Astrids Scribbles

Wie is daar eigenlijk ooit mee begonnen, met zo'n sociaal netwerk . En wie dachten er daarna: "dat kan ik ook, maar dan anders en beter en rond een speciaal onderwerp, want dat is er vast nog niet". Ja, ik doe ook mee. Ik hyve en ik ning . Heel bescheiden dus. Maar eigenlijk is 'doen' een veel te actief werkwoord. Wat ik echt 'doe' is bloggen. De rest verdwijnt naar die ene dag in het jaar dat ik van ellende of verveling echt even niet weet wat ik moet doen. En nu is er ook nog dizzie : een kruising tussen hyves en librarything. Moet ik dat nu ook gaan doen dan? Twee dingen begrijp ik niet zo goed aan al die netwerken. Die discussie over online vrienden en echte vrienden is een gepasseerd station. Dat verschil snap ik heus wel. Nee, ik bedoel twee andere dingen: Waar haalt iedereen toch de tijd vandaan om zo sociaal en online te zijn. Wat heeft iedereen toch voor vreselijk belangrijks te melden aan elkaar. Het is zeker interessant om te zien hoe de wereld

Stel je voor... Je werkt bij een ambitieuze bibliotheek , je hebt die cursus gevolgd, op je jaarwerkplan staat dat je een aantal web 2.0 toepassingen moet ontwikkelen en je wordt op pad gestuurd voor inspiratie. Zo ontmoet je het brein achter FrankWatching , die je alle ins en outs vertelt over het opzetten en onderhouden van een weblog voor je organisatie. Wat doe je dan... Dan schrijf je een strak projectplannetje, stort je je met een collega op alle bloggertemplates en laat je je creatieve brein de rest doen. Je stoeit wat met onze huisstijl, je plaatst een eerste aankondigingsberichtje, je voegt de beste widgets en blogmenu's toe, je houdt een eerste redactievergadering. En voila... Samen met mijn geïnspireerde, creatieve, innovatieve collega's presenteer ik u met trots ons Bieblog Hengelo De redactie is alvast aan het proefdraaien. Om feeling te krijgen met het schrijven over wat we graag lezen, luisteren, kijken en beleven. Om verbeteringen aan te brengen door voortschr

Wat tijdens 23dingen begon met een korte lijst van boeken, die ook echt in mijn boekenkast staan, is in de loop van dit blog uitgegroeid tot een persoonlijk profiel van boeken die een bijzondere betekenis voor me hebben. Wie mij dus wil leren kennen, moet gewoon m'n scribbles blijven lezen en een blik werpen op Mijn LibraryThing. Natuurlijk heb ik alle boeken voorzien van een omslag (want die blijken nog best vaak te ontbreken) en een sterclassering (wat u gerust mag gebruiken als tiplijst!). De auteurswolkwidget vrolijkt m'n blog op, maar heeft ook wel eens last van een vreemd soort wolkpsychose. Groot wordt klein, klein wordt groot, groot wordt megagroot of alles even klein... De laatste weken lijkt hij weer tot rust te zijn gekomen, voor zolang het duurt. Wat ik op dit moment lees, is te zien bij Astrids Leestafel. Ook zo'n ding dat in de loop van de tijd een vaste plek op dit blog heeft gekregen. Omdat ik het best aardig vind om iets van mezelf te tonen, maar dat liev

Maar of ze zich op deze manier laten vinden... Via cursist Zuiderzee

Gister stond er een klein bericht in de Volkskrant. Schrijvers binnen de Vereniging van Letterkundigen  vinden dat het AVI-systeem , waarmee kinderen leren lezen, het leesplezier afremt. Vormtechnische eisen zijn belangrijker geworden dan de kwaliteit van een boek. Het belemmert de creativiteit en leidt tot gekunsteld Nederlands, aldus voorzitter Selma Noort . In een boek over zwemmen mag het woord 'bad' niet voorkomen omdat het op een d eindigt, die als een t wordt uitgesproken, en 'water' niet omdat het een a met lange aa-klank bevat. In de onderste AVI-niveaus is de juf altijd boos, want de ij van 'blij' hebben ze nog niet gehad. Inderdaad! En dat doet me ook denken aan die leuke, eenvoudige boekjes over Jubelientje, die bij een hoog AVI staan, omdat de naam van de hoofdpersoon nog te moeilijk is. De vereniging pleit er voor om uit te gaan van wat het kind leuk vindt, iets wat bibliotheken volgens mij al sinds jaar en dag doen. Ouders vragen vaak alleen naar

