Vakantie voorpret

Mijn vaste kapster kent niet alleen m'n haar van alle kanten, maar inmiddels ook mij als mens. En ze kent haar collega's, dus deze keer laat ze het inzetten van de highlights in vertrouwen aan twee andere dames over terwijl ze naast ons een klant knipt en föhnt. Dat betekent wel dat ik sommige vanzelfsprekende gesprekken met wat achterstand begin.

Dus als dame 1 me naar m'n vakantieplannen vraagt, overweeg ik even of en hoe ik de waarheid zal aanvliegen. Maar goed, uiteindelijk kan ieder onderwerp een leuk gesprek opleveren. Ik besluit in de arena te stappen. Voor het gemak laat ik toch die 'stilte' nog maar even achterweg als ik antwoord:

"Ik ga op retraite."

"Wat ga je doen?"

"Retraite", probeer ik nog een keer.

"Wát?", klinkt het inmiddels een beetje bezorgd.

"RE - TRAI - TE", roep ik meermaals en steeds luider, in een poging boven het lawaai uit te komen.

"Ik versta het echt niet", zegt ze, "weet jij wat ze bedoelt?", roept ze in groeiende wanhoop naar m'n vaste kapster.

"Ja, met stilte enzo", helpt ze haar collega, "dan mag je een week niet praten."

"Niet praten? Waarom niet! En hoe noem je dat?"

"Retraite", zeg ik inmiddels lachend, omdat ik wel kan raden hoe dit gesprek gaat verlopen.

"Dat woord ken ik echt niet, ik dacht dat je zei op de trekker!"

 Oh zalig. We maken zo snel fouten.

[foto]

Overgave

Zoals alleen een poes dat kan. 

Nieuwsgierig, als ik drie bankjes verderop ga zitten, komt ze toch even buurten. Eerst alleen een staart langs m'n benen, dan een paar kopjes. Ze kruipt ook op de bank, maar zit eerst een tijdje op de uiterste hoek. Met de rug naar me toe. 

Dan stapt ze over me heen naar de andere hoek. Quasi ongeïnteresseerd kroelend met het hout. Dan voorzichtig voelend hoe ik aai. Na nog een keer heen en weer drentelen wint de rechterkant en theemutst ze onder m'n kriebelende vingers. Langzaam gaat ze liggen... en ontspant. Haar gespin voelt als een hartslag. Ik ben goedgekeurd.

Aanslag overleefd

Na een knusse bijkletslunch met m'n jeugdvriendin nemen we voor m'n flat afscheid als er ineens iets tussen ons door schiet en mij hard op een knokkel raakt. We schrikken allebei van de flits en van mijn pijnkreet. Ik denk eerst een stuk glas te zien liggen, maar herken er dan een ijsblokje in. What the f*ck...?!

We kijken instinctief naar boven, waar wel wat ramen open staan, maar ja, geen grinnikend gezicht natuurlijk. Zij vertelt dat ze ook bijna door een fantablikje was geraakt toen ze op mij stond te wachten. En ik zie daarna nog zeker drie andere ijsblokjes naar beneden komen, maar ben telkens te laat met omhoog kijken. M'n knokkel is inmiddels blauw en dik en hij bloedt een beetje. "Ja", zegt de ijscoboer waar ik een troostbolletje haal, "ijs is een geweldig moordwapen. Het smelt gewoon weg."

Eenmaal binnen hoor ik kleine plofgeluidjes op straat en twee verdiepingen onder mij zie ik een arm de moordwapens naar buiten gooien. Betrapt! Als de voordeur opent kijk ik in de ogen van twee schuldbewuste, Hollandse knaapjes. Leeftijd klaar-voor-de-middelbare-school en alleen thuis.

"Ik zie dat jullie ijsblokjes naar buiten gooien."

"Eh, ja."

"Wat denk je dat er gebeurt als je iemand raakt?"

"Dat doet pijn."

"Ja, dat doet pijn. Mij bijvoorbeeld."

"Oh! Eh, hebben we ú geraakt?"

"Ja, op de knokkel van m'n hand. En die doet nu heel erg pijn en hij wordt dik en hij bloedt."

"Oh, oh, eh, sorry, sorry, eh, heeft u misschien iets nodig...?"

"Nou, waar je mij het meest mee helpt is dat jullie stoppen met ijsblokjes uit het raam te gooien. Als die op je hoofd komen, heb je een gat in je hoofd."

"Ja, eh, sorry mevrouw, we zullen het niet meer doen, sorry."

Dat kinderen zich vervelen en kattenkwaad uithalen is van alle tijden. En ach, een beetje ijs van 10 meter hoog is toch grappig en onschuldig? Nee dus, dat doet echt zeer. Wel mooi om te zien wat er bij de 'daders' gebeurt als de anonimiteit verdwijnt. Ze weten dat ze iemand kunnen raken en dat dat pijn doet. Maar als dat dan lukt, en die iemand blijkt een gezicht te hebben en vertelt hoe het voelt, dan was het toch niet helemaal de bedoeling.

De schat.
Heeft u misschien iets nodig?
Ja, een beetje ijs, tegen de zwelling...

Ontwikkeling

De - vernieuwde - Academie voor Geesteswetenschappen bestond in februari vijf jaar. Het jubileumfeestje was even uitgesteld, maar gister werd er geproost. Een ochtend vol creatieve ont-moeting en 's middag een workshop stembevrijding onder de bezielde leiding van Jan Kortie. Gezellig.

Bij binnenkomst mocht je gelijk aan de bak. Op de foto met een zelfgekozen handgebaar voor de bezoekerscollage, vergezeld met vele excuses over de slechte kwaliteit van de Polaroids. Het is ook maar voor de fun. Als Polaroid-kind ken ik het proces, maar ben toch verrast als er een volkomen witte foto uit het apparaat komt. Zo wit heb ik ze nog nooit gezien.

'Ik ben nog helemaal blanco', mompel ik verdrietig. 'Ja, ontwikkelen doen we hier!', klinkt het achter me. De metaforen liggen gewoon op straat, zalig.

Een tas vol aandacht

De slotdag. In kleine groepjes wordt nagepraat over het eerste jaar, met de portfolio's in de hand. Er gaat een kleine borrel zijn. Onbewust zijn er mooie jurkjes aangetrokken. De gesprekken zijn liefdevol en kwetsbaar. Heeft dit jaar, deze studie, jouw wereld veranderd? Ik denk het wel ja, en ik deel m'n verhaal over de ontmoetingen met daklozen. Ben je opener en meer 'wakker' geworden misschien? Kennelijk ja. Of we al een vorm voor ons zien als het gaat om de toekomst en het geestelijk begeleiden? Nou, niet precies, maar het gebruik van taal en muziek lijkt voor mij wel een logische vorm ja. Het is mooi om ieders proces te zien ontvouwen.

Dat we daarnaast ook gewoon een hele leuke, gezellige, aandachtige en kleurrijke klas zijn geworden, blijkt wel als we onze beide studiebegeleiders in het zonnetje zetten met kadoos en een afscheidslied. Maar meer nog als ikzelf ineens een grote tas met door iedereen verzamelde kleine kadootjes ontvang. Voor al m'n geven van dit jaar, voor de kleine dingen die ik zag en deed. Nou, deze zag ik even niet aankomen.

...

Dit is dus wat er gebeurt als je omgeving maakt dat je het beste van jezelf in het Licht kunt zetten. En die glimlach van dankbaarheid krijg ik voorlopig niet van m'n gezicht. 

Fijne vakantie allemaal en tot in september!