There's a time for everything...

Op reis

Ik lees op dit moment Vijf bijlen van A.L. Snijders (AFdH, 2009). Een handig boek voor verloren momenten, want het bevat 335 ZKV's. U weet nog wel: Zeer Korte Verhalen. En die variëren van grappig, ontroerend, geneuzel, vreemd, mooi tot opmerkelijk. Gisteravond had ik weer zo'n verloren moment. En - alsof Snijders wist dat het er tijd voor was - liet hij zijn tot nu toe bijzonderste ZKV diep bij mij binnenkomen. Ik ga alle lagen hier niet analyseren, dat mag u lekker zelf doen, of laten. Mijn lagen zullen vast niet de uwe zijn. Voor mij zit de betovering vooral in de combinatie van hoop en melancholie. Een mooi tweetal.

BAALBEK
Ik koester al meer dan 50 jaar één wens: op reis. Deze wens is onderdeel van een andere wens: de werkelijkheid zonder werkelijkheid - verhalen die niet van echt te onderscheiden zijn. Ik ga vaak op reis, ik maak alles in orde en vertrek vroeg in de ochtend. Ik wil altijd naar Baalbek, luisteren naar de hanen van de Libanon. Ik heb een buurman, een paar honderd meter verderop. Ik heb hem nooit gesproken, maar hij zwaait wel als hij me ziet. Hij heeft een haan, die ik soms hoor kraaien. Als ik zijn huis nader, word ik door een grote angst overvallen en ga terug. Ik denk dat ik Baalbek nooit zal zien.

Met die liefde zat het wel goed vandaag

Wateroverlast in Twente in beeld en geluid

Vergeet je niet te leven

Soft Watch at the Moment of First Explosion / Salvador Dali (1954)

Vergeet je niet te leven
dacht ik laatst
de tijd hield stil
een adempauze even

en als je nu eens zonder haast
buiten de tijd om wil
slagbomen neergelaten
dolgedraaide wijzerplaten

onder je door of langs je heen
ze laat voor wat ze zijn en dan
meer lucht en ogen van

het goede aardse zien
een beetje ruimte worden en misschien
iets meer gericht alleen


Kees Hermis

De schoonheid van onschuldig verlangen

De mooiste momenten van een nieuw begin

Twee weken geleden liet ik u met weemoed weten dat mijn nieuwe schooljaar weer was begonnen. Voor alle leerlingen van regio Noord wordt dit serieus het laatste vakantieweekend. Maandag gaan hier de schooldeuren weer open voor een nieuw jaar vol nieuwe leermomenten. Voor sommigen een straf, voor anderen een verlossing. Of gewoon een manier om de dag door te brengen met je vrienden.

In m'n werk leef ik nog steeds in het ritme van de schoolvakanties. Ik werk immers met en voor het onderwijs, dus dan zijn dat ook voor mij uitgekiende momenten om verdiende verlof- en overuren op te maken. Toch ervaar ik die schoolvakanties wel heel anders dan vroeger. Nu komt er steevast een climax van klussen in de laatste weken, voordat overal de agenda's dicht gaan. Nog even snel dit afspreken, nog even dat lijntje uitzetten, die mailbox mooi opgeruimd achter laten en vooral heel veel actielijstjes. Voor later. Na de vakantie komt dat vreselijke opstarten. Half Nederland is nog weg als je als eerste regio de caravan mag aankoppelen. Scholen zijn sowieso onbereikbaar (wat ook wel eens lekker is trouwens), maar al die mensen waar ik nog zoveel mee moet regelen (dat staat tenminste op m'n actielijst), die hebben de tentharingen nog maar net in de grond. Nee, zo'n nieuw begin valt nog lang niet mee als je werkt. Zo werd ik achtervolgd door de brandende vraag: waar was er ook weer zo vreselijk druk mee. En vooral, waarom. Maar scholen, u bent gewaarschuwd, ik weet het weer!

