Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit februari, 2014 tonen

Bijscholing

Dagje Amsterdam. Na een vroege reis is de eerste stop een nieuw D.E. Café voor een goeie kop koffie. Als ik het grote glas vastpak, voel ik al een beetje onraad. En ja hoor, de koffie is lauw. Het komt vaker voor, als je iets besteld met veel melk. Maar de gewone cappuccino is ook niet echt warm. Een flauw begin van de dag dus. Bij het terugbrengen van de kopjes zeggen we er toch maar iets van. De jongen achter de bar geeft ons een lezing over het belang van de juiste temperatuur van melk. Niet warmer dan 63 graden, anders krijgt hij een verbrande smaak en komt er een snelle scheiding tussen melk en schuim. Hij toont ons zijn verstand van zaken. Oké, dus zij gaan voor de beste smaaksensatie. Nou, doe mij maar hete koffie.  "Ja, dat klopt wel", legt m'n held van onze eigen Coffee-star  me later uit, "maar 63 graden is niet lauw." Het thermometertje in m'n net opgeklopte schuim bewijst dat het wel kan. Strak boven de 60 graden, goed hete koffie, met vee

En er was licht

Ik heb een bestuurder aan de telefoon. We bespreken de stand van zaken rondom het implementeren van de Bibliotheek op school  in al zijn schoollocaties. Een behoorlijke operatie en ook voor ons een eerste keer. We leren veel, allemaal, elke dag. En elke stap vooruit roept weer vragen op. Bij leerkrachten en soms ook bij ouders. Aan het eind van het gesprek concludeer ik dat het tijd wordt om die belangrijkste vragen maar eens op papier te zetten. We hebben immers op de meeste van die vragen nu wel een antwoord. Ik zeg dat ik 'er wel een mooi soort Frequently Asked Questions brief van zal maken', die via school verspreid kan worden. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Dan klinkt er een opgelucht: "Ooh! ... dus dáár staat dat voor! Ik heb me dat al zo vaak afgevraagd. Dan zie ik weer die drie letters ergens boven staan en dan denk ik altijd wel... wat betekent dat toch! Nou, daar heb je me toch mooi wat geleerd vandaag." Graag gedaan.

Samenleven

Ik ben voor een vergadering in één van de nieuwe bibliotheken in ons land. Een mooi voorbeeld van een multicultureel gebouw. Theater, bioscoop, bibliotheek en bibliotheekcentrale onder één dak. Met een leescafé natuurlijk. Ik meld me aan de balie in de centrale hal. Via de vergrendelde lift word ik naar de vergaderzalen geleid die voor het gewone publiek onzichtbaar zijn. Mijn collega's blijken te zijn gehuisvest in een kantoortuin. Veel tafels, wat lage kasten, schotjes, planten. Allemaal knus bij elkaar, maar toch apart. Je kent dat wel. We kletsen nog wat na bij het koffieapparaat aan de rand van de 'tuin' als er via de omroepinstallatie een luide gong klinkt. "Dames en heren, wij maken u erop attent dat de deuren naar de grote zaal voor de voorstelling van De Gruffalo nu geopend zijn". Dit blijkt een geheim signaal voor een geheim ritueel. De handen gaan de lucht in, er klinkt applaus en blij gejoel. Alle collega's staan op van hun stoel om een soort

Nasi speciaal

De meneer heeft z'n hele leven geklust. Timmeren, zagen, hakken, bouwen. Bedenk het maar en hij zet het in elkaar. De schuur met gereedschap en klusvoorraden is het levende bewijs. Sinds kort is hij weduwnaar. Hij moet z'n leven anders inrichten. Klussen maakt plaats voor huishouden. Hij leert snel. Na een tijdje vertelt hij trots over de weekplanning van z'n warme maaltijden. Elke dag een vaste schotel, dat maakt het inkopen doen lekker makkelijk. En zondag rustdag, dan haalt hij wat bij de Chinees. Gewoon een bak nasi, kun je drie keer van eten, dus dat is weer lekker goedkoop. In één keer in de diepvries en er elke week een portie vanaf halen. Wacht even, nu ga ik toch vragen stellen. Want je maakt er natuurlijk eerst porties van vóórdat je het in de diepvries gooit, toch? "Nee hoor", vertelt hij met pretoogjes, "die bevroren nasi gaat gewoon even langs de cirkelzaag. Snij ik er een derde vanaf." Oké, nasi speciaal dus!

