Ken uw klassiekers

Om u nog een beetje muzikaal het jaar uit te leiden hierbij een spoedcursus muziekgeschiedenis door de formidabele King's Singers. Vierhonderd jaar in een minuut of tien. Of, om in de stijl van Edwin te spreken: ken uw klassiekers!

En, hoeveel componisten, composities en muziektermen telt u?

De elementen van 2010

En floep, alweer een jaar voorbij. Kan iemand me vertellen hoe het komt dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan? #durftevragen Is dat echt alleen 'de leeftijd' of zou ook ons tijdsbesef onder invloed staan van de snellere media, snellere lifestyle en korter durende hypes? Wat betekent dat nog voor onze toekomst...

Vorig jaar nam ik de tijd voor een uitgebreide terugblik, dit jaar doe ik dat iets 'sneller'. Ik heb dan ook geen vakantie, ziet u! Maar ik wil toch wel even stilstaan bij wat was en wat komt.

Statistieken

• Het thema Humor staat hier nog steeds met stip op 1, maar ik heet het thema Lezen van harte welkom in mijn top 5. Kennelijk vind ik daar toch de tijd nog voor, da's mooi!
• Dit is m'n 574ste blogbericht. Oei, dat betekent dat ik dit jaar ongemerkt de 500 ben gepasseerd. Ik ga dat jubileumbericht niet meer terugzoeken hoor, maar dit zegt wel iets over het belang dat uw Scribbles aan statistieken hecht. Waarvan akte.
• De meeste en liefste reacties werden geplaatst bij de Overweging die ik dit najaar schreef toen ik tegen m'n fysieke grenzen op liep. De meeste felicitaties kreeg ik bij het bericht waarin ik de realisatie van Biebsearch junior beschreef. En de heftigste discussie vond plaats bij mijn vermelding van de documentaire Challenge Day; een post die via Google nog steeds veel gevonden wordt.
• November was de drukst bezochte maand, maar daarna nam ook gelijk mijn trouwe blogritme wat af. Naast meer verplicht ingebouwde offline tijd stelde ik mezelf ook de vraag wat ik eigenlijk nog te vertellen had. En om eerlijk te zijn ben ik daar nog niet helemaal uit.

Hoogtepunten
Als ik mijn 2010 samenvat dan denk ik gelijk aan twee belangrijke dingen. In m'n werk is dat alles wat ik dit jaar als projectleider heb gedaan om Biebsearch junior van de grond te krijgen. Beginnend met de oplevering van een realisatieplan, dat we samen met de bibliotheken en de scholen hebben ontworpen en eindigend met de ondertekening van een overeenkomst met het Heerlense Boek1boek. Zoals al vaker gezegd: veel collega's hebben mij hierbij geholpen én we zijn nog lang niet klaar. 2011 wordt het jaar van de verdere uitwerking, van de evaluatie, van het businessplan, van nog meer samenwerkingspartners en van het opleiden van nieuwe bibliotheken om dit concept met basisscholen op te pakken. Mits succesvol afgerond natuurlijk. Dat belooft dus opnieuw een jaar vol leermomenten, vooral waar het gaat om samenwerken, organiseren, m'n eigen krachten én valkuilen. Maar Junior gaat met goede moed vooruit.

In m'n persoonlijk leven ligt het hoogtepunt bij alles wat de yoga mij heeft geschonken. Al twee inspirerende weekenden op-het-platteland met de even inspirerende Léah Kline (april is alweer geboekt!), een enerverende week op Terschelling, de wekelijkse Dru-lessen van Elna en Flow-lessen van Stella, de dvd's waar ik me thuis mee vermaak en m'n nieuwste aanwinst: de yogabijbel van Iyengar met een therapeutische serie voor alle mogelijke fysieke en mentale verbeterpunten. Op dit blog laat ik u daar ook steeds meer van meegenieten. Wat de yoga mij vooral schenkt is het voelen, toelaten en loslaten van de vijf elementen. Dat gaat over kracht, flexibiliteit en balans. Maar dat gaat bovenal over zachtheid. Dit is zo goed voor mij, dat heb ik al wel geleerd. Dus ook in het nieuwe jaar gaat Scribbles met goede yogamoed vooruit!

Een nieuw begin
En nu? Wat gaat 2011 nog meer brengen? Het belangrijkste is natuurlijk wat ik zelf graag zou willen en wat ik er zelf van maak. Dat zoemt de laatste tijd toch wel door m'n hoofd. Het leven is gelukkig meer dan een mooi project en een goede balans. Maar waar draait het nu werkelijk om? Wie of wat laat mij aarden, houdt mijn water in balans, doet mijn vuur oplaaien, geeft mijn lucht vrijheid en brengt mijn hart in contact met de ruimte om me heen? Ik ga in ieder geval proberen die antwoorden te horen, zien, herkennen en toelaten. Dat lijkt me een mooi voornemen.

Zit ik nog wel met de vraag wat ik eigenlijk op dit blog nog te vertellen heb. Sommige goede voornemens - zoals m'n Whuffie-project - heb ik nog niet afgemaakt. Soms denk ik dat ik u verveel met weer een grapje of (gestolen) gedicht. Soms ben ik misschien te lang van stof. Ik vind het schrijven nog steeds veel te leuk, maar ik ben ook wel eens benieuwd naar wat u het leukst vindt om te lezen. Dus, lieve volgers, laat maar eens horen: waarom komt u hier eigenlijk?

Als u me nou een beetje verder op weg helpt, beloof ik het nieuwe jaar in te luiden met een leuke verrassing. Van oud naar nieuw, zullen we maar zeggen, Maar meer zeg ik ook nog echt niet, het woord is eerst aan u!

Fijne jaarwisseling
Om Shanti

Foto: cover Tales of Ancient Wisdom / Zoran Kesic

Mērī krisamasa

Voor al mijn lieve
volgers
passanten
vrienden
collega's
familie
yogini's en
heartwarmers

Met dank aan Stella's Yoga

Kerstverhaal 2.0

Als boom zich wortelt

Als boom zich wortelt
onder dikke laag sneeuw
en winter stilte draagt

worstelt met zonloze dagen
voel ik als mens
soms diep die schreeuw

genesteld in
de levensvragen.


Door: mobar

Nog eentje dan

En dan is het echt afgelopen met die tweedaagse. Maar dit filmpje toont een mooie compilatie van de sfeer, de mensen en de inhoud. Tot zover Maastricht, nu gaan we weer gewoon mooie stukjes schrijven en ons verhaal vertellen!

Voor wie er niet bij was

En voor wie meer visueel is ingesteld!

Ondertekening boek1boek en biebsearch junior

Het bijbehorende verhaal leest u hier.

Van Dromen naar Doorzetten... en verder

En toen was de bibliotheektweedaagse alweer voorbij. Mijn verslag liet even op zich wachten dus ondertussen zijn anderen me natuurlijk al voor geweest. Niemand kan op tegen de live blogverslagen van Jan Klerk, hulde! Wie echt inhoudelijk bijgepraat wil worden moet zeker even bij hem voorbij gaan. De die hards kunnen alle #b2d10-tweets er nog eens op na slaan, ook gezellig. En zelfs collega Essen2punt0 heeft haar persoonlijke ervaring en hoogtepunten al op een rij gezet. Dus wat kan ik daar nog aan toevoegen?

In de eerste plaats natuurlijk dat we eindelijk geproost hebben op de officiële samenwerking tussen Boek1boek en Biebsearch junior. Midden op het innovatieplein hebben de directeuren hun handtekening gezet. Een handtekening voor de intentie om lang bij elkaar te blijven, om samen de digitale componenten verder te ontwikkelen en om in Limburg Boek1boek ook in samenhang met Biebsearch junior aan te bieden. Dat zijn mooie intenties. Er komen nog officiële foto's, maar Mobypicture was er natuurlijk bij! En op onze projectsite staat nu te lezen dat we nog een flinke wensenlijst hebben voor 2011, dus Junior heeft geen vakantie!

Verder heb ik van alle lezingen en presentaties weinig meegekregen, want de stand moest bewaakt en ons verhaal verteld worden. En dat deden we graag, het Biebsearchteam was weer sterk als altijd (nadat ik eenmaal weer bijgeslapen was, sorry jongens). Gelukkig heb ik wel de slotwoorden meegekregen. Van Sara Kroos natuurlijk, die ons uitzwaaide met een biebblues en boekenhoorspel. Maar belangrijker nog waren de woorden van onze nimmer aflatende inspirator Peter van Eijk. Hij sloot het officiële deel van deze dagen af met een kort maar krachtig statement, samen te vatten in zes D's.

Volgens Van Eijk begint elke innovatie met een droom; we hebben dromers nodig om bij te blijven en vooruit te kijken. Dan volgt het denken, want de beide benen moeten natuurlijk wel weer op de grond voordat je echt aan de slag gaat en jezelf in het ongewisse stort. Denken is leuk en veilig, om echt in actie te komen moet je vooral die eerste en soms risicovolle stappen durven zetten. Dan zijn er altijd nog lefgozers, die eigenlijk alleen maar roepen. De belangrijkste stap is natuurlijk dat je het vervolgens ook gaat doen. En Van Eijk zegt terecht dat het innovatieplein deze dagen vol stond met mensen die deze eerste vier D's glansrijk hebben doorgelopen.

Dat brengt ons dus in de huidige fase, waarin we al die gerealiseerde dromen moeten gaan doorrekenen. Want ondanks dat we het B-woord succesvol hebben vermeden, is niemand gebaat bij diensten waar bibliotheken het bijltje bij leggen. En reken maar dat er veel gerekend wordt her en der, ook bij Junior. Vervolgens riep Van Eijk op om vooral toe te werken naar zijn laatste D: het doorzetten. Nu niet opgeven, nu niet het evaluatierapport en businessplan onderin de la leggen, naast de dreigbrief van de gemeente, maar schouders recht en verder.

Mooi gesproken, zei ik na afloop tegen Peter (ik mag Peter zeggen...), maar ik vond dat hij nog een D was vergeten. We moeten al die gedurfde, gerealiseerde en doorberekende dromen namelijk ook blijven doorvertellen. Dat maakt zeven. Hij vond hem mooi, hij mag hem hebben. Gratis, meneer Van Eijk!

Dus zoals ik vorige week in Assen het verhaal van Junior stond te vertellen, zo doe ik dat morgen weer in Utrecht bij m'n vrienden van Kunst van Lezen. En er zijn verschillende kaartjes uitgewisseld om het ook elders in het land te komen vertellen. Doe ik graag. Terwijl mijn collega's van de pilotbibliotheken en de scholen driftig doorzetten om de werkplannen te realiseren. En dat doen zij weer graag.

Toch mooi, zo'n tweedaagse. Ga ik ondertussen weer terug naar dat dromen, want daar heb ik nog wat van in te halen. Bedankt voor deze dagen en op naar een vruchtbaar 2011.

Some days are better than others

Bibliotheken broeden op de toekomst

Het zoemt al weken (en bij sommigen zelfs maanden) door bibliotheekland: de Bibliotheektweedaagse in Maastricht. Even voor de niet-bibliofiele volgers van dit blog.

Wij - bibliotheken van Nederland - hebben elkaar veel te vertellen en veel te laten zien. Bezuinigingsgolf, innovatieprojecten, Collectieve Agenda, e-boekenmarkt, Collectie Nederland, de landelijke bibliotheekpas, het datawarehouse, strategie, marketing, HRM, certificering. Om maar eens wat te noemen. En we hebben ook een paar vragen. Hoe kunnen we meer mensen bereiken? En hoe zorgen we ervoor dat die mensen meer aan de bibliotheek hebben, dat de dienstverlening van de bibliotheek zich vertaalt in (aantoonbare) maatschappelijke meerwaarde?

Nou, om met elkaar bij dat alles eens stil te staan, is er een bibliotheektweedaagse in het leven geroepen, dat kennelijk hét jaarlijks terugkerende kennis‐ en netwerk-evenement voor de openbare bibliotheekbranche gaat worden. Dit jaar dus voor het eerst, op 9 en 10 december, in Maastricht. Vind ik niet erg.

Wat we gaan beleven?

• Keynote speakers
• Plenaire sessies
• Parallelsessies
• Innovatieplein, met ook uw jongste telg: Biebsearch junior
• Presentatiemarkt
• Walking Dinner met swingend FEEST!
• Bekendmaking Beste Bibliotheek van Nederland 2010
• Sara Kroos om ons weer naar huis te zwaaien
• En dat alles is natuurlijk te volgen op twitter #b2d10

Ik lees op datzelfde twitter dat we al meer dan 600 aanmeldingen hebben. Dat wordt een dolle boel dus, daar in Maastricht. Gelukkig ken ik ook een paar verstopte verstilde plekjes, die komen vast nog wel van pas. Maar goed, eerst die powerpoint voor die workshop op die onderwijsmarkt nog maar even in elkaar draaien. En onze portal verder optuigen. (oh ja, en m'n feestjurkje kreukvrij inpakken) Hoe staat het met jullie voorbereidingen, jongens? Iedereen al klaar? Wiens idee was dit ook alweer? En bedankt hè!

Tot over een dag of wat, lieve thuisblijvers.

De gepikte vogel pikt nog steeds

Deze week werd ik via twitter uitgenodigd voor een reünie. Het Ricciotti ensemble - waar ik zo'n 20 jaar geleden concertmeester mocht zijn - bestaat precies 41 jaar. Tijd voor een feestje, logisch!

Nou ben ik sowieso niet zo van de reünies en dit is me net een trip down memory lane te ver, maar het gaat vast een groot festijn worden. Met veel oud en nieuw Ricciotti repertoire natuurlijk. Op de website kwam ik dit filmpje tegen. Typerend. En bijna net zo leuk als een Blogkermis, Waar Is Die Toch Gebleven?! En dat stuk, dat was in mijn tijd al een favoriete uitsmijter! Toch leuk.

Ik wens jullie een muzikaal weekend, jongens.

Bijsluiter

De gepikte vogel van Jurriaan Andriessen

Het Ricciotti speelt 'Gepikt' in de zweefmolen van Austerlitz tijdens de zomertournee van 2010, nadat ze bovenop de pyramide even verderop een wild op hebben gespeeld.

Het stuk Gepikt heeft in het midden een act, een soort van andere dimensie, waar u nu door het kijken van dit filmpje misschien in zit (daar zijn de experts nog niet helemaal uit). De enige manier om te zorgen dat u weer uit deze act komt, is door het einde van het stuk te bekijken in een ander filmpje, namelijk: hier.
Veel plezier met deel 2!

Naschrift voor Robert P., oud-manager die z'n telefonische opsnorronde doet langs oud-concertmeesters: leuk je weer gesproken te hebben!

Winterpoëzie

Door kinderogen

Ik hou van Wende. Vooral de Franse Wende dan, de Engelse heb ik nog niet zo omarmd. M'n oog viel op een uitzending waarin ze een paar dagen pelgrimeert richting Santiago de Compostela. Toch even kijken, matig programma, maar wel een paar warme klik-momenten:

De flarden van Wende's muziek die voorbij komen, zijn mijn dierbaarste liedjes. Ze laat op 20min.30 een mooie Dancer's Pose zien van haar geliefde yoga. Ze heeft iets met kerken, waar haar ouders haar als kind vaak mee naartoe namen. Maar wat me bovenal intrigeert is die andere muziek, die telkens op de achtergrond klinkt, die van Kate Bush.

Dat is lang geleden zeg, en wat is dat nog steeds bijzonder. Ik zie de langspeelplaten weer voor me die ik grijs gedraaid heb en waarbij ik m'n altstem schor zong. Een muzikale erfenis van m'n vader, hij was de eerste bij ons thuis die haar ontdekte.

Ik hou van Kate Bush. Voor de feestdagen ga ik maar eens op zoek naar wat nieuwe cd's van die oude liefde. En wie weet geef ik dan ook gelijk Wende's No.9 een kans.

Uit nutteloze noodzaak

laten we eerlijk zijn
als beest zijn we totaal mislukt
ik zie mij daar nog staan
op een savanne zonder uitvlucht
in het volle licht der dieren
een mond vol tanden
heel modern, heel gênant

vandaag
regerend met draadloze hand
in een land gebouwd onder water
met mensenrechten, koffieapparaten
en de natuur in mooie reservaten
voel ik nog steeds diezelfde angst
niets is veranderd
weids en eindeloos gaapt de savanne

welkom in mijn hoofd
het is een doos vol zwarte gaten
alles wat een mens verzint
zuigt zich erin: zeppelins, vakanties
zelfhaat, witte fosfor, dildo’s, anorexia
dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala
of de lol om een gemarteld paard
ook de dingen die niemand wil verzinnen
zitten erin: gewoon, voor de heb
ik draag een hoofd als een handicap
zwellend, kolkend, almaar zwellend
altijd vloed, nooit nog eb

geen vijand bleef er voor mij over
leeuw, griep, pest, slang
zelfs de dood slaapt aan een leiband

maar diep van binnen
in mijn grote grabbelton
daar vond ik er nog één
splinternieuw, zelfverzonnen
scharrelt een vijand
op de bodem van mijn vrije tijd
zinloos in de rondte
ik noem hem: Eeuwigheid

louter de gelegenheid
erover na te denken
volstond om hem te scheppen

gevangen zit ik als een rat
in mijn hobby, dag en nacht
en ik ben bang

ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken

de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen

maar één ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen

bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode

uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens

en als ik verstijf op mijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als ik mijzelf vervloek
om dit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht

Dichter des Vaderlands,
Ramsey Nasr

Voorgedragen tijdens de culturele manifestatie Leve de beschaving.
Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond.


Foto

Door dik en dun

Schrijf- en leespunt

V staat voor Vergetelheid

Ik lees op dit moment een boek. U weet wel, zoiets ouderwets, met een harde kaft en een heleboel papier, waarin je kunt bladeren enzo. Het is het nieuwste boek uit de Alfabet-serie met privédetective Kinsey Millhone, van Sue Grafton. Ik schreef al eens op ons bieblog hoe ik deze serie met veel plezier lees. Ik hou van detectives en Kinsey is echt ‘cool’, zoals sommigen dat noemen. Dit zijn dus boeken die ik verslint als… nou ja, als een flinke zak chocoladepepernoten. Ja, dat is wel een mooie vergelijking voor mijn honger.

Er is iets grappigs met deze serie. Het eerste verhaal – A van Alibi – speelt zich af in mei 1982, het jaar waarin ook de eerste Engelse druk verscheen. Ieder avontuur duurt slechts een paar dagen of hooguit weken. Tussen elk verhaal zit een wisselend tijdsgat, de grootste sprong is 10 maanden, dat is echt uitzonderlijk veel. (Dat weet ik, omdat ik vanaf het begin korte samenvattingen van de boeken bijhoudt, omdat ik hoofd- en nevenlijnen uit Kinsey's leven niet wil vergeten. Noem me wat u wilt, ik schaam me nergens voor.) Het resultaat: U staat voor Ultimatum speelt zich af in april 1988. Natuurlijk heeft de schrijfster dat tempo niet kunnen bijhouden, we zijn inmiddels bijna 20 publicatiejaren verder.

U voelt hem misschien al aankomen. Dit zijn verhalen zonder mobieltjes, zonder internet, zonder email, zonder computer. In dit deel overweegt Kinsey zelfs even of ze niet toch maar een eigen faxmachine zal aanschaffen, want dat is toch best handig en dan hoeft ze er niet voor naar het postkantoor. Dit is een tijd waarin je voor het aanbrengen van structuur in je gedachten grijpt naar een pakje indexkaartjes, op elk kaartje één feit schrijft en er dan mee gaat schuiven, om te zien welke verbindingen je over het hoofd hebt gezien. Niks Microsoft Mindmap, Kinsey zou – net als ik in 2010 – hebben gesmuld van die USEM kaartjes!

Maar nu komt het leukste. Als privédetective verricht je het nodige speurwerk. Namen, adressen, telefoonnummers, jaarboeken, gemeentelijke kadasters, archieven, noem maar op. En de plek waar Kinsey altijd het eerst naartoe gaat voor informatie, is de bibliotheek. Vooral de naslagwerken en de microfilms van oude kranten natuurlijk. Sue Grafton besteedt altijd uitvoerig aandacht aan het beschrijven van interieurs, van sferen, kleuren en geuren, van mensen, ‘bibliothecaresses’ en archivarissen bijvoorbeeld. En ja, ik kan het niet laten. Als ik dat dan in 2010 lees, dan voel ik toch wel een beetje weemoed. Lang leve de bibliotheek! Tegelijk denk ik ook: dat vak van privédetective, dat moet toen toch veel leuker zijn geweest dan nu. Toen moest je nog echt zoeken, snuffelen, puzzelen, in (stille) leeszalen enzo. Toen werd je nog van kastjes naar muren gestuurd, of werd je de toegang tot dat ene zo belangrijke dossier ontzegd door een strenge heer of mevrouw. Die was gewoon de baas. Nu zit je thuis en je surft. Mag je er niet in, dan hack je. Ik heb daar een nogal koud en kil gevoel bij.

Nee, geef mij maar zo’n lekker ouderwetse bibliotheek, met veel dossiers, oude kranten en vooral heel veel boeken. Lekker snuffelen en dan omzichtig verboden kopieën mee naar buiten smokkelen in je veel te grote handtas. Ja, lekker. Net sinterklaas!

Nou ja, het gaat om de intentie

Boek1boek van start

Het gebeurde met stille trom. Niet omdat het niet belangrijk was, maar omdat we bescheiden en voorzichtig wilden kijken hoe het zou gaan. Maar het is gelukt en nu sla ik toch even op de Grote Trom!

Vandaag is het eerste Overijssels-Flevolandse Boek1boek-transport uitgereden, waarbij de Boek1boek-chauffeur op drie scholen voor 13 groepen een rode Boek1boek-krat afleverde, gevuld met door de kinderen zelf bestelde boeken uit onze speciale Boek1boek-collectie, die ze via de nieuwe Biebsearchportal in de nieuwe Boek1boek-catalogus hebben gevonden. Lieve jongens en meisjes, die leuke chauffeur komt alles pas over drie weken weer ophalen, dus ik zou zeggen: Lees Je Rot!

Driewerf hoera voor iedereen die zijn en haar steen(tje) heeft bijgedragen aan het realiseren van deze nieuwe dienst binnen Biebsearch Junior: m’n collega’s van de Overijsselse Bibliotheekdienst en Blauwe Brug, de bibliotheekspecialisten die de scholen hebben geïnstrueerd en natuurlijk onze verse samenwerkingspartners uit Heerlen, die Boek1boek hebben ontwikkeld.

Dat we draaien is super, dat 1700 leerlingen hier elke drie weken plezier van gaan hebben is top, dat 2500 leerlingen en leerkrachten deze dagen ook nog een nieuwe bibliotheekpas hebben ontvangen is klasse, dat we hiermee het leesonderwijs een nieuwe impuls geven is waar we het uiteindelijk voor doen. Maar ik weet ook dat we nog niet klaar zijn. De catalogus vertoont nog wat kinderziektes, die is volgende week weer net zo beter als ik, dat komt goed. De portal is nog heel basic, er liggen widgets te wachten op inhoud en er zijn al ideeën voor meer en beter, ook dat komt goed. De pilot is nog niet voorbij, het schooljaar is pas net gestart, ook een grote beweging gaat stapje voor stapje. Ik heb vertrouwen en goede moed. En ik heb een sterk team om deze klus te klaren. Geniet dus voor nu maar even lekker mee met deze eerste stap en blijf ons volgen, want ja, er gaat nog meer komen.

Bedankt allemaal en op naar de tweede afleverronde!

The Meaning of Life

Had u me gemist? Dat kan kloppen. Ik was even aan het opladen tijdens een yogaweekend op het platteland, de herhaling van een eerder succesvol recept via Happysoultravel. En om eerlijk te zijn, het was nog beter dan die eerste keer. Docente Léah Kline liet ons ervaren hoe je de elementen aarde, water, vuur, lucht en ether in je lichaam en je oefeningen kunt integreren. En kok Daniëlle zorgde voor diezelfde elementen in elke Ayurvedische maaltijd. Leerzaam, heerlijk en iets wat ik allebei even heel erg nodig had.

Bij thuiskomst vond ik bovenstaand filmpje in m'n facebookbox, met dank aan Henk ;-) Nog meer van dit soort lieve gebaren kan ik echt niet aan jongens. Terwijl ik me dus maar weer op de yogamat werp om af te kicken, om in contact te komen met m'n elementen en om de serie voor een gegarandeerde diepe slaap door te lopen, mag u meegenieten van dit element 'animatie'.

Om Shanti

Bron

Seizoenswisseling

het stormt
wind zwaait en slaat
blaast hoeken schoon
bladeren kietelen het leven
wat niet goed geworteld is
buigt, barst
wordt meegezogen
naar bestemming onbekend
regen stort en stroomt
spoelt alle gaten leeg
druppels druipen langs lichamen
wat buiten is
kruipt naar binnen
wat binnen huist
zoekt z'n weg naar buiten
het overvalt me
dacht dat alles al was gaan liggen
mispoes

astrid

Scribbles blijft nog even thuis

Ik dacht er even over me weer beter te melden,
maar bij nader inzien,
sorry jongens,
ben nog niet bestand tegen windkracht storm.

Beroemd

Donderdag las ik in Vijf bijlen één van de kortste ZKV's van A.L. Snijders:

25.10.2008 BEROEMD
Mijn kleindochter (17) is trots op mij omdat ik boeken schrijf. Zij vraagt aan haar lerares Nederlandse taal- en letterkunde of zij een boek van A.L. Snijders op haar lijst mag zetten. Dat mag niet, want de lerares vindt dat er alleen beroemde schrijvers op de lijst mogen.

Vrijdag hoorde ik A.L. Snijders op de radio in De Ochtend van 4 (te horen vanaf 01:47:40), waarin hij nu elke week een ZKV voordraagt. Hij vertelde op zijn eigen fijndroge manier hoe zijn leven na het winnen van de Constantijn Huygens-prijs was veranderd in een gekkenhuis. Honderden e-mails, tv-ploegjes voor de deur, elke dag een auto met bloemen. Daarna las hij een verhaaltje over piano's en spoken. Ik denk dat alle volgende trotse kleinkinderen gerust kunnen zijn, hun opa mag nu vast wel op de leeslijst.

(Jammer dat Radio4 de prijs toeschrijft aan A.J. Nijland, maar zijn ZKV-archief vind je hier.)

Foto: Vincent Menzel

Zonder toelichting (2)

Schreeuw nu mee! op www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl

Tussen stad en land

Het zit er alweer op. Het is niet anders. Het is weer tijd om het gewone ritme op te pakken en ons voor te bereiden op het gewone leven.

Veel inzichten bracht deze korte vakantie niet, maar wel een paar leermomenten. De foto's vertellen het verhaal in beeld, maar hierbij toch ook een paar woorden:

Aqui is een perfecte B&B!
Tegenover de beste Bekkerij van Maastricht.
De Onze Lievevrouwebaseliek is nog altijd mooi mysterieus.
Chocolat Company schenkt nog altijd de lekkerste hot choco.
België is best lelijk...
Selexyz maakt best hebberig.
Shoppen valt tussen al dat chique nog lang niet mee.
Maar gelukkig brengt het buitengebied de nodige rust en inspiratie.
Kortom; voor herhaling vatbaar!

Als mediteren niet werkt...

Begin deze maand meldde ik een (virtuele) rustperiode en hield een pleidooi voor meer zingeving en geluk. Deze week publiceerde ik op onze projectsite over de eerste ondertekeningen van Biebsearch junior en ervaringen van verschillende scholen. Half november ga ik (als alles goed gaat) melden dat de samenwerking met Boek1boek is gerealiseerd, dat de portal en catalogus online zijn, dat de eerste klassen hun zelfbestelde boeken in de klas afgeleverd hebben gekregen en dat 2500 leerlingen in het bezit zijn van een nieuwe bibliotheekpas. (Dan weet u dat vast.)

Maar eerst ga ik een weekje uitwaaien, traditiegetrouw in het zuiden van ons land. Of waarschijnlijk veel winkeltje-in-museumpje-uit, want het schijnt een herfstige week te worden. Geen punt. We logeren dit keer 'op stand' in Aqui-Maastricht, met dakterras voor mocht die zon toch doorbreken en op loopafstand van alles wat deze stad interessant maakt. Mocht u me zoeken, probeer Selexyz Dominicanen. Grote kans dat ik ergens tussen de kasten en kerkmuren te vinden ben!

Amen

Rust vinden valt nog lang niet mee

Een overweging

Ik heb een probleem en een zorg. Het probleem is dat ik te druk ben. Niet gewoon flowdruk, maar onoverzichtelijk, benauwend en verlammend druk. Dat komt voor een groot deel doordat we binnen Biebsearch junior de samenwerking met Boek1boek hebben beklonken en ik heel graag na de herfstvakantie op zes scholen wil starten met het digitaal lenen en leveren. Alles wat daarvoor nog moet gebeuren hoef ik zeker niet alleen te doen, maar ik moet wel het overzicht bewaken en natuurlijk op tijd mensen inschakelen om me te helpen. Deze drukte is dus ‘tijdelijk’. Maar helaas vlieg ik al maanden – zo niet jaren – van de ene naar de andere ‘tijdelijke’ drukte. Met als gevolg dat boeken veel te lang op m’n leestafel blijven liggen, ik geen tijd neem om ziek te zijn, de seizoenswisselingen in de natuur ongemerkt aan me voorbij gaan en het contact met de mensen in m’n directe omgeving en met mezelf wel wat te wensen overlaat. Voor een ander deel neemt de druk nog eens toe door de innerlijke wens regelmatig mooi te bloggen en deel te nemen aan sociale netwerken. Voor de nodige innerlijke rust wend ik me zoveel mogelijk tot de yoga, maar ook daar moet je wel tijd voor vrijmaken en je moet dat oefenen en je moet het resultaat van dat oefenen wel toelaten in lijf en geest. Ja, ik moet nogal wat.

Tot zover mijn probleem. Nee, ik ben niet zielig. Ja, ik doe dit helemaal zelf. Ik ben slaaf van m’n eigen ambities, verantwoordelijkheid, perfectionisme en behoefte om een bijdrage te leveren. En ik buig heel diep voor al die mensen die ook nog eens een gezin moeten managen en voor de mensen met échte problemen, zoals een slechte gezondheid of een benauwende hypotheeklast. Nee, mijn probleem is heel relatief.

