Astrids Scribbles

Via Postsecret.com

In korte tijd regende het primeurs in huize Scribbles. En dat allemaal vanwege de vijfde landelijke conferentie Lokale Educatieve Agenda. De wat? De LEA , u weet wel: dat instrument om het lokaal onderwijsbeleid vorm en inhoud te geven na de wetswijzigingen in het onderwijs(achterstanden)beleid in 2006. Het een instrument voor gemeenten, schoolbesturen en overige partners om in ‘nieuwe verhoudingen’ (meer gelijkwaardige verhoudingen) tot gezamenlijke afspraken te komen over het onderwijs- en jeugdbeleid. Dat dus. Die LEA waar wij als bibliotheek zo'n spin-in-het-web-functie kunnen hebben, maar die we maar moeilijk voor het voetlicht krijgen. Net zoals we het soms zo moeilijk vinden om aan te tonen dat het ertoe doet dat we er zijn en dat we ons ook op het onderwijs richten. Onze partners van Kunst van Lezen zouden op die conferentie met een stand vertegenwoordigd zijn. En er was de mogelijkheid iets te vertellen tijdens een deelsessie. Doen? Ja, natuurlijk! Maar dan wel ove

Ik heb het laatste jaar veel afscheid moeten nemen. Van mensen en spullen. Van werkzaamheden en werkplekken. Maar ook van patronen, verwachtingen, zekerheden en overtuigingen. Elk afscheid is toch weer even slikken. Ook al weet je dat er uiteindelijk nieuwe ruimte komt voor nieuwe mensen en nieuwe spullen. Dat nieuwe werkzaamheden nieuwe uitdagingen bieden. En dat je overal je eigen nieuwe (werk)plek kunt creëren. Het is dat loslaten, dat is gewoon lastig. Want je weet het natuurlijk nooit helemaal zeker, of wat daarna komt wel net zo oké is, of je dat andere wel aankunt. En als iets gewoon heel fijn is, dan kan dat loslaten en het idee dat er nu dus iets nieuws moet komen ook ronduit pijnlijk zijn. Net zoals er altijd die valkuil is om in nieuwe patronen, nieuwe verwachtingen of nieuwe overtuigingen te gaan geloven. Ja, eigenlijk is het zó leerzaam om soms ergens afscheid van te nemen. Sterke kern Toch spijt het me dat ik deze week twee bijzondere mensen heb moeten loslaten. I

Het water rimpelt wrikkeloos doorheen de tijd. Hoe dieper je luistert, hoe meer je ziet. Zuiver water kent geen bodem en er tintelt altijd iets aan de oppervlakte. Het is de stilte zelf, terwijl het voortdurend borrelt. ’t Is fijn en kwetsbaar als kristal wanneer twee mensen op dezelfde golf zitten. Door: Katelijne Vijcke Uit: Broze werkelijkheid (2003) Fijne boekenweek ... en andere ongemakken!

Op 21 maart ontsteekt de World Peace Flame Foundation samen met Stichting Wereldvredesvlam Twente de eerste Wereldvredesvlam in deze regio. We zijn blij dat woongemeenschap de Wonne deze vlam in haar mooie wintertuin ontvangt en gaat verzorgen. In het hartje van Enschede, warm omgeven door muziekcentrum, station, klooster, kerken en een levendig uitgaansgebied. Ook heel blij ben ik dat onze stadsdichter Moes Wagenaar  een bijdrage levert aan deze openingsceremonie. Op haar geheel eigen en eigenzinnige wijze zal ze een gedicht opdragen aan de Wereldvredesvlam en datgene waar die vlam voor staat. Dat kan niet anders dan een paar lichtende woorden opleveren, want dat Moes met recht onze stadsdichter is, bewijst ze met haar maandelijkse portretten. Bijvoorbeeld over onze beroemde percussionist Nippy Noya en het Liszt Festival. Kijk voor het complete programma  op de website . Beter nog, laat even weten dat je er bij zult zijn. Want de Wereldvredesvlam verbindt zich ook graag met

Wel eens gehoord van wildbreien ? Die fleurige rage, die het straatbeeld hier en daar verandert in wollige vrolijkheid? Nou, in Londen had kunstenaar Slinkachu een soortgelijke vrolijkheid. Alleen liet hij zich inspireren door kleine mensjes . En dat bracht een Berlijnse yogadocent weer op het idee zijn ruige stadswijk Neukölln te versieren met zelfgemaakte kleine yogi's. Wij zouden dat in Nederland zoiets noemen als eh... creatief met kurk! Maar zeg nu zelf, ze zijn toch echt heel lief?! Josef Foos noemt het zelf Street-yoga . Ik noem het Briljant. Het blijkt ook echt te werken. Wie de mannetjes eenmaal heeft ontdekt, begint ze te zoeken. En dan vind je er inmiddels al heel veel . Je kijkt dus anders om je heen en loopt voorzichtiger door de drukte. Spontane mindfullness, acuut bewust leven. Hoe yogi kun je zijn. En dat in hartje Berlijn! Nou ben ik zelf niet zo creabea. En wijn koop ik alleen nog maar met draaidop. Als er al wijn gedronken wordt. Aan mij gaat dus he