Boys will be boys

De Bibliotheek op school bestaat 10 jaar. Of eigenlijk: in januari 2013 hebben we de definitieve aanpak op de NOT-beurs gelanceerd. Hoera! The rest is history. Het ging natuurlijk niet vanzelf, maar bijna alle bibliotheken en meer dan de helft van de basisscholen werken nu volgens de beroemde bouwstenen samen aan leesbevordering. En eigenlijk is het dubbel feest, want het ziet er naar uit dat er echt substantieel geld gaat komen om de samenwerking eindelijk goed te borgen voor de toekomst. Driewerf Hoera!

Biblioplus vierde vandaag ook dat ze al 10 jaar samenwerken. Met al hun 57 basisscholen. Betaald door de gemeente. Ja, dan heb je met recht wat te vieren. Ze hadden mij gevraagd om aan hun schooldirecteuren en leescoördinatoren nog eens te vertellen wat een goede de Bibliotheek op school ook alweer inhoudt. Zodat ze samen konden napraten over wat er al goed gaat en waar het nog een tandje beter kan. Ik was tenslotte betrokken bij die start en doorontwikkeling. Ja natuurlijk, leuk. En gelukkig, ik kan het nog!

De middag werd afgesloten door de vrolijke Biebboys, die - met dank aan corona - inmiddels hun plek in bibliotheekland wel veroverd hebben. Maandelijkse lespakketten rond lezen en mediawijsheid, met leuke filmpjes, boekentips, lesbrieven, games en verrijkende materialen. Alles online en vrij toegankelijk. Ze hebben niet alleen al meerdere prijzen ontvangen, maar ook een eigen toneellezenboek gepubliceerd. Ik word soms plaatsvervangend moe van hun energie, maar geloof onmiddellijk dat dit voor kinderen goed werkt.

Bij de borrel kletsen we wat na. Over dat hun financiering weer slechts voor een jaar was en ze dus opnieuw met iedereen in gesprek zijn om dit landelijk op te pakken. Over alles wat ze er als leesmediacoach nog naast doen. Maar hé, je bent maar één keer jong en energiek. En over dat het zo ontzettend leuk is om die lessen te maken en blijven verbeteren. Ik vraag of ze Adriaan Langendonk al gesproken hebben. Jazeker, regelmatig, maar wie weet helpt het als ik er eens een appje aan waag om de financiering weer met een jaar te verlengen? Ga ik doen. Hij noemde ook Beeld en Geluid als wenselijk partner. Hebben ze Eppo van Nispen al gesproken? Nee, of ik die ook even wil appen. Ja joh, geen punt... Ik weet niet of de heren nog iets van me aannemen, maar ik wil m'n best doen.

Als ik moe maar voldaan op de parkeerplaats kom, valt m'n oog op zo'n ieniemienie rode Greenwheels. Hij zit behoorlijk volgepakt en ik herken direct de krullenbol en het lange lijf van de Biebboys. Doen jullie ook nog lekker duurzaam, roep ik door het open raampje. Ja natuurlijk! Ik mis wel een mooie autosticker van jullie over de zijkant, zeg ik nog. En lachend vertelt de langste over z'n brandweerauto/camper waarvoor hij inderdaad een grote magnetische sticker wil laten maken. Voor de Kinderboekenweek! Geniaal.

De spirit voor de toekomst zit er bij deze boys in ieder geval nog in. Dus, Adriaan en Eppo, als je meeleest, ga eens praten ze met. Ik ken alle ins en outs natuurlijk niet, maar er gaat zoveel geld komen voor borging, daar mogen zij toch ook wel van meegenieten? Het land schreeuwt om goeie programma's, deze wordt met veel liefde al gemaakt. Inpakken en strik erom!

Oh ja, en een bedrijfsauto voor hun tournees door het land wordt op prijs gesteld. Hoeft niet groot te zijn. Dat heb ik met eigen ogen gezien. Die twee passen echt overal in.

In plaats van een songfestival

Een zachte zaterdagavond. Ik zit in de auto voor een winkelcentrum met alle ramen open. Wachtend op m'n afspraak vermaak ik me met alles wat via de mobiel binnen handbereik is. Ineens klinkt er een stem. Onderzoekend naar waar dit vandaan komt kijk ik op. Op gepaste afstand staat een man bij z'n fiets, bijna beschaamd wegkijkend zoekt hij opnieuw contact.

"Mevrouw, sorry dat ik u lastigval, ik vind het heel vervelend om te vragen, maar heeft u misschien een paar euro's voor wat eten? Ik leef al vier maanden op straat, ben m'n baan kwijtgeraakt, m'n vrouw is bij me weg, ik doe m'n best, maar heb even niks meer en ik ga niet stelen, dat heb ik met mezelf afgesproken."

Och jee, daar gaan we weer, denk ik verwonderd. Ik doe echt niks, ik zit hier zelfs verstopt in m'n auto. Wat is dat toch. Heb ik een soort engelenaura om me heen, dat arme stumperds aantrekt?

"Dus alles in je leven zit op dit moment tegen", is m'n eerste reactie als hij is uitgepraat en weer beschaamd naar de grond staart.

"Ja mevrouw." En hij begint te vertellen. Ik kijk en luister, soms meelevend knikkend of glimlachend. Er komt een soms wat onsamenhangend verhaal, over een reorganisatie, vriendin terug naar Oekraïne, beide ouders jong overleden, broer ver weg, slechte relatie met schoonzus, vrienden waar hij soms terecht kan maar die hem eigenlijk laten vallen. Dat zou hij zelf nooit doen. Leger des Heils? Ja, daar was hij wel eens geweest, maar dat zijn allemaal mensen met een psychisch probleem, zo is hij niet. Humanitas? Dat zit vol. Wat hem echt zou helpen? "Een woonadres, want dan kan ik een uitkering aanvragen en weer iets gaan opbouwen. Ik ben beeldend kunstenaar, mevrouw" 

Zo zit onze wereld dus in elkaar. Als je op straat staat, kom je er niet zomaar weer tussen. Werken? Eerst een woonadres. Uitkering? Eerst een woonadres. Maar dat is voor sommige mensen de verkeerde volgorde. En wat kan ik doen? Luisteren, erkennen, even niet wegkijken en als uitschot behandelen. Kunstenaar hè? Dan is de wereld al snel wat donkerder dan bij 'normale' mensen nietwaar? Ja mevrouw, zegt hij, dankbaar voor die herkenning. 

Ondertussen heb ik het enige briefgeld dat ik in m'n portemonnee heb in m'n zak gestoken en ben bij hem komen staan. Ik feliciteer hem glimlachend met z'n geluksdag dat hij mij hier treft en dat ik iets heb met mensen die vastlopen in het leven. Als ik hem het geld geef en hem een goede maaltijd en lekker bed toewens, springen de tranen in z'n ogen. Ik voel zelfs de last die op dat moment van z'n schouders valt. 

"Ach mevrouw, u bent een engel. Gelooft u in God? Weet u, gister zag ik een oude man op straat vallen. Ik reikte hem m'n hand om hem te helpen. Die wilde hij niet aannemen. Toen kwam er een mevrouw en die hand pakte hij wel. Als je eenmaal op straat leeft, willen mensen  gewoon niks meer met je te maken hebben."

En dat is dus hoe we met elkaar leven. Maar deze avond even niet. Ik gaf hem ook een adres waar hij met zijn situatie volgens mij wel tijdelijk terecht kan en misschien zelfs iets kan gaan opbouwen. En daarna liet ik het los. Ik had m'n karmapunten voor dit weekend wel weer verdiend en keek nog even glimlachend naar boven. Jaja, boodschap gehoord. Het is niet onopgemerkt gebleven.

Bonusfail

Beste Albert Heijn,

We moeten praten! Echt.

Kijk, ik ben een ruimdenkend mens en ik heb best veel begrip. Ik snap dat je kopers wilt lokken en verleiden. Dat doen we in de bieb ook. We hebben daarvoor zelfs jullie 'retail inrichting' omarmt. En ook ik maak vaak dankbaar gebruik van je bonuskortingen door een voorraad vaste producten in te slaan of zelfs eens iets nieuws te proberen.

Ik snap ook nog wel dat je kopers met die oranje bordjes stiekem wilt misleiden. Door ze net een dag te lang te laten hangen. Of net een beetje tussen twee producten in. Of door er andere producten bij te plaatsen waardoor het lijkt alsof die ook onder de aanbieding vallen. Als dat jouw manier van zaken doen is, dan train ik mezelf altijd goed op te letten.

Ik heb ook echt begrip voor die vervelende controles bij de zelfscankassa. Er zal heus misbruik van worden gemaakt. Zowel uit boze opzet als misschien omdat je aan het eind van je budget altijd nog een stukje maand over hebt. Of omdat er domweg geen (werkende) barcode op een product zit... De meeste medewerkers tonen echt wel respect door m'n keurig ingepakte tas niet teveel overhoop te halen, dus ik toon begrip.

Maar mijn begrip houdt op als je zelf gaat lopen etteren met die zelfscanners, meneer Heijn. Kijk, als ik een bonusproduct scan én ik hoor die gezellige vallende muntjes (waardoor het hele gangpad weet dat ik een aanbieding heb gescoord) én de scanner toont m'n korting in het totaalbedrag, dan verwacht ik bij het afrekenen dat die korting ook is verrekend. Dat is toch de deal?

Gelukkig had ik dit keer niet veel boodschappen. Toevallig viel me op dat de bedragen anders waren dan na het scannen. En toen was ik helaas zo slim eens wél voor de milieu-onvriendelijke complete bon te kiezen, zodat ik kon checken waarom ik het gevoel had dat er iets niet klopte. En dat gevoel bleek juist.

Tuurlijk, als ik er iemand bijhaal, dan neemt die vriendelijk de tijd uit te zoeken aan wiens kant de fout zit en neem ik de tijd weer in een rij te gaan staan om zonder verdere discussie m'n gemiste korting uitbetaald te krijgen. Maar dat is toch zonde van zowel mijn tijd als die van je medewerkers?

Dus nu heb ik toch wel twee serieuze vragen, Albert. Ten eerste, hoe heb je dit technisch eigenlijk geregeld? Een correcte afrekening in de zelfscanner omzetten naar een verdwenen bonus bij het afrekenen? Best knap.

Maar ten tweede, hoe vaak heb je mij en je andere kopers - met nog enig vertrouwen in hun ziel - dit eigenlijk al geflikt? Rinkelen die muntjes lekker in je bonuszak?

Oh ja, en ten derde, wat ga je hieraan doen?

Met verwonderde groet,
Je bovenbuurvrouw