Mijn zorg ligt hierin dat ik niet uniek ben met dit probleem. Overal om me heen zie ik mensen achter zichzelf aan rennen, in alle lagen van de samenleving en van onze organisatie. We innoveren ons de blubber, lokale pareltjes moeten opgeschaald worden naar landelijke diamanten, we moeten onze ‘winkel’ herinrichten, we moeten de organisatie weer reorganiseren en we moeten vooral heel veel samenwerken. Oh ja, en we moeten ons gaan voorbereiden op bezuinigingen en dus maar weer eens aan onze subsidieschenkers gaan uitleggen waarom het zo belangrijk is wat we doen. Ik zie ook wat dit rennen zo langzaamaan doet met anderen en mezelf: lontjes worden korter, geduld raakt op, tolerantieniveau daalt, frustratie stijgt, keuzes worden te snel gemaakt of teveel uitgesteld of zomaar weer teruggedraaid. Hoe voller de agenda, hoe troebeler de geest.

Mijn zorg ligt hierin dat ik me afvraag wat de gevolgen zijn van dat massale rennen. Is een drukke werknemer nog in staat goed werk te leveren? Is een drukke directeur nog in staat goed beleid te maken? Is een drukke politicus nog in staat goed te regeren? Is er nog iemand bezig met het creëren van die randvoorwaarden die nodig zijn om je als mens gewoon goed te voelen? Is er eigenlijk nog wel iemand die het belangrijk vindt dat mensen gezond en gelukkig zijn? Als we een tijd tegemoet gaan die gekenmerkt wordt door supersnelwegen, een hogere maximum snelheid en het kaalslaan van alles wat we op cultureel gebied hebben opgebouwd, zodat we nog eerder op ons werk zijn, nog meer geld verdienen, maar nog minder tijd en gelegenheid hebben om te ontspannen… dan ben ik wel bang voor het antwoord. Ja, kunst is eigenlijk best zinloos, het levert economisch niks op en kost soms veel geld. Maar kunst kan wel ontroeren, de geest voeden, het lichaam opladen, mensen een goed gevoel geven. En gelukkig is kunst net onkruid; uiteindelijk zal er altijd weer iemand op een fluit gaan spelen.

Ik denk de laatste tijd vaak aan dat land Bhutan, waarin het Bruto Nationaal Geluk belangijker is dan een groeiende economie. Waarbij de welvaart in de samenleving niet slechts beschreven wordt in economische termen maar ook in termen van geluk en geestelijke en sociale ontwikkeling. Ik begin wel te verlangen naar zo’n land. Misschien is er hoop.

Deze post zoemt al een paar dagen door m’n hoofd. Vandaag heb ik dat stukje opgeruimd en u moet het hier voorlopig even mee doen. Vandaag begin ik met het trekken aan een paar virtuele stekkers en het doorstrepen van een paar ‘moetjes’. Vanaf vandaag ga ik me iets meer richten op mijn eigen Bruto Scribbles Geluk. Want er is echt niemand anders die dat voor me kan of gaat regelen.

Je dient elke dag een half uur te mediteren.
Behalve als je het heel druk hebt;
dan een uur.

Om Shanti

Het is weer KINDERBOEKENWEEK!

Scribbles wenst u een fijne kriebeldag

Een stapje terug

Boekje open

Hoe ga ik open als een boek?
Ik wil mezelf eens lezen,
bladeren en kijken
hoeveel pagina's ik tel.
Of ik een sprookje ben
of meer een studieboek.
Zou ik mij kopen?
Lenen bij de bieb?
Alleen stiekem lezen
hoe ik afloop en zachtjes
terugzetten in de kast?


Door: Ted van Lieshout
Uit: Jij bent mijn mooiste landschap (2003)

Mirror Book

Klein gedacht, groot plezier

Ik heb me laten verleiden tot de aanschaf van een Must-Have. Het ging eigenlijk heel snel, het was gebeurd - zeg maar - voordat ik er erg in had. Via Twitter kwam ik op de mooie site van Gijs. Gijs is dingen bedenker. En Gijs verkoopt kaartjes. Zelf bedacht, zelf ontworpen, zelf op de markt gebracht. Waarom Gijs me op Twitter ging volgen is me een raadsel, waarom ik hem op z'n site opzocht eigenlijk ook. Maar ik was gelijk verkocht.

Het zijn namelijk niet zomaar kaartjes, het zijn scribble kaartjes. Voor kleine krabbels, voor het ordenen van je gedachten, je dag, je week, je leven. Voor mij dus. Hij ontwierp negen soorten, met vlakken, lijnen of hokjes, en gaf ze een leuke naam. Voor elke gelegenheid een passende vorm. Bestellen gaat echt supersnel en is niet duur. Kies er gelijk vier en de portokosten vervallen, slim van Gijs. Eerst even betalen en de volgende dag liggen ze in je brievenbus. Vandaag dus! Keurig verpakt, met een welkomskaartje en bewaarhoesje. Die Gijs.

Zijn ze niet lief?

Welkom bij de ervaring BOEK

Wonen

Mijn lichaam is het huis
waar m’n gevoelens wonen
steeds kan je ze in mijn ogen lezen.
Ook al schuif ik soms,
misschien wat onbewust
de gordijntjes dicht.
In mezelf…
ben ik thuis.


Door: Katelijn Vijncke
Uit: Ikjes (1979)

Acrostichon? Dat zoeken we op!

Gelukkig was er nog tijd voor een aardigheidje.

De eerste Biebbundel in Hengelo

Nog voordat ik daadwerkelijk met het project Biebsearch junior begon, hadden we in Hengelo het idee om met een bundel van producten het onderwijs te benaderen al voorzichtig vorm gegeven. Deze toen geheten Biebbundel heeft een kort leven gehad, want met Biebsearch junior hebben we dat idee mooi provinciaal opgepakt. Toch heeft één school die Biebbundel omarmt en begin dit jaar werd ik gebeld om concrete afspraken te maken. Natuurlijk hebben we deze school ook het verhaal van Biebsearch vertelt, maar ja, een bijzondere school vraagt om bijzondere regels en zij konden zich in Biebsearch niet zo goed vinden.

Hoezo niet? Nou ja, als je een school bent voor voortgezet praktijkonderwijs en je jongeren met een keur aan gedrags- en leerproblemen opleidt om een plekje te veroveren in deze samenleving en om hun draai te vinden in hun eigen leefwereld, dan loop je wat achter op de mogelijkheden die een ‘standaard’ dienst biedt, maar heb je bij mij een dikke streep voor op het zoeken naar mogelijkheden om diensten op-maat te leveren.

Die ene dag in de week die ik nog voor Bibliotheek Hengelo werk heb ik me o.a. bezig gehouden met het invullen en inregelen van deze Biebbundel voor de Hengelose Praktijkschool ’t Genseler. Voor een vast bedrag per leerling hebben we een 3-jarige samenwerking ondertekend en voorzien we de school nu van een wisselcollectie, groepsinstructies in de bibliotheek, een persoonlijk Leeslogboek voor alle eerste jaars, de lessen van Media Makkers en natuurlijk 100% lidmaatschap: een bibliotheekpas voor elke leerling en docent. Helemaal mooi vind ik het dat we deze week starten met de e-learningcursus 23onderwijsdingen. Alle 15 onderbouwdocenten zullen zich in de wereld van web2.0 storten. Als ze dat met net zoveel passie doen als dat ik ze met hun leerlingen heb om zien gaan, dan komt dat helemaal goed en gaan we nog mooie momenten met dit team beleven.

Donderdag was ik met mijn collega Peter in de school om de Biebbundel officieel te overhandigen. De klassenvertegenwoordigers waren voor deze gelegenheid bij elkaar geroepen en de Horecaklas had gezorgd voor feestelijke oliebollen, hapjes en suikerdrankjes. Ik heb aan verschillende personen de eerste producten aangeboden, waarbij het doosje met 265 biebpasjes eigenlijk nog het zwaarst was! Helaas liet de uitgenodigde journalist verstek gaan, maar dat mocht de pret voor deze leerlingen niet drukken. En wij hadden daardoor extra tijd voor een rondleiding langs alle praktijklokalen om deze nieuwe partner nog beter te leren kennen.

