Doorgaan naar hoofdcontent

De verkoop van een oorlog

Tegenlicht (VPRO) is een informatief programma met het doel om inzicht te verschaffen in de wijze waarop de samenleving zich vormt, zowel in ons land als daarbuiten, en de factoren en invloeden die daarbij een rol spelen. Op 17 maart vertoonden zij De verkoop van een oorlog, binnen een 4-delige cyclus over Irak. Wat je ziet is een staaltje ‘communicatietechnieken’ waar je stil van wordt. Is het echt zo erg gesteld in de wereld? Ja, dus. En ook deze documentaire is weer onderdeel van dat spel. Daarom besteden scholen én bibliotheken steeds meer aandacht aan mediawijsheid: weet wat je ziet en snap wat de maker graag wil dat jij ziet.

Gemist?
Ga er even voor zitten, klik hier en laat me over 50 minuten weten wat je er van vond.

De inhoud
22 maart 2003. De opmars naar Bagdad is drie dagen gaande. In het perscentrum van US Central Command verschijnt de Coalition of the Willing aan de zijde van opperbevelhebber generaal Tommy Franks. Het is de eerste persconferentie sinds het begin van de oorlog en naast een Brit, Australiër en Deen - landen die de inval militair steunen - staat daar ook luitenant kolonel Jan Blom... from the Netherlands. Hij had daar niet moeten staan. Vijf jaar na dato een deconstructie* van de communicatiestrategieën die de Amerikanen hanteerden om de internationale gemeenschap te overtuigen van de noodzaak van de oorlog in Irak. Het militaire apparaat, de internationale pers en zelfs de Coalition of the Willing, allemaal werden ze onderdeel van de beeldvorming, soms in de vorm van 'behang', figurant of als reclameslogan.
* methode waarbij teksten zo worden gelezen, dat niet alleen wat er staat bij de interpretatie wordt betrokken, maar ook wat er niet staat een rol kan spelen

Reacties

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...