Een gedicht

De egel had nog nooit een gedicht geschreven, maar op een ochtend schreef hij er een:

Als ik een ander was

Als ik een ander was,
dan wilde ik maar één ding: de egel zijn,
dan had ik stekels,
net als hij,
dan woonde ik onder een struik
en kon ik schuifelen en me oprollen,
thuisblijven wanneer ik thuis wilde blijven
en niemand zien wanneer ik niemand wilde zien,
net als hij -
wat zou ik dan gelukkig zijn!

maar ik bén de egel
en ik wil maar één ding:
dat ik een ander was

er zit maar één ding op
en dat is
met grote letters op mijn muur schrijven:

HET IS NOOIT GOED.

Uit: Toon Tellegen (2022) De egel, dat ben ik,
Querido, Amsterdam/Antwerpen, p. 61-62.

Een wereld van verschil

Na de yogales trekken we altijd een inspiratiekaart. Dit keer liggen de kleurrijke Fluisteringen van de natuur voor ons klaar. In een flits lees ik 'Zoek de verschillen' en m'n oog valt op een engelachtig, steigerend paard. Als het boekje met de toelichting bij mij is, lees ik pas dat er een hele andere uitnodiging op mijn kaart staat: 

'Vier de verschillen'.

Oh boy, lachen. Astrid in een notendop. Er moet gewerkt worden, gezocht en geanalyseerd, details onder een vergrootglas, wat klopt en wat niet. Het leven vieren? Samen? Ik zie het niet eens staan. 

Maar goed, ik troost me maar met de eerste zin van de toelichting. Het zijn de verschillen die ons zo uniek maken. Laat ik hier dan maar uniek in zijn.

Alledaagse zingeving

Het is weer tijd voor intervisie. Vanmiddag mogen we in gesprek over hoe we in het dagdagelijkse alledaagse leven invulling geven aan zingeving. Of we al een vorm hebben gevonden die werkt, of juist niet. Wat we aan veranderingen in ons en daarmee om ons heen ervaren, nu we deze opleiding doen.

'Nou', zeg ik in m'n groepje, 'ik merk vooral dat m'n blog weer helemaal tot leven is gekomen. Ik schreef ooit veel, toen was er lange tijd weinig inspiratie of noodzaak, en nu is die energie weer helemaal terug. Door al die opdrachten die we moeten schrijven, is dat deel in mij echt weer aan gegaan. En dat maakt dat ook m'n blog me ineens weer veel zingeving geeft.'

Oh wat leuk, zegt de één. Enne... is dat openbaar? Dan ga ik vanavond gelijk zoeken. Nu zijn we wel nieuwsgierig geworden, volgt de rest.

Ja, helemaal open, iedereen kan erbij. Ik heb hier en daar al wel een link gedeeld, maar had geen behoefte het in de groepsapp te gooien. Daar heb ik al genoeg lopen shinen, met al die lieve felicitaties en bedankjes voor m'n lief & leed acties deze week. M'n ego is genoeg gestreeld voor de rest van het jaar. Maar eh... ik stuur het je wel door.

Bij het uitzwaaien, tussen alle 'goeie reis' en 'tot volgende week' door, roept ze me glimlachend na: 'En we lezen wel weer hoe het was vandaag!'

Ja Astrid, je hebt nu niet alleen de lat weer lekker hoog gelegd, je moet inmiddels ook op je woorden gaan passen.

The circle of life

De wederopstanding van Japie en m'n pianolessen tijdens de les Kabbala is niet onopgemerkt gebleven. De sociale media doen hun werk en er wordt flink geliked en gereageerd. Twee weken later komt een vriend m'n verjaardag vieren. Hij is goed in het vinden van persoonlijke cadeaus en heeft er ook dit jaar werk van gemaakt, waaronder een dun, slap pakje. Ineens staart de kaft van een beduimelde Jack and the Beanstalk me vol in m'n gezicht. In die rare seconde van het vastpakken en de eerste bladzijde openslaan, is er al een explosie aan gedachten:

Hè? Hoe kom je nou aan mijn muziekboek? Heb je snel bij m'n moeder gevraagd? Ze zei dat ze het niet meer had, maar wist ze al dat jij het als verrassing wilde geven? Ach nee, belachelijk. Komt natuurlijk gewoon van marktplaats ofzo. Zalig. Ach ja, ook zo'n tekening. Wat een grap. 

Terwijl hij vertelt over het avontuur om het op tijd in bezit te krijgen, bekijk ik de half ingekleurde tekening en de aantekeningen die er met potlood bij staan. Ook al wat uitgegumd hier en daar. Ja, precies hoe muziek beklad moet worden. Er gaan opnieuw laatjes vol herinneringen aan het muziek maken open.

Die avond blader ik in alle rust nogmaals door de cadeaus. Als ik nu die half ingekleurde tekening zie stok m'n adem en siddert het kippenvel over m'n lijf. Dit is mijn boek. Ik weet nog dat ik was begonnen met inkleuren, maar snel inzag dat dat een verkeerde beslissing was. Dat roze gezicht, met viltstift. Dit werd niet mooi. Beter gelijk stoppen. Maar dat handschrift, die aantekeningen, nee, ik weet niet, dat kan natuurlijk van iemand anders zijn.

Maar... wat gebeurt hier? De volgende dagen breek ik m'n hersens over wat ik met m'n oude muziek heb gedaan. De route van de piano weet ik nog wel. Ging de muziek mee? Er ligt nog wat bij m'n moeder, maar Jack is foetsie. Zou het kunnen...

De vriend doet een poging bij de aanbieder te achterhalen waar het vandaan kwam, maar dat spoor loopt voorlopig dood. Helemaal zeker weten... nee. Maar dat eerste gevoel, die eerste gedachten en dan die siddering. Ik denk dat ik dat onderbuikgevoel maar ga vertrouwen. Jack is weer thuis.

M'n docent zal hier wel weer een mooi uitnodiging in zien om de hogere waarden van deze circle of life te zien. Nou, schiet mij maar lek. Ik lig er de rest van m'n leven van wakker...