Ergens richting de eindstreep van de cursus moesten we grasduinen in typische web 2.0 toepassingen. Waarna iedereen vervolgens z'n weblog opleukte met de meest wonderlijke widgets. Zo ook Scribbles. Maar ja, dat gaat na een tijdje wel vervelen, dus de meesten heb ik inmiddels al verwijderd. Vanaf nu plaats ik alleen nog maar frutsels in m'n zijbalk die werkelijk iets toevoegen. Terecht wijst Eck er in deze tweede cursusronde op dat de meeste van de websites die we moesten bekijken eigenlijk helemaal niet zo 2.0 zijn. Maar waaraan herken je dan zo'n typische Web 2.0 toepassing? Enkele dingen die volgens Eck meteen in het oog moeten springen: bizarre naamgeving (Zaabiz, Jalipo, Yokld, Mployd, Flickr, Mappr…) of laat je verrassen! aanmeldbox om de site binnen te komen of om lid te worden van de gemeenschap profielen om te laten zien wie je bent RSS reageermogelijkheid op berichten anderen toelaten tot jouw kennissenkring kleurgebruik: fris, pastel, kleurovergangen naa

In Leesgoed (2008-7) staat een artikel over een bijzonder lees- en schrijfbevorderingsproject van An van 't Oosten en Bert Kouwenberg . Samen ontwikkelden ze de site Schrijfgenoten , om kinderen van groep 7 en 8 bij het schrijfproces te betrekken. Actief en educatief. De site verbeeld de plattegrond van een basisschool in Den Haag waar het allemaal mee begon. In elke ruimte is wel wat te doen: praten in het groepslokaal, opzoeken in de mediatheek, lezen in de bibliotheek, schrijven in de schrijfzolder, luisteren en kijken in de studio, iets maken in het atelier, iets bewaren in het museum en spelen in het theater. En natuurlijk kunnen kinderen er contacten leggen en reageren. Ze leren er niet alleen over de tot stand koming van een verhaal. De site zit ook vol uitdagende en inspirerende schrijf- en leesactiviteiten, zoals het insturen van je 'mooiste zin'. In Den Haag is de site inmiddels onderdeel van het lees- en taalonderwijs. Sinds 1 september is Schrijfgenoten online

Dat we film meer moeten gaan inzetten bij het overbrengen van informatie, lijkt me een open deur. We zijn visueel ingesteld en willen snel en simpel horen en zien wat we moeten weten. Zoiets. Maar hoe dan? ZBdigitaal verwees ooit naar een mooie site van de universiteit van Nottingham, waarop alle Elementen der Periodiek Systeem via film worden verklaard. Volgens mij heb je het dan begrepen: doel en middel. Natuurlijk staan er meer mooie voorbeelden op sites als YouTube, maar het zijn slechts een paar spelden in een enorme hooiberg van egotripperij. Ook bibliotheken kunnen nog veel leren waar het gaat om het inzetten van film. Essen liet al zien dat je film heel leuk in kunt zetten voor boekpromotie/verkoop . We hebben wel plannen en ambities, maar je begeeft je toch op glad ijs. Enthousiasme alleen staat immers niet per definitie garant voor kwaliteit. Daar prikt de klant natuurlijk snel doorheen. Dat wil zeggen; de kritische klant. En ik vind dat die wel onze maatstaf is. Dus, om e

Dit is één van de dingen waar ik sinds de cursus niks meer mee heb gedaan. Niet geluisterd, niet gemaakt, niet gedownload, niet gemist. Maar ik wist dat ik nog wat afleveringen van In Europa op m'n ZEN had staan, dus dat leek me een mooie doorstart. Bleek die ZEN van mij net zo dood te zijn als m'n podcastbeleving. Zelfs aansluiten op de computer had geen effect. ZEN bleef zwart. Stil protest vanwege te lange verwaarlozing. Ik zag mezelf al beteuterd staan, bij één van onze BHV'ers, voor een vakkundige reanimatie of ander noodverband. Wat schets m'n verbazing, na een half uurtje ander gesurf, wordt ZEN ineens wakker. Helemaal vergeten dat hij nog aangesloten was. Maar wat een heerlijk contactgeluidje en wat een mooi beeld! Welkom terug ZEN, zuig je accu maar weer lekker vol, ik zal m'n leven beteren. Inmiddels heb ik ook een paar mooie podcasts gevonden en aan m'n netvibes of delicious toegevoegd. In Europa natuurlijk, want de tweede serie begint binnenkort.