Droomwinkel

Ik woon bovenop een AH filiaal van redelijk formaat. Dat heeft soms z'n voordelen. Met Kerst ligt er altijd wat lekkers voor de deur. Best aardig. Met Valentijn kreeg ik zelfs een brief, in blanco envelop. Toch spannend. "Wegens verbouwing gesloten. Excuses voor de overlast". Met een beschrijving van wat er aan gesloop gaat plaatsvinden. Van de hijskranen tot en met de gestripte plafonds aan toe. En ze vertellen wat er voor terugkomt. Betere looproute, sneller vinden wat je zoekt, groter assortiment, nog meer winkelgenot. Kortom, het zal het wachten waard zijn. Fijn. Als ik thuiskom van een feestje tref ik m'n Appie in desolate staat aan. Geen woord gelogen, compleet gestript. En dat slechts 4 uur na sluitingstijd. Goed bezig. Terwijl ik de schade bekijk, lopen er vier jongens voorbij. Opgefokt en klaar voor een avondje stappen. Ineens zien ze de grote leegte. "Hé kijk, wat is hier dan aan de hand?" Alle intelligentie op het gebied van boodschappen

Lijstendag

Just another day at the office. Veel klusjes op m'n actielijst. Er klopt iets niet met de financiën. Ik verzamel alle bestellijsten van de schoolcollecties en leg die naast de lijst met facturen. Op zoek naar de fouten. Ik maak de leerlinglijsten van alle instromers in orde voor m'n collega. Zij zorgt dat ze een mooie bibliotheekpas krijgen. Ik schuif in de lijst met opleidingen voor de Bibliotheek op school , want de groepen komen helaas niet vol. Samenvoegen en verplaatsen. Ik mail de definitieve deelnemerslijsten naar de docenten en het opleidingsbureau voor een verdere afhandeling. Ik kan het allemaal nog net overzien. De mobiel verstoort m'n flow. "Met Jeroen van Nogwat. De lijsten zijn klaar." ... Eh... De - Lijsten - Zijn - Klaar. Terwijl ik zijn mededeling langzaam uitspreek om mezelf wat tijd te geven, graaf ik diep. Lijsten. Welke lijsten. Nog meer lijsten. Jeroen wie. Had ik iets opgevraagd? "Nou eh, u hebt twee foto's afgeleverd om o

Snelle Jellie

In de trein. Achter me babbelen twee half wakkere scholieren. Zij klinkt jong, erg jong. Ze vertelt over het wedstrijdje van laatst, in 'die grote Passat van Jeroen'. Zij binnendoor, die ander over de snelweg. Kijken wie er eerder was. Dat was 'echt niet normaal man'. Jeroen zat haar flink op te jutten: Gas! Gas! Bij '140 waar je 50 mag' vond ze het wel genoeg. Harder ging ze echt niet. Als ze gepakt werd zou ze een dikke bekeuring krijgen. 'Die betaal ik wel' riep Jeroen. Ja, waarschijnlijk had ze haar rijbewijs zelfs moeten inleveren, echt wel. Maar ze won! Terwijl ik de trein verlaat pochen ze nog wat lacherig over en weer. Ik ben allang blij dat er kennelijk geen doden zijn gevallen en vertrouw erop dat het Leven nog wat fijne leermomenten voor deze stoere dame in petto heeft. Foto

Klein gebaar

Zomaar een drukke dag op kantoor. Collega 1:   Hé, ben je naar de kapper geweest? Ik:   Nou zeg, wat leuk dat je daar wat van zegt. Ja, inderdaad. Collega 2:   Die jongen toch, die ziet zoiets gewoon altijd hè. Ik:   Nou, ik zie het ook wel, maar ik zeg niet altijd wat van. Collega 1:   Ik zeg er ook niet altijd wat van. Alleen als het mooi is geworden. De schat!

