Living Alone

Als ik - na het wegzwemmen van een week vermoeidheid en emoties - de kleedkamer in stap, val ik midden in een gesprek van twee dames in de ruimte ernaast. Aan de leeftijd van hun stemmen te horen komen ze uit het grijze dobberbad.

"Nou, een beetje uitgaan enzo, leuke avondjes op stap."

"Gewoon gezellig, zeg maar."

"Ja, een lat relatie."

"Dat is met seks!"

"Nee nee, lat, living alone together."

"Nee, het is living apárt together. Dan ben je wel samen."

Ze mompelen nog een beetje door wat ik niet helemaal meekrijg, want mijn gezicht heb ik inmiddels in de handdoek gedrukt van de pret.

"Ja, maar dat is wel met seks," klinkt het ineens weer resoluut.

"Oh... dan is het vriendschap."

Waarvan akte.

Zwemmers onder elkaar

Voor het 50+ onderhoud van m'n lichaam ben ik dit seizoen weer begonnen met zwemmen. Een verrassend verfrissende start van de dag, moet ik zeggen. Tegen alle patronen in stap ik warm uit bed m'n Speedo in en de donkere, koude straat op. Heel grappig hoe de wereld gedurende een paar baantjes trekken transformeert van slapend naar ochtendspits. 

Het sportbad is ingedeeld in vier delen. Oplopend van eerste versnelling - grijs, teutend en meer dobberend dan zwemmend - naar vierde versnelling. Daar waar de borstcrawl domineert en er hulpstukken gebruikt worden voor extra trainingseffect. Nou, deze 50+ trekt zich in de derde versnelling lekker op aan die speedo's. Er zit toch meer 'waterman' in me dan ik tot nu toe in m'n horoscoop heb ontdekt.

Nadat de eerste golf zwemmers het bad alweer verlaten heeft, staan er ineens twee nieuwe mannen in mijn baan. De een met het postuur van Harry Potters Hagrid en de ander meer Bassie dan Adriaan. Terwijl zij nog even bijkletsen, tik ik tussen hun lijven in de muur aan, geef ze een goedemorgen en keer weer om. Als ik voor de vierde keer hun babbelbox onderbreek, vind ik het wel mooi geweest. 'Oké, wat gaan we doen', zeg ik uitnodigend. Hagrid moet er zelf ook wel om lachen. 'Ja, zwemmen', zegt ie. 'Goedzo, ik doe het voor' en duw mezelf weer als een 50+ speer van de kant.

Twee banen later zit mijn ritje er eigenlijk wel op en mag ik even tegen de kant uitpuffen. Met mezelf afwegend of ik er nog wat banen uit zal persen, komt Hagrid langzaam dichterbij. 'Oké wat gaan we doen', klinkt het vrolijk. Nou eh... een koekje van eigen deeg opeten, dat gaan we doen!

Shit happens

Eindelijk weer met de trein naar school. Dat is er door omstandigheden nog niet van gekomen dit jaar. Het is nog vroeg, de trein bijna leeg. Lekker helemaal achterin, stilte coupé, boek op schoot. In Almelo komen twee mannen met hond binnen, stinkend naar drank en te lang zonder wasmachine. Omdat de trein hier ophoudt, gaan ze naast mij zitten. Beetje vervelend, maar ook zij hebben recht op een plek. De hond wordt het allemaal teveel en voordat we er erg in hebben heeft ze een enorme keutel in het gangpad gelegd.

Nu wordt het toch wel een beetje heel erg vervelend. Dat vinden de twee mannen ook. De oudste moppert tegen de hond en stamelt excuses. Dat het haar eerste treinreis is en dat ze zenuwachtig is. Hij haalt snel een poepzakje uit z'n tas en begint de boel op te ruimen. Dat valt nog niet mee, maar twee zakjes en veel wc-papier later is de vloer wel schoon. De stank trekt echter maar langzaam weg. In Deventer gooit de jongste snel de zakjes weg op het perron en ze trekken zich de rest van de reis terug op het balkon van de trein. Wetend dat de buitenwereld niet alleen hen, maar nu ook hun hond, liever kwijt dan rijk is. Ze schamen zich en ondanks alles heb ik met ze te doen.

