Astrids Scribbles

We zijn inmiddels een beetje gewend aan elkaar als klas en 'lotgenoten'. En aan de eerste twee docenten en het ritme van onze nieuwe schooldagen. Zo vulde deze zaterdag zich weer met mooie verhalen en inzichten over het mensbeeld binnen het Soefisme en met de onbegrijpelijke, filosofische tweedeling tussen geest en materie van Descartes. Het zijn lange, maar inspirerende dagen. Maar je weet zeker dat je elkaar gevonden hebt als vervolgens bovenstaande foto en onderstaand gesprek in de groepsapp verschijnt: "Is dit materialistische vestje van iemand? Of is het slechts een illusie?" "Van mij! Wie wil hem voor me meenemen?" "Oké, ik bewaar het en neem hem volgende keer mee. Voor zover er een ik is..." "Een Ik weet ik niet zeker, maar toch wel een uniek en compleet mens..."

Ken je dat gevoel nog? Voor het eerst naar de 'grote' school. Zoveel spannende onzekerheden. Hoe moet ik er komen. Wie zitten er in m'n klas. Heb ik de juiste spullen mee. Zijn de docenten een beetje oké. Wat trek ik aan of zit er in m'n broodtrommel. En vooral, hoe val ik niet teveel op maar ben ik ook weer niet te onzichtbaar... Of misschien beter gezegd, hoe blijf ik mezelf. Alsof je dat op die leeftijd überhaupt al hebt uitgedokterd. Heel grappig dus dat ik krap veertig jaar later, in de aanloop naar m'n eerste nieuwe schooldag, merk dat er wat betreft die spannende onzekerheden niet eens zoveel is veranderd. En dat tegelijkertijd echt alles is veranderd. Alleen al beginnend met de reden waarom ik weer in de schoolbanken schuif. Geen leerplicht, maar pure intrinsieke motivatie. Sterker nog, ik zit hier omdát ik inmiddels heb uitgedokterd wie ik zelf ben. Net als die andere 24 moedige klasgenoten trouwens. Bovenstaand prikbord hangt naast onze studieruimte. Dat w