Astrids Scribbles

Ik mag als officiële zingevings vrijwilliger  aanschuiven bij de jaarlijkse algemene ledenvergadering van team Willem. Zo zit ik ineens in een net iets te krappe zaal vol Geestelijk Verzorgers. Door een speling van het lot kwam ik tegelijk aan met m'n mentor, vochten we om de laatste parkeerplaats en zaten we even later naast elkaar aan de thee. Een mooie gelegenheid om hem om raad te vragen over m'n eerste echte cliënt, want ik vond het allemaal best pittig. Volgens mij zit zij meer in de crisisfase dan in de aandachtfase en heeft ze nood aan een 'echte' geestelijk verzorger. "Bel me!", zegt hij gelijk. En hij wil de volgende keer ook wel mee. Kijk, daar heb ik wat  aan! Voor ik het weet staat er ineens een Willem-quiz op de agenda. Een quiz? Ja, ik had me kennelijk moeten verdiepen in de mooie cijfers uit het jaarverslag van 2023. Oh jee, die was me even ontgaan. In een vrolijke petje-op-petje-af variant racen we door de prestaties van dit zinvolle netwerk.

Ongelukken en doden komen altijd in drie. Een les die ik ooit van thuis meekreeg. En die ik zelfs bij de kapper nog voorbij hoorde komen, want er waren ineens zoveel mensen in hun gemeenschap overleden. Herkenbaar. Ook ik stond binnen een week bij zowel een afscheidsdienst als een condoleance van twee families waar ik een belangrijke periode deel van uitmaakte en die me dierbaar zijn. Toch bijzonder om te voelen hoeveel lagen oude en nieuwe tranen kunnen hebben. Als ik thuiskom van het condoleren zie ik een duif voor m'n flat op de grond zitten. Dat is vreemd. Ze fladdert soms wat, maar kan niet meer op haar benen staan. De balans is zelfs zittend al niet meer oké. Dit ziet er niet goed uit. Als ik haar zacht aai, blijft ze lekker ingedoken zitten. Als ik haar tegen de muur zet, begint ze weer naar de straat te hobbelen. Dat ziet er zeker niet goed uit. Mensen lopen langs, fietsers schieten voorbij, auto's zijn niet ver weg. Ik voel dat ik haar hier niet achter kan laten. Een t