De andere kant van privacy

Via Postsecret.com

De bibliotheek in de LEA

In korte tijd regende het primeurs in huize Scribbles. En dat allemaal vanwege de vijfde landelijke conferentie Lokale Educatieve Agenda. De wat? De LEA, u weet wel:

dat instrument om het lokaal onderwijsbeleid vorm en inhoud te geven na de wetswijzigingen in het onderwijs(achterstanden)beleid in 2006. Het een instrument voor gemeenten, schoolbesturen en overige partners om in ‘nieuwe verhoudingen’ (meer gelijkwaardige verhoudingen) tot gezamenlijke afspraken te komen over het onderwijs- en jeugdbeleid.

Dat dus. Die LEA waar wij als bibliotheek zo'n spin-in-het-web-functie kunnen hebben, maar die we maar moeilijk voor het voetlicht krijgen. Net zoals we het soms zo moeilijk vinden om aan te tonen dat het ertoe doet dat we er zijn en dat we ons ook op het onderwijs richten.

Onze partners van Kunst van Lezen zouden op die conferentie met een stand vertegenwoordigd zijn. En er was de mogelijkheid iets te vertellen tijdens een deelsessie. Doen? Ja, natuurlijk! Maar dan wel over alle programma's die we nu aanbieden en die er toe doen. Toen het ook nog om een pecha kucha bleek te gaan (ach u weet wel, zo'n Japans staaltje prietpraat), kwam de creatieve geest van Scribbles pas echt tot leven. Strakke tijd, strakke tekst, veel plaatjes en dat zo in elkaar schuiven dat de hele branche er z'n voordeel mee kan doen. Eitje!

Oké, m'n eerste pecha kucha dus. En die moet natuurlijk online, voor u. Daarmee werd dit avontuur ook gelijk m'n eerste screencast, m'n eerste youtube kanaal en m'n eerste video upload. Je maakt wat mee.

Hierbij dus mijn primeur, voor iedereen in de branche die even snel wil vertellen waarom er met ons zo goed valt samen te werken. De knop delen en insluiten staat tot uw beschikking. De volledige tekst vindt u hier.

Veel plezier ermee, namens alle medewerkers van Boekstart, de Bibliotheek op school, Biebsearch en de Openbare Bibliotheek Nederland.

Elk afscheid is een nieuw begin

Ik heb het laatste jaar veel afscheid moeten nemen. Van mensen en spullen. Van werkzaamheden en werkplekken. Maar ook van patronen, verwachtingen, zekerheden en overtuigingen. Elk afscheid is toch weer even slikken. Ook al weet je dat er uiteindelijk nieuwe ruimte komt voor nieuwe mensen en nieuwe spullen. Dat nieuwe werkzaamheden nieuwe uitdagingen bieden. En dat je overal je eigen nieuwe (werk)plek kunt creëren.

Het is dat loslaten, dat is gewoon lastig. Want je weet het natuurlijk nooit helemaal zeker, of wat daarna komt wel net zo oké is, of je dat andere wel aankunt. En als iets gewoon heel fijn is, dan kan dat loslaten en het idee dat er nu dus iets nieuws moet komen ook ronduit pijnlijk zijn. Net zoals er altijd die valkuil is om in nieuwe patronen, nieuwe verwachtingen of nieuwe overtuigingen te gaan geloven. Ja, eigenlijk is het zó leerzaam om soms ergens afscheid van te nemen.

Sterke kern
Toch spijt het me dat ik deze week twee bijzondere mensen heb moeten loslaten. In het najaar zijn we als landelijk kernteam voor de Bibliotheek op school met goede moed aan die 'uitdagende' klus begonnen. En zoals een vriendschap of liefde soms veel tijd neemt om tot bloei te komen, zo was het met dit team na 10 minuten duidelijk dat we een treffende mix waren van kennis, kunde en karakters. Een dreamteam, zo u wilt.

Waar Jan Klerk en ik ons vol konden uitleven op de inhoud van die nieuwe educatieve aanpak, daar hebben de projectmanagers Jellie Tiemersma en Marleen Wijnen bergen met werk verzet om te zorgen dat alle strategische en operationele randvoorwaarden op orde waren. En die bergen lieten zich zeker niet altijd zo simpel verzetten zoals we als team voor ogen hadden. Maar we bleven een team, we bleven vertrouwen en Jellie en Marleen bleven vooruitlopen op alle te behalen resultaten. En we bleven lachen.

Aan de slag
Inmiddels zijn de met de Bibliotheek op school op het punt waarop de eerste resultaten echt zichtbaar worden. We hebben een sterke pool van mensen om ons heen, die in een aantal deelopdrachten alle doelen en resultaten gaan verwezenlijken. We hebben een checklist waarmee u snel uw eigen diensten langs de lat van de Bibliotheek op school kunt leggen. En we hebben begin april een bijeenkomst met alle PSO's om hen klaar te stomen voor het helpen transformeren van de huidige samenwerking tussen bibliotheek en onderwijs naar die van de Bibliotheek op school. Aan de slag dus.

