Astrids Scribbles

We hebben een verplichte online lesdag. Niet eens door corona, maar gelukkig kan iedereen snel schakelen. En het scheelt mij vijf uur reizen. Zo heb ik zelfs nog tijd de meditatie van vorige week te herhalen. Op een bepaald moment in het verhaal verschijnt een oude vriendin. We hebben minder contact dan vroeger, maar ze loopt wel als een rode draad door m'n leven. Waarom ze nu hier verschijnt weet ik nog niet, maar het is altijd een goed teken. De les autobiografisch schrijven zit weer vol oefeningen. Maak clusters van personen die van invloed waren op belangrijke momenten in je leven. Kies er één. Maak een wolk van gebeurtenissen die je met deze persoon hebt meegemaakt. Kies er één. Beschrijf de gebeurtenis en persoon zo zintuiglijk mogelijk. Doe dat nogmaals, maar nu door de ogen van die persoon. Voor ik er erg in heb staat opnieuw de naam van deze vriendin op papier en ben ik ineens in de zomer van 2003. Ik logeer met m'n lief in haar huis in Frankrijk en beschrijf de avond

Genoeg theorie, er moet geoefend worden. Om straks onze spirituele autobiografie op te kunnen leveren, gaan we nu aan de slag met schrijftechnieken. Leuk. Maar ik word direct geconfronteerd met m'n grootste valkuil: tijd. Korte stukjes schrijven ben ik wel gewend, alleen, ik ben een trage finetuner, een oppoetser. Nou, hier worden gelijk de duimschroeven aangedraaid. In belachelijk korte tijd komen grote opdrachten voorbij. Ga terug naar je ouderlijk huis van toen je tien was. Loop er naartoe, ga naar binnen, loop rond in de woonkamer, de keuken en ga door naar je slaapkamer. Beschrijf alles wat je ziet, welke geuren en geluiden komen naar boven, hoe voelt het om daar weer te zijn. Maak een woordenwolk van gebeurtenissen of thema's die bij dat huis en je jeugd horen. Kies een thema en daarbinnen één incident. Beschrijf dat voorval in de tegenwoordige tijd vanuit de ik-persoon. Klaar? Zet er een titel boven. Tot slot, schrijf een positief, opbeurend kaartje namens het huis - dat

"Kennen jullie het verhaal van Japie en de bonenstaak?", vraagt onze nieuwe docent. Nee? Hij begint het verhaal van de arme jongen, de toverbonen en de wereld-van-overvloed, die zich bovenin de bonenstaak bevindt, met aanstekelijke verve te vertellen. Volgens hem staat dit Britse volkssprookje symbool voor het spel tussen het aardse leven en het Hogere Ene, waar het in zijn lessen Kabbalah over gaat. In mij gebeurt ondertussen van alles. Want ja, ik ken dit sprookje, toch? Toen ik als 12-jarige pianoles had, speelde ik uit een studieboek waarin dit verhaal centraal stond. Er wordt in m'n hoofd aan allerlei geheugendraadje gekriebeld en getrokken. In de pauze zoek ik de docent op en begin te vertellen, dat ik ooit een pianoboek had over Japie. Dan gebeurt er iets wonderlijks.  Alsof ik voor een grote kast sta, met allemaal kleine laatjes, gaat er heel langzaam, hoe langer ik mezelf hoor vertellen, steeds weer een laatje open. Met daarin een stukje van de herinnering, die

Eerste les van de nieuwe module: spirituele autobiografie. Beschrijf je levensgeschiedenis langs de mijlpalen, keerpunten en bijzondere gebeurtenissen die hebben bijgedragen aan je spirituele vorming en zingeving. Waarbij we als opwarmer starten met een Socratische dialoog over  loslaten en vernieuwen . Oké, de vakantie is voorbij... Loslaten. Is dat niet hét thema van het leven? We krijgen er allemaal mee te maken, het moeten loslaten van een vriend, geliefde, familielid. Of dat nu door sterfte is of doordat één van beiden besluit een ander pad te lopen. Maar eigenlijk komt alles terug bij het loslaten van ideeën, verwachtingen, vooronderstellingen, veiligheid en ingebeelde controle. Dat je iets of iemand nodig hebt om... ja, om wat eigenlijk. Om iemand te zijn? Om die persoon te zijn die jij denkt dat je bent? Die persoon waarvan jij denkt dat anderen denken dat jij die bent? Net zo zeker als het loslaten zelf is het feit dat er nadien altijd iets nieuws voor in de plaats zal komen.

Tussen kerst en oud-en-nieuw bracht ik de donkere dagen door in m'n vertrouwde Belgische klooster voor een intieme stilteretraite . De kracht van stilte ken ik al wel, maar tot nu heb ik dit altijd ervaren in de warmte en het licht van zomer, genietend van de bloeiende tuinen, in een redelijk groot gezelschap. Nu was alles letterlijk meer naar binnen gericht - wat geen straf is met zo'n bibliotheek - en door de kleinschaligheid veel intenser. Zalig. Tussen kerst en oud-en-nieuw zond de VPRO een viertal Wintergasten uit. Janine Abbring in gesprek met vier internationale beroemdheden over hun favoriete beeldfragmenten. Ik loop wat achter, maar ben maar eens begonnen met de eerste: Yuval Noah Harari. Zalig. Harari liet zich interviewen aan de vooravond van zijn jaarlijkse Off the grid stilteretraite. Twee maanden in fysieke en digitale afzondering, twee maanden mediteren, twee maanden in totale stilte. De geest ontgiften. Oeps. Dat hij iedere dag twee uur mediteert vind ik al een