Het eerste stadsdichtergedicht van de nieuwe stadsdichter van Antwerpen is een mooi staaltje woordkunst, geprojecteerd op de muur van de universiteit. Fijn voor die stad, dat ze onze Joke van Leeuwen even mogen lenen! Via Wies Verdan

ik zeg: he hoi, iemand daar? jij zegt: ... ik zeg: joehoe jij zegt: ha, ik was er wel ik zeg: zat je niet op te letten jij zegt: sorry ik zeg: geef niks. alles goed? jij zegt: mwah, beetje ruzie ik zeg: joh, hoezo? jij zegt: zit teveel achter de pc, te weinig tijd voor elkaar, dat soort dingen ik zeg: nou zeg, hij is zelf toch ook altijd weg? jij zegt: zegt dat 'ie weggaat omdat ik zoveel zit te chatten ik zeg: huh? wie is nu de kip en wie het ei? jij zegt: nou, ik ben wel het haasje volgens mij :-) ik zeg: en nu? jij zegt: tja, beetje dimmen denk ik ik zeg: en onze kwebbels dan? jij zegt: weet niet, even niet misschien ik zeg: maar houden we wel contact? jij zegt: ja joh, mailen we toch gewoon ik zeg: neh, veel te traag en saai jij zegt: is zo, maar hoe leg ik dan uit dat dit gewoon leuk en gezellig is? ik zeg: kweenie, chat anders eens met elkaar jij zegt: lachen, ik hier en hij boven zeker! ik zeg: zoiets :-) jij zegt: zal het eens voorstellen als hij weer thuis is ik zeg: is &#

Hier weer zo'n ding dat ik nog niet helemaal in m'n systeem heb: online kantoortoepassingen, digitale werkomgeving, google docs, sharepoint, u weet wel. Het rondsturen van documenten 'om even op te schieten' is nog altijd aan de orde van de dag. In de bibliotheek hebben we een intranet met gedeelde agenda's en gedeelde documenten. Dat werkt prima, maar we gebruiken het nog altijd te weinig. Vaak gewoon een kwestie van 'niet aan gedacht'. Met mensen van buiten de bibliotheek is dat nog veel erger. Kennelijk is mijn schakelaartje nog niet omgezet. En dat heeft absoluut met een 'onbestemd' gevoel te maken. Het idee dat zo'n vertrouwelijk document ergens op het net staat. Ondanks dat alleen de genodigden erbij kunnen. Iets in mij gelooft dat allemaal nog niet zo en kiest voor 'veilig rondmailen'. Maar iemand gaat me nu vast vertellen dat ook dat slechts een schijnveiligheid is en dat al die bijlagen alleen maar onze inboxen onnodig laten voll

Ik weet niet meer op welk biblioblog ik voor het eerst las over Alice in Organisatieland , maar ik weet wel dat het boekje in m'n verwenkoffer zat toen ik onlangs uit Maastricht terugkwam. Het is een magisch boekje. Het nodigt velen uit om erover te schrijven, om het aan te bevelen, om het uit te lenen. Mij doet het zelfs complotten smeden om het bij onze managers en directeur onder de kerstboom te krijgen. En anderen inspireert het tot het maken van prachtige visuele 'essenties'. Marina Noordegraaf is zo iemand die dat kan. En die dat zichtbaar met veel liefde doet. Dat inspireert mij dan weer, om die volgende powerpointpresentatie nog anders aan te gaan pakken. Want dan weet ik zeker dat m'n verhaal nooit vergeten wordt. Kijk zelf maar... Alice in Organisatieland View SlideShare presentation or Upload your own. (tags: johan boudewijns organisatieverandering