Brandbrief

In de stromende regen loop ik langs één van de hoogste flats in m'n stad. Buiten naast de hoofdingang, in de regen, staat een oud mannetje op z'n pantoffels. Met een mandje in de hand leegt hij z'n brievenbus. Zie ik dat nou goed?

Als ik bij hem ben vraag ik van onder m'n paraplu: "Goh meneer, nou woont u in de duurste flat van Enschede, en u moet de post aan de buitenkant ophalen?" 

"Ja", zegt ie, "ik vind het ook niks, maar er moest zo nodig een brandtrap aan de binnenkant." En verhip, dan zie ik het inderdaad. Tegen de achterkant van de brievenbussen kruipt een betonnen trap omhoog. 

Gevalletje van je-had-maar-één-opdracht...

Bezielde werkelijkheid

Voor onze nieuwe module hebben we huiswerk, genaamd Bezielde werkelijkheid: 

Kijk met aandacht naar de natuur om je heen en naar de mensen en dingen die zich in je directe nabijheid bevinden. Zie of voel je dat zij uitdrukkingen zijn van de Oerbron van alles wat bestaat? Zie of voel je dat ze een speciale sfeer om zich heen hebben die verbazing wekt en eerbied voor het wonder dat zich daar toont? Of zie en voel je slechts een object dat je op de een of andere manier kunt gebruiken of waar je last van hebt? Probeer met aandacht achter het uiterlijke te kijken en zie de bezieling.

Het was er nog niet van gekomen, druk met druk zijn. Maar deze zonnige Hemelvaartsdag is perfect voor een bezielde wandeling. Ik neem de tijd en kijk goed om me heen. Er vallen me al snel twee dingen op: ik zie veel meer dan normaal, en ik zie zowel veel meer lelijkheid als schoonheid. En dat komt niet alleen doordat ik extra spanning aan deze wandeling toevoeg; ik loop m'n gebruikelijke rondje voor de verandering eens tegen de klok in... Avontuur komt met kleine stapjes. Wat ook helpt is dat ik - dankzij een bezielde ontmoeting met twee wandelvrienden - m'n rondje spontaan wat groter maak. Dubbel avontuur!

Maar nee, ik zie vooral extra veel, omdat ik extra scherp kijk. Details aan huizen en in tuinen, overal is leven. Bezieling voel ik zeker bij alle frisse lente-natuur. Kleurige bloemen, groene blaadjes, blije mensen, spelende kinderen, kwispelende honden. Ja, dat wonder nemen we teveel voor lief. Maar wat betreft de objecten... ik moet zeggen dat ik weinig bezieling voel bij al die auto's. En ook de architectuur in deze stad... ik weet niet hoor. De bezieling zit voor mij meer in hoe de bewoners er van binnen nog wat van proberen te maken.

Tot ik ineens de mooiste symbiose van natuur en object tegenkom. Een verroeste fiets, overwoekerd door een struik, die van nature z'n plek opeist. Nog even en fiets is foetsie. Waarbij de verbazing vooral aan de kant van de mens zal zijn, die al zoekend denkt: 'ik had hier toch ergens...'

De truc met de pin

Tijdens een personeelskoffie worden weer eens herinneringen opgehaald uit de oude bibliotheekdoos. Die van medewerkers met 40+ dienstjaren. Vooral de catalogusafdeling is goed voor veel hilariteit. De collega vertelt hoe ze nu nog de verontwaardiging voelt over de betutteling uit haar beginjaren.

'Jaha, want dan had je dus die bak met cataloguskaartjes, en als je dan nieuwe kaartjes moest invoegen dan haalde je die pin eruit, dan moest je de kaartjes er eerst rechtop inzetten, want er kwam altijd iemand controleren of je het wel goed had gedaan en dan pas mocht je ze een kwartslag draaien en de pin er weer doorheen steken. Man wat een gedoe!'

Nou, zeg ik, moet ik je dan 40 jaar later alsnog de gouden tip geven om dat iets handiger aan te pakken? Als je de kaartjes er gewoon in doet terwijl de pin er nog in zit, dan steken ze er ook een stukje bovenuit. Na de controle trek je de pin eruit en duwt ze in één keer floepfloep naar beneden...

Twee ogen worden langzaam groot, de mond blijft van verbazing dicht en ik zie in slowmotion een herinnering aan gruzelementen vallen. Hier zijn duidelijk geen woorden voor. Afijn, het gezelschap kan er wel om lachen en pakt de draad van de koffieteut weer op.

Tien minuten laten, in zo'n langzaam vallende stilte, klinkt het ineens: 'Nou moe, met terugwerkende kracht kan ik er nog steeds niet over uit dat ik daar zelf nooit aan heb gedacht...'

Graag gedaan.

Direct aan de bak

Nieuwe dag, nieuw begin. Met het mooie weer in vooruitzicht kies ik voor een frisblauwe outfit. Goed gemutst ga ik op pad. Als ik de lift uitstap, stap ik de chaos in. De hal staat vol verhuisdozen en meubelstukken, die wachten op een nieuw leven. Uit de andere lift verschijnt een vrolijke verhuizer. 'Succes vandaag!', roep ik hem ondersteunend toe.

'Ja bedankt, maar ik dacht dat je ons kwam helpen!', roept hij terug. Eh nee, sorry, heel gezellig, maar zó leuk vind ik verhuizen nou ook weer niet. Z'n maat is inmiddels ook nieuwsgierig. 'Hebben we een nieuwe collega? Oh, vanwege de kleding bedoel je...'

Dan zie ik het ook. Alleen het logo op m'n rug ontbreekt, maar voor de rest ga ik moeiteloos op in hun even frisse bedrijfskleding. Gauw wegwezen dus, voordat ik een doos in de handen gedrukt krijg!