Astrids Scribbles

De modules Metafysica en Spiritualiteit zijn soms even taai als duizelingwekkend. Het is ook voor ieder een beetje zoeken naar wat echt belangrijk of interessant is. Naar wat bij jou resoneert. De stilte in de groep is dan ook geen teken van desinteresse, maar van internaliseren en aanvoelen dat je de docent beter even niet onderbreekt om de lijn in het verhaal vast te houden. Dan wil toch iemand graag iets inbrengen: een leestip. Want alles wat voorbij komt doet haar denken aan wat de jonge schrijfster Marjolijn van Heemstra beschrijft in haar nieuwe boek  In lichtjaren heeft niemand haast – Een zoektocht naar meer ruimte in ons leven (uitgave van De Correspondent). Een pleidooi voor Kosmologisch bewustzijn als medicijn tegen tunnelvisie, verdeeldheid, coronamoeheid en klimaatsomberte. Iets wat ze zelf omschrijft als "een diep besef van het wezenloos grote mysterie van de kosmos waar wij als bewoners van een statistisch gezien onbeduidende planeet dag en nacht onderdeel van zij

Nieuwe ronde, nieuwe vakken, nieuwe docenten. Maar gelukkig met dezelfde klas en dat is fijn om te voelen. We houden elkaar bij deze nieuwe indrukken al goed vast. Alsof we onbewust uitzenden: dit is óns domein, vergis je niet! In de aanloop naar deze opleiding is het woord verwondering  vaak gevallen. Dat zou als een soort rode draad door alle modules lopen. Want is dat niet waar het om gaat in het leven. Zeker als je praat over spiritualiteit en zingeving. Een ander woord dat elke lesdag meermaals voorbij komt is verbondenheid . En ook in deze nieuwe module is dat niet anders. Vooral onze socioloog valt met de deur in huis: alles en iedereen is altijd met alles en iedereen verbonden. Het leven is één grote uitwisseling van fotonen. En om het menszijn even in perspectief te plaatsen wijst hij ons op de verhoudingen binnen het kosmische plan. Daarin zijn wij mensen in feite enorme reuzen, die in het middengebied leven van het spectrum van het kosmische bestaan. Denken dat we klein zijn