Holy Yoni

ik moet goed luisteren
maar ze spreekt tegen me
zacht en voorzichtig
onwennig nog een beetje

ze vertelt over het kind
in m'n warme schoot
puur onschuldig alwetend
met als enig verlangen
gekoesterd te worden
door mijn aandacht

ze praat over het paard
krachtige schoonheid
dat er altijd is
om me te dragen
dat uitnodigt mee te deinen
soms veilig beteugeld
steeds vaker zonder
vertrouwend op elkaar

ze vraagt mezelf te laten zien
naakt in volle presentie
paniek golft omhoog
klapt me dubbel
want ik zie niets
dan leegte

ze fluistert over levensvuur
rijk aan brandstof
maar met te weinig zuurstof
om m'n licht te stralen

in stilte zingt yoni
"open je hart"

Geknipt voor de klus

Als ik de werkplaats van m'n plaatselijke kleermaker binnen stap om een verstelde zomerrok op te halen, zie ik hem gelijk staan. Kordaat, met een hoge stapel spijkerbroeken voor zich en een scherpe schaar in de hand. De verkoopkaartjes hangen er nog aan, maar dat deert hem niet. Hij legt een pijp op de strijkplank, zet een merkstreep langs z'n meetlint en knipt in één ferme knap het grootste deel van de pijp eraf.

"Zo zeg, jij durft!" kon ik niet nalaten uit te roepen. "Dat heb je vast vaker gedaan. Maar waarom! Koop dan een korte broek!" "Ja", zegt de kleermaker, "maar als je te weinig korte broeken hebt ingekocht, dan maken wij die dus." "Nou, ik vind het maar zonde, daar heeft iemand flink z'n best op gedaan...", probeer ik nog. Maar het raakt hem niet. In deze korte minuut ben ik getuige van zeker vier amputaties.

Ik kan het niet meer aanzien en geef m'n bonnetje af aan de balie. "Ik kom m'n rok ophalen, hij moest korter gemaakt worden." En op het moment dat ik de humor van die opdracht inzie, wijst de collega naar Scissorhands en zegt: "Nou, dat zal hij wel gedaan hebben dan."

Tegenlicht

Aan het eind van de dag rijden we richting heuvelachtig Geuldal voor een weekendje offline. Ons reisgezelschap bestaat uit een kleine koffer, twee paar wandelschoenen en een grote ondergaande zon. Eerst vol in de snoet, later rustig van opzij. Ik heb me gestort op een interessante tekst. Hij rijdt, ik lees, soms hardop, en we reflecteren samen wat op de inhoud.

Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met dat lezen. De zon gaat ons nu echt verlaten, de avond valt. Ik zoek met het papier - steeds dichter bij m'n ogen - naar de laatste lichtstrepen van onze grote vriend. "Snel nog even verder lezen, voordat ik echt niks meer zie", onderbreek ik zijn laatste woordenstroom.

"Of je zet je zonnebril af", klinkt het uitermate droog en praktisch.

Kiezen of delen

Zondagmorgenmomentje. Ieder op z'n eigen tijdlijn. Facebook triggert me met de vraag "Romanticus of Realist?", met een link naar een testje. Ach, waarom ook niet, lachen. Ik beantwoord negen vragen over iets wat ik zou doen of kiezen. Obvious, maar ik speel het spelletje mee. Tot ik na de laatste vraag lees:

Ben je benieuwd of je een romanticus of realist bent? Vul dat hieronder je emailadres in.

Hiermee geef je toestemming om je emailadres toe te voegen aan onze mailinglijst.

Ja, dahaag! Daar doet deze dame dus niet aan mee. Zakkenwassers.

Manlief hoort me pruttelen en vraagt wat er is. Ik vertel hoe ik ben bedonderd en klaag dat ik - pruttelpruttel - nu niet weet of ik een romanticus of een realist ben...

Waarop manlief de test direct oplost met een kordaat: "Een realist dus, anders had je je emailadres wel ingevuld."

Check!