Astrids Scribbles

ik moet goed luisteren maar ze spreekt tegen me zacht en voorzichtig onwennig nog een beetje ze vertelt over het kind in m'n warme schoot puur onschuldig alwetend met als enig verlangen gekoesterd te worden door mijn aandacht ze praat over het paard krachtige schoonheid dat er altijd is om me te dragen dat uitnodigt mee te deinen soms veilig beteugeld steeds vaker zonder vertrouwend op elkaar ze vraagt mezelf te laten zien naakt in volle presentie paniek golft omhoog klapt me dubbel want ik zie niets dan leegte ze fluistert over levensvuur rijk aan brandstof maar met te weinig zuurstof om m'n licht te stralen in stilte zingt yoni "open je hart"

Als ik de werkplaats van m'n plaatselijke kleermaker binnen stap om een verstelde zomerrok op te halen, zie ik hem gelijk staan. Kordaat, met een hoge stapel spijkerbroeken voor zich en een scherpe schaar in de hand. De verkoopkaartjes hangen er nog aan, maar dat deert hem niet. Hij legt een pijp op de strijkplank, zet een merkstreep langs z'n meetlint en knipt in één ferme knap het grootste deel van de pijp eraf. "Zo zeg, jij durft!" kon ik niet nalaten uit te roepen. "Dat heb je vast vaker gedaan. Maar waarom! Koop dan een korte broek!" "Ja", zegt de kleermaker, "maar als je te weinig korte broeken hebt ingekocht, dan maken wij die dus." "Nou, ik vind het maar zonde, daar heeft iemand flink z'n best op gedaan...", probeer ik nog. Maar het raakt hem niet. In deze korte minuut ben ik getuige van zeker vier amputaties. Ik kan het niet meer aanzien en geef m'n bonnetje af aan de balie. "Ik kom m'n rok oph...

Aan het eind van de dag rijden we richting heuvelachtig Geuldal voor een weekendje offline. Ons reisgezelschap bestaat uit een kleine koffer, twee paar wandelschoenen en een grote ondergaande zon. Eerst vol in de snoet, later rustig van opzij. Ik heb me gestort op een interessante tekst. Hij rijdt, ik lees, soms hardop, en we reflecteren samen wat op de inhoud. Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met dat lezen. De zon gaat ons nu echt verlaten, de avond valt. Ik zoek met het papier - steeds dichter bij m'n ogen - naar de laatste lichtstrepen van onze grote vriend. "Snel nog even verder lezen, voordat ik echt niks meer zie", onderbreek ik zijn laatste woordenstroom. "Of je zet je zonnebril af", klinkt het uitermate droog en praktisch.

Zondagmorgenmomentje. Ieder op z'n eigen tijdlijn. Facebook triggert me met de vraag "Romanticus of Realist?", met een link naar een testje . Ach, waarom ook niet, lachen. Ik beantwoord negen vragen over iets wat ik zou doen of kiezen. Obvious, maar ik speel het spelletje mee. Tot ik na de laatste vraag lees: Ben je benieuwd of je een romanticus of realist bent? Vul dat hieronder je emailadres in. Hiermee geef je toestemming om je emailadres toe te voegen aan onze mailinglijst. Ja, dahaag! Daar doet deze dame dus niet aan mee. Zakkenwassers. Manlief hoort me pruttelen en vraagt wat er is. Ik vertel hoe ik ben bedonderd en klaag dat ik - pruttelpruttel - nu niet weet of ik een romanticus of een realist ben... Waarop manlief de test direct oplost met een kordaat: "Een realist dus, anders had je je emailadres wel ingevuld." Check!