Ik weet, er wordt ondertussen in het land best wat gemopperd over het tempo of over onduidelijkheid van systemen. Dan leggen we gewoon weer even uit hoe dat eigenlijk zit. Dat alles nog niet kant en klaar is, dat er nog geen antwoord ligt op elke vraag, dat er geen schip met startsubsidie is aangemeerd, dat spijt mij ook. Maar ik weet dat alle mensen waar ik nu mee werk hun stinkende best doen om aan alle verwachtingen te voldoen en om het beste voor dat lezende kind op te leveren. Wie het anders, beter en sneller kan, mag zich melden.

Ruimte voor een nieuwe leider
Voor Jellie en Marleen was het moment aangebroken om weer hun eigen nieuwe koers te gaan varen. Dus moesten we afscheid nemen en loslaten. Helaas. Het waren een paar enerverende en leerzame maanden. Bedankt dames, voor alles wat jullie mij en de Bibliotheek op school hebben gegeven. De kaarten zeggen dat we elkaar nog wel eens tegen gaan komen!

En het nieuwe? Dat is er ook.
Na een goede sollicitatieronde start maandag Jan Plooij als nieuwe projectleider voor de Bibliotheek op school. Aan hem de schone taak om het strategische bouwwerk dat Jellie en Marleen hebben neergezet af te maken. En om Jan Klerk en mij een beetje in toom te houden. Ik weet even niet waar ik hem het meeste succes bij moet wensen...

Dus om te onderzoeken of we net zo'n dreamteam zijn, gaat uw Scribbles volgende week met beide Jannen naar een geheime locatie op de Veluwse heide. Een dagje nieuwe plannen smeden, nieuwe resultaten boeken en nieuwe vriendschappen sluiten. En dat allemaal voor de nieuwe Bibliotheek op school!

U hoort nog van ons.

Vriendschap

Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.

Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.

Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd

iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,

terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar

als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.


Door: Katelijne Vijcke
Uit: Broze werkelijkheid (2003)

Fijne boekenweek ... en andere ongemakken!

Een vlam als een gedicht

Op 21 maart ontsteekt de World Peace Flame Foundation samen met Stichting Wereldvredesvlam Twente de eerste Wereldvredesvlam in deze regio. We zijn blij dat woongemeenschap de Wonne deze vlam in haar mooie wintertuin ontvangt en gaat verzorgen. In het hartje van Enschede, warm omgeven door muziekcentrum, station, klooster, kerken en een levendig uitgaansgebied.

Ook heel blij ben ik dat onze stadsdichter Moes Wagenaar een bijdrage levert aan deze openingsceremonie. Op haar geheel eigen en eigenzinnige wijze zal ze een gedicht opdragen aan de Wereldvredesvlam en datgene waar die vlam voor staat. Dat kan niet anders dan een paar lichtende woorden opleveren, want dat Moes met recht onze stadsdichter is, bewijst ze met haar maandelijkse portretten. Bijvoorbeeld over onze beroemde percussionist Nippy Noya en het Liszt Festival.



Kijk voor het complete programma op de website.
Beter nog, laat even weten dat je er bij zult zijn.
Want de Wereldvredesvlam verbindt zich ook graag met jou!

Yoga op straat

Wel eens gehoord van wildbreien? Die fleurige rage, die het straatbeeld hier en daar verandert in wollige vrolijkheid? Nou, in Londen had kunstenaar Slinkachu een soortgelijke vrolijkheid. Alleen liet hij zich inspireren door kleine mensjes. En dat bracht een Berlijnse yogadocent weer op het idee zijn ruige stadswijk Neukölln te versieren met zelfgemaakte kleine yogi's. Wij zouden dat in Nederland zoiets noemen als eh... creatief met kurk! Maar zeg nu zelf, ze zijn toch echt heel lief?!

Josef Foos noemt het zelf Street-yoga. Ik noem het Briljant. Het blijkt ook echt te werken. Wie de mannetjes eenmaal heeft ontdekt, begint ze te zoeken. En dan vind je er inmiddels al heel veel. Je kijkt dus anders om je heen en loopt voorzichtiger door de drukte. Spontane mindfullness, acuut bewust leven. Hoe yogi kun je zijn. En dat in hartje Berlijn!

Nou ben ik zelf niet zo creabea. En wijn koop ik alleen nog maar met draaidop. Als er al wijn gedronken wordt. Aan mij gaat dus helaas een straat-yogi verloren. Maar ik moet zeggen, het lijkt me wel een enorme boost geven als ik 's morgens, na m'n zonnegroetjes en yogi-pap, naar het station race voor weer een dag werkstress en ik kom onderweg dit soort lieve Tadasana's en Trikonasana's tegen.

Nee beter nog, ik kom ze tegen ná die lekkere werkchaos, als ik me - altijd een tred langzamer - weer huiswaarts begeef. En dan opgewacht worden door zo'n krachtige Virabhadrasana. Ja, dan voel ik me vast ineens weer een stuk beter!

Dus, wie durft. Gaan we samen het straatbeeld onopvallend voorzien van wat yogi-energy?
Ja, goed plan, daar moet op gedronken worden!