Astrids Scribbles

Aan het eind van een hectische, rommelige werkdag staat er ineens een kereltje aan m'n bureau. Uit de categorie blonde stekeltjes en guitig brilletje. "Mevrouw, wilt u kinderpostzegels kopen?" "Nou ja zeg, waar kom jij ineens vandaan?", want het was echt alsof hij plots verschijnselde. "Van m'n moeder", zegt hij, alsof dat alles verklaart. "Oh, die van de krant!", want ik weet dat die journaliste aan de overkant van de gang haar kinderen wel eens meeneemt naar de redactie. "Nou, dat heb jij dan slim bekeken jongen. Jij denkt, ik ga lekker mee naar het werk van m'n moeder en daar ga ik eens even wat mensen aan de jas trekken!" "Ja", zegt hij, terwijl hij een ingewikkeld gevouwen boekje tevoorschijn haalt. "Dat staat hier als één van de tips". Hij doet daarna echt vreselijk z'n best om die tip terug te vinden, maar ik ben allang om. Een guitig kereltje, dat zo makkelijk mijn wereld binne

Omdat ik het laag overvliegende vliegtuiggebrom in m'n luchtcirculatiesysteem zat ben, laat ik eindelijk een monteur komen. "Je bent te vroeg", zeg ik blij, als hij een kwartier voor de tijd aanbelt. De toon is gezet als hij even zo vrolijk weer omdraait om weg te gaan. Niet veel later hangt hij boven de motor, die inderdaad wel een opknappertje kan gebruiken. Om het allemaal wat beter te zien haalt hij een fel wit lampje uit één van z'n volle zakken en bindt het met een elastiek om z'n voorhoofd. Al glunderend, "want hier ben ik wel mee getrouwd!" "Nou, daar zullen ze thuis blij mee zijn", glunder ik mee. "Ja zeker, maar daar heb ik deze voor", waarna hij even aan het knopje friemelt. Als hij zich naar me toe draait schijnt er een feestelijk rood licht tussen z'n pretogen. "Voor de kerstdagen!" Het wordt een gezellig half uurtje. En ja, het vliegtuig is veilig geland.