Legerkaas

Mijn stad kent veel dolende zielen met een verhaal. Van die halve zwervers, die je overal tegenkomt, die geen vlieg kwaad doen, maar die nergens echt bij horen. Eén van hen noem ik 'de Veteraan'. Man van middelbare leeftijd, grijs, snor, te dik, altijd gekleed in camouflagekleding. Kijkt wat schichtig om zich heen, mompelt wat voor zich uit. Ik vraag me wel eens af of hij de vijand nog hoort of voelt. Zou hij wel weten dat de oorlog voorbij is? Zo'n man. Ik zie hem de supermarkt verlaten. Hij eet z'n net gekochte snack al op nog voordat hij buiten is. Het intrigeert me. Wat heeft hij toch vast? Wit papier met iets wits erin? Ik loop op hem af en stel als een sluipschutter scherp op zijn vangst. Het blijkt een stuk kaas. Zo'n ronde Franse, zacht van binnen, waar een toastje onder hoort. En weer zet hij z'n tanden erin alsof het een hamburger is. Ik twijfel. Ben je dan een bikkel of een watje?

Teveel

Op het journaal natuurlijk aandacht voor De Spelen en de medailles die ons land ook deze dag weer won. Ik druf te wedden dat Oranje sweep  tot  Woord van het Jaar wordt gekozen. Maar dit keer geen aandacht voor de emotionele winnaars, de sprong op het podium of een enthousiaste koning. De toon van vanavond is dat het allemaal wel een beetje veel wordt. Dit is niet goed voor de schaatssport. Andere landen zullen afhaken. De kijkcijfers zullen achteruit lopen. Er zullen minder kaarten worden verkocht. Er moet een nieuwe wedstrijdvorm bedacht worden. Zodat anderen ook weer een kans krijgen... Eh, pardon? Jaren getraind. We hopen allemaal op Goud. We leven mee met de ups en downs van 'onze' helden. En dan is het succes ineens toch wel een beetje veel? Oké, ik ben geen sportkenner. Misschien is dit een terechte discussie die gevoerd moet worden. Maar zullen we daar even mee wachten tot die helden al hun races hebben gereden, al hun verdiende medailles hebben ontvange

Goud

Even bij iemand op de koffie om wat administratie op te halen. Ik ontdek dat ze de Olympische Spelen fanatiek volgt. De televisie blijft aan en haar aandacht tussen scherm en mij blijft verdeeld. Het is wat moeilijk om een gesprek te voeren, maar ach, zo vaak halen we ook niet zoveel medailles. Op enig moment moet er gezocht worden naar een laatste ontbrekend document. Ze weet echt niet meer waar ze dat heeft opgeborgen. De situatie wordt nu iets lastiger. Denken, zoeken én blijven kijken tegelijk. Uiteindelijk eindigt ze op de knieën voor een dressoir. Haar hand woelt driftig door de losliggende administratie. Haar ogen blijven vastgepind aan het beeldscherm. Na een minuut of wat zegt ze achteloos: 'Nee, gek, hier ligt het ook niet.' Van mij krijgt ze Goud voor blindzoeken!

Welkom

Ik ontdekte deugdenyoga en wilde er graag meer over leren. Op de website werd van alles aangeboden, tot een docentenopleiding aan toe. Eerst maar eens kennismaken. Ik scande de beschrijving van de workshop, focuste op data en prijs en toonde gelijk de deugd doelgerichtheid. Ik gaf mezelf op voor een workshop-2-daagse in Amsterdam. Ik besteedde veel tijd aan de voorbereidende keuzes. Auto (files?) of trein (vertraging?). Eigen mat mee of vertrouwen op goed materiaal? Blijven of gelijk naar huis? Yogakleding aan of tasje mee? Aan de deugd besluitvaardigheid moest nog wel wat gewerkt worden. De reis verliep voorspoedig. Vroeg op. Mat mee. Tas mee. Tank vol. Tomtom aan. En met het snelle asfalt nog in m'n adrenaline kwam ik keurig op tijd bij de studio. De docent liet me enthousiast binnen, maar nog voordat we onszelf hadden voorgesteld riep ze krachtig : 'Oh, jij hebt ook al je eigen mat meegenomen? Maar we gaan geen yoga doen hoor? Dit is de workshop!' Eh... Oké. D

Chocolief

Van wie? Van Ooijen? Nee, van m'n lief. Voor mij. En voor jou heb ik er ook een paar . Speciaal recept! Enjoy.

