Astrids Scribbles

Sommige mensen vermaken zich het beste als het gezellig rommelig is. Anderen - ja, mensen zoals ik - gedijen beter als de boel een beetje is opgeruimd. En dan zijn er mensen - nou ja, in elk geval één - die orde tot kunst verheffen. Ursus Wehrli is een Zwitserse kunstenaar (en komiek!) met oog voor detail. Wat begon als een project om bestaande kunst 'op te ruimen', kreeg een vervolg in het sorteren van alledaagse situaties op kleur, vorm en grootte. Misschien komt het door m'n bibliothecarsse-genen of door m'n gevoel voor schoonheid, en humor. Maar ik word echt heel blij van deze foto's. Better than chocolate op een sombere dag!

Een avond in het theater. Een avond met een lach en kippenvel. Diederik van Vleuten geeft ons in zijn programma Buiten schot een spoedcursus Eerste Wereldoorlog. En we leren veel, met dank aan de jeugdbrieven van zijn grootvader en oud-oom, die de geluiden, kleuren en geuren van deze oorlog van dichtbij meemaakten. We leren over de waanzin van de loopgraven. Over moedige jongens. Over alle resten die nog in de grond liggen, de miljoenen lichamen en al het schroot. En we leren over het 'lot' van een neutraal land. Hij neemt de tijd, het wordt een lange avond. Maar goed, die oorlog was ook niet in een vloek en zucht voorbij. Hij geeft ons bijzondere verhalen, zachte liedjes, oude foto's en tot slot de introductie van Ravels Pianoconcert voor linkerhand . Speciaal gecomponeerd voor één van die soldaten die terugkwam en z'n rechterarm op het slagveld achter moest laten. Het is bijna half twaalf als de lichten doven en het slotapplaus openbreekt. Dat was mooi, dank D...

Meneer @adbelkabenali tweet dat hij in Enschede bij een opening is. Ik antwoord dat ik er ook ben! Dat wordt weer door Benali geretweet. Het schept een band, dat snapt u wel. De opening van de eerste solo-expositie  Nothing comes to mind van het Schotse duo Littlewhitehead  verloopt soepel. Benali trakteert ons op een mooie inleiding, waarin hij het werk van Littlewhitehead verbindt met de drieregelige nieuwsberichtjes van Felix Fénéon aan het begin van de vorige eeuw. Onze band voelt nog te pril om als een oude bekende op hem af te stappen, dus ik teut wat na met vriend en kennis. Totdat Benali ineens de zaal doorkruist en, alsof hij een oude bekende ziet, op me af stapt. Brede glimlach, hand uitgestoken voor het verzilveren van de band. We wisselen een hoi en hallo uit. Krijg nou wat, de schat. Lang leve Twitter! "Ja sorry dat ik zo inbreek", zegt hij dan, "maar ik kom eigenlijk voor hem". Met dezelfde brede lach wijzend naar de kennis. "Ik ben nam...

...als je nog eens offline durft te gaan. (maar scroll eerst nog even langs meer van dit soort fantastische reclames! )

Het lied is veel te licht voor woorden En ook te kort naar mijn gevoel Bestaat uit simpele akkoorden Het heet De waarheid krijgt een stoel Een meisje met wat hoge noten En een paar lagen van verdriet In het refrein wordt er gefloten Maar voluit vrolijk wordt het niet Het liedje gaat over de ware En over pijn en eeuwig spijt Over verdriet dat je na jaren Niet zomaar weggefloten krijgt Kortom een lied te licht voor woorden En veel te kort naar mijn gevoel Een handvol simpele akkoorden Het heet De waarheid krijgt een stoel Tekst: Bart Moeyaert Muziek: Tijs Delbeke

Alain de Botton  (filosoof, auteur en oprichter van The School of Life ) vertelt in de Volkskrant van dit weekend over de noodzaak van Kunst. En hij kan als geen ander benoemen waarom elke samenleving kunst zo verschrikkelijk hard nodig heeft. Kunst is een geconcentreerde dosis van goede dingen in de wereld. Het herinnert ons aan wat liefde is, wat creativiteit is, goedheid, vrijheid. Kunstwerken kunnen ons leven beter maken, deels omdat we emoties herkennen, en deels omdat we opnieuw in aanraking komen met emoties die we verloren waren. We moeten zo vaak sterk zijn dat we steeds slechter worden in zacht en aardig zijn. Kunst nodigt ons uit weer aardig te zijn. Dank u wel, meneer De Botton. Foto: The School of Life

