Astrids Scribbles

Onze personeelsvereniging organiseerde een dagje Burgers Zoo in Arnhem. Eindelijk sinds corona ga ik weer eens met een bus vol gekkigheid op stap. Lekker. We beginnen de dag met de miljoenensafari . Gewoon ontspannen rondlopen en van alle dieren genieten, dat doe je maar in je eigen tijd. Er moet eerst gewerkt worden! De spelregels in het kort? Elke team krijgt een miljoen en moet binnen 2 uur zoveel mogelijk geld uitgeven. Door vragen goed te beantwoorden of zo origineel mogelijke opdrachtfoto's te maken. Je kunt andere team pesten door ze uit te dagen in het casino of een portemonnee met geld neer te leggen. Maar pas op, her en daar zijn onzichtbare zakkenvullers verstopt. Als je daar langsloopt krijg je ook weer geld toegeschoven.  Oké, ik wist niet dat een dagje dierentuin voor zoveel stress kon zorgen, maar ons team gaan met frisse moed op stap. Na het eerste succesje met een goed antwoord lopen we langs zo'n zakkenvuller. Pingping! Prut. Nu is het zaak goed te onthouden w

Ik spreek iemand die in een hospice werkt. Zo'n palliatieve zorginstelling voor mensen die aan het einde van hun leven zijn gekomen. Daar waar je pas mag 'logeren' als je levensverwachting minder is dan drie maanden. Tijdens mijn Amerikatournee met het Ricciotti Straatensemble (we schrijven begin jaren 90) hebben we opgetreden in een heel groot hospice. Indrukwekkend was dat.  Ik merk in het gesprek op dat zij hun hospice een Bijna Thuis Huis noemen. Die term ken ik nog niet. Hij legt me uit dat er twee soorten hospices zijn: een High-care, waar 24 uur per dag medische zorg aanwezig is, zoals in een ziekenhuis. En een Bijna-thuis-huis, waar een woonsituatie wordt gecreëerd zoals de gasten thuis gewend zijn. Ze houden hun eigen huisarts en dagelijkse zorg wordt verleend door wijkverpleegkundigen en vrijwilligers. 'Oh', zeg ik, 'de term is dus eigenlijk een inkorting van  Lijkt op thuis zijn Huis .' Ja, zo kun je het inderdaad zien, beaamt hij. Dan vertel ik d