Hoe spannend anders was dat op de middelbare school. De climax zat al weken voor de werkelijke vakantie, iets met proefwerken of tentamens. Even goed blokken en zenuwachtig zijn, dan nog voor de show de schoolbanken warm houden en opgelucht ademhalen als je over was. Ik herinner me van die vakanties vooral dat ik altijd ruim op tijd kantklaar was om het nieuwe jaar te verwelkomen. Nieuw kaftpapier lag klaar en na het ophalen van de nieuwe boeken sloot ik me op voor het betere kaftwerk. Nog spannender was het nieuwe lesrooster, dat ging spik-en-span in die zorgvuldig uitgezochte nieuwe agenda, die ik ook dit jaar kennelijk weer als enige 'de mooiste' vond. En dan lagen alle nieuwe mappen, schriften, pennen, geslepen potloden en een opgepoetste etui en schooltas ook al keurig te wachten. Ik was zeker niet het braafste meisje van voorin de klas, maar ik geloof ook niet dat iemand ooit echt last van me heeft gehad. Eenmaal op school was het altijd even wennen: wie zaten er allemaal bij me in de klas, wanneer zag ik m'n vriendinnen, wanneer konden we samen fietsen, hoe waren de - soms nieuwe - docenten en vakken, wat zou dit jaar voor bijzonders brengen. Het snel of langzaam opstarten werd bepaald door de docent, ik hoefde alleen maar te gaan zitten en luisteren. Ik kon me best vinden in die rol en wat mij betreft duurden vakanties dan ook best lang. Kennelijke gedijde ik toen ook al beter op structuur en gevulde agenda's!

Hoe onschuldig anders was dat op de basisschool. Ik speelde mezelf de laatste weken naar de vrijheid, wenste al m'n klasgenoten fijne vakantie en zag iedereen bruin en gegroeid - altijd in de lengte, soms ook in de breedte - weer terug. Op de klasgenootjes na die in de zomer waren verhuisd, meestal aangekondigd en met goedbedoeld afscheid, soms onverwacht. De vragen over hoezo, waarheen, waarom duurden nooit zo lang. De orde van de dag gaf genoeg afleiding. In die tijd had ik nog gewoon één juf of meester waar ik vijf dagen van de week mee opgescheept zat. En vaak wist ik van tevoren al wie ik in welk jaar zou krijgen. Dat zorgde wel eens voor gezonde spanning, want meester Freek, die was toch zo streng? En juf Jouke van vorig jaar moest ik natuurlijk nog wel even gaan vertellen hoe de vakantie was geweest. Het spannends was het nieuwe klaslokaal, m'n nieuwe plek, het hogere bankje (ja echt meneer, kijk maar, m'n knieën raken de onderkant, ik moet echt een hogere tafel) en hopen dat die vriendin nog steeds naast me wil zitten. Wat ik dat jaar ging doen of leren, hoe ik moest 'opstarten'? Geen idee, deed er ook niet zoveel toe. De dagen waren afwisselen, maar alles was veilig.

Het onderwijs is in de laatste decennia behoorlijk veranderd, maar ik denk wel dat veel leerlingen op dit moment hun eigen unieke spanning voor de start van hún nieuwe schooljaar beleven. Dat is mooi. Eén ding weet ik heel zeker: ruim 2500 basisschoolleerlingen weten nu nog niet dat zij dit schooljaar iets heel bijzonders gaan beleven. Zij krijgen namelijk een nieuw pasje van hun bibliotheek. Zij gaan meer boeken lenen in de bibliotheek. Zij krijgen meer boeken in de klas, die de bibliotheek zelf komt brengen. Zij gaan meer activiteiten doen met die boeken van de bibliotheek. Zij gaan vaker op bezoek in de bibliotheek. Zij gaan straks voor al hun boeken en informatie naar een website van de bibliotheek. Hun juf of meester zorgt ervoor dat zij meer gaan lezen, want de bibliotheek heeft ze geleerd hoe je kinderen daarin kunt stimuleren. En zonder dat ze het nu nog weten krijgen zij dit jaar veel meer plezier in lezen. Is dat geen mooie verrassing voor deze kinderen?

