Hoe sociaal bent u?

Vorige week verscheen in De Pers het artikel Eenzaam of sociaal slim? van Jojanneke van den Berge. Daarin vraagt de auteur zich af of door het toenemende chatten en krabbelen de eenzaamheid oprukt.



Volgens een futuroloog (!) zitten we binnen 10 jaar massaal met de laptop of mobiel al chattend in het café en de trein en hangen kinderen hyvend in het klimrek. Ik geloof hem.

De vraag is of dat iets doet met je real life contacten. Want Nederlanders hebben meer dan vroeger het gevoel minder real life vrienden te hebben, maar juist meer virtuele contacten te onderhouden. En dan worden er toch wel wat opvallende uitspraken gedaan. Een paar citaten:

Deze nieuwe vormen van contact zijn een aanvulling op onze echte vriendschappen, geen vervanging. Toen de telefoon werd uitgevonden was men er ook al bang voor dat we in een sociaal isolement terecht zouden komen. Dat we wat minder vrienden krijgen, heeft met time management te maken.

Je werkt, je gaat daarna boodschappen doen, eten maken, en je hebt ook nog een relatie. Blijft er weinig tijd over. Ik vind Hyves handig. Kan mijn vakantiefoto’s in een keer aan al mijn vrienden laten zien. Heb contact wanneer ik het wil.

Als Stephan op zijn werk komt, gooit hij met outlook tegelijk Hyves open. Silvana heeft 268 Hyvesvrienden van wie ze de helft echt kent en de hele dag mee zit te chatten tijdens haar fulltime baan als secretaresse. Dan krabbel ik een vriendin: ‘ik denk aan je’. Dat scheelt weer tijd qua bellen.

De belangrijkste component voor de toename van contact via internet is dat het kan plaatsvinden op het moment dat het jou uitkomt. Veel Trendboxrespondenten gaven aan het lekker te vinden om de knop van de chatbox om te kunnen zetten.

Respondenten gaven heel nuchter aan dat online contact nou eenmaal goedkoper is dan elkaar in den lijve ontmoeten. Als ik al mijn Hyvesvrienden moet uitnodigen voor de koffie, dat is wel duur.

Kostenbesparing en controle, dat blijken de belangrijkse meer-waarden te zijn van virtuele contacten. Pardon? Het vergroten van je online vriendenkring is toch geen vrijbrief om je te gedragen als een sociale hork? Ik denk dat die eenzaamheid niet ontstaat, omdat we geen tijd meer hebben voor real life vrienden, maar omdat we straks niet meer weten hoe we in real life met die vrienden om moeten gaan.

Basisscholen geven aan dat ze een verarming in de woordenschat en het taalgebruik constateren. Als ik mailtjes of andere teksten van leerlingen zie, dan begrijp ik hun zorg. We zouden dat kunnen wijten aan de chatcultuur, de sms-taal. Kinderen worden niet meer geprikkeld om een goede zin te schrijven. Zou je dat ook kunnen doortrekken naar onze omgangsvormen? Als ik zie hoe makkelijk en vanzelfsprekend mensen naar hun rinkelende mobiel grijpen terwijl ze als klant geholpen worden aan de kassa of bij het inlichtingenbureau...

Zouden we het echt gaan verleren om elkaar oprechte en onvoorwaardelijke aandacht te geven? Geen chitchat over niks, wanneer het jou uitkomt, maar gewoon Aandacht. Voor jezelf, voor een ander. Met tijd, en rust, en stilte enzo. Zeg maar, vriendschap. Zou toch jammer zijn.

Foto: Hollandse Hoogte

Stapel-elfje

De kunst van communiceren

Klik voor groter

Zakelijk flirten

U dacht misschien 'wat ligt er nú op Astrids leestafel'? Sinds wanneer is de bibliotheek een plek voor zakelijk flirten?

Welnu, dat komt zo, ik kreeg een korte versie van dit boek gratis bij weer een ander boek, dat ik ook gratis kreeg. Vandaar. En omdat je een gegeven paard niet... Zodoende.

