Ik kan niet zeggen dat de maanlanding van 1969 een onderdeel was van m'n jeugd. Of dat ik hier bovenmatige interesse in heb getoond tijdens alle geschiedenislessen en herdenkingen. Maar natuurlijk kan ook ik dit keer niet om de 50e verjaardag van dit avontuur heen. Alhoewel ik moet toegeven nog het meest gefascineerd te zijn door de groeiende groep maanlandingontkenners.
Toch liet ik me verleiden om te kijken naar de special met André Kuipers en Claudia de Breij en zat ik vanmiddag in de filmzaal bij de nieuwe documentaire Apollo 11. Daar heb ik veel van geleerd en ik wil daarom hier heel graag iets rechtzetten. Want de grote helden van deze maanwedloop zijn tot de dag van vandaag Neil Armstrong en Buzz Aldrin. Zij liepen echt op de maan, Neil voorop, met z'n mooie grootse woorden. Maar de echte held is voor mij Michael Collins.
Terwijl zijn maatjes even op en neer gaan, vliegt hij in z'n eentje 22 uur lang rondjes om de maan. Tweeëntwintig uur, in een ruimtepukkel, tussen woestijnlandschap en zwartgat. Met tijdens elk rondje 47 minuten geen enkele verbinding met de controlekamer of je maatjes. Helemaal niks. Totale isolatie. Elk rondje.
Mijn eerste gedachten: daar kan geen stilteretraite tegenop! Maar jeetje, zullen we deze thuisblijver even de eer geven die hem toebehoord? Hij is bij deze mijn held.