Ik vond het wel gelijk een mooi liedje, maar zag het als songfestivalhit nog niet echt voor me. Anouk gelukkig wel en ze heeft haar gelijk bewezen. Ik vind het stoer en ben blij dat de melodie zich als oorwurm al de hele dag door m'n hoofd slingert. En voor wie nog niet snapt waarom dit zo'n mooie overwinning is, legt dominee Gremdaat het nog één keer uit. Dit ben ik en zo zal ik het doen!

Sommigen zijn al blij als ze muziek kunnen maken op  bij elkaar geraapt afval . Voor anderen zit de uitdaging in het arrangeren van meesterwerken en daar ook nog mooie opnames van maken. Zoals voor de vijf heren, die onder de naam ThePianoGuys een paar opvallende kunstwerkjes in elkaar hebben gezet. Oké, ik weet niet zeker of meneer Bach dit ook echt leuk vind, maar ik word er wel blij van.

De wereld stuurt ons afval, wij sturen muziek terug. Een kort verhaal over de kracht van muziek, creativiteit, fantasie en dromen. En over de kracht van samenwerken, doorzettingsvermogen en overleven. Een verhaal dat voor mij bewijst dat - ook al verliezen we alles door de grootste crisis, of hebben we al helemaal niks bij de geboorte - de mens altijd op zoek gaat of teruggrijpt naar de Kunst. In welke vorm dan ook, we kunnen niet zonder. Volg deze volhouders ook op Facebook .

U kent ze vast nog wel, de heren van muziektheatergezelschap #RoodVerlangen . Die heren - Auke Reuvers en Nico-Jan Beckers - die al zoveel theatervoorstellingen hebben gemaakt, die al zoveel  verschillende verhalen met hun klarinet en accordeon hebben verteld. En die ooit vijf schooljaren als huisgezelschap van Bibliotheek Hengelo op bijna alle basisscholen voor alle groepen voorstellingen hebben gespeeld binnen het taalbevorderingsproject Toon je Taal! Goed, die heren dus. Die spelen nog steeds. Niet alleen met Laurens ten Den en Mareen Hoek overal in Nederland. Maar tegenwoordig ook met Jan-Christoph Tonigs en Cornelia Kupferschmid over de grens in Duitsland. In hun laatste project zijn ze zelfs onderdeel van een toneelgezelschap, dat zowel in Duitsland als in Nederland een voorstelling speelt over een verwaarloosd en vergeten Hotel  met een bijzondere geschiedenis. En omdat deze heren al zo lang zo veelzijdig en succesvol zijn, is Rood Verlangen nu genomin...

Voor de thuisblijvers een speelse, maar oh zo mooie, manier om de minuten, uren en dagen te tellen tot ik weer veilig thuis ben uit het Zeeuwse. Gewoon, omdat het zo'n blij filmpje is. Ik duik dik gekleed de koude Abdij in. Fijne dagen, tot ergens.

Wel eens gehoord van wildbreien ? Die fleurige rage, die het straatbeeld hier en daar verandert in wollige vrolijkheid? Nou, in Londen had kunstenaar Slinkachu een soortgelijke vrolijkheid. Alleen liet hij zich inspireren door kleine mensjes . En dat bracht een Berlijnse yogadocent weer op het idee zijn ruige stadswijk Neukölln te versieren met zelfgemaakte kleine yogi's. Wij zouden dat in Nederland zoiets noemen als eh... creatief met kurk! Maar zeg nu zelf, ze zijn toch echt heel lief?! Josef Foos noemt het zelf Street-yoga . Ik noem het Briljant. Het blijkt ook echt te werken. Wie de mannetjes eenmaal heeft ontdekt, begint ze te zoeken. En dan vind je er inmiddels al heel veel . Je kijkt dus anders om je heen en loopt voorzichtiger door de drukte. Spontane mindfullness, acuut bewust leven. Hoe yogi kun je zijn. En dat in hartje Berlijn! Nou ben ik zelf niet zo creabea. En wijn koop ik alleen nog maar met draaidop. Als er al wijn gedronken wordt. Aan mij gaat dus he...