Maar eigenlijk is het best een leuk boek. Het geeft 40 eenvoudige tips om je zakelijke gesprekken te laten sprankelen, om jezelf enthousiast op de kaart te zetten en om de ander te verleiden tot het aannemen van je boodschap. Best handig, als je nogal eens met klanten (of collega's) om tafel zit om een product te verkopen!

Het begint met een eye-opener: informatieoverdracht geschiedt voor 7% door inhoud, 38% door de intonatie van je stem en voor 55% door non-verbale signalen. Opmerkelijk. Niet alleen door die kennelijk marginale bijdrage van de inhoud van je boodschap, maar ook omdat ik dacht dat intonatie een onderdeel was van non-verbale communicatie. Maar dat terzijde.

Behalve een paar open deuren over kleding, gebaren, spiegelen, do's en don'ts, kom ik toch ook wat leuke weetjes tegen. Niet alleen over hoe je met je eigen lichaamstaal kunt sturen, maar ook over wat je uit andermans lichaamstaal kunt aflezen. Daarom hier de top 10 uit mijn nieuwe assortiment gesprekstechnieken.

• Draai je hart toe naar de persoon die je ontmoet, dan volgen automatisch je voeten, heupen, handen enz. Je letterlijk op de ander richten, is een vorm van aandacht geven, die altijd wordt gewaardeerd.



• Wil je een goede sfeer, houd dan de hart tot hart-lijn tussen jou en je gesprekspartner vrij. Geen koffiekopjes, notitie-blokken, laptops, stapels papperassen of lichamelijke blokkades zoals gekruisde armen. Dat blokkeert ook het gesprek.



• Sta je met iemand te praten, die z'n voeten van je af draait? Dan is de kans groot dat hij er eigenlijk liever vandoor wil gaan.



• Ook de enkels verraden veel over onderliggende gevoelens. Stijf op elkaar geklemde, gekruisde enkels duiden op ingehouden emoties. Wil je dus een opener en persoonlijker sfeer? Probeer die ander dan zo te ontspannen dat hij die enkels van elkaar haalt.



• Mensen waarderen het zeer als je hun naam onthoudt. Noem je gesprekspartner een keer bij de naam en het zal voelen als persoonlijke aandacht. Rebbelaars kun je ermee het zwijgen opleggen. Wie z'n naam hoort, houdt namelijk altijd even z'n mond.



• Elkaars lichaamstaal spiegelen doen we allemaal en onbewust. Dat kan in je voordeel werken bij een moeizaam gesprek. Je mimiek en lichaamstaal zijn namelijk gekoppeld aan je gevoel. Als je je gesprekspartner kunt uitlokken om jouw positieve, enthousiaste lichaamstaal te spiegelen, heeft dat een positief effect op zijn eigen stemming.



• Een persoonlijke valkuil: even snel dat telefoontje plegen waar je niet zoveel zin in hebt of een beetje tegenop ziet. Ai. Als je chagrijnig kijk of ingezakt zit, is dat te horen in je stem. Dus time-out, denk aan iets leuks, glimlach, zit rechtop of loop rond voor wat energie. En ga dan pas bellen. Je lichaamstaal beïnvloedt je stem, je woordkeuze en dus ook je stemming.



• Dertig seconde is de gemiddelde aandachtscurve van de mens (dat u het maar even weet). Dat zijn ongeveer zestig woorden. Hoe introduceer je jezelf of vertel je je boodschap? Als je vooraf goed nadenkt over wat je wérkelijk wilt zeggen, kun je het vaak korter en bondiger houden dan bij een spontane formulering.



• Een lastige: word brunette! Onderzoek met foto's toont het vooroordeel aan. Bruin = verstandig en betrouwbaar. Rood = fel en emotioneel. En blond = aantrekkelijk, maar minder diepgaand. Daar ga je, Scribbles. Nou ben ik benieuwd of m'n baas dat abonnement op de kapper gaat vergoeden.



