Astrids Scribbles

Er is in de afgelopen negen maanden een nieuwe liefde geboren. Langzaam, voorzichtig, met wat weeën en stuiptrekkingen in de draagtijd, maar het kijkt inmiddels verwachtingsvol de nieuwe wereld in. Die nieuwe liefde neemt natuurlijk ook nieuwe hobby's mee. Iets met veel outdoor en weinig comfort. Ik ben helemaal voor zelfredzaamheid, maar denk daarbij niet aan de bush . Grote Broer wel hoor, dus zo staat kerst ineens in het teken van een gedeelde passie voor... messen. En voor ik het weet zit ik in een foto-uitwisseling van hun hoe-overleef-ik-in-het-wild collectie. Boys will be boys. Mijn manier van overleven gaat meer over stilzijn en voelen en aankijken. Zeker op zo'n laatste dag van het jaar. Veel om op terug te kijken en een lege kalender met nieuwe kansen voor me. Een mooi moment om m'n mystieke orakel te vragen welke stap er in 2024 gezet mag worden. Ik trek... jawel... Het Zwaard .  Oké, op mijn manier sluit ik me dan maar even aan bij die mannen. En met deze boodsc...

Traditiegetrouw lopen we op de donkerste dag van het jaar met het licht van de Wereldvredesvlam een Rondje om Enschede. Een vaste route van 40 kilometer langs de randen van de stad. Met vaste rustplekken op de oost-, noord- en westhoeken, die onze traditie graag verwarmen met koffie en thee. Met een groeiende groep lopers, die elkaar afwisselen of gewoon stoer de hele route rondstappen. En met ieder jaar een nieuwe ervaring. Zo staat het rondje van 21 december 2023 in het teken van 'alles gaat anders dan gehoopt'. Ziekte maakt dat de hartewens van sommige lopers niet uitkomt. Honderd kerstdinerende studenten zorgen voor een rumoerige pannenkoek na afloop. Storm Pia besluit ook mee te lopen dit jaar en daagt daarmee niet alleen de lopers uit, maar ook ons vredesvuur. En het blijkt nog een hele toer om als rustplaats-taxi door het chaotische verkeer te komen. Ik loop mijn bescheiden vredesdeel voor de vader wiens hart goddank weer klopt, voor de grootvader wiens hart langzaam uit...

En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden. De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van de Bibliotheek op school .  Vorige maand hoorden we dat...

Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs  een heel dossier  over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee.  Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je n...

Ik mag met een geestelijk verzorger op stap. Om het vak te leren kennen en om ervaring op te doen als vrijwilliger voor Hart voor Levensvragen. M'n 'mentor' is net gepensioneerd en bezit een aanstekelijke dosis EigenWijsheid. Hij neemt me mee langs twee cliënten waar hij al lang over de vloer komt. Onderweg praten we over het vak en vertel ik iets over mijn achtergrond. En dat ik net m'n getuigschrift heb gekregen voor het afronden van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving. 'Ach ja, zingeving', zegt hij, 'dat woord, dat zegt me niet meer zoveel hoor.' Het lijkt een beetje een holle term voor hem geworden. We zoeken nog of er een ander woord is dat voor hem beter past bij wat hij doet, maar voor ik het weet loop ik door een openstaande deur de eerste huiskamer binnen. Wat me in het daaropvolgende uur het meest raakt is hoe m'n mentor tegen het eind een inzicht tevoorschijn tovert dat de cliënt bijna verbaast en vooral lachend ontvangt. Dat ...

De tweede module van dit schooljaar gaat over begeleidingsmethodieken. Hoe pak je dat nu eigenlijk aan, zo'n ontmoeting rondom betekenisgeving. In de loop van dit jaar komen verschillende soorten methodieken en gespreksmodellen voorbij. We richten ons nu eerst op de basis en hoofdlijnen. Als opwarmertje staat de docent stil bij of je als geestelijk begeleider wel of niet doelgericht bezig bent en hoe dan. Ineens zitten we bij Aristoteles en de twee soorten van doel- of zingericht handelen die hij onderscheidde: poièsis , waarbij het extrinsieke doel ligt in het resultaat van de activiteit, zoals de tafel die je in elkaar timmert. En praxis , wanneer het intrinsieke doel in de handeling van de activiteit ligt, zoals het maken van muziek. Eh... oké, dat onderscheid snap ik nog wel. Toch blijft er een stemmetje knagen in m'n hoofd terwijl de docent rustig verder praat. Als praxis  gaat over de zin van de handeling, waarom is die grote bouwmarkt, waar je alle materialen haalt om ee...

Onze personeelsvereniging organiseerde een dagje Burgers Zoo in Arnhem. Eindelijk sinds corona ga ik weer eens met een bus vol gekkigheid op stap. Lekker. We beginnen de dag met de miljoenensafari . Gewoon ontspannen rondlopen en van alle dieren genieten, dat doe je maar in je eigen tijd. Er moet eerst gewerkt worden! De spelregels in het kort? Elke team krijgt een miljoen en moet binnen 2 uur zoveel mogelijk geld uitgeven. Door vragen goed te beantwoorden of zo origineel mogelijke opdrachtfoto's te maken. Je kunt andere team pesten door ze uit te dagen in het casino of een portemonnee met geld neer te leggen. Maar pas op, her en daar zijn onzichtbare zakkenvullers verstopt. Als je daar langsloopt krijg je ook weer geld toegeschoven.  Oké, ik wist niet dat een dagje dierentuin voor zoveel stress kon zorgen, maar ons team gaan met frisse moed op stap. Na het eerste succesje met een goed antwoord lopen we langs zo'n zakkenvuller. Pingping! Prut. Nu is het zaak goed te onthouden w...

Ik spreek iemand die in een hospice werkt. Zo'n palliatieve zorginstelling voor mensen die aan het einde van hun leven zijn gekomen. Daar waar je pas mag 'logeren' als je levensverwachting minder is dan drie maanden. Tijdens mijn Amerikatournee met het Ricciotti Straatensemble (we schrijven begin jaren 90) hebben we opgetreden in een heel groot hospice. Indrukwekkend was dat.  Ik merk in het gesprek op dat zij hun hospice een Bijna Thuis Huis noemen. Die term ken ik nog niet. Hij legt me uit dat er twee soorten hospices zijn: een High-care, waar 24 uur per dag medische zorg aanwezig is, zoals in een ziekenhuis. En een Bijna-thuis-huis, waar een woonsituatie wordt gecreëerd zoals de gasten thuis gewend zijn. Ze houden hun eigen huisarts en dagelijkse zorg wordt verleend door wijkverpleegkundigen en vrijwilligers. 'Oh', zeg ik, 'de term is dus eigenlijk een inkorting van  Lijkt op thuis zijn Huis .' Ja, zo kun je het inderdaad zien, beaamt hij. Dan vertel ik d...

Er moet me iets van het hart. Sinds ik ruim 14 jaar geleden met Twitter verkering kreeg, hebben we een beetje een knipperlichtrelatie gehad. Ik zou zelfs zeggen een haat/liefde verhouding. In het begin was alles leuk en onschuldig, toen kwam de sleur en kostte het ineens best veel tijd. We hebben elkaar zelfs een paar jaar uit het oog verloren. Tot ik ineens weer wat meer te vertellen had en de vlam weer oplaaide. Maar sinds een tijd laat ik me meer door deze rare vogel afleiden dan goed voor me is. Ik zou willen beweren dat ik zelf niet eens zo veranderd ben in onze relatie. Ik neem nog altijd meer dan dat ik geef. Ik val hem niet lastig met meningen in CHOCOLADELETTERS of zinloze chitchat, al dan niet vergezeld door een koddig filmpje. Ik laat alleen positieve Tweetgenoten toe, die net als ik de wereld en onze tijdlijn graag wat mooier willen maken. Maar ik moet zeggen dat m'n wederhelft in die jaren wel wat rare trekjes heeft ontwikkeld. Hij zingt een andere toon. Hij vliegt in ...

Vandaag kocht ik mijn allereerste Hoe overleef ik -boek van Francine Oomen (sorry). Ik weet, de serie is al sinds 1998 mateloos populair. Elke schoolbibliotheek heeft altijd te weinig exemplaren in de collectie. Ze won vele malen de prijs van de Kinderjury en van de Jonge Jury. Ze werd er zelfs om geridderd. Laten we zeggen dat ik meer van de leeftijd van de schrijver ben dan van de doelgroep waarvoor en waarover ze schrijft. Waarom dan nu toch naar de boekhandel? Vanwege een artikel op De Correspondent . Er is namelijk een nieuw deel uit: Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? Na 16 delen en acht jaar stilte, ontdekte Francine dat de lezers, die waren opgegroeid met Rosa en haar vrienden, nog steeds op survivaltips zaten te wachten. Tips om een quarterlifecrisis te overleven in een wereld waarin eenzaamheid toeneemt en "jongeren een psychische diagnose hebben of er met smart op wachten". Niet in de laatste plaats omdat ze ontdekken dat die sociale media meer leegzuig...

Deze tweede lesdag van ons nieuwe schooljaar zit ik voor het eerst thuis in zoom. De zomergriep heeft me te pakken. Inmiddels koortsvrij, maar zowel m'n kriebelhoest als m'n lichaam houd ik liever uit trein en klaslokaal. Gelukkig is er een online verbinding en dat werkt prima.  Mystagogie. Dat is zowel het mooiste als het meest ongrijpbare vak tot nu toe. De docent definieert dit als 'het verdiepen van het vertrouwen op een begeleiding vanuit en in het mysterie'. Waarbij 'een mystagoog, in het luisteren naar het levensverhaal, beluistert hoe het mysterie zich wil ontsluiten in de ander diens identiteit en zelfbewustzijn'. Snap je? Nee, ik ook nog niet. Maar tijdens deze les worden weer twee prachtige mystieke teksten besproken, veel vragen gesteld en vallen er mooie stiltes na de antwoorden die ieder hier voor zichzelf op geeft. Ik leer dat mystagogie vooral gaat over en begint met luisteren. Dat kan vanuit bijvoorbeeld stilte, liefde, intuïtie of niet-weten. N...

Alsof er nog niet genoeg nieuwigheid en transformatie in gang was gezet dit jaar, werd deze zomer er ook één zoals ik nog niet eerder heb beleefd. Drie intensieve weken met drie heel verschillende reizen. Even bijkomen dus! Met een nieuw gezin leer ik dat ons land op minder dan een uur rijden al heel mooi en rijk is. En dat je er echt even uit kunt zijn. Ik leer ook dat verwarring en verdriet zich het best laat oplossen door het in het licht te zetten. En dat ik op ieder moment kan besluiten m'n eigen lichtje weer aan te steken. Als we op de terugweg deze dagen evalueren, noteren we: gezellig, leuk en lekker, ontspannen, feestelijk en natuurlijk, vreugdevol en verrassend. Nou, dan hebben we dat toch goed gedaan voor een eerste keer. Daarna wordt het op een andere manier nog spannender. Voor het eerst met een vriendin naar een Chambres d'hôtes van een studiegenoot in Zuid-Frankrijk. De plek blijkt geweldig (aanrader!), de wijn hemels en de zon zet de kachel even extra hoog.  Ik...

De laatste module van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving ging over de psychologie van Carl Jung. Waarbij ontstaan en inhoud van zijn beroemde Rode Boek  natuurlijk voorbij kwam. Vooral dat 'ontstaan' raakte iets bij me en werd leidend in m'n afsluitende tentamen. Jung kwam eind 1913 - toen er al best wel wat chaos in de lucht hing - in een grote persoonlijke crisis terecht. Zo'n vijf jaar werd hij gekweld door angstvisioenen en hij besloot deze op te schrijven. Vooral 's nachts, in afzondering, in een klein, koud, donker huisje. Afzondering en stilte. Jung was niet de enige grote geest die zich terugtrok voor z'n creatieve of zelfs therapeutische proces. Mahler, Grieg, Nietzsche... allemaal hadden ze hun componeer- of schrijfhuisje om het fluisteren van hun ziel beter te kunnen horen. Ik herken die behoefte. Zeker nu de prikkels van buiten zoveel meer aanwezig en - eerlijk is eerlijk - verslavend zijn. En ik merk dat ik daar steeds meer last van k...

Op de laatste schooldag van dit studiejaar bespreken we in kleine groepjes onze persoonlijke portfolio's, waarin we schrijven welke belangrijkste inzichten we uit alle modules hebben gehaald. Altijd mooi om te lezen hoe een ander uit dezelfde les andere dingen haalt. Dat wat bij jou het meest resoneert zegt niet alleen iets over wie je bent als mens, maar ook over waar je je op dat moment bevindt in je leven en groeiproces. En zo leer je altijd weer iets nieuws van de inzichten van een ander. M'n klasgenoot vertelt over zijn persoonlijke les. Hoe hij zich meer bewust is geworden van het feit dat er vaak andere emoties zitten achter een simpele boosheid. In zijn werk heeft hij veel te maken met klagers en die kunnen soms bot en rot uit de hoek komen. Hij vertelt hoe hij meer contact probeert te maken met wat de ander beweegt, waar die boosheid vandaan komt, behalve die lekkende kraan. "Hij kan wel net zijn ontslagen, ruzie hebben gehad met een dierbare of gewoon met z'n...

Ken je die 'theezakjes'-vraag: wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst deed? Ik heb eindelijk een antwoord: vandaag. We hebben onze laatste lesdag van het jaar. De mussen vallen van het dak, maar wij vullen onze ochtend dapper met een nieuwe tarotlegging en er worden flink wat I Tjing-munten geworpen. Met een paar leuke inzichten op zak genieten we van onze lunch in de schaduw op de binnenplaats. Voor deze gelegenheid ben ik op m'n meest casual gekleed: een lange, slobberende, Indiase jurk. De enige vrouwelijke vorm komt van twee bandjes stof in de taille, die op m'n rug in een strik zijn geknoopt. M'n sandalen hebben klittenband, zodat ze gedurende de dag gelijk met m'n voeten opzwellen. Ideaal. Ik besluit eerder dan de groep in alle rust weer naar binnen te gaan voor de middagles. Terwijl ik mezelf door de half openstaande deur wurm, bedenk ik me dat dit een andere deur is dan normaal. Ik moest nog iets verder zijn. Deze biedt minder ruimte en i...

Soms moet je dingen laten. Pick your battles, zeggen ze ook wel eens. De taoïsten noemen dat heel mooi wu wei , 'het niets in actie'. Leerde ik van een oud-collega, lang geleden. Sindsdien gebruik ik dit 'laten' wel vaker, in werkgedoe of relatiedingen. Onlangs ontdekte ik dat materie ook  wu wei  kent. Boven de wastafel in m'n badkamer hangen vier lichtpunten. De lampjes zijn onhandig klein en er nauwelijks uit of in te krijgen. Gelukkig gaan ze héél lang mee. Een paar maanden geleden ging één zo'n lampje dood. Alweer? Dat was toch de laatste die ik had vervangen? Dus ik friemel hem in een andere lamp. Licht! Ik verwissel de lampjes. Niks. Oké, dus het is iets technisch. Een losse kabel, een kapot dingesdoosje, het zou zelfs kunnen dat het pootje van de lamp een beetje scheef zit en onvoldoende contact maakt. Hoe dan ook, mijn handigheid houdt hier op. Een monteur laten komen voor dit klein leed? Ik besluit op dat moment: drie lampjes geven ook genoeg licht. He...

Ik trein al bijna twee jaar bijna elke zaterdag naar Utrecht Overvecht. En dat gaat bijna altijd goed. Rustige aansluiting tussen intercity en stoptrein, lekker wandelingetje naar de academie. De keren dat ik wegens werkzaamheden met de auto moest, zijn op twee handen te tellen. Ik was nog nooit te laat door vertraging. Tot vandaag. De stopper heeft een onbekende storing, moet gereset worden en komt behoorlijk te laat Amersfoort binnenrijden. Ik vind snel m'n klasgenoot, die alle stress vanaf Zwolle al heeft doorstaan, en we halen opgelucht adem. We hebben elkaar en we gaan nog op tijd komen. Nee dus. Zodra de trein lekker op snelheid is, maakt hij een noodstop. Conclusie: de snelheidsbegrenzer is van slag. We gaan op gepaste snelheid de reis vervolgen. Oké, toch iets te laat dus. Net als ik denk dat we nu echt wel gaan stoppen, klinkt de machinist weer door de intercom. "Eh... voor alle reizigers die in Overvecht moeten zijn. De dienstleider heeft per ongeluk onze trein op he...

De Bibliotheek op school  bestaat 10 jaar. Of eigenlijk: in januari 2013 hebben we de definitieve aanpak op de NOT-beurs gelanceerd. Hoera! The rest is history . Het ging natuurlijk niet vanzelf, maar bijna alle bibliotheken en meer dan de helft van de basisscholen werken nu volgens de beroemde bouwstenen samen aan leesbevordering. En eigenlijk is het dubbel feest, want h et ziet er naar uit dat er echt substantieel geld gaat komen om de samenwerking eindelijk goed te borgen voor de toekomst . Driewerf Hoera! Biblioplus vierde vandaag ook dat ze al 10 jaar samenwerken. Met al hun 57 basisscholen. Betaald door de gemeente. Ja, dan heb je met recht wat te vieren. Ze hadden mij gevraagd om aan hun schooldirecteuren en leescoördinatoren nog eens te vertellen wat een goede de Bibliotheek op school  ook alweer inhoudt. Zodat ze samen konden napraten over wat er al goed gaat en waar het nog een tandje beter kan. Ik was tenslotte betrokken bij die start en doorontwikkeling. Ja natuurl...

Een zachte zaterdagavond. Ik zit in de auto voor een winkelcentrum met alle ramen open. Wachtend op m'n afspraak vermaak ik me met alles wat via de mobiel binnen handbereik is. Ineens klinkt er een stem. Onderzoekend naar waar dit vandaan komt kijk ik op. Op gepaste afstand staat een man bij z'n fiets, bijna beschaamd wegkijkend zoekt hij opnieuw contact. "Mevrouw, sorry dat ik u lastigval, ik vind het heel vervelend om te vragen, maar heeft u misschien een paar euro's voor wat eten? Ik leef al vier maanden op straat, ben m'n baan kwijtgeraakt, m'n vrouw is bij me weg, ik doe m'n best, maar heb even niks meer en ik ga niet stelen, dat heb ik met mezelf afgesproken." Och jee, daar gaan we weer, denk ik verwonderd. Ik doe echt niks, ik zit hier zelfs verstopt in m'n auto. Wat is dat toch. Heb ik een soort engelenaura om me heen, dat arme stumperds aantrekt? "Dus alles in je leven zit op dit moment tegen", is m'n eerste reactie als hij i...

Beste Albert Heijn, We moeten praten! Echt. Kijk, ik ben een ruimdenkend mens en ik heb best veel begrip. Ik snap dat je kopers wilt lokken en verleiden. Dat doen we in de bieb ook. We hebben daarvoor zelfs jullie 'retail inrichting' omarmt. En ook ik maak vaak dankbaar gebruik van je bonuskortingen door een voorraad vaste producten in te slaan of zelfs eens iets nieuws te proberen. Ik snap ook nog wel dat je kopers met die oranje bordjes stiekem wilt misleiden. Door ze net een dag te lang te laten hangen. Of net een beetje tussen twee producten in. Of door er andere producten bij te plaatsen waardoor het lijkt alsof die ook onder de aanbieding vallen. Als dat jouw manier van zaken doen is, dan train ik mezelf altijd goed op te letten. Ik heb ook echt begrip voor die vervelende controles bij de zelfscankassa. Er zal heus misbruik van worden gemaakt. Zowel uit boze opzet als misschien omdat je aan het eind van je budget altijd nog een stukje maand over hebt. Of omdat er domweg g...

De laatste studiebegeleidingsdag van dit schooljaar eindigt met een festival vol workshops voor en door studenten. Snuffelen aan elkaars praktijkervaring. Ik dompel me onder in een kennismaking met de Nan Yar tarotlegging. Een eigen bewerking van de oeroude Marseille Tarot van medestudent en counseler Ingrid Schippers . Ook gelijk een mooie opwarmer voor onze laatste module, want dan duiken we in de voorspellende technieken van o.a. I Tjing, Tarot en handlezen. Ik ben meer van de orakelkaarten, dus het was is mooi eindelijk eens te leren hoe de tarot is ingedeeld. En wat in grote lijnen - bij alle varianten die er te krijgen zijn - de betekenis is. Ook wij mogen natuurlijk een legging voor onszelf doen. Voor deze gelegenheid een eenvoudige 1-kaart legging. Daar hoort wel een vraag of motivatie bij. Ingrid noemt wat mogelijkheden, dus ik denk 'ik heb maar één kans, ik ga voor de hoofdprijs: m'n hoogste potentieel, of zielsbestemming'! Ik check nog even of ik die alleen uit d...

Tot slot van de les Zingeving bij ouderdom en verlies moeten we in groepjes in gesprek over onze associatie en herkenning bij een bepaald beeld. En dan vooral wat betreft het proces van leven, afscheidnemen, sterven en wedergeboorte. Bij de terugkoppeling blijkt dat er weer veel moois te zeggen is als je in dit kader even stilstaat bij een boom, een rivier of zelfs een verhuizing. Mijn groepje had gekeken naar dit proces bij een vlinder. Heel veel symbolischer gaat het niet worden natuurlijk. Als je het hebt over groei, stilvallen en transformeren, is de vlinder bij uitstek het symbool voor opnieuw geboren worden. Hoeveel mensen worden niet verrast door een vaak terugkerende vlinder in de periode na het begraven van een dierbare. Wat niet iedereen wist, is dat de rups in de cocon, op enig moment van het proces, niet alleen lijkt te zijn 'vergaan', maar dat de cocon zelf even helemaal leeg is. Alsof de vlinder uit het niets ontstaat. Hoe wonderlijk. Terwijl we nog wat heen en we...

Het werd weer tijd voor een dakloze op m'n pad. Ik kom laat thuis na een enerverende avond met schrijver Fokke Obbema over de zin van het leven. In de hal van m'n flat zit een jongeman. Onderuitgezakt, smoezelig en duidelijk 'niet van hier'. We worden met regelmaat gewaarschuwd om vooral geen onbekenden binnen te laten, vooral 's avonds, want die versmeren de boel. Ach ja, en soms is het buiten gewoon te koud en het leven te zwaar. Als ik hem vraag of hij iets zoekt, of ik kan helpen, mompelt hij eerst nog dat hij op iemand wacht, dat hij met vijf minuten wel weg is. Ik hoef maar even door te vragen om te horen dat hij toch eigenlijk geen plek heeft om te slapen, en geen werk meer, maar echt wel zo zal vertrekken. Ik ben inmiddels in de lege stoel naast hem gaan zitten, communiceren gaat fijner op gelijke ooghoogte. Ik zie vooral schaamte, leegte, moedeloosheid en heel veel moeheid. De walm van alcohol ontgaat me ook niet, maar geen hem eens ongelijk. Alles om niks ...

"Weet je wat een oloide is?", vraagt m'n CERN-maatje in de pauze. Een wat? Nee dus. "Mooi!", zegt ze. En ze schuift me een klein doosje toe. Kadootje, als dank voor alles. Er valt een wonderlijk en zacht houten figuur in m'n hand. Ik moet aan een driedimensionale lemniscaat denken. Het voelt bijzonder, ligt lekker tussen palm en vingers en het maakt me gelijk stil. Wat is dit? "Een oloide", legt ze uit. "Dit staat symbool voor de verbinding tussen aarde en heelal. Door de vorm en de tuimelende omwenteling wordt onze eigen verbinding met de elementen aarde, water, vuur, lucht en ether aangeraakt en versterkt. En de vorm maakt de inwendige lemniscaat in je energetische lichaam wakker. Het helpt ook bij mediteren of in slaap komen." Serieus? Zoveel schoonheid in een stukje hout! Ze leert me dat Rudolf Steiner rond 1920 een oproep deed om de relatie tussen de 5 platonische vormen (de driedimensionale vormen die bestaan uit regelmatige veelhoe...

Wat is er toch... knaagt een stemmetje al de hele week in m'n oor. Ik heb ergens last van. Ik merk het aan emoties, die met golven omhoog komen. Ik merk het aan pijntjes, die ik lang niet heb gevoeld. En zwemmen lukt ook al niet. Wat is er toch... Ik kan natuurlijk wel dingen aanwijzen die me in werk en privé bezighouden, maar dat is het niet alleen. Hoe dan ook, ik geef me er maar aan over. Zoveel heb ik al wel geleerd. Gelukkig mag ik weer naar school. Nieuwe module, nieuwe docenten. Uit het kwantumhoofd en weer lekker in het hart. Zingeving bij ouderdom en verlies , hoe wonderschoon. Ik voel me gezegend met het weinige definitieve afscheid dat ik tot nu toe heb ervaren. Confronterend ook wel, want ik heb dus eigenlijk geen idee wat er dan loskomt of wat ik dan door moet. De thema's van deze les zijn echter pijnlijk actueel bij families die me dierbaar zijn: dementie en euthanasie. Hoe mooi om dat juist vandaag met deze fijne klasgenoten vanuit spiritualiteit en zingeving te ...

Onze reis naar het mysterie onder de grond en het dak van Europa was een snelkookpan van indrukken. Verwondering, buitenaards, grootsheid en vooral dankbaarheid. Dat zijn wel de kernwoorden die we in onze rugzak mee naar huis nemen. Wat hebben we het goed gehad. In m'n  Polarsteps  kun je alles in woord en beeld meebeleven. Tijdens de lange terugreis met de Zwitserse en Duitse spoorwegen laten we alles nog eens de revue passeren. De schoonheid overheerst. En we realiseren ons opnieuw hoeveel geluk het kwantumveld ons schonk. Met een soepele reis, prima hotel, perfect weer, goed eten, zalige wijn en vooral het heerlijke gezelschap! Om te voorkomen dat we helemáál in de wolken verdwijnen besluit het universum dat het wel genoeg is geweest met al die voorspoed. Net voor de laatste overstap in Münster blijft de trein stilstaan. Te lang. We weten dat we de aansluiting gaan missen. Maar goed, er zijn meer treinen naar Nederland, dus na een stevige sprint en een extra overstap zijn ...

Hoe je gewone leven ineens heel spannend kan worden. Dat bleek begin deze maand, toen ik tijdens de lessen kwantumfysica nonchalant verwees naar de mysterieuze tunnels van  CERN onder Genève en Frankrijk. "Als iemand graag een rondleiding wil, dan laat maar weten", verscheen in onze groepsapp. Een klasgenoot, die de lessen vanuit Genève volgt, bleek wel wat te willen regelen. Sindsdien leef ik op adrenaline. Serieus? Daar kun je naar binnen? Onder de grond? Net als in Dan Browns Bernini Mysterie? Dichter bij het universum kun je niet komen toch? Ik ben geen avonturier, maar deze kans...! Ik ben gelukkig niet de enige die er zo over denkt. Een andere klasgenoot wordt even wild en binnen twee weken zijn alle tickets geboekt. 'We gaan! We gaan echt!', roepen we sindsdien als dolle pubers naar elkaar. Dat broerlief ook mee wil, maakt het extra gezellig én zorgt ervoor dat we ook nog een dag gaan genieten van de hoogste hoogten en diepste grotten.    Oké, dus we gaan. Nog...

Ik kreeg een puzzel cadeau. Even briljant als afschrikwekkend. Een muziekpartituur. Hoe bedenk je zoiets! Maar ik dacht: eitje! Ik kan aan 99% van de stukjes zien of hij rechtop staat of ligt. Ik kan aan 50% van de stukjes zien wat boven en onder is. Ik kan zeker 75% van de stukjes precies lokaliseren door de partituur te lezen en goed te kijken. Of liever te puzzelen. Allemaal waar! Toch bleek het nog wel een hardgekookt eitje hoor. Dit ging veel langzamer dan gedacht. M'n mooie dozenset om puzzels op kleur te sorteren gebruikte ik maar voor 'alleen notenbalken', 'rusten en friebels (ik hoef het alleen maar zelf te begrijpen hè)', 'echte noten', 'de 8e, 16e en 32ste tempobalkjes', 'de bijna witte stukjes' en nog een doos met alles waarvan ik geen puf meer had om het te verdelen. En dan dus heel geduldig stukje voor stukje een plek geven. Vaak in één keer goed, omdat ik precies wist dat dit was wat daar hoorde. Of een uur zoekend in alle doze...

De module kwantumfysica zorgt voor nogal wat gefronste wenkbrauwen. Ik weet uit de studiehandleiding dat 'de conclusie van het begrijpen van kwantumfysica zal zijn dat bewustzijn géén product kan zijn van de materie van het brein'. Ook beloven ze dat ik na afloop begrijp dat we geen toevallige toeschouwers zijn in een onverschillig universum, maar er juist intiem mee zijn verbonden. Helder! Maar we zitten nog maar in les 2 en tot nu toe heb ik  vooral geleerd wat we allemaal nog niet  weten, over licht en materie met name. Wat wel voorbij komt is een fascinerend voorbeeld van kinderen die geblinddoekt kunnen lezen en spelen. Voordat ze de leeftijd bereiken waarop hun logische brein het overneemt, leren ze hun innerlijk licht en oog te gebruiken. En dan kunnen ze dus echt zien! Ook hebben we het over hoe alles (eh... licht, elektronen, krentenbollenatomen... dat ongeveer) bestaat uit golven. En dat een zeker twee-spleten experiment ons echt heel veel leert over hoe licht en mat...