
Volgens een futuroloog (!) zitten we binnen 10 jaar massaal met de laptop of mobiel al chattend in het café en de trein en hangen kinderen hyvend in het klimrek. Ik geloof hem.
De vraag is of dat iets doet met je real life contacten. Want Nederlanders hebben meer dan vroeger het gevoel minder real life vrienden te hebben, maar juist meer virtuele contacten te onderhouden. En dan worden er toch wel wat opvallende uitspraken gedaan. Een paar citaten:
Deze nieuwe vormen van contact zijn een aanvulling op onze echte vriendschappen, geen vervanging. Toen de telefoon werd uitgevonden was men er ook al bang voor dat we in een sociaal isolement terecht zouden komen. Dat we wat minder vrienden krijgen, heeft met time management te maken.
Je werkt, je gaat daarna boodschappen doen, eten maken, en je hebt ook nog een relatie. Blijft er weinig tijd over. Ik vind Hyves handig. Kan mijn vakantiefoto’s in een keer aan al mijn vrienden laten zien. Heb contact wanneer ik het wil.
Als Stephan op zijn werk komt, gooit hij met outlook tegelijk Hyves open. Silvana heeft 268 Hyvesvrienden van wie ze de helft echt kent en de hele dag mee zit te chatten tijdens haar fulltime baan als secretaresse. Dan krabbel ik een vriendin: ‘ik denk aan je’. Dat scheelt weer tijd qua bellen.
De belangrijkste component voor de toename van contact via internet is dat het kan plaatsvinden op het moment dat het jou uitkomt. Veel Trendboxrespondenten gaven aan het lekker te vinden om de knop van de chatbox om te kunnen zetten.
Respondenten gaven heel nuchter aan dat online contact nou eenmaal goedkoper is dan elkaar in den lijve ontmoeten. Als ik al mijn Hyvesvrienden moet uitnodigen voor de koffie, dat is wel duur.
Kostenbesparing en controle, dat blijken de belangrijkse meer-waarden te zijn van virtuele contacten. Pardon? Het vergroten van je online vriendenkring is toch geen vrijbrief om je te gedragen als een sociale hork? Ik denk dat die eenzaamheid niet ontstaat, omdat we geen tijd meer hebben voor real life vrienden, maar omdat we straks niet meer weten hoe we in real life met die vrienden om moeten gaan.
Basisscholen geven aan dat ze een verarming in de woordenschat en het taalgebruik constateren. Als ik mailtjes of andere teksten van leerlingen zie, dan begrijp ik hun zorg. We zouden dat kunnen wijten aan de chatcultuur, de sms-taal. Kinderen worden niet meer geprikkeld om een goede zin te schrijven. Zou je dat ook kunnen doortrekken naar onze omgangsvormen? Als ik zie hoe makkelijk en vanzelfsprekend mensen naar hun rinkelende mobiel grijpen terwijl ze als klant geholpen worden aan de kassa of bij het inlichtingenbureau...
Zouden we het echt gaan verleren om elkaar oprechte en onvoorwaardelijke aandacht te geven? Geen chitchat over niks, wanneer het jou uitkomt, maar gewoon Aandacht. Voor jezelf, voor een ander. Met tijd, en rust, en stilte enzo. Zeg maar, vriendschap. Zou toch jammer zijn.
Foto: Hollandse Hoogte