• Tot slot de leukste: zet een pot drop op je bureau. Wedden dat je collega's vaak even bij je langs komen? Zo kun je af en toe een babbeltje maken, dat bevordert je onderlingen band en met een goede band krijg je gemakkelijker dingen voor elkaar. Nou, dat hebben ze in Bibliotheek Hengelo al lang ontdekt!

Dus, komen wij elkaar binnenkort een keer tegen en hebben we een persoonlijk of zakelijk gesprek? Wees gewaarschuwd, want ik ben aan het oefenen. Kijken of ik uw lichaamstaal kan lezen en het gesprek met m'n eigen lichaamstaal kan sturen. En misschien neem ik ook wel wat dropjes mee.

Bron: Zakelijk flirten / Marjam Wiersman (Uitgeverij het Spectrum, 2007)

Blog Action Day 08

15-oktober-08 Hou 'em vrij!

Via Hier en Nu.be

Update ding Flickr

Wie kent het nog niet; die enorme bak waar de hele wereld z'n foto's in flickert. Mijn account is nog in de lucht, maar gebruik ik alleen voor foto's om soms in een post naar te verwijzen. Het is jammer dat je met een gratis account niet meer dan drie sets kunt aanmaken, want die diaseries zijn wel leuk om in je blog naar te linken. Het zij zo. Ik ben en blijf een kleinverbruiker. Hoezo?

• Nog steeds vind ik het niet nodig om persoonlijke foto's (ook al staan er geen personen op) met de hele wereld te delen. Wie weet waar en in welke onherkenbare staat je ze ooit terugziet. Ja, je kunt ze afschermen, maar die mensen die ik toegang zou geven, ontvang ik gewoon thuis en vermaak ik ook nog eens met het verhaal bij de foto's.
  
  
• Het uploaden gaat nog altijd tergend traag. Dan merk ik weer hoe gewend (lees: verwend) ik ben aan snelheid.
  
  
• Maar de belangrijkste reden is eigenlijk dat het voordeel van een site als flickr niet opgaat voor mijn blogspot. Dat wil zeggen, als ik een foto via z'n URL in een post upload en niet vanaf m'n harde schijf, blijft er weinig van de scherpte van de foto over. Onderstaande voorbeelden tonen het verschil:
  foto 1 uit flickr, foto 2 van de pc.
  Dat geldt trouwens ook voor elke willekeurige afbeelding die ik via z'n URL van internet binnenhaal. Ik sla dus omslachtig en ouderwets alle afbeeldingen en foto's eerst op m'n harde schijf op.
  
  
• En... URL's zijn nogal aan verandering onderhevig. Met een foutmelding in je post als gevolg. Ik kies dus liever voor safe (en veel opslagruimteverspilling).

Nu kan ik een aantal reacties op mijn genoemde problemen verwachten. Variërend van "Ga Dan Ook Naar WordPress" tot "Dat doe je helemaal verkeerd". En ik las ineens bij een nieuwe blogger dat Picasa zulke haarscherpe foto's toont. Zou daar het probleem zitten? Maar hoe verklaart dat dan de korrelige afbeeldingen die ik gewoon van internet haal?

Waar ik flickr natuurlijk wel af en toe voor blijf gebruiken, dat zijn die leuke bewerkingsprogramma's. Vooral de mozaïeken halen het beste in de creatieve mens naar boven. Flickr for Fun dus.

Wordt Al@din nog persoonlijker?

Update ding RSS feeds

Er wordt weer heel wat afgeworsteld, met die RSS feeds. Gemopper over 'vaak klikken', 'toevoegen aan en van tabbladen' tot en met die eerste reactie 'wat heb ik hier nou weer aan...'

Nou, ik kan je verzekeren lieve collega's, feeds zijn onmisbaar als je een beetje wilt volgen wat er op je meest favoriete sites wordt gepubliceerd.

Ik gebruik netvibes sinds de cursus voor alle blogs die ik graag lees, m'n favoriete cartoons, nieuwe aanwinsten van dvd's (héél handig) en voor sites waar niet zo vaak iets op gepubliceerd wordt. Zoals die van het MLP Overijssel. Juist dáárvoor is het onmisbaar. Het voorkomt onnodig surfen om te zien 'of er alweer...', netvibes waarschuwt je gewoon. Maar dan moet je natuurlijk wel regelmatig je feedreader openen, duh!

