Astrids Scribbles

De egel had nog nooit een gedicht geschreven, maar op een ochtend schreef hij er een: Als ik een ander was Als ik een ander was, dan wilde ik maar één ding: de egel zijn, dan had ik stekels, net als hij, dan woonde ik onder een struik en kon ik schuifelen en me oprollen, thuisblijven wanneer ik thuis wilde blijven en niemand zien wanneer ik niemand wilde zien, net als hij - wat zou ik dan gelukkig zijn! maar ik bén de egel en ik wil maar één ding: dat ik een ander was er zit maar één ding op en dat is met grote letters op mijn muur schrijven: HET IS NOOIT GOED. Uit: Toon Tellegen (2022) De egel, dat ben ik , Querido, Amsterdam/Antwerpen, p. 61-62.

Na de yogales trekken we altijd een inspiratiekaart. Dit keer liggen de kleurrijke Fluisteringen van de natuur  voor ons klaar. In een flits lees ik 'Zoek de verschillen' en m'n oog valt op een engelachtig, steigerend paard. Als het boekje met de toelichting bij mij is, lees ik pas dat er een hele andere uitnodiging op mijn kaart staat:  'Vier de verschillen'. Oh boy, lachen. Astrid in een notendop. Er moet gewerkt worden, gezocht en geanalyseerd, details onder een vergrootglas, wat klopt en wat niet. Het leven vieren? Samen? Ik zie het niet eens staan.  Maar goed, ik troost me maar met de eerste zin van de toelichting.  Het zijn de verschillen die ons zo uniek maken.  Laat ik hier dan maar uniek in zijn.

Het is weer tijd voor intervisie. Vanmiddag mogen we in gesprek over hoe we in het dagdagelijkse alledaagse leven invulling geven aan zingeving. Of we al een vorm hebben gevonden die werkt, of juist niet. Wat we aan veranderingen in ons en daarmee om ons heen ervaren, nu we deze opleiding doen. 'Nou', zeg ik in m'n groepje, 'ik merk vooral dat m'n blog weer helemaal tot leven is gekomen. Ik schreef ooit veel, toen was er lange tijd weinig inspiratie of noodzaak, en nu is die energie weer helemaal terug. Door al die opdrachten die we moeten schrijven, is dat deel in mij echt weer aan gegaan. En dat maakt dat ook m'n blog me ineens weer veel zingeving geeft.' Oh wat leuk, zegt de één. Enne... is dat openbaar? Dan ga ik vanavond gelijk zoeken. Nu zijn we wel nieuwsgierig geworden, volgt de rest. Ja, helemaal open, iedereen kan erbij. Ik heb hier en daar al wel een link gedeeld, maar had geen behoefte het in de groepsapp te gooien. Daar heb ik al genoeg lopen sh

De wederopstanding van Japie en m'n pianolessen tijdens de les Kabbala is niet onopgemerkt gebleven. De sociale media doen hun werk en er wordt flink geliked en gereageerd. Twee weken later komt een vriend m'n verjaardag vieren. Hij is goed in het vinden van persoonlijke cadeaus en heeft er ook dit jaar werk van gemaakt, waaronder een dun, slap pakje. Ineens staart de kaft van een beduimelde Jack and the Beanstalk me vol in m'n gezicht. In die rare seconde van het vastpakken en de eerste bladzijde openslaan, is er al een explosie aan gedachten: Hè? Hoe kom je nou aan mijn muziekboek? Heb je snel bij m'n moeder gevraagd? Ze zei dat ze het niet meer had, maar wist ze al dat jij het als verrassing wilde geven? Ach nee, belachelijk. Komt natuurlijk gewoon van marktplaats ofzo. Zalig. Ach ja, ook zo'n tekening. Wat een grap.  Terwijl hij vertelt over het avontuur om het op tijd in bezit te krijgen, bekijk ik de half ingekleurde tekening en de aantekeningen die er met p