Een mooie mijlpaal dus. En hopelijk het begin van een mooie samenwerking. Ik laat dit dossier nu met een gerust hart achter op het bureau van m’n collega, om me weer te kunnen storten op een nieuwe mijlpaal in Hengelo. Een Biebsearch op het ROC van Twente, het 'gewone' voortgezet onderwijs of de Hogeschool Edith Stein bijvoorbeeld. Zou dat niet mooi zijn…

Zonder toelichting

Klik, kijk, luister, denk en handel

Ook een aanrader: Roger Scruton over Schoonheid
Het leven kan zo mooi zijn...

Hebben, willen, wensen, moeten, inzicht, stilte

De kracht van kleine dingen

Vanmiddag zat onze Alles-is-liefde-crew alweer voor de vierde keer in iets meer dan een jaar bij elkaar. Hoe zat het ook alweer met die club? Wat begon met een filmavondje rondom Amélie werd gevolgd door een brainstormsessie over passie in mei, de verdeling van vijf innoverende, inspirerende, kleinschalige ideeën over vijf enthousiaste groepjes in september en een presentatie van de eerste resultaten in november, waarbij we ook gelijk een passende formulering bedachten voor wie en wat we nu eigenlijk zijn als Crew. Natuurlijk gevolgd door het werkelijk online gaan van een Interwrite weblog en een twittershow in maart en een provinciale Bloggids in juni.

Vandaag was er dan een soort van afronding, waarbij we de overdraagbaarheid van alle ideeën hebben uitgewisseld en stil stonden bij de projecten die nog lopen: het maken van een viral en het lenen en spelen van games. Een sessie die natuurlijk niemand wilde missen! En onze Captain-of-leuke-dingen leidde op zijn onmisbaar inspirerende wijze deze bundeling van enthousiasme, kwaliteit en energie door een laatste barrière-overschrijdende brainstorm. Met als uitkomst een lijstje afspraken over hoe en aan wie we gaan vertellen wat we zonder al teveel middelen hebben gepresteerd en wat die inzet heeft opgeleverd. Met een korte actielijst sloten we dit avontuur voorlopig af in het naastgelegen café, waar vanwege het druilerige weer geen borrels maar wel dampende dranken met veel slagroom op tafel verschenen. Het mocht de pret niet drukken!

Wat dit een leuk avontuur? Ja.
Is het dan nu helemaal over? Nee.
Gaat u nog van ons horen? Zou zomaar kunnen.

Dank Captain, dank Crew en dank Amélie.
Voor de kans om te ontdekken waar onze krachten liggen.
Tot een volgende film...

Het is

Het rust in m’n buik,
als een pluizige spons,
die zwelt en samenknijpt
op het ritme van de hartslag.
Het golft door m’n aderen,
als een karretje over een achtbaan,
dicht op elkaar gepakt,
met die gewichtsloze sensatie van het
vallen
bij iedere uitademing.
Het schiet door m’n hoofd,
als een losgeslagen waterslang,
oncontroleerbaar kronkelend.
Niet te vangen zonder
geraakt te worden,
enkel te stoppen door
de kraan dicht te draaien.

Astrid

Foto by Only lines

Nadelen e-book stapelen zich op

Hoe gaat het eigenlijk met onze Junior?

Hè? Wat? Junior? Oh Biebsearch. Dat. Ja, eh.. goed. Het gaat wel goed ja. De vakantie is niet meer hè. De opstartproblemen zijn voorbij en vergeten. De trein dendert alweer highspeed over sporen en wissels en pikt zo nu en dan een stationnetje mee om wat stoom af te blazen.

Wat zegt u? Wat dan? Hoezo wat dan. Oh, die sporen. Tja, dat is eigenlijk alles wat je je maar bedenken kunt van het bestellen van geschikte boekenkratten tot het ontwerpen van een educatieve formule voor de bibliotheekbranche. Dat dus.

Voorbeelden? Och jee, nou, eens zien hoor. Eh... sinds die evaluatie van juni zijn alle werkplannen definitief ingevuld, is de planning van de activiteiten rond en de uitvoering van alle leeslijnen en groepsbezoeken van start. Dus we gaan met elke bibliotheek en school een leuk ondertekeningsmoment organiseren, met pers natuurlijk. Dan zijn er 5000 boeken besteld voor de Overijssels-Flevolandse versie van boek1boek, die worden nu ingewerkt. We hebben de catalogusmodule binnen, er komt iemand langs voor de nodige scholing en instructie op de werkvloer en dan gaan we testen. Eerste levering 1 november, daar gaan we voor. En dan is die samenwerkingsovereenkomst ook ondertekend. Nog even dat transportrooster in elkaar zetten en die kratten regelen. We willen rode! Maar dan moeten alle meer dan 2500 leerlingen en leerkrachten eerst een nieuw Biebsearchpasje, dat draaiboek met invoerinstructies is bijna rond. Alleen die laatste adresgegevens nog, kom op scholen! Er is een workshop Leesbevordering en taalontwikkeling en een algemeen programma voor een ouderavond ontwikkeld, die beginnen deze week te draaien. Ik praat bibliotheekspecialisten en -directeuren bij en ik zoek verbinding met partners als Kunst van Lezen, Schoolbieb, Bramediawijs, Jeugdbibliotheek, Leesplein en Bibliotheek.nl. Of zij zoeken verbinding met mij, u wilt niet weten wie me allemaal viavia weten te vinden. De evaluaties van Cubiss worden nog wat aangescherpt. Ik moet opdraven bij OC&W om te vertellen dat we op schema liggen en echt onze doelen wel gaan halen. Er komt iets met een film - voor volk en vaderland - waar ik het fijne nog niet van weet, behalve dat er maar een paar zinnen uit het interview over zullen blijven. Ik hoop maar dat ik kan voldoen aan hun kledingadvies...

Nog meer? Eh, vast wel. Oh ja, de website, helemaal vergeten! Vanuit het land loopt dat nog niet zo snel (oplevering zomer 2011? dacht het niet), dus we gaan de krachten maar gewoon bundelen en zelf aan de slag met de goede initiatieven die er al liggen. White label, widgets, webshop, web2.0, you name it. Ik beloof niks, maar begin 2011 moeten we in de lucht zijn. Dat vind ik wel.

Hè? Of ik dat allemaal alleen doe? Ben je mal! Dat kan toch helemaal niet. Ik bedenk en praat en regel wel veel, maar zonder de hulp van de lokale specialisten, de deskundigheid van een team experts, de medewerking van alle partners, de inzet van de leerkrachten, de aansturing en het onvoorwaardelijke vertrouwen van m'n bazen Jan Gommer en Mark Deckers en zonder die gezellige afleiding door al m'n collega's - fysiek en virtueel - trek ik dit kindje natuurlijk nooit uit de klei.

Dus, hoe gaat het eigenlijk met Junior?
Nou ja, dit is wat het is, zegt u het zelf maar.
Ga ik even ...eh... oh jee, m'n volgende afspraak is er al.
Moet gaan, tot later.

Dapper

Meer nog dan een ochtendzoen
heb ik 's morgens moed vandoen.
Wakker worden is geen kunst.
Dat gaat.
Van kwaad is beddengoed
zich niet bewust
en koude slaapt niet graag
onder een deken.
Het is de mat die
met de wereld vergeleken
veel te klein is als begin,
en zelfs met mij er middenin,
een beetje knelt.
Ik aarzel lang, rechtop in bed,
bedenk dat net als ja of het
het woordje bang
vaak in mijn dagboek staat,
maar dapper is mijn broer
en zelf ben ik een held.
Dat helpt.

Opstaan is de kunst.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.


Bart Moeyaert
Uit: Verzamel de liefde (2006)

Can it do this?

Al gespot bij andere bibliobloggers, maar te leuk om niet zelf te plaatsen.
Voor een glimlach op deze mooie zonnige dag!



Info

Je maakt wat mee... in het onderwijs

There's a time for everything...

Op reis

Ik lees op dit moment Vijf bijlen van A.L. Snijders (AFdH, 2009). Een handig boek voor verloren momenten, want het bevat 335 ZKV's. U weet nog wel: Zeer Korte Verhalen. En die variëren van grappig, ontroerend, geneuzel, vreemd, mooi tot opmerkelijk. Gisteravond had ik weer zo'n verloren moment. En - alsof Snijders wist dat het er tijd voor was - liet hij zijn tot nu toe bijzonderste ZKV diep bij mij binnenkomen. Ik ga alle lagen hier niet analyseren, dat mag u lekker zelf doen, of laten. Mijn lagen zullen vast niet de uwe zijn. Voor mij zit de betovering vooral in de combinatie van hoop en melancholie. Een mooi tweetal.

BAALBEK
Ik koester al meer dan 50 jaar één wens: op reis. Deze wens is onderdeel van een andere wens: de werkelijkheid zonder werkelijkheid - verhalen die niet van echt te onderscheiden zijn. Ik ga vaak op reis, ik maak alles in orde en vertrek vroeg in de ochtend. Ik wil altijd naar Baalbek, luisteren naar de hanen van de Libanon. Ik heb een buurman, een paar honderd meter verderop. Ik heb hem nooit gesproken, maar hij zwaait wel als hij me ziet. Hij heeft een haan, die ik soms hoor kraaien. Als ik zijn huis nader, word ik door een grote angst overvallen en ga terug. Ik denk dat ik Baalbek nooit zal zien.

Met die liefde zat het wel goed vandaag

Wateroverlast in Twente in beeld en geluid

Vergeet je niet te leven

Soft Watch at the Moment of First Explosion / Salvador Dali (1954)

Vergeet je niet te leven
dacht ik laatst
de tijd hield stil
een adempauze even

en als je nu eens zonder haast
buiten de tijd om wil
slagbomen neergelaten
dolgedraaide wijzerplaten

onder je door of langs je heen
ze laat voor wat ze zijn en dan
meer lucht en ogen van

het goede aardse zien
een beetje ruimte worden en misschien
iets meer gericht alleen


Kees Hermis

De schoonheid van onschuldig verlangen

De mooiste momenten van een nieuw begin

Twee weken geleden liet ik u met weemoed weten dat mijn nieuwe schooljaar weer was begonnen. Voor alle leerlingen van regio Noord wordt dit serieus het laatste vakantieweekend. Maandag gaan hier de schooldeuren weer open voor een nieuw jaar vol nieuwe leermomenten. Voor sommigen een straf, voor anderen een verlossing. Of gewoon een manier om de dag door te brengen met je vrienden.

In m'n werk leef ik nog steeds in het ritme van de schoolvakanties. Ik werk immers met en voor het onderwijs, dus dan zijn dat ook voor mij uitgekiende momenten om verdiende verlof- en overuren op te maken. Toch ervaar ik die schoolvakanties wel heel anders dan vroeger. Nu komt er steevast een climax van klussen in de laatste weken, voordat overal de agenda's dicht gaan. Nog even snel dit afspreken, nog even dat lijntje uitzetten, die mailbox mooi opgeruimd achter laten en vooral heel veel actielijstjes. Voor later. Na de vakantie komt dat vreselijke opstarten. Half Nederland is nog weg als je als eerste regio de caravan mag aankoppelen. Scholen zijn sowieso onbereikbaar (wat ook wel eens lekker is trouwens), maar al die mensen waar ik nog zoveel mee moet regelen (dat staat tenminste op m'n actielijst), die hebben de tentharingen nog maar net in de grond. Nee, zo'n nieuw begin valt nog lang niet mee als je werkt. Zo werd ik achtervolgd door de brandende vraag: waar was er ook weer zo vreselijk druk mee. En vooral, waarom. Maar scholen, u bent gewaarschuwd, ik weet het weer!

Hoe spannend anders was dat op de middelbare school. De climax zat al weken voor de werkelijke vakantie, iets met proefwerken of tentamens. Even goed blokken en zenuwachtig zijn, dan nog voor de show de schoolbanken warm houden en opgelucht ademhalen als je over was. Ik herinner me van die vakanties vooral dat ik altijd ruim op tijd kantklaar was om het nieuwe jaar te verwelkomen. Nieuw kaftpapier lag klaar en na het ophalen van de nieuwe boeken sloot ik me op voor het betere kaftwerk. Nog spannender was het nieuwe lesrooster, dat ging spik-en-span in die zorgvuldig uitgezochte nieuwe agenda, die ik ook dit jaar kennelijk weer als enige 'de mooiste' vond. En dan lagen alle nieuwe mappen, schriften, pennen, geslepen potloden en een opgepoetste etui en schooltas ook al keurig te wachten. Ik was zeker niet het braafste meisje van voorin de klas, maar ik geloof ook niet dat iemand ooit echt last van me heeft gehad. Eenmaal op school was het altijd even wennen: wie zaten er allemaal bij me in de klas, wanneer zag ik m'n vriendinnen, wanneer konden we samen fietsen, hoe waren de - soms nieuwe - docenten en vakken, wat zou dit jaar voor bijzonders brengen. Het snel of langzaam opstarten werd bepaald door de docent, ik hoefde alleen maar te gaan zitten en luisteren. Ik kon me best vinden in die rol en wat mij betreft duurden vakanties dan ook best lang. Kennelijke gedijde ik toen ook al beter op structuur en gevulde agenda's!

Hoe onschuldig anders was dat op de basisschool. Ik speelde mezelf de laatste weken naar de vrijheid, wenste al m'n klasgenoten fijne vakantie en zag iedereen bruin en gegroeid - altijd in de lengte, soms ook in de breedte - weer terug. Op de klasgenootjes na die in de zomer waren verhuisd, meestal aangekondigd en met goedbedoeld afscheid, soms onverwacht. De vragen over hoezo, waarheen, waarom duurden nooit zo lang. De orde van de dag gaf genoeg afleiding. In die tijd had ik nog gewoon één juf of meester waar ik vijf dagen van de week mee opgescheept zat. En vaak wist ik van tevoren al wie ik in welk jaar zou krijgen. Dat zorgde wel eens voor gezonde spanning, want meester Freek, die was toch zo streng? En juf Jouke van vorig jaar moest ik natuurlijk nog wel even gaan vertellen hoe de vakantie was geweest. Het spannends was het nieuwe klaslokaal, m'n nieuwe plek, het hogere bankje (ja echt meneer, kijk maar, m'n knieën raken de onderkant, ik moet echt een hogere tafel) en hopen dat die vriendin nog steeds naast me wil zitten. Wat ik dat jaar ging doen of leren, hoe ik moest 'opstarten'? Geen idee, deed er ook niet zoveel toe. De dagen waren afwisselen, maar alles was veilig.

Het onderwijs is in de laatste decennia behoorlijk veranderd, maar ik denk wel dat veel leerlingen op dit moment hun eigen unieke spanning voor de start van hún nieuwe schooljaar beleven. Dat is mooi. Eén ding weet ik heel zeker: ruim 2500 basisschoolleerlingen weten nu nog niet dat zij dit schooljaar iets heel bijzonders gaan beleven. Zij krijgen namelijk een nieuw pasje van hun bibliotheek. Zij gaan meer boeken lenen in de bibliotheek. Zij krijgen meer boeken in de klas, die de bibliotheek zelf komt brengen. Zij gaan meer activiteiten doen met die boeken van de bibliotheek. Zij gaan vaker op bezoek in de bibliotheek. Zij gaan straks voor al hun boeken en informatie naar een website van de bibliotheek. Hun juf of meester zorgt ervoor dat zij meer gaan lezen, want de bibliotheek heeft ze geleerd hoe je kinderen daarin kunt stimuleren. En zonder dat ze het nu nog weten krijgen zij dit jaar veel meer plezier in lezen. Is dat geen mooie verrassing voor deze kinderen?

