Astrids Scribbles

De vakantie loopt een beetje anders dan gedacht, maar de geïmproviseerde week in het vertrouwde Zuidelijkste Limburg wordt tot nu toe goed besteed. Na eerst de kuiten weer flink warm (en stijf) te hebben gelopen over heuvels en dalen, vertoefden we vandaag in de historische binnenstad en de Dom van Aken. Prachtig. We sluiten af met een hapje bij de plaatselijke Gasterij . We worden bediend door een lieflijke jongedame. Bijna te bescheiden voor een baantje in de horeca. Zeker in zo'n dorp dat leeft van de toeristen, die snel hun wandel- of fietsbenen weer willen opladen. Mijn fantasie gaat met me op de loop en ik fluister naar Vriendin: 'Zou me niks verbazen als zij morgenavond bij de zomerfanfare een onverwachte kant van zichzelf laat zien'. Vriendin gaat mee in het idee: 'Sterker nog, ik denk dat ze meespeelt!' Ja natuurlijk. Klarinet, dit is echt een klarinetmeisje. Nee, Vriendin denkt eerder aan hoorn of bugel. Jongedame komt terug met de drankjes en Vriendin tre

En dan is eindelijk ook voor mij de vakantie begonnen. Even loskomen van alle to-do post-it's in m'n agenda. Bijkomen van de life events  van de afgelopen weken. En me langzaam voorbereiden op een laatste studiejaar mét spannende stage. Geen betere manier om afstand te nemen dan een dagje bijspringen in de mooiste winkel van Enschede . Extra ogen en handen zijn altijd welkom. Ik word aangesproken door een vrouw, die opvalt door de vele ringen om alle vingers. Alleen haar duimen en pinken zijn bespaard gebleven. Voorlopig. Ze zoekt... een ring. Het liefst met een rood steentje en minder groot dan wat ze nu draagt. Ik help haar met het aanreiken van allerlei opties terwijl zij ze past, aan de ja- of nee-kant kant legt en wikt en weegt. Het valt ook niet mee als er zoveel keus is en het erop lijkt dat je niet echt vindt wat je zoekt. Ik herken het Grote Innerlijke Dilemma en het uitstellen van een besluit. Ik ben blij dat ik haar alle tijd kan geven die ze nodig heeft. Dan hakt z

Kort na lunchtijd komt een collega van publieksservice het kantoor binnen. Of iemand van ons misschien Frans spreekt. "Nou toevallig wel! Vloeiend Frans zelfs en je hebt geluk, want dit is toevallig haar laatste werkdag. Nu kan het nog!" De jeugdcollega gaat 'even' mee om te assisteren, maar zal uiteindelijk pas ver na werktijd de bibliotheek achter zich sluiten. Wat blijkt, er heeft zich een jonge vrouw gemeld. In haar ene hand een mobiel, in de andere een peuter. Of we haar kunnen helpen. Oh ja, en ze spreekt alleen Frans. Er ontspint zich een dusdanig zorgelijk verhaal, dat mijn collega's verschillende hulptroepen moeten inschakelen. Pas na vele uren van bellen, wachten, spelletjes met de peuter en ingevlogen drank en voedsel, stappen moeder en kind uiteindelijk bij de crisisdienst in de auto. Een wonderlijke laatste werkdag voor mijn Franse collega. Een intens avontuur voor het team. Maar, hoe komt deze vrouw toch in de bibliotheek terecht? Waarom niet naar de