Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe het begon met een meester


U merkt het misschien nog niet, maar die verkiezing voor Beste Bibliothecaris van Nederland is offline in volle gang. Interview en fotoshoot afnemen, artikel en profieltekst goedkeuren, het kwam allemaal al voorbij deze zomer. Ik krijg het helemaal warm van de mooie woorden die vanaf eind september gepubliceerd gaan worden. Wat een feestje!


Maar ja, of we dus ook 'even' een filmpje van onszelf willen aanleveren voor bij je profiel. Nou, dan moet je dus echt aan de bak. Script schrijven, bespreken en herschrijven. Amerikaans strijkkwartet mailen of je hun muziek mag gebruiken en een enthousiast antwoord terug krijgen. Locaties en medespelers regelen, die ook allemaal gelijk ja zeggen. En dan een draaidag inplannen. Spannend.



Zo sta ik dan ineens, op de warmste dag ooit in september, te zweten op m'n matje in de mooiste studio van Deventer. Daarna door naar een blije klas en goed voorbereide leesconsulent. Met alle aandacht voor boekintroducties, voorlezen en het snuffelen, lezen, lenen en kletsen in de schoolbibliotheek. Want uiteindelijk is het dát waarvoor ik deze nominatie heb verdiend. En aan het eind van de dag een verdiend ijsje voor alle geduldige kanjers voor en achter de camera.


Voor mij zit het er even op. Er wordt nu druk geknipt en gemonteerd. Ik verklap nog niks, maar ik moet zeggen, dat is bijna net zo spannend als het voorbereiden en draaien zelf. En ik ben nu niet alleen benieuwd naar m'n eigen resultaat, maar ook naar dat van m'n 'concurrenten' Juan Khalaf en Leo Willemse. Vanaf 3 oktober kunt u zelf het resultaat zien. En uw stem uitbrengen natuurlijk!

Reacties

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo