Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit juli, 2014 tonen

Drie

Als kind vertelde m'n moeder ooit over de overtuiging van een vriendin van de familie: 'een vliegtuigramp komt nooit alleen, maar altijd met drie achter elkaar'. Als er weer eens een vliegtuig was neergestort mocht haar echtgenoot dan ook een tijdje niet vliegen. Dat was - als Amerikaans zakenman - weleens lastig. Maar ze had vaak gelijk. En omdat m'n moeder het steeds herhaalde als er weer ergens een crash was geweest, zit deze statistiek inmiddels ook in mijn systeem. Bij het neerstorten van de MH17 dacht ik nog 'dit was geen gewone crash, deze telt niet'. Helaas. Binnen een week stort er een vliegtuig neer in Taiwan en in Mali . Wat moeten er toch veel mensen afscheid nemen deze zomer. Of vluchten. Ik ga wel een beetje triest de vakantie in, moet ik zeggen...

Stilte

Vlieg op

Uniformen geven identiteit. Je weet gelijk wat iemand doet en hebt daar een gevoel bij. Sommige uniformen kan ik niet plaatsen, maar de kracht van het KLM-blauw is onmiskenbaar. Dat roept hele films in me op. Heel soms zie ik zo'n knalblauwe stewardess in de trein en dan denk ik altijd: "Goeie reis!" Vandaag zie ik weer zo'n mooie blauwe dame op het perron, wachtend op de trein naar Schiphol, met waarschijnlijk nog vele lange reizen in het vooruitzicht. Met twee koffers bij zich gaat dit vast nog wel even duren. Ik loop al fantaserend door en word even verderop verrast door nóg zo'n mooie blauwe dame. Op nóg hogere hakken bovendien. Hé, denk je dan, collega's. Gezellig. Daar denken de dames kennelijk anders over. De laatste pakt haar beide rolkoffers en begint aan een rondje achterlangs over het perron, om ver voorbij die andere blauwe dame uit te komen. Ik zie dat ze elkaar hebben gezien, want met dat blauw is er echt geen verstoppen aan. Maar dame twe

Goede manieren

Als ik in de lunchroom het toilet verlaat, staat er net een jonge moeder voor de enige wastafel. Ze heeft een peuter tussen buik en tafel gedrukt. Samen wassen ze spetterend de handen en snoet. Ik wacht rustig af in de kleine ruimte die we delen. Het lijkt me een soort ik-mocht-van-mama-een-chocolade-ijsje-maar-volgens-mij-was-dit-de-laatste-keer moment. Als de peuter weer op de grond staat, draaien moeder en dochter zich om en zien mij staan. Moeder: "Zo, dat is weer mooi schoon hè?!" Dochter, al zwaaiend met de handen in de lucht: "Ja, klaar!" En om het geheel nog wat kracht bij te zetten herhaalt ze dat een paar keer: "Klaar! Klaar!" Mama geeft haar nog even een handdoekje, dat ze plichtsgetrouw door de vingers laat gaan. Als ze het hoog boven zich in de vuilnisbak laat vallen, gooit ze haar hoofd in de nek, draait zich naar mij toe en zegt met de stralendste blauwe ogen en glimlach die ik ooit zag: "Zo, nu mag jij!" *smelt*