En daarmee heb ik ook gelijk die nare, brandende vraag beantwoord. Ik ben vanaf volgende week gewoon weer zo vreselijk druk en leef van actielijst naar actielijst om dít voor 'onze' kinderen te realiseren. En dat doe ik graag voor ze.

Vriendschap

Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.

Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.

Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd

iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,

terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar

als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.


Door: Katelijn Vijncke
Uit: Broze werkelijkheid (2003)

Foto

Voor sommigen is therapie één groot feest

Cultuurtip: locatietheater Laand

U wist het vast nog niet, maar er vindt volgende week een bijzondere voorstelling plaats in ons mooie Dinkelland. Een voorstelling die ook al te zien was op het Frysk Festival, Oerol en het New Island Festival in New York. Ik bedoel maar. Houdt u van een cross-over van muziek, film en natuur, dan moet u hier zeker bij zijn!

Kunstenaar, slagwerker en vogelkijker Sytze Pruiksma (MySpace) maakte speciaal voor het Dinkeldal een film en een Dinkeldalsuite onder de naam Laand.

De natuur is Sytze's grootste inspiratiebron, hij luistert ernaar als naar muziek. Hij neemt geluiden van de natuur op en mixt deze met eigen muziek op natuurlijke instrumenten. Cameraman Herman Zeilstra maakt beelden bij de geluiden, die geprojecteerd worden op twee enorme schermen. Vanuit een strandstoel geniet u in de open lucht van de beelden van ons mooie Twentse landschap in combinatie met door Sytze gespeelde muziek. Voor deze speciale Dinkeldaleditie van KUNSTen OP STRAAT wordt de muziek aangevuld met klarinettist Auke Reuvers.

Erbij zijn? Dat kan!

• op 19, 20 en 21 augustus
• aanvang 20.45 uur
• kosten €12,50
• verzamelen bij P-plaats Hotel de Grote Zwaan in De Lutte
• van daar volgt een korte wandeling naar de speellocatie

Geen haiku

vlinder in de trein
mijn god dacht ik als daar maar
geen haiku van komt


Ilja Leonard Pfeijffer
Uit: Het glimpen van de welkwiek (2001)

En daar gaan we weer: schooljaar 2010-2011

Waarom therapie voor sommige scribbles zinloos is

Scribbles gaat In Therapie

Ik had er al over gelezen, maar er was nog geen klik. Toen ik er iemand over hoorde, was er nieuwsgierigheid. En nu heb dan in één keer de hele eerste week aan afleveringen zelf gezien. We hebben er een mooie nieuwe serie op onze eigen publieke omroep bij, jongens: In Therapie. Een gedurfde serie, dat is wat het is.

Mooie formule (6 weken lang elke werkdag een vast personage 'op de bank' bij de therapeut), mooie karakters (herkenbaar, maar net niet cliché), geweldig gespeeld (maar ja, dit is dan ook wel een droomcast), mooie teksten (lekker veel, lekker lang, lekker langs elkaar heen). Tja, voor iemand als ik, die wel van de psyche van de mens houd, die graag naar sterke dialogen luistert, die actie en romantiek best kan missen, is dit natuurlijk smullen.

De slagroom op de pudding zit hem voor mij in de koppeling die de makers hebben gezocht met web 2.0. Alle personages zijn online te volgen op Twitter, Facebook, LinkedIn of Hyves. En onderstaande gadget kun je lekker downloaden voor je eigen 2.0-sites. Vooral twitter is echt grappig om te volgen. Met mooie doorkijkjes naar wat er, tussen twee sessies bij de peut, in het leven van elk personage allemaal gebeurt. En een twitter live-stream op de website. Volgens mij heb je het dan begrepen.

Yep, we hebben er een mooie zomerserie bij. Bedankt NCRV!

Met een i-Pad telt alleen nog de ik-Wet

Bijna klaar: digitaal testament

Kort geleden besteedde Webgrrl hier en hier aandacht aan het online leven van al je profielen na je dood, dat doorgaat totdat iemand ze uit de lucht haalt. Sommige mensen weten (helaas) wanneer het zover is en besluiten web2.0 te gebruiken om hun verhaal met de wereld te delen. Mike's OntmaagdingsBlog is daar een indrukwekkend voorbeeld van.

In zo'n geval regel je natuurlijk ook dat iemand die 2.0-monumenten onderhoudt. Voor de meesten van ons zal dit afscheid echter wat onverwachter komen. Webgrrl gaf in haar posts een mooi inkijkje in wat dit soort profielsites zelf geregeld hebben of aan diensten aanbieden op dit gebied. Maar zij riep natuurlijk ook op om na te denken over je eigen digitale testament: wat wil ik zelf dat er met mijn 'digitale erfenis' gebeurt na mijn overlijden en hoe ga ik dat regelen.

Is het antwoord op die eerste vraag al best lastig (wat wil ik wel en niet bewaren en voor hoe lang, en zouden vrienden het fijn vinden om mijn profielen nog te bezoeken of er berichten achter te laten?), nog ingewikkelder wordt het om mijn nabestaanden zo te instrueren dat ze weten wat ze moeten doen. Niet in de laatste plaats omdat die nabestaanden (nog) helemaal niet zo thuis zijn in al dit soort profielgedoe. Dat vraagt bijna om een Delete een account voor dummies!

Maar je moet ergens beginnen en de vakantie is daar toch een mooi moment voor. Bij de start van 23dingen had ik al zo'n voorgevoel dat ik wel wat accounts zou gaan openen en dat het handig zou zijn daar een lijstje van te maken. Dat lijstje met inloggegevens is ruim twee jaar later al vier pagina's lang. Ik weet dat er voor dit soort accountlijstjes ook weer online tools beschikbaar zijn, maar voor nu (en voor mijn nabestaanden) is een worddocument wel net zo prettig.

Dat iemand nu kan inloggen is goed om te weten, maar dan moet hij wel weten waar hij moet zijn. Voor een echte dummie is een simpele vermelding van LinkedIn, Box.net of Slide niet voldoende. Gelukkig zie ik daar wel weer een kans voor Delicious. Alle sites waar ik een account heb, staan nu bij elkaar onder de tag account en zijn in sommige gevallen zelfs gemarked als Private. Dat beperkt mijn nabestaanden-instructie tot een uitleg van Delicious. Dat het opzeggen van een account vervolgens nog lang niet zo eenvoudig is, heb ik zelf al aan den lijve ondervonden. Bij het opschonen van m'n lijst heb ik het voor elkaar gekregen om een account op te zeggen zonder dat het daarbij behorende product 'vanzelf' verdwijnt. Zo kan het gebeuren dat er nog altijd wel een Dipity Tijdlijn van mij bestaat, maar ik er nu niet meer in kom om die te verwijderen. Dummie...

Kortom, ik ben al een eindje op weg om datgene voor te bereiden waarover we liever niet nadenken. Al m'n accounts zijn weer geactualiseerd, staan keurig bij elkaar in een opgeschoonde delicious en zijn toegankelijk voor wie er in mag. Welke sites direct opgezegd mogen worden, is nog wel snel op papier te zetten. Maar wat te doen met m'n weblog bijvoorbeeld? En zouden mensen het echt prettig vinden nog eens op Hyves of Twitter te komen buurten? Wil ik ze die kans eigenlijk wel geven of moet ik dat maar aan de nabestaanden overlaten? Toch lastig.

Maar iets zegt me dat ik vast niet de enige ben die dit allemaal nog niet heeft geregeld.

De vakantie-communicatie-perikelen