We hebben maar één wereld...

Na vijf intensieve lesdagen en een voorzichtig snuffelen aan intervisie, had ik drie weken vrij' om twee scripties te schrijven. Geen toetsing van kennis, maar een kans om het geleerde te reflecteren op je eigen leven. Wat er dan allemaal gebeurt in de worsteling met mezelf als schrijver en met de lesstof in het algemeen, levert al een paar leuke inzichten op voor het portfolio dat we ook nog moeten inleveren aan het eind van het jaar. Never a dull moment.

Na het insturen van beide scripties overvalt me dit weekend op twee momenten een middelbare school-gevoel. Heb ik het allemaal wel goed begrepen? Was ik niet te snel klaar? Ik bak er niks van. De rest is natuurlijk veel dieper gegaan. De docenten vinden me vast een salonspiritueel... Mijn geruststelling is dat ik nog een jaar heb om hierin te groeien en dat vrienden m'n stukken helemaal Astrid vonden.

Die middelbare school piept opnieuw om de hoek als mijn helden van Home Free een nieuwe cover met video uitbrengen: Brothers in Arms van Dire Straits. Een hit uit 1985, waarvan ik de songtekst op de lijst voor m'n examen Engels had gezet. De tekst blijkt opnieuw actueel, als je bedenkt hoe we overal ter wereld steeds feller tegenover onze eigen broeders komen te staan. En deze cover is angstaanjagend mooi. 

Een ontroerende mix dus van terug in de tijd en vooruitkijkend naar een nieuwe toekomst.

Nieuw avontuur: intervisie

De eerste module wordt na vijf lesdagen afgesloten met een dag studiebegeleiding: reflecteren op je leerproces, leren van elkaar via intervisie en toewerken naar een portfolio. Wij zijn inmiddels als klas al wel gewend aan elkaar, maar deze nieuwe studiebegeleider nog niet aan ons. En wij niet aan hem. Dat verloopt nog best wel een beetje... onwennig.

Oké, intervisie, dat doen we dus in groepjes. Je hebt de uitleg gelezen, dus maak maar groepjes. De bedoeling is om elkaar ook tussen de lessen door te ontmoeten, dus geografisch dicht bij elkaar is wel handig. Ja, het kan via zoom, maar liever fysiek. Oh, jullie weten niet waar iedereen woont? Er zijn eenlingen in het hoge noorden, verre oosten en diepe zuiden? Oké, handen voor Amsterdam? Handen voor Den Bosch? Waar woon jij? Eh... iemand anders? Toch maar via zoom?

Na een half uur onnodige chaos zitten we met z'n vijven op een rustig plekje. Zullen we een rondje doen om ieders casus te horen en er dan eentje kiezen?

    "Ik heb hier wel wat moeite mee hoor. Zo'n groepje laat ik liever organisch ontstaan, je wilt toch ook een beetje een klik hebben met elkaar. Waarom zo geforceerd op geografische ligging?"

    "En het is al best wel vroeg in het traject. Ik heb hier wat meer tijd voor nodig geloof ik, ik ben hier nog niet aan toe, het is al zoveel allemaal, ik kan dit er niet bij hebben."

    "Waarom moeten het aldoor dezelfde groepjes zijn eigenlijk. Juist op deze fysieke dagen is het een mooie gelegenheid ook andere mensen te spreken en niet alleen maar je vaste groepje."

    "Toch wel interessant dat je geraakt wordt door het misschien missen van een klik. Juist als geestelijk begeleider moeten we toch met iedereen en vrij van oordeel kunnen praten. Uiteindelijk leer je altijd wel iets van elkaar. Ik word juist geraakt, omdat ik denk dat niemand met mij in een groepje wil."

    "Oké, volgens mij hebben we een casus!"

Een dik uur later hebben we nut en noodzaak van intervisie met elkaar onderzocht. Er is ruimte gegeven voor niet meedoen. Weerstanden zijn uit de knoop gehaald. Er is stoom afgeblazen en impact gedeeld. Hier en daar is een hart onder de riem gestoken. Er is een tussentijdse zoomdatum geprikt en een appgroepje aangemaakt. De volgende dag verschijnt daar: "Ik ben weer helemaal opgeklaard. Dank voor jullie spirit!"

Intervisie geslaagd.