Trilstil

's Morgens. In de trein. Stilte-coupé. Altijd een beetje spannend of iedereen dat principe snapt. Er komen twee dames binnen. Bepakt met koffers. Ze hebben er zin in en nestelen zich tegenover elkaar. We rijden nog niet, maar het babbelen is al begonnen. Gelijk doorpakken dus. Ik loop erop af en wijs ze vriendelijk op het principe van deze coupé. Niet iedereen zit tenslotte elke dag in de trein. Ze glimlachen wat beschaamd en passen hun gedrag aan. De reis verloopt heerlijk rustig. De coupé stroomt langzaam vol, maar iedereen is ervaren. Er valt geen onvertogen woord. Totdat er ineens een mevrouw op staat en zeer boos en verontwaardigd roept: "Ik hoor allemaal sms-berichtjes binnenkomen. Dit is een stilte-coupé hoor. Kan die mobiel van de trilstand!" Oké, je kunt ook overdrijven.

Moed

...als je nog eens offline durft te gaan. (maar scroll eerst nog even langs meer van dit soort fantastische reclames! )

Flappie

Lunch aan een tafel vol mannen. Het gaat eerst over sport. Tot iemand een bruggetje maakt naar Flappy Bird. Want dat had hem dit keer echt van de wedstrijd gehouden. Ik denk ‘Flappie wat? Dat is toch een konijn?’ En dan opent zich een nieuwe wereld. Je hebt maar één vinger nodig. Kunt er bijna je bier bij blijven drinken. Honderdzesentwintig punten is echt héél véél. Het is verslavend. Je kunt het niet uitstaan als je dood bent voor je één buis bent gepasseerd. Je moet en zal jezelf bewijzen.Ik doe m’n best, maar ik krijg er geen beeld. Wat doen die flappende vogels dan toch? Ik laat maar niet merken dat ik een groentje ben. Straks moet ik m’n eigen verslaving nog prijs geven. Thuis haal ik de NRCnext uit de brievenbus. ‘Waarom werd Flappy Bird zo populair?’ knalt het op de voorpagina.Nou ja. Binnenin een artikel over de opkomst en ondergang van een slecht gemaakt en onmenselijk moeilijk spel. De maker trekt de stekker uit z’n eigen succes. Tot zover dus de kortste les ooit.

Post

Het verjaardagsontbijt verloopt eenvoudig en liefdevol. Lekkere broodjes en een mooi persoonlijk kado. Dat ik deze ochtend met deze lieve mensen mag beleven is al een kadootje genoeg. Dan komt de jonge dame toch nog eens binnenwandelen. Met pretoogjes en ook wel een beetje gespannen. Ze heeft een brief in de brievenbus gevonden, en die is voor mij! In zeer aandachtig en zorgvuldig geschreven letters, lees ik m'n mooiste verjaardagsbrief ooit. LIEFE ASTRITGEVE- LIESITEERTmetjeVER- jAARDAG IK HOOp DAT JE EENVIJNEVER- JAARDAG KRIJGT EN HEEL VEEL CADOTJESKRIJGT 1000 KUSjES DOOi! Ik reken het goed. (afzender bekend bij de redactie)

Twee dee

De vakantie met twee jonge logees wordt feestelijke gevierd in de bioscoop. Een winterse animatiefilm, waarvoor natuurlijk de 3D brilletjes op moeten. Altijd goed voor wat hilariteit. Het voorprogramma past zich aan de hoofdfilm aan. De ene animatietrailer na de andere spat over het scherm. Er gaat een wereld voor me open, wat staat ons nog veel avontuur te wachten! Het laatste knallende voorfilmpje, dat me doet afvragen of ik nog wel rechtop op de stoel zit, eindigt met de knallende belofte: "Binnenkort in de bioscoop! In 2D én 3D." Verderop draait een jonge dame zich naar de vrouw naast haar en vraagt: "Mam, wat is twee dee?"