Astrids Scribbles

Tijdens mijn weekendje Yoga & Ayurveda in (best-wel-ver-weg) Domburg, komen we onder het eten te praten over stilte-retraites. Dat zorgt altijd voor wat ongemakkelijke hilariteit, zelfs in zo'n groep als deze. "Helemaal niet praten? Zóveel mediteren? Is dat nog leuk?" Nou, dat hangt een beetje af van welke vorm je kiest. Als kleine deskundige vertel ik dus over mijn ervaringen met een milde midweek met Kris en Tijn Touber en het strakkere programma van Centrum Zijnsoriëntatie. Ik vertel over het eeuwige-liefdespaar Kristijn, en hoe zij samen op een bijzondere manier fijne, 'begeleide' stiltes bieden. En ik deel mijn eigen vreugde die ik voelde tijdens de week in het Vlaamse klooster Rosario. Waar het stevige programma, in combinatie met de unieke plek en fantastische keuken, me veel goeds brachten. Genoeg om er dit jaar ( kan-niet-wachten ) weer naar terug te gaan. Nou, de groep was nog niet echt om, maar het klonk in elk geval beter dan tien uur mediter

Mijn eetgewoontes leiden nog wel eens tot een kruisverhoor. Niet omdat ze zo raar zijn hoor, maar gewoon, omdat het soms afwijkt van de boterham-met-kaas of aardappel-boontjes-vlees. Zo heb ik een paar rituelen, die vooral kinderen best interessant vinden. Om de relatie niet gelijk op scherp te zetten, gebruik ik m'n gezonde portie zelfspot om uit te leggen dat warme mueslipap, gekookt water zonder thee en quinoasalade niet alleen lekker is, maar dat dat ook echt een verwennerij is. "Je moet goed voor jezelf zorgen", zeg ik dan altijd maar. Na een warme dag aan het water eindigen we bij de plaatselijke familie-eettent. Op de kaart veel pannenkoeken, flinke burgers en wat vlees-patat-salade schotels. Helemaal lekker, ik doe gezellig mee. En eerlijk, dit zijn echt hele goeie dikke frieten. Ik smul. Klinkt er ineens een wijsneus vanaf de andere kant van de tafel: "Zeg Astrid, waarom eet jij eigenlijk niet gezond?" Het is ook nooit goed...

De Pinkstermaandag verloopt zo loom als het weer. We kruipen van ontbijt, via wat bloggen en andere huiselijkheden naar de koffie. Dan klopt het vraagstuk van de lunch en de middag op de deur. Wat te doen? Naar buiten, een park, met een stokbroodje en een halfje witte wijn. Ja lekker, maar dat broodje moet nog gekocht worden, het leukste park is best nog wel even lopen en wat zegt de buienradar? Oei, code rood, over een uur ofzo. Het verlummelen van de ochtend maken we goed door snel wat knabbels, een dekentje, een plu én de koude witte in een rugzak te stoppen en naar een klein park in de buurt te lopen. Nog even dan. In de haast vergeten we mobiel (lees: buienradar) en horloge. We geven ons over en laten het smaken, de wijnroes slaat snel toe. Al genietend voelen we de benauwdheid stijgen en zien de lucht dichttrekken. We wachten op de wind. Die komt niet. Wel een eerste dikke druppel, gevolgd door twee en veel. En voor we het weten staan we onder de kleine plu tussen een gro

Appie en ik zijn beste maatjes. Dus toen de nieuwe bonuskaart met persoonlijke bonusaanbiedingen ingevoerd werd, ben ik maar overstag gegaan. Ik weet dat Appie me zal gaan verleiden, maar ik weet ook dat ik niks koop dat ik niet nodig heb. Dus ach, ze weten toch al alles van me, kom maar op met die gepersonaliseerde korting! Dat gaat over het algemeen best heel aardig. Ik grijp wel eens mis, als ik over het hoofd zie dat Appie me hetzelfde product maar van hun eigen merk aanbiedt. Maar ja, dat risico hoort bij het vak van kortingshopper. Je moet wel het koppie erbij houden. Toch krab ik even over datzelfde koppie bij het ontvangen van m'n laatste bonusreeks. Want hoe ik ook zoek, de relatie tussen mijn dagelijkse boodschappen kan ik echt niet vinden. Oké, ik koop wel eens tiramisu, maar denkt Appie nu dat ik dan dus die chocomousse taart ook vast wel heel lekker vind? Ja, ik koop inderdaad wekelijks zachte geitenkaas en verse koriander, maar dat wil niet zeggen dat ik geitenk