En daarmee heb ik ook gelijk die nare, brandende vraag beantwoord. Ik ben vanaf volgende week gewoon weer zo vreselijk druk en leef van actielijst naar actielijst om dít voor 'onze' kinderen te realiseren. En dat doe ik graag voor ze.

Vriendschap

Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.

Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.

Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd

iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,

terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar

als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.


Door: Katelijn Vijncke
Uit: Broze werkelijkheid (2003)

Foto

Voor sommigen is therapie één groot feest

Cultuurtip: locatietheater Laand

U wist het vast nog niet, maar er vindt volgende week een bijzondere voorstelling plaats in ons mooie Dinkelland. Een voorstelling die ook al te zien was op het Frysk Festival, Oerol en het New Island Festival in New York. Ik bedoel maar. Houdt u van een cross-over van muziek, film en natuur, dan moet u hier zeker bij zijn!

Kunstenaar, slagwerker en vogelkijker Sytze Pruiksma (MySpace) maakte speciaal voor het Dinkeldal een film en een Dinkeldalsuite onder de naam Laand.

De natuur is Sytze's grootste inspiratiebron, hij luistert ernaar als naar muziek. Hij neemt geluiden van de natuur op en mixt deze met eigen muziek op natuurlijke instrumenten. Cameraman Herman Zeilstra maakt beelden bij de geluiden, die geprojecteerd worden op twee enorme schermen. Vanuit een strandstoel geniet u in de open lucht van de beelden van ons mooie Twentse landschap in combinatie met door Sytze gespeelde muziek. Voor deze speciale Dinkeldaleditie van KUNSTen OP STRAAT wordt de muziek aangevuld met klarinettist Auke Reuvers.

Erbij zijn? Dat kan!

• op 19, 20 en 21 augustus
• aanvang 20.45 uur
• kosten €12,50
• verzamelen bij P-plaats Hotel de Grote Zwaan in De Lutte
• van daar volgt een korte wandeling naar de speellocatie

Geen haiku

vlinder in de trein
mijn god dacht ik als daar maar
geen haiku van komt


Ilja Leonard Pfeijffer
Uit: Het glimpen van de welkwiek (2001)

En daar gaan we weer: schooljaar 2010-2011

Waarom therapie voor sommige scribbles zinloos is

Scribbles gaat In Therapie

Ik had er al over gelezen, maar er was nog geen klik. Toen ik er iemand over hoorde, was er nieuwsgierigheid. En nu heb dan in één keer de hele eerste week aan afleveringen zelf gezien. We hebben er een mooie nieuwe serie op onze eigen publieke omroep bij, jongens: In Therapie. Een gedurfde serie, dat is wat het is.

Mooie formule (6 weken lang elke werkdag een vast personage 'op de bank' bij de therapeut), mooie karakters (herkenbaar, maar net niet cliché), geweldig gespeeld (maar ja, dit is dan ook wel een droomcast), mooie teksten (lekker veel, lekker lang, lekker langs elkaar heen). Tja, voor iemand als ik, die wel van de psyche van de mens houd, die graag naar sterke dialogen luistert, die actie en romantiek best kan missen, is dit natuurlijk smullen.

De slagroom op de pudding zit hem voor mij in de koppeling die de makers hebben gezocht met web 2.0. Alle personages zijn online te volgen op Twitter, Facebook, LinkedIn of Hyves. En onderstaande gadget kun je lekker downloaden voor je eigen 2.0-sites. Vooral twitter is echt grappig om te volgen. Met mooie doorkijkjes naar wat er, tussen twee sessies bij de peut, in het leven van elk personage allemaal gebeurt. En een twitter live-stream op de website. Volgens mij heb je het dan begrepen.