De boodschap was duidelijk: dit concert zou maar één keer plaatsvinden. En het zou bijzonder zijn. Nog voordat de ernst van deze zaak bij me binnendrong had ik al een kaartje in huis. Dus ik was veilig, ik zou erbij zijn. En dat bleek geen vergissing. De Russische componist Igor Stravinsky schreef in 1918 L' Histoire du Soldat . Een soort melodrama , om te lezen, te spelen en te zingen , voor een spreker, twee acteurs, een danseres en een klein kamerensemble van zeven instrumentalisten. Het libretto kwam van Charles-Ferdinand Ramuz. Over een soldaat die twee weken van het front mag, op weg naar huis de duivel tegen het lijf loopt, zijn viool ruilt voor een onnoemelijk groot fortuin en met wie het slecht afloopt. Sindsdien is het in vele talen vertaald en in vele bezettingen en uitvoeringen gespeeld. Met en zonder tekst, met en zonder ballet. Violiste Janine Jansen vroeg de Antwerpse schrijver Bart Moeyaert  (u weet, ik ben nogal een fan ) om voor haar kamermuziekfestival ee...

Geniet er nog maar even van, want als het vandaag met dat debat rondom de cultuurbezuinigingen helemaal mis gaat, ziet u dit waarschijnlijk nooit meer terug...

Via

Met regelmaat zie ik een mooi filmpje van TED verschijnen op de verschillende bibliobloggen die ik volg. Over nieuwe technologieën, ontwikkelingen rondom informatie of sociale media, bijzondere wereldbeelden of gewoon omdat iemand iets interessants te vertellen heeft. Scribbles bleef daarin tot nu toe achter. Tot vandaag, want ik heb nu een mooi TED-filmpje voor u. Mijn vrienden van het Calefax Rietkwintet mochten namelijk ook een keer optreden in de Amsterdamse Stadsschouwburg. En dat werd een klein feestje. Want fagotist Alban Wesly vertelt niet alleen op zijn geheel eigen wijze over het ontstaan van Calefax, de mooie dingen die ze doen over de hele wereld en het belang van 'een droom' hebben, ze laten natuurlijk ook even van zich horen. Dus als u benieuwd bent hoe het klinkt om deze vijf instrumenten al spelend in elkaar te zetten of hoe verschillende componisten waarschijnlijk gecomponeerd zouden hebben voor deze bezetting, klik dan gewoon op play en zak een kwartiertje...

Meer van dit moois vindt u bijvoorbeeld hier en hier . Met dank aan m'n favoriete Antwerpse schrijver voor deze muzikale tip.

Op Book of Art Via Linksvoor

Een paar keer per jaar valt hier het blad van de vakbond voor musici en acteurs door de brievenbus. Ondanks hun brede kunstenaarsdoelgroep richt de inhoud zicht toch vooral op pop- en jazzmusici. Waaruit ik opmaak dat zelfs bij de vakbond klassieke musici en acteurs op een tweede plaats komen te staan. Maar dat terzijde. In het laatste nummer wordt een interessant item gewijd aan de komende kamerverkiezingen. Kunst, cultuur en intellectueel eigendom kregen daarbij de laatste jaren nauwelijks aandacht. Dit jaat lijken deze onderwerpen - en auteursrecht in het bijzonder - ineens meer in de belangstelling te staan dan ooit. Om haar leden te helpen bij het maken van een kunstminnende politieke keuze, heeft de vakbond acht partijprogramma's doorgespit en een samenvatting van de diverse standpunten gepubliceerd. Interessant. Altijd terugkerende thema's zijn amateurkunsten, kunstonderwijs, subsidies en de publieke omroepen. Maar dit jaar gaat het ook opvallend veel over auteursre...