Na de cursus kreeg ik lieve complimenten van verbaasde collega's over hoe snel ik altijd weer overal reacties plaatste. Het verbaasde mij eigenlijk dat ze dachten dat ik daarvoor de hele dag achter internet zat. Het verbaasde me nog meer dat lang niet iedereen gedurende de cursus netvibes had gebruikt. Onze begeleiders hadden zelfs speciaal een knop gemaakt waarmee je in één keer alle feeds van alle blogs mét de reacties als één tabblad naar je netvibes kon uploaden. Appeltje eitje. Oké, ik had het reageren ook kunnen laten, maar het klopt, ik kan soms best lief zijn...

Eigenlijk heeft RSS voor mij maar één nadeel: ik kan niet tegen ongelezen feeds en ik kan het niet over m'n lieve hart verkrijgen om ze - zonder toch even te kijken - op gelezen te zetten. Alles willen weten hè. Dus uit zelfbescherming ben ik kieskeurig en surf ik via m'n vaste blogs soms even bij anderen voorbij. Sommigen onder ons zijn heel fanatiek, maar voor m'n beginnende collega's heb ik één tip: gebruik je netvibes tijdens de cursus om je medebloggers te volgen en om ervaring op te doen. Na afloop weet je wat RSS voor jou kan betekenen en ik weet zeker dat je ten minste één tabblad met je meest favoriete sites blijft gebruiken.

Feeds 'em d'r in, zou ik zeggen!

Hoe snel?

Hé Edwin,
jij wilde toch t-shits laten maken?

Ik heb een beter idee.

We kopen een grote partij speedvesten in, allemaal op de fiets naar de OCN2008 en trappen maar jongens!

Via Eazy

Beste meneer Chambers,

Waarom? Probéér het me in ieder geval uit te leggen. Ik wil het echt snappen. Waarom?

U hebt me de laatste tijd behoorlijk bezig gehouden. Door een artikel over uw laatste boek uit een serie van zes, besloot ik ze allemaal te lezen. U hebt bijna 30 jaar de tijd genomen voor het schrijven, ik las ze in een paar maanden. U bent een gewaagd schrijver, voor tienerboeken, maar dat kan ik als bijna 40-er wel aan.

De kennismaking via Je moet dansen op mijn graf was gelijk raak. Wat maakte dat ik er natuurlijk een post over schreef. Onderweg merkte ik dat uw boeken toch best verschillen van toon en schrijfstijl. Zo sprak Verleden week, de jongste van de zes, me het minst aan.

Met Nu weet ik het betreedt u het pad van het geloof. Voor iemand zonder godsdienstige achtergrond een interessant pad om samen met de hoofdpersoon te bewandelen. En De Tolbrug was weer subliem. Mooie vorm, goed verhaal. Terecht dat u daar prijzen mee hebt gewonnen en dat het is bewerkt voor toneel.

Niets is wat het lijkt voelde als een thuiswedstrijd. Het speelt in Amsterdam en mengt op een bijzondere manier het heden en de Tweede Wereldoorlog in elkaar. Een periode uit onze geschiedenis die me blijft fascineren.

En dan kom ik eindelijk bij dat laatste boek waar deze reis om begon: Dit is alles. Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn. Een dik boek. Met voor het eerst een vrouwelijke hoofdpersoon. Toch weet u ook hier de thema's homoseksualiteit en depressiviteit terug te laten komen. Het lijkt een rode draad in al uw boeken, wat me overigens wel nieuwsgierig maakt naar de achterliggende gedachte.

