Astrids Scribbles

Op deze Goede Vrijdag zit ik voor de derde keer als zingevingsvrijwilliger van Team Willem bij een 84-jarige dame. Was het eerste bezoek nog redelijk overweldigend door haar levensmoeheid, dit keer lijkt de lucht wat geklaard. Ze noemt het bewust een 'goede morgen' en heeft er duidelijk zin in. Wat een heerlijke binnenkomst! Na wat uitwisselingen over de paaseitjes, de edelstenen in haar kamer en om mijn nek en ons vorige gesprek, wijst ze op een brief die op tafel ligt. 'Lees maar even voor', zegt ze. Een brief voorlezen? Nee maar, dat ken ik ergens van. Het blijkt een verslag van het gesprek dat zij onlangs had over een ondersteuningsaanbod vanuit de gemeente voor meer sociale aansluiting en betekenisvolle dagbesteding. Ik scan snel vier kantjes met persoonlijke informatie en check of ze echt wil dat ik dit voorlees. 'Ja, want als ik het hoor dan begrijp ik het beter'. Vanwege haar achtergrond vermoed ik dat er ook wat gebrekkige leesvaardigheid achter schuil...

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor....