Astrids Scribbles

Praag lichte schreden passen traag vele treden herfstig Praag stenen zerken oud papier meesterwerken Pilzner bier stromend water Karelsbrug straattheater heuvelrug schrijversstad barok muziek bakermat melancholiek vervlogen dromen strijdtoneel thuisgekomen zacht fluweel Door: Marianne Pepels

Ik heb in het midden van het land overleg met een vertegenwoordiger van de Nationale Onderwijs Gids . Namens de Bibliotheek op school gaan we bij hen alle relevante onderwijsberichten plaatsen en tweeten. We zitten bij elkaar om de mogelijkheden van ons abonnement te verkennen. Een ochtendje werken aan onze relatie dus. Het wordt een geanimeerd gesprek, ondanks het strakke pak. Als we al aan een tweede kop koffie toe zijn komen we terecht bij Mamazoekt , waar mogelijkheden liggen om de ouders van onze BoekStart campagne te bereiken. Mijn oog valt gelijk op de centraal geplaatste zoeknavigatie en omdat ik die zo grappig vind, lees ik het spontaan hardop voor. "Ik wil zwanger worden." Pardon?, klinkt het aan de overkant van de tafel. Ja, met deze relatie wordt het wel wat.

Ik geef het maar eerlijk toe: ik ben wel blij met m'n vernieuwde Appie. Ruimer, netter, beter assortiment, prettig om doorheen te struinen. Ik heb m'n gebruikelijke boodschappen bijna alweer in een soort looproute zitten. Alhoewel ik ook net zo makkelijke kriskras heen en weer kan gaan. Toch ontdekte ik onlangs dat ze één product echt hadden verstopt: wc-blokjes. Ik zocht bij het wc-papier, bij de schoonmaakmiddelen en weer kriskras terug. Maar ze leken echt foetsie. Vandaag probeer ik het opnieuw, soms heb je een frisse blik nodig. Maar nee, geen wc-blokjes. Ik vraag zo'n vriendelijke knul om raad. Hij loopt - min of meer zelfverzekerd - naar de meest logische plek: het wc-papier. Hmm, vreemd, hier ligt het niet. Nee, dat weet ik. Hij zoekt hulp bij een oudere collega. En ja hoor, die loopt in een rechte lijn naar het schap met de vertrouwde blokjes. Ja natuurlijk, naast het kattenvoer. Had ik kunnen weten.

Het pronkstuk in m'n huisje is ter ziele. Een leuke klokkast van onze IKEA-vrienden. Klok is dood. Op aanraden van een IKEA-fan doe ik een poging om te kijken of de klok ook los te verkrijgen is. Ik zoek op de website naar de mogelijkheid om contact te leggen. De eerste die me tegemoet lacht is Anna. Anna kan ik alles vragen, liefst wel een beetje kort en maar één vraag tegelijk. Ik denk: Anna chat wel graag, maar is nog niet zo slim. Onze conversatie verloopt als volgt. Anna: Welkom bij IKEA. Ik ben Anna, de online assistente van IKEA. Je kan mij vragen stellen over IKEA en onze producten en diensten. Waarmee kan ik je helpen? Ik: Hallo, ik kocht ruim 2 jaar geleden de PS pendel klok. Nu is de klok stuk. Is die ook los te krijgen? Anna: Als het product al beschadigd was toen je het kocht, hoef je alleen terug te gaan naar IKEA. Vergeet niet de kassabon. Is het beschadigde artikel thuisbezorgd dan kunnen we het hele pakket ook weer thuis bij je omruilen. Laat het ons dan

Stille zaterdag, ergens op de A1. Ergens voor ons gaat iets mis. Eerst veel remlichten, dan stofwolken opstuivend zand vanuit de berm en tot slot gaan er alarmlichten aan. Als wij passeren staan de auto's die het zagen gebeuren er al omheen. Eén voertuig staat met de motorkap recht tegen de vangrail, een tweede wijst nog naar voren maar zit ook onder het zand. De blikschade lijkt gelukkig mee te vallen. Achter ons begint het verkeer nu echt vaart te minderen, daar gaat vast een file ontstaan. We bellen direct 112. Ambulancedienst. "Er is een ongeluk gebeurd op de A1. Hectometerpaaltje 41,0 links." "Tussen Amersfoort en Amsterdam?" "Klopt. Het lijkt een noodstop, mogelijk zitten er mensen klem." "U weet het niet zeker?" "Nee, ik ben een passant. Ik heb niet gezien wat er precies is gebeurd." "Oh, en u dacht: ik ben onderweg, ik rij maar gewoon door?" ... "Nou, er stonden al vier auto's omheen..."

