Doorgaan naar hoofdcontent

Elke stem telt



En daar gaan we dan. De stembus is open!

Drie bibliotheekkanjers, met elk hun unieke talenten, verdiensten en verhalen. In de race voor de Persoonlijkheidsprijs in bibliotheekland. Dit feest begon voor mij met dat eerste telefoontje. Gevolgd door alle leuke reacties bij het openbaar maken van de genomineerden. Er kwam een gezellige kennismaking met m'n 'conculega's'. En toen begon de reis van het bedenken, maken en wachten op m'n eigen nominatiefilmpje. Eerlijk is eerlijk, ik ben er trots op.

Maar het echte feest begint vandaag en duurt een hele maand. We pronken met een artikel in Bibliotheekblad. Onze persoonlijke filmpjes en een stoer profiel staan online. Bibliotheek Hengelo steunt me met een Astridpagina en een leuke flyer. En... er kan gestemd worden.

Dus ik denk: 'Mijn werk zit er even op. U bent aan zet!'
Bekijk die drie kanjers, maak een overwogen keuze en Stem Op Astrid  :-)

Op 30 november (ja, dan pas) horen we wie zich de Beste Bibliothecaris van 2016 mag noemen. De volgende dag werk ik precies 18 jaar in de bibliotheek. Officieel ben je dan volwassen. Je hebt rechten en bijbehorende verantwoordelijkheden. Voor grootste zaken als autorijden, drinken en stemmen. Ik heb veel mogen spelen en ontdekken in die groeifase. De laatste acht jaar mocht u daarover meelezen op dit blog. Deze nominatie voelt dan ook als een duw in de rug naar volwassenheid in dit vak.

Ik ken de Bibliotheek op school van binnen en buiten. Ik geloof in het verhaal en vertrouw op m'n ervaring. En ik geniet van het faciliteren en inspireren van iedereen die dit verhaal ook wil kennen en vertellen.

Dus ik dank degenen die me voordroegen voor deze prijs. Ik dank iedereen die op mij stemt.
En ik dank iedereen voor alle kansen en mogelijkheden, die me de persoon hebben gemaakt die ik vandaag ben!

Juan Khalaf, Astrid van Dam en Leo Willemse
Foto: Gerrit Serne

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...