@Sofie: Dank, het was ook even zoeken naar een passende foto (en mooie voeten!). Ik vond het gedicht in het boek dat ik nu lees, geschreven door een Duitser. Dus ja, die is wat meer thuis in de Duitse (eigenlijk Oostenrijkse) poëzie ;-)
BeantwoordenVerwijderenBedoel je Precht van de leestafel? Die van "Wie ben ik en zo ja, hoeveel"?
BeantwoordenVerwijderen@sofie: ja, die bedoel ik! Een mooi boek over de liefde. Ik snap dat mysterie nu bijna.
BeantwoordenVerwijderen