De ingrediënten voor een avondje gein: drie personen, twee walkie talkies en één brief. De brief moet gepost, de walkies talkies moeten getest en de verveling moet verdreven. Dus wat is er leuker dan samen naar de brievenbus lopen terwijl je met paps blijft kletsen. Er gaan al gauw flauwe woordgrapjes over en weer. "Kun je ons nog zien? Over." "Ja, jullie steken nu de straat. Over." "Je moet ons opdrachten geven. Over." "Daar denk ik. Over." Er zijn best veel varianten op dit thema, zo blijkt. Ze zijn al een eind op weg als het spel even stokt: "Oké, nu moet je zeggen waar we naartoe moeten lopen. Over." "Doe eerst de brief op de bus, dan zeg ik hoe je verder moet." ... "Oh, de brief. Die ligt nog op tafel." Over en uit.

Een avond in het theater. Een avond met een lach en kippenvel. Diederik van Vleuten geeft ons in zijn programma Buiten schot een spoedcursus Eerste Wereldoorlog. En we leren veel, met dank aan de jeugdbrieven van zijn grootvader en oud-oom, die de geluiden, kleuren en geuren van deze oorlog van dichtbij meemaakten. We leren over de waanzin van de loopgraven. Over moedige jongens. Over alle resten die nog in de grond liggen, de miljoenen lichamen en al het schroot. En we leren over het 'lot' van een neutraal land. Hij neemt de tijd, het wordt een lange avond. Maar goed, die oorlog was ook niet in een vloek en zucht voorbij. Hij geeft ons bijzondere verhalen, zachte liedjes, oude foto's en tot slot de introductie van Ravels Pianoconcert voor linkerhand . Speciaal gecomponeerd voor één van die soldaten die terugkwam en z'n rechterarm op het slagveld achter moest laten. Het is bijna half twaalf als de lichten doven en het slotapplaus openbreekt. Dat was mooi, dank D

Voor een klein bedrag vrijwel onbeperkt boeken lenen en lezen. Een soort boeken-Spotify avant la lettre. Ik vind het mooie definities van een bibliotheek. MustReads wil weten of je lid bent en of je er komt. De uitkomst tot nu toe stemt hoopvol. Er is nog volop leven in de bibliotheek! En wat zouden ze met de uitkomst gaan doen?

Meneer @adbelkabenali tweet dat hij in Enschede bij een opening is. Ik antwoord dat ik er ook ben! Dat wordt weer door Benali geretweet. Het schept een band, dat snapt u wel. De opening van de eerste solo-expositie  Nothing comes to mind van het Schotse duo Littlewhitehead  verloopt soepel. Benali trakteert ons op een mooie inleiding, waarin hij het werk van Littlewhitehead verbindt met de drieregelige nieuwsberichtjes van Felix Fénéon aan het begin van de vorige eeuw. Onze band voelt nog te pril om als een oude bekende op hem af te stappen, dus ik teut wat na met vriend en kennis. Totdat Benali ineens de zaal doorkruist en, alsof hij een oude bekende ziet, op me af stapt. Brede glimlach, hand uitgestoken voor het verzilveren van de band. We wisselen een hoi en hallo uit. Krijg nou wat, de schat. Lang leve Twitter! "Ja sorry dat ik zo inbreek", zegt hij dan, "maar ik kom eigenlijk voor hem". Met dezelfde brede lach wijzend naar de kennis. "Ik ben nam

Gisteren - paginabreed in de nrcnext - trok eerste deze grote foto en daarna het kleine bericht ernaast mijn aandacht: Alleen op de wereld Een onderzoeksstation voor wetenschappers? Nee, dit is een Chileens dorpje genaamd Villa Las Estrellas op Antartica, waar ongeveer honderd mensen wonen. Het is een van de twee dorpen die op het continent rond de Zuidpool zijn te vinden. Het maakt deel uit van een militaire basis op King George Island. Er staan veertien huizen, een basisschool en een kleuterschool. Verder is er één supermarkt. Als een bewoner ziek is, is er één dokter en één verpleegster die in het ziekenhuisje rechts op de foto kunnen helpen. Eigenlijk is het leven in Villa Las Estrellas best luxe want naast de basisvoorzieningen zijn er ook een gymzaal, een sauna en een bibliotheek. Punt gemaakt. Niemand kan zonder de bibliotheek! Foto: Vanderlei Almeida / AFP