Maar goed, Dit is alles dus. Een dagboekvorm dit keer. Waardoor je als lezer niet alleen in het hoofd van de schrijfster kruipt, maar haar zelfs bijna wordt. Misschien raakte het me allemaal wat extra, omdat ik als tiener ook veel dagboeken schreef. En het gaat over die eerste liefde. Geen doorsnee tienerbevlieging, want ze beleeft het allemaal wel erg intens, moet ik zeggen. Misschien was ik stiekem ook wel een beetje jaloers, dat doen verhalen soms met je. Naast de liefde is er ook het volwassen worden, de zoektocht naar wat je wilt maken van je leven. Dat laat toch niemand onberoerd.

En dan ineens... meneer Chambers, waarom? Waarom hoofd-kussenboek zes? Het was toch goed zo? Ik was echt in shock. Heb het boek een dag laten liggen voordat ik het uit kon lezen. U had me hier niet op voorbereid en ik merkte dat ik het ook niet wilde of kon accepteren. Zit ik daar als bijna 40-jarige 30 blad-zijden lang stille tranen te druppelen om een tienerboek...

Begrijp me niet verkeerd, ik hou best van een beetje kietelen. Een open einde, rondzingende vragen, diepere lagen. Ik vind het bijna je taak als schrijver om je lezer uit te dagen zijn eigen verhaal te maken. Maar dit is geen uitdaging, dit is... oneerlijk. Dit doet pijn.

Blijf ik met nog een vraag achter: wat zeggen deze tranen me over mijzelf? Of is die vraag het antwoord op uw waarom?
Is dat alles?

Voor altijd uw,
Scribbles

Update ding Weblog

Onlangs vielen twee gebeurtenissen samen. In de eerste plaats zijn onze laatste 23 (!) medewerkers begonnen met de cursus 23dingen. Ik had beloofd ze te volgen en mee te bloggen over wat ik nog met al die dingen doe. Bijna gelijktijdig beginnen bloggers om mij heen te schrijven over waarom ze bloggen. Kennelijk, zo leer ik, door een oproep van WoW!ter. Hij gaat op de komende OCN iets vertellen over de groei van de biblioblogosphere en heeft een blog-top-90 samengesteld om blogmotivaties uit te citeren. Hé, maar waarom staat Scribbles daar niet tussen? Tja, ander netwerk, die WoW!ter. Hij kent me gewoon niet. Daar moest maar eens verandering in komen.

Dat brengt me gelijk weer bij het begin van 23dingen: maak een blog en schrijf over je eerste ervaringen.

Mijn motivatie
Tijdens 23dingen merkte ik al snel dat ik juist dat schrijven óver de dingen leuker vond dan de meeste dingen zelf. Pas na de cursus stond ik mezelf toe om niet iedere dag iets te móeten posten. Een klein foutje in m’n karakter, wat voor m’n omgeving soms zwaarder is dan voor mezelf. Ook moest ik op zoek naar datgene waar ik nu eigenlijk over wil blijven schrijven, mijn bolg-identiteit. Ik ben geen visionair met briljante ideeën. Ook ga ik niet prat op meningen, die de bibliotheekbranche (laat staan de maatschappij) op haar grondvesten doet schudden. Ik zou moeiteloos m’n blog kunnen vullen met knip-en-plak werk van anderen, want om me heen worden echt geweldige dingen gepubliceerd, maar dat zou wel erg goedkoop zijn. Wat dan?

Al zoekende bleef ik schrijven over wat dicht bij me ligt: over bibliotheken en boeken, over het onderwijs en mediawijsheid, over muziek en kunst, over wat me overkwam of opgevallen was en natuurlijk cartoons. Eén plaatje zegt soms zoveel meer. En dat voelde eigenlijk het meest vanzelfsprekend. Is dat mijn identiteit? Misschien. Die zoektocht en het onbewust groeien, maken voor mij het bloggen juist zo interessant. Want het lijkt alsof het allemaal kleine dingen met me doet.

• Ik voel dat ik iets maak, iets schep, dat helemaal van mij is. Oké, soms jat ik een plaatje of verwijs ik naar anderen, maar dat alles op m’n eigen manier en in m’n eigen boekwerk.
  


• Ik publiceer, heel anoniem, toch iets voor de hele wereld. Wie zou het gelezen hebben? Wie gaat er reageren? De ontdekking dat iemand naar mijn blog verwijst. Het is allemaal best leuk spannend. Voor mij nog wel, in ieder geval.
  