In Apeldoorn loopt de trein bomvol. Een tiptop verzorgde, grijze dame komt snel naast me zitten. Ik vraag of er iets is gebeurd, want waar komen al die mensen ineens vandaan. Geen idee, zegt ze, maar de hele wereld gaat toch wel ten onder. Dat kan ook niet anders na 10 jaar Rutte, je ziet nu de gevolgen van die jaren overal om je heen, nietwaar. Oké... de toon is gezet, maar hier heb ik niet zoveel zin in.

Er volgt een mededeling van de conducteur. De trein is te vol. Uit veiligheidsoverwegingen kunnen we zo niet gaan rijden. Tussen de regels door zegt ze eigenlijk 'wie geen haast heeft, verlaat deze trein en pak de volgende'. Onze coupé staat er nog redelijk ordelijk bij en zoals verwacht beweegt niemand. De oproep wordt herhaald, we zijn te zwaar beladen. De nette dame trekt ineens een jonge vrouw in het gangpad aan haar mouw en zegt 'u moet eruit'. Pardon? Of zij bij haar opvoedkundige actie bewust koos voor de gesluierde moslima in plaats van de jongeman, die zelfs dichter bij haar en de deur staat, zal ik nooit weten. Maar mij is wel duidelijk: zij schaamt zich nergens voor. De blik in haar ogen als de moslima in Amersfoort mijn plaats inneemt, is echt goud waard. Karma!

Na een lange maar vruchtbare intervisiedag wacht ik op het perron weer op m'n trein naar huis. Blij dat ik zit, lekker voorin, stilte coupé, warme chocolademelk in de hand. Na een tijdje echter komt alles van die bizarre heenweg weer terug. Inclusief de stank. Ik weet dat ik gevoelig ben voor geuren, maar ik heb nu toch wel genoeg frisse lucht en afleiding gehad? Of dit zal toch niet...

Met dank aan de ns-app ontdek ik dat ik inderdaad in precies hetzelfde treinstel zit als die ochtend. Zelfde nummer, zelfde gangpad, zelfde restanten van een bange hond. Ach ja, ik moest voorbeelden van synchroniciteit verzamelen voor m'n werkstuk. Bedankt, Universum.

Betekenis zien

Voor de module Grenservaringen moeten we een stuk schrijven over één van de onderwerpen die voorbij is gekomen. Iets waar je veel mee hebt, misschien wel uit (eigen) ervaring, iets waar je meer over wilt weten of waar je in je werk of leven wat mee wilt. Van alle buiten-motorische of buiten-zintuigelijke ervaringen die we hebben behandeld, ga ik het meest aan bij synchroniciteit. Oftewel: betekenisvol toeval. Want daar zit naar mijn idee het leven vol mee. Tenminste, als je het wilt zien en als je er betekenis aan wilt geven. En dat kan en wil ik.

Terwijl ik van binnen langzaam vorm geef aan het wat en hoe van de opdracht, terwijl ik boeken verzamel om te betrekken in m'n voorwerk, terwijl in m'n geheugen steeds meer laatjes met voorbeelden open gaan, komt een collega bijna buiten adem het kantoor binnen. Die moet even haar verhaal kwijt, want 'wat me nú toch is overkomen...'

"Ik parkeerde vanmorgen de auto daar honderd meter verderop en vond midden op de parkeerplaats een bankpas. Ik heb nog gegoogeld op de naam, maar dat leverde zo snel niks op. Ik denk 'ik stop hem zolang maar even in m'n zak en maak er later wel werk van om de eigenaar op te sporen.' Ben ik net bezig op de jeugdafdeling om alles in te richten voor de Kinderboekenweek, komt er een meneer recht op me aflopen en vraagt: "Is hier ook een bankpas gevonden?" Ik zeg een beetje weifelend dat ik toevallig wel net ergens buiten een pas heb gevonden. Dus ik vraag naar z'n naam, blijkt dat de eigenaar van het bankpasje dat ik in m'n zak heb zitten. Dat geloof je toch niet?!"

Afijn, de introductie van m'n werkstuk ligt dus gewoon op straat. Of eigenlijk op kantoor, want toen m'n collega dit vertelde stond ik 'toevallig' bij háár werkplek. Bedankt, Universum!