Astrids Scribbles

Stel, je werkt nu ruim twee jaar voor je nieuwe werkgever. In die tijd heb je al regelmatig provinciale sessies geleid en individuele specialisten geadviseerd. Grote kans dus dat iedereen je inmiddels wel kent.  Toch kan het dan zomaar gebeuren dat, bij je eerste bijeenkomst, iemand ineens tegen je zegt: "Oh fijn, je hebt ook benen!"

Na 2 jaar corona hadden we voor het eerst weer een fysiek provinciaal specialistenoverleg. In Stadkamer Zwolle. Dat is lekker makkelijk 50 minuten met de sneltrein, daar kan ik niet tegen rijden. Al helemaal niet met die benzineprijs van tegenwoordig. En bijzonder om weer meer van elkaar te zien dan een vierkant postzegeltje. Het was een zinvolle middag. De terugreis echter... daar ging Murphy's Law in werking. Zo kon het gebeuren dat ik 3 treinen, 2 noodstops, 1 bus, 1 seinstoring, een handvol woedende passagiers en bijna 4 uur later om 20.15 uur m'n potje eten op het vuur zette. Volgende keer weer online doen?

Als treinreiziger weet ik hoe het werkt: als het fluitje klinkt, sluiten de deuren. En die gaan ook echt niet meer open, hoe hard je ook op het knopje drukt. De laatkomer heeft alleen geluk als hij dicht bij de deuropening met de conducteur is én als die conducteur in een goeie bui is. Deze week zag ik hoe het meisje geen geluk had. Ze kwam echt op haar hardst aanrennen, maar de conducteur was meedogenloos. En stond helemaal aan de aan de achterkant van de trein. Voor de dichte deur werd ze tien centimeter kleiner onder het gewicht van haar schooltas. Dat zag de machinist kennelijk ook. Ineens ging het voorste deurtje open en wenkte een arm haar naar binnen. Moedig - en waarschijnlijk dankbaar - klom ze het kleine trapje op. Ik zag haar net de voorste coupé binnenkomen toen de trein langzaam optrok. Wetende dat een machinist dit niet mag doen, kreeg hij van mij nog snel een dubbele duim. Zo kan het dus ook, NS.

Het grootste deel van de tijd ben ik een brave burger, soms ben ik een boefje. Meestal reis ik met de trein naar m'n werk, soms pak ik de auto. Voor gratis parkeren én niet te ver lopen, moet je geluk hebben. Of vroeg opstaan. Mij ontbreekt het vaak aan beiden. Dan is er als strohalm altijd nog de parkeerplaats van een grote doe-het-zelf-zaak, dicht bij de bieb. Mag eigenlijk niet natuurlijk, want bedoeld voor klanten. Maar ja, zo verleidelijk, en groot genoeg voor noeste klussers én luie tantes. Als m'n schaamte het wint van m'n gemakzucht, dan word ik spontaan klant. Ik koop m'n schuld af met een tube lijm of iets anders handigs en leg het met bon en al op de voorbank. Ik weet het... slecht... sorry. Vandaag was weer zo'n dag. Te laat, geen geluk én vies weer. Maar ook een hele slechte timing. Precies om negen uur rij ik de parkeerplaats op. Twee medewerkers lopen in en uit om hun koopwaar uit te stallen. Ik wacht nog even tot die ene weer naar binnen is voordat i

Bart Moeyaert schreef dit jaar het Boekenweekgedicht, rond het thema Eerste liefde . Ja, dat kan niet anders dan iets liefs opleveren. Ik deel het graag met u. Ook namens meneer Bart. En vergeet niet er naar te luisteren!