• Ik kijk met andere antennes naar de dingen om me heen. Vaak ben ik gebeurtenissen of gedachten al in m’n hoofd aan het formuleren. Voor straks. Ik ben een lopende schrijver geworden, die de mooiste zinnen vaak te snel weer vergeet, maar dat terzijde.
  


• Zelf schrijven maakt me gevoeliger voor wat en hoe anderen schrijven. Ik lees meer boeken, ik volg meer blogs en die wijzen me op publicaties van anderen, waar ik weer wat van leer.
  


• Er verandert iets in het werk dat ik doe. Ik vind het leuker om me te richten op de tekstuele taken en ben gevoeliger geworden voor hoe mensen met elkaar communiceren. Dus ook voor hoe ik met mijn klanten, de scholen, communiceer.
  


• Alsof het zo moest zijn ben ik via mijn Schoolbieb.nl-netwerk gevraagd om deel te nemen aan de redactieadviesraad voor het nieuwe onderwijsvaktijdschrift Mediacoach. Het eerste nummer verschijnt half oktober, met daarin een artikel over 23dingen en de onderwijsversie die Rob Coers in opdracht van de Overijsselse Bibliotheken maakt. Omdat de experts de deadline niet konden halen, ben ik zelf maar in de pen gekropen. Dat durf ik nu wel.

Mijn lezers
Ik ben het levende bewijs van de redenering dat je community zo groot is als je eigen inspanning om je bij anderen te laten zien. Mijn vaste lezers zijn vooral de mensen wiens blog ik ook lees. Zo gaat dat. Na de cursus lieten m'n collega's het er een beetje bij zitten, maar gelukkig heb ik nu weer 23 nieuwe zieltjes te winnen. Een verdubbeling! Als ik mijn bereik wil uitbouwen, kan ik maar beter de wijze les opvolgen die ik ooit in een post van ZBdigitaal tegenkwam: be a conversation architect.

View Upload your own

Mijn statistieken bekijk ik regelmatig, maar ik heb nog lang niet ontdekt wat ik allemaal via Get Clicky kan achterhalen. Wel word ik er heel nieuwsgierig van. Vooral naar die ene lezer in het Zuid-Westen van het land, die dagen en uren achter elkaar kennelijk door m'n hele weblog is geklikt. Wie o wie...

Mijn mooiste post
Dat is een gewetensvraag. Hoe kan ik kiezen uit al m'n kindjes? Dit weet ik wel. De meeste lol heb ik gehad bij het schrijven van de WoordWebWidgetdialoog. De grootste kick kreeg ik van mijn kleine ode aan taal, omdat Bart Moeyaert hierna liet weten mijn blog te hebben 'gebladwijzerd'. En de meeste toevallige, wereldwijdverspreide voorbijgangers komen binnen op mijn posts over Berlijn.

Kortom: ik blog, om te kunnen schrijven. Ik schrijf, om me te ontwikkelen. Ik ontwikkel me, om te kunnen leven!
Bloggen heeft eigenlijk maar één nadeel…

Bang voor de waarheid

Hebt u het gehoord?

Essen waarschuwde ons al en sinds ik Een kleine geschiedenis van bijna alles las fascineert het me al, maar gister was het dan zover. De mannen van CERN hebben de eerste protonen door die enorme buis geschoten. 11.000 keer per seconde een rondje van 27 km. Ik snap er niks van (check dat filmpje!), maar is het niet juist de verwondering die het leven zo bijzonder maakt.

Scribbles goes Chrome

En dat was in de spreekwoordelijke vloek en zucht gepiept!

Ik vind hem wel mooi, die nieuwe browser van Google. Strak uiterlijk, handige homepage, snelle zoekstrategie en grappige extra's (zoals een incognitovenster om anoniem te surfen, schijnt). Het was wel even zoeken naar de beste manier om bladwijzers toe te voegen, maar ook dat heeft zich mooi opgelost. Het enige dat ik nog wel mis, zijn de buttons van Delicious. Die kun je nog niet uploaden voor Chrome. Dat wil zeggen, ik heb het nog niet ontdekt. Maar via een omweg krijg ik die nieuwe sites natuurlijk wel getaged.