Yep, we hebben er een mooie zomerserie bij. Bedankt NCRV!

Met een i-Pad telt alleen nog de ik-Wet

Bijna klaar: digitaal testament

Kort geleden besteedde Webgrrl hier en hier aandacht aan het online leven van al je profielen na je dood, dat doorgaat totdat iemand ze uit de lucht haalt. Sommige mensen weten (helaas) wanneer het zover is en besluiten web2.0 te gebruiken om hun verhaal met de wereld te delen. Mike's OntmaagdingsBlog is daar een indrukwekkend voorbeeld van.

In zo'n geval regel je natuurlijk ook dat iemand die 2.0-monumenten onderhoudt. Voor de meesten van ons zal dit afscheid echter wat onverwachter komen. Webgrrl gaf in haar posts een mooi inkijkje in wat dit soort profielsites zelf geregeld hebben of aan diensten aanbieden op dit gebied. Maar zij riep natuurlijk ook op om na te denken over je eigen digitale testament: wat wil ik zelf dat er met mijn 'digitale erfenis' gebeurt na mijn overlijden en hoe ga ik dat regelen.

Is het antwoord op die eerste vraag al best lastig (wat wil ik wel en niet bewaren en voor hoe lang, en zouden vrienden het fijn vinden om mijn profielen nog te bezoeken of er berichten achter te laten?), nog ingewikkelder wordt het om mijn nabestaanden zo te instrueren dat ze weten wat ze moeten doen. Niet in de laatste plaats omdat die nabestaanden (nog) helemaal niet zo thuis zijn in al dit soort profielgedoe. Dat vraagt bijna om een Delete een account voor dummies!

Maar je moet ergens beginnen en de vakantie is daar toch een mooi moment voor. Bij de start van 23dingen had ik al zo'n voorgevoel dat ik wel wat accounts zou gaan openen en dat het handig zou zijn daar een lijstje van te maken. Dat lijstje met inloggegevens is ruim twee jaar later al vier pagina's lang. Ik weet dat er voor dit soort accountlijstjes ook weer online tools beschikbaar zijn, maar voor nu (en voor mijn nabestaanden) is een worddocument wel net zo prettig.

Dat iemand nu kan inloggen is goed om te weten, maar dan moet hij wel weten waar hij moet zijn. Voor een echte dummie is een simpele vermelding van LinkedIn, Box.net of Slide niet voldoende. Gelukkig zie ik daar wel weer een kans voor Delicious. Alle sites waar ik een account heb, staan nu bij elkaar onder de tag account en zijn in sommige gevallen zelfs gemarked als Private. Dat beperkt mijn nabestaanden-instructie tot een uitleg van Delicious. Dat het opzeggen van een account vervolgens nog lang niet zo eenvoudig is, heb ik zelf al aan den lijve ondervonden. Bij het opschonen van m'n lijst heb ik het voor elkaar gekregen om een account op te zeggen zonder dat het daarbij behorende product 'vanzelf' verdwijnt. Zo kan het gebeuren dat er nog altijd wel een Dipity Tijdlijn van mij bestaat, maar ik er nu niet meer in kom om die te verwijderen. Dummie...

Kortom, ik ben al een eindje op weg om datgene voor te bereiden waarover we liever niet nadenken. Al m'n accounts zijn weer geactualiseerd, staan keurig bij elkaar in een opgeschoonde delicious en zijn toegankelijk voor wie er in mag. Welke sites direct opgezegd mogen worden, is nog wel snel op papier te zetten. Maar wat te doen met m'n weblog bijvoorbeeld? En zouden mensen het echt prettig vinden nog eens op Hyves of Twitter te komen buurten? Wil ik ze die kans eigenlijk wel geven of moet ik dat maar aan de nabestaanden overlaten? Toch lastig.

Maar iets zegt me dat ik vast niet de enige ben die dit allemaal nog niet heeft geregeld.