Het is een testversie, dus er gaat vast nog vanalles veranderen. Zo zie ik nu al een eerste updatemelding in m'n taakbalk staan. Er wordt wel gefluisterd dat dit de grootste zoekhistoriebewaarboef is onder alle browsers. Het zal wel. Volgens mij is de tijd van echte privacy wel voorbij. En och, ik heb niks te verbergen, denk ik dan maar. Ze gluren maar lekker mee. Trouwens, als ik even zoek, kom ik in eerste instantie alleen artikelen tegen waarin juist wordt gesproken over het verbeteren van het privacybeleid van Google en over de voordelen van Chrome.

Veel ernstiger vind ik de ontdekking dat ik helemaal voor niks al mijn blogposts uitgebreid afwerk en opmaak. Woordje afbreken hier, extra witregel daar, alles mooi om een foto plaatsen en zo voorts en zo verder. Ik ben nu eenmaal van de details en houd van schoonheid. Nergens voor nodig. Hoe een ander mijn teksten ziet, hangt kennelijk af van welke browser hij gebruikt en niet van hoe ik dat fanatiek zit op te maken. Niemand die me daar even voor waarschuwt, hè! 

Daarom hierbij een welgemeend excuus aan mijn lezers. Hebt u zich gestoord aan een rare en slechte opmaak? Ik was onwetend. Ik zal m'n tijd beter gaan besteden.

Vieze Biebmiep

Ik vertelde al eerder over de stoere personeelsuitjes sinds 'onze mannen' die uitjes orga-niseren. Vandaag moesten we er dan echt aan geloven: een zwerftocht over het wad bij Pieterburen.

Eerlijk is eerlijk, ik zag er wel een beetje tegenop. Moe van een paar weken veel werk en weinig slaap, verhalen over de stank, natheid en ongelofelijke smeer... Maar ik heb ook een stoere naam hoog te houden, dus ik kon het niet opbrengen om me terug te trekken. Er zat maar één ding op: knapzak mee, schouders d'r onder en gaan.

Wadlopen is eigenlijk heel simpel. Je haar kan niet verwaaider zijn dan totaal verwaaid. Je schoenen kunnen niet blubberiger zijn dan helemaal onder de blubber zitten. En je voeten en benen kunnen niet natter zijn dan nat. Binnen 10 minuten hoef je je over die zaken dus al geen zorgen meer te maken. Waar je je nog wel zorgen over moet maken en waar je nog enige invloed op kunt uitoefenen, dat is het uitglijden. Midden op het wad is het lekker lopen of pootjebaden. Maar in de kwelders en langs de vaar-geulen, daar ligt van dat gemene gladde slik. Of je zakt er ineens tot je knieën in weg. Probeer er dan maar weer uit te komen zonder je balans te verliezen.

We liepen met een man of 20 onder de gezellige leiding van gids Lammert. Een Gröninger. Een rot in het wadvak. Vol leuke verhalen en Groningse grapjes. Maar ook een gemene kerel. Ik verdenk hem er van dat hij ons zeker twee keer expres door de drab heeft gestuurd, want we hadden net zo goed aan die harde overkant kunnen blijven, Lammert. En waarom mompelde je bij de laatste sloot ineens iets over wandeltechniek? Kleine stappen, rechtop lopen, vaart houden en niet in elkaars spoor lopen. Dat had je toch ook bij de start kunnen zeggen? Die grote stokken bleken onmisbaar, de tuinslag bij terugkomst ook. Jammer van m'n blitse 5-euro gympen, ze waren het zonnetje van deze tocht!

Voor de lunch reden we door naar Zeehondencrèche Pieterburen. Veel kleiner dan ik had verwacht, maar gezellig vol met lieve, aandoenlijke zeehondjes in alle soorten en maten. Vreemd, maar die stank van dooie vis, die kwam daar pas eigenlijk m'n neus binnenwaaien. Het zal wel net voedertijd zijn geweest.

En dan denk je alles gehad te hebben. Wind, water, slik, stank, en wat staat er dan te wachten op de parkeerplaats in Pieterburen? Je vindt ons ook overal!

Eerlijk is eerlijk, ik ben meer een mens voor berg en bos. Maar het was een gezellige belevenis, waar ik vast heerlijk op ga slapen. Bedankt mannen, voor deze stoere dag. Volgende keer weer een dagje Rijksmuseum?!

Bijna verchroomd...

...anders heb ik nog wel iets achter de hand.

Welkom, nieuwe bloggers!

Het grote moment is aangebroken. Morgen start met frisse moed onze tweede en laatste groep medewerkers aan de cursus 23dingen. Voor het eind van dit jaar is iedereen in Bibliotheek Hengelo ontgroend als het om web 2.0 gaat.
En sommigen zullen zelfs geïnspireerd zijn tot het ontwikkelen van mooie nieuwe producten of diensten.

Veel succes!

Vandaag is ook een nieuwe groep gestart op de OBD. Ik heb me zelfs laten vertellen dat er op dit moment alleen al in Overijssel meer dan 200 bibliothecarissen met de dingen bezig zijn. Het kan niet anders dan dat daar uiteindelijk iets moois uit voortkomt.

Van de eerste groep Hengeloërs ben ik eigenlijk de enige die nog actief blogt. Ik moet zeggen: dat valt me wel een beetje tegen, jongens. Zelfs een gezellige reactie zit er bij de meesten al niet meer in. Mooie collega's zijn dat!

Nou, tweede groepers, dat zal jullie niet overkomen hoor. Je zult gaan bloggen, lezen en reageren tot je er bij neervalt. En ik zal jullie volgen. Voor mij ook een leuk moment om eens stil te staan bij wat ik eigenlijk nog met al die dingen doe. Wat heeft een vast plek in m'n webgedrag gekregen en wat niet? Dus lees Scribbles, voor nog meer leermomenten ;-)

Eén nieuw ding (hoever zijn we inmiddels, 28?) ga ik deze week in ieder geval nog wel ontdekken; de nieuwe browser van Google - Chrome. Iedereen schrijft erover en ik vind dat ik er klaar voor ben. Ik laat me niet ontmoedigen door één mislukte installatie. Hoe dit afloopt?

Dus denk eraan Scribbles: altijd eerst RTFM-en

Kunst en Cultuur 2.0

Als u denkt dat je als kunstenaar alleen met je kunsten bezig hoeft te zijn, dan hebt u het mis. Om te zorgen dat mensen je concerten bezoeken of je cd's kopen, is het niet meer genoeg om - naast natuurlijk je muzikale kwaliteiten - een website en een goede manager te hebben. Daarom was ik niet verbaasd dat er een tijdje terug in de nieuwsbrief van het Calefax Rietkwintet een vacature stond voor medewerker nieuwe media.

Van een afstand volg ik de avonturen van deze rietblazers al sinds ik eind jaren 80 hun saxofonist Raaf Hekkema via het Ricciotti Ensemble leerde kennen. Maar dat volgen valt lang niet mee. Ze hebben namelijk niet alleen een volle agenda, maar spelen door hun successen inmiddels bijna meer in buiten- dan binnenland. En het 'verre oosten' moet het vaak doen met één concertje per jaar.

Gelukkig dus, dat ze nu Marjolein Dellebarre in dienst hebben, voor die nieuwe media. Zodat ik het niet alleen hoef te stellen met hun cd's, nieuwsbrief en dat ene concertje. Nu kan ik - en iedereen - ze gewoon heel 2.0 volgen op Last.fm, MySpace en YouTube bijvoorbeeld.

Daarom hier, voor wie Calefax nog niet kent, een kennismaking via hun nieuwste promotiefilmpje.



Meemaken? Zaterdag 21 februari spelen ze in de Arke zaal